Zwemmen op de OS

Phelps: 10 jaar niet verloren en nu wel....

Tijdens de eerste week van de Olympische Spelen is er een nieuw avond ritueel ontstaan. Om half negen 's avonds verzamelt de familie Janssen - van der Weg zich rond de televisie, want dan begint het avond programma van het zwemmen. Daan en Jeroen zijn super enthousiast om ernaar te kijken. Zeker als er Nederlanders meedoen staan ze op de bank te springen en aan te moedigen om de sporters naar de finish te schreeuwen. Maar ook als er geen landgenoten meedoen, is het een feest. Iedereen van de familie kiest namelijk een favoriet in de race en dan is het veel leuker om te kijken, want je leeft dan veel nog veel meer mee, ik kan het iedereen aanraden. Zo was Daan opeens een echte fan van Michael Phelps, maar had ik het genoegen om te zien dat de grote favoriet door mijn Zuid Afrikaanse troef Le Clos (die spontaan de uitspraak "...niet hij maar Phelps is deze keer de klos" ontlokte) echt in de laatste seconde gepasseerd werd. Mooi om zo naar sport te kunnen kijken. Eens zien hoe we dat doorzetten in de tweede week als er geen zwemmen meer is maar deze prime time door atletiek overgenomen wordt, wellicht dat de jongens daar ook enthousiast over kunnen worden.

BBQ 2012

Picanha op de Barbie!

Het was er tot op heden nog niet van gekomen om een barbecue te houden, maar zondag was het dan eindelijk zo ver. En deze keer voor mij erg relaxed, want ik was voor de verandering alleen eens "eter". De organisatie was verzorgd door Gunny en Edward, dus nadat we Marianne Vos Olympisch goud hadden zien winnen, schoven we elders in Halfweg aan. Gunny en Edward hadden al heel veel voorbereidingen getroffen, dus toen we binnen kwamen was een van de barbecues al lekker op temperatuur. Daarna begon het bombardement van heerlijke gerechten die Edward op de barbecue bereidde. Als eerste een heerlijk stukje zalm met waterkers en rauwe ham, gevolgd door de MOINK spiezen, een echte favoriet! Deze gingen erin als koek, zeker in combinatie met de mango chutney die Gunny precies pittig genoeg had gemaakt. Daarna een gerecht voor  de vegetariërs onder ons (helaas, ze waren er niet :-)): aubergine met mozarella, mooi al dente gebakken. Daarna volgde het klapstuk van de avond, namelijk een stuk Picanha, het staartstuk van het rund, wat met name geserveerd wordt in de betere  Argentijnse of Braziliaanse steak houses (zoals bijvoorbeeld Fogo de Chao). Het geheim? Heel veel geduld en niet haasten en na de initiële garing even op hetere kolen om het vet weg te smelten (wat een spectaculair effect met de vlammen geeft). Het vlees was bijzonder mooi bereid, heerlijk rose, niet te rood en niet te gaar. Sommigen vonden hem net iets te zout, maar daar had ik geen last van. Voeg daaraan toe groene asperges en gevulde aardappelen en de hoofdmaaltijd was een plaatje. Als dessert mango en perzik van de barbecue, afgetopt met een frambozen likeur. Het was een heerlijke avond, niet alleen door het eten maar ook door het gezelschap. Het had nog net leuker geweest als de Nederlanders tijdens het zwemmen waar we af en toe het eten voor onderbraken ook eenswat succesjes hadden gescoord, maar ja, je kunt niet alles hebben.....:-). Gunny en Edward, hartstikke bedankt, en volgende keer bij ons!!!

Olympische Spelen op TV

Al meer gekeken dan het EK

Na gisteren de opening  een klein beetje gevolgd te hebben (Jeroen en ik gingen lekker boven "kijken met de ogen dicht"), was het vandaag de eerste echte dag van de Olympische Spelen. Toen ik vanochtend bij Friends4Life mijn oefeningen weer aan het doen was, stonden alle TV's op Nederland 1 afgesteld en was het dus goed te volgen wat er allemaal gebeurde. Het bijzondere van de Olympische Spelen is dat je altijd sporten gaat kijken waar je anders nooit een blik op werpt (ja, inderdaad, als er een kans op een medaille is kijk ik ook naar synchroon zwemmen!). Zo begon het met een samenvatting van pistool schieten, met een zwangere vrouw die deelnam en hoogtepunten van het boogschieten (ook erg dynamisch). Terwijl ik lekker het step apparaat aan het afranselen was, begon het judo toernooi. Daarin kon ik in ieder geval zien dat de twee Nederlandse deelnemers zonder enige noemenswaardige actie het veld moesten ruimen. De Holland 8 moest naar de herkansing, de wielrenners deden goed mee en de eerste zwemwedstrijden waren spannend (Michael Phelps er bijna uit).

De hele dag bleef de tv thuis aanstaan, wat niet betekende dat we alles hebben gekeken, maar soms liepen we langs en gingen we even zitten om te kijken. Een heel andere sfeer dan bij het EK en de Tour de France. Op dit moment heb ik al meer live gezien dan van heel het EK en morgen waarschijnlijk waarschijnlijk ook meer dan de hele Tour. Vanavond alweer wat bijzonders meegemaakt, nl de onttroning van Michael Phelps (die ouwe chagerijn) en helaas "slechts" een zilveren medaille voor de estafette ploeg van de zwemdames, met name door een heel slechte eerste 100 meter van Prutser Dekker en een denderend slot van Rocket Ranomi. Belooft nog wat leuks voor de komende twee weken zelfs Daan en Jeroen zijn enthousiast!!!

Ze zijn weer thuis

Jeroen is wel blij om weer thuis te zijn, hoor!

Na diverse omzwervingen zijn de gezinsleden weer terug op het thuishonk. Daan en Ans hadden vandaag een rustdag in Zutphen, en kregen van mij een rit naar huis aangeboden (want om ze nu in een dag weer terug de hele reis terug laten fietsen, dat was toch even te gek :-)). Om 20.00 uur kwam echter onze jongste spruit weer thuis, na een week op kamp te zijn geweest. We waren ruim op tijd, en zo rond 20.15 uur kwamen de auto's die de kinderen terug kwamen brengen toeterend het terrein op rijden. Het was even zoeken naar Jeroen, want hij bleek in een van de laatste auto's te zitten, maar toen we hem zagen ontstond er toch wel een emotioneel tafereeltje, waarin bij niemand de ogen droog bleven. Toch een heel bijzonder moment om na 5 dagen geen enkel contact gehad te hebben je kleine kereltje weer terug te zien. Voordat we naar huis gingen, werd nog wel even de Don Bosco dans gedaan en vervolgens afscheid genomen van de leiding. Dat Jeroen het goed naar zijn zin had gehad, kon een van de meiden die de groep begeleiden het best verwoorden toen ze vertelde wat Jeroen op de weg terug had gezegd: "wat ben ik blij dat ik geboren ben, want anders had ik niet op kamp gekund".......Ik vermoed dat hij volgens jaar weer gaat!

Door de week naar Batman

Kijk, daar is Chuck

Het voordeel van samen met Simon bij dezelfde werkgever werken: je kan eens spontaan naar de film gaan! Vorige week ging het derde deel van de Batman trilogie in première en die wilden we wel zien. Even onderzocht wat de beste locatie was en we kwamen uit op Cineworld in Beverwijk. Was ook een mooie manier om eens een keer bij eetcafe Cineac te dineren en wat dacht je wat: dat beviel best goed. Met name de saté was een echte aanrader. Voordat we naar de zaal liepen, kwamen we de "advertentie" van Expendables 2 tegen en daarop prominent naast Sly Stallone te zien was onze held sinds de vakantie in mei: Chuck Norris!! Dat alleen is al een bezoekje aan de bioscoop waard als deze film gaat draaien! The Dark Knight Rises draaide in de grootste zaal, zaal 1. Het was er wel erg, erg warm in de zaal en dat bleef het ook gedurende de periode van 3 uur die we in de zaal zaten.

De film zelf was ok, en het was ook wel een extra toegevoegde waarde om hem in de bioscoop te zien. Mijn twee opmerkingen: op ongeveer een kwart van de film weet je al precies wat de laatste scene in de film gaat zijn en het tweede deel van de film komt wel erg gehaast over. Maar voor de liefhebber van Batman een aanrader en een bijzonder gezellige avond met een van mijn maatjes. Tja, je kunt een slechtere woensdagavond hebben!

Vakanties

Hij heeft er zin in!

Na een weekeinde met Inca Clubs en bezoeken aan Friesland, was het begin deze week een kleine duiventil in Halfweg. Maandag ging Jeroen namelijk voor de allereerste keer met Don Bosco op kamp. Niet een of twee dagen, maar gelijk een hele week. Ik was er nogal zenuwachtig over, maar Jeroen had er geen last van, die kon niet wachten om naar Harderwijk te vertrekken. Dus maandagochtend even een hele dikke knuffel voor mijn kleine kerel, een klein traantje bij papa en toen ging ik naar mijn werk en Jeroen ging lekker nog even verder spelen op de PS3. Om elf uur bracht Ans Jeroen naar het vertrekpunt en ging hij samen met Kyle, Ryan en Puk in de auto om gezellig feest te vieren aan het IJsselmeer. Om hem een hart onder de riem te steken (heeft hij niet nodig, eigenlijk....) kunnen we hem een kaartje sturen. Hoe "oldschool" is dat, ik moest weer even zoeken naar waar we de pennen en postzegels gelaten hadden! Inmiddels zijn er al drie kaartjes onderweg. En "gelukkig"  hebben we niks van Jeroen gehoord, dus we gaan er vanuit dat het helemaal goed gaat. Van iedereen horen we als hij thuis komt hij uitgeput en pikzwart zal gaan zijn. Ik ben wel heel erg benieuwd naar de verhalen die Jeroen ons gaat vertellen over wat ze allemaal gedaan hebben. Dat soort zaken kunnen we aan onze verhalenverteller wel over laten. Ik vermoed dat we er bijna een boek over vol kunnen gaan schrijven, ik denk dat we het "Jeroen de Jonge Woudloper: avonturen in Harderwijk" zullen gaan noemen.  Dat moet een bestseller gaan worden.

En hij ook!

Dinsdag was het tijd voor het volgende vertrek. Daan en Ans gingen aan hun fietstocht beginnen. Heel erg stoer, want in drie dagen tijd fietsen ze van Halfweg naar Zutphen. Iets meer dan 120 km, voor Ans natuurlijk niet een onoverkomelijke afstand, maar voor Daan wel een uitdaging. Alle spullen waren maandagavond al gepakt en dinsdagochtend gingen ze vertrekken. Ook hier weer een knuffel voor de reizigers van mij 's ochtends vroeg, omdat ik naar Zaltbommel  ging voor een werkbezoek. Gedurende de dag kreeg ik via de Whatsapp een live verslag van de voortgang die ze maakten. De eerste dag was 40 km op de planning en al vroeg kreeg ik het bericht dat het wel heel erg snel ging en dat bij de eerste stop er al 18 km afgelegd was. Ze hadden dus tijd zat om rustig van alles te bekijken. Zo kwamen ze bij Muiden opeens een paar kamelen tegen en ging Daan later op schapenjacht. Ook werd er een bezoek gebracht aan Naarden Vesting en de buitengebieden van het Muiderslot, voordat ze uiteindelijk in Bussum bij hun Bed & Breakfast aankwamen. Nadat ikzelf mijn werkbezoek had afgesloten en nog even gesport had, ging ik snel naar Bussum (dat is ook maar 30 minuten vanaf Halfweg), om daar samen met Ans en Daan lekker te gaan eten en alle verhalen van de dag in meer detail te horen. De Gasterij van Bussum was daar een prima locatie voor, waar een prima drie gangen diner voor 29 Euro geserveerd werd. Om half negen bracht ik de dame en heer weer op hun slaapadres, zodat ze uitgerust aan de volgende dag kunnen beginnen. En ik? Ik ben vandaag en de komende drie dagen alleen thuis, dat is ook wel wennen, want dat is echt heel heel heel lang geleden dat dat gebeurd is!

De Hazes Musical

Vorig jaar had ik met Leny een "Moeder en Zoon"-uitje, namelijk naar een optreden van Henk Poort en Danny de Munk. Hartstikke gezellig en uiteraard voor herhaling vatbaar. Henk en Danny zouden een vervolg op hun show maken, maar tot op heden was die nog niet aangekondigd, dus een afspraak was nog niet gemaakt. Maar mijn moeder zou mijn moeder niet zijn als ze niet nog iets beters wist te vinden. Hou je van het Amsterdamse Levenslied (en dat doet ze), dan hou je van Andre Hazes. Nu is Andre natuurlijk al lang aan gene zijde van zijn pilsjes aan het genieten, maar om zijn leven te herinneren, maakt Joop vd Ende een musical hierover. Dat is natuurlijk iets waar we samen heen moeten (los van het feit dat niemand anders van de familie hier interesse in heeft :-)). De kaarten gingen al redelijk snel van de hand, dus vorige week was het tijd om een reservering te maken. Na wat vervelend gepriegel met de betaling van de op internet bestelde kaarten (internet bankieren van ABN AMRO deed het niet, maar ja, dat is de laatste tijd meer norm dan afwijking!!) bleek een betaling met de credit card er wel doorheen te gaan, waardoor we nu zeker weten dat we 13 november van vele klassieke nummers kunnen genieten. Vooraf eerst eens eten (dan mag Hans nog wel mee :-)), misschien dat we dat dan doen bij Loetje, om goed in de Amsterdamse sferen te blijven. Ik heb er in ieder geval zin in!!!

Orandaya

Sushi with a smile

Het was alweer een tijd geleden dat ik een Groupon bon te gelden had gemaakt, maar zaterdag was het weer zover. Deze keer ging ik samen met Rene naar Orandaya, gevestigd in de Scheldestraat in Amsterdam. Van buiten is het redelijk onogenlijk en ik vraag me af of ik zonder de bon naar binnen was gegaan, maar binnen viel het heel erg mee. Wat direct opviel was het hoge percentage Japanse bezoekers in het restaurant, meestal een teken dat het met de kwaliteit wel goed zit, hopen maar dat dat nu ook zo zou zijn. Een tafel aan het raam was nog vrij en na inlevering van mijn Groupon hoefde de kaart niet meer aangeleverd te worden, want het menu stond al vast. Onze serveerster, die half Nederlands, half Japans bleek te zijn zette snel de eerste gang op tafel, drie kleine gerechtjes (soja boontjes, komkommer en wortel/ aardappel) die een prima start waren. Daarna kreeg haar Japanse zijde even de overhand, want de gangen kwamen wel heel erg snel voorbij, maar na een kleine tip ging ze weer over op de voor ons fijnere Europese vaart. Na een tonijnsalade kwam voor mij het hoogtepunt van de avond, namelijk het plateau sushi. Ik kreeg een flashback naar Ki-Sushi in Brooklyn, hoewel deze er net iets minder uit zagen kwam het erg in de buurt. En niet alleen hoe het eruit zag, maar ook de smaak. En wie mijn blog wat langer volgt weet dat ik bij Ki-Sushi een van de beste sushi's uit mijn leven heb gegeten. Dat zegt dus wel iets!

Uitstekende tempura

Na de sushi volgde nog wat warme gerechten zoals tempura van garnalen en asperges en klassiekers als yakatori en beef teriyaki.  Daarna was het menu afgelopen, en volgde de enige teleurstelling van de avond. Ik wilde graag nog een extra sushi bestellen, maar na navraag bleek er in de keuken niet genoeg sushi rijst meer te zijn (en dat voor een Japans restaurant). Grrrr.....dat was wel erg jammer, maar misschien is het een aanleiding om snel weer terug te komen, want dat is Orandaya meer dan waard. Na een kopje Japanse groene thee en een bolletje sesamzaad ijs, kregen we de additionele rekening die zo maar opgelopen was naar 25 Euro. Alleen de drank natuurlijk, die niet inbegrepen was bij de Groupon, maar als het water San Pelegrino is, er een paar biertjes bij zitten en ik nog een glas van een zoete Japanse mix had, mag dat geen naam hebben :-). Geheel tegen onze gewoonte in waren we deze keer niet degene die als laatsten het restaurant verlieten, maar lieten we nog een groep achter ons. Maar het was een "tot ziens"  en geen "vaarwel", want hier gaan we zeker nog eens terugkomen!

Kamperen met de Inca Club

Worstjes "roosteren"  in de vuurkorf!

Na veel voorbereiding was het vrijdag zo ver. De Inca Club sloeg haar tenten op in onze tuin. En dan letterlijk, want de zes leden gingen in onze tuin kamperen.  Onze tent was groot genoeg om Daan, Jeroen, Mick, Thymo, Xena en Keet te faciliteren, dus konden ze volstaan met het meenemen van slaapspullen en natuurlijk het eten dat ze 's avond wilden eten. Want het was hun feest en zij mochten het inkleden zoals ze wilden. En zoals gebruikelijk heeft de Inca Club altijd goed weer als ze bij elkaar komen (het lijkt wel of ze eigenhandig de regenwolken altijd weg weten te blazen!). Om vier uur 's middags kwamen de eerste (na Daan en Jeroen natuurlijk) de tuin in en al snel ontstonden er allerlei spellen die Ans en ik niet meer konden volgen. Zo rond een uur of zes was het tijd volgens de club om te gaan eten, dus ging het vuur in de vuurkorf aan en probeerde ze worstjes en marshmallows te roosteren, maar de ijzeren pennen bleken wat te kort te zijn. Geen probleem, dan maar aan de wilgentakken bevestigen, dat ging prima. Creativiteit staat hoog in het vaandel bij de Inca's uit Halfweg, dat mogen duidelijk zijn.

De Inca Club in de tent

Na nog heel veel gespeeld te hebben, was het rond tien uur tijd om te gaan slapen. Iedereen ging lekker de tent in en het leek allemaal erg rustig te zijn. Totdat Jeroen om elf uur binnenkwam met de mededeling "Papa, Mama, het gaat helemaal mis in de tent!". Wat bleek? Thymo wilde graag thuis slapen en Xena liever binnen, waardoor Keet ook mee ging als steun. Mick, Daan en Jeroen bleven in de tent, maar om drie uur 's nachts werd ik wakker van een huilend geluid en bij nader onderzoek (lees: ik ging in mijn badjas naar buiten) bleek dat Daan pijn in zijn been had en Mick eigenlijk ook heimwee. Alleen Jeroen zei: ik vind het erg leuk in de tent, mag ik blijven? Dat vond ik net even te risicovol, dus verhuisden Mick, Daan en Jeroen naar onze woonkamer om daar lekker te gaan slapen. En dat ging prima, want hoewel ze rond een uur of zeven wakker waren, waren ze erg stil en konden Ans en ik gewoon nog tot half negen slapen. In de ochtend kwam Thymo snel terug om te ontbijten en ging het spelen weer verder waar het gisterenavond gebleven was. Als afsluiten aten we om 12 uur met alle ouders en de kinderen nog een gebakje (en kreeg ik goede tips voor een appartement in Florida) en daarna was het het eind van de club voor de jaargang 2011-2012. Na de schoolvakantie gaan we gewoon weer door!

Schoolfeest 2012

Niet slecht voor een geheelonthouder

Het einde van het schooljaar 2011/2012 naderde en dit jaar was er een heus "kookfeest"  op de Halverwege georganiseerd. Drijvende krachten hierachter waren Isolde en Ans, die er, naast de algehele coördinatie van het feest, voor hadden gezorgd dat er veel mooie kramen neergezet en aangekleed waren, maar bijna nog belangrijker dat er ook veel te eten op die kramen aanwezig was. Bijna alle ingrediënten waren gedoneerd en de kinderen van groep acht hadden heel erg hun best gedaan om samen met Isolde vijf heerlijke gerechten te makendie tegen bijzonder scherpe prijzen (lees: 50 cent) te koop waren. Maar waar gegeten wordt, moest ook gedronken worden. Om de risico's van drankmisbruik zo klein mogelijk te maken, zochten Isolde en Ans een barman die zelf geen alcohol dronk. En dat zijn er niet veel, dus kwamen de dames snel bij mij uit. En om de school te helpen doe ik dat natuurlijk graag. Om vijf uur ging het feest "formeel" open, en kon ik mijn zaak opstellen. Een fles of vijftig Jacobs Creek wijn (bekend van mijn bezoeken aan India), een fust bier (gesponsord door Het Zwaantje), 20 pakken jus d'orange en oh ja, ook nog drie flessen cola en twee flessen spa rood. Het begin was wat sloopjes, omdat de meeste mensen toch als eerste iets eten gingen halen, maar na een minuut of twintig werd het gezellig druk. Aangezien ook de drankjes 50 cent per glas ware, vonden ze uiteindelijk grif aftrek en was het ook de taak van de barkeeper om mensen die er net even een teveel hadden genomen vriendelijk te verzoeken om te helpen de jus d'orange op te maken. De wijn was natuurlijk eenvoudig in te schenken, het goed tappen van een biertje duurde een glas of drie voordat ik het weer onder de knie had, maar toen dat lukte, ging het als een trein. Zo goed zelfs, dat de hele fust om zeven uur al op was, terwijl het feest tot acht uur zou duren. Betekende dat de gasten zonder probleem op de wijn over schakelde en dat ook de 50 flessen soldaat gemaakt werden.

Om zeven uur was er ook nog een ander hoogtepunt, namelijk de aankomst van de ijscoman. Toen deze het schoolplein op kwam rijden, klonk het uit veel kinder keeltjes: IJS!!!! En werd het wagentje bijna belaagd en ondersteboven gekieperd. Een groot succes, deze ijscoman (oh ja, en het ijs was nog lekker ook, Jeroen had er drie!!).

Na acht uur was het feest afgelopen, en onder het genot van een mopje Peter Beense en Andre Hazes werden de kramen opgeruimd (de drank niet, die was al helemaal op :-)). Met grote dank aan Isolde en Ans voor al het organiseren, want het was een groot succes en de school hield er ook nog een aardig centje aan over, dat direct geïnvesteerd wordt in spullen voor de kooklessen van 2012/ 2013.

Tour de France

Net als bij het Europees Kampioenschap voetbal, merk ik dat ik ook in de Tour de France toch veel interesse ben verloren. Zeker dit jaar, nu ook Radio Tour de France opgegaan is in NOS Sport Zomer (een gotspe om dat te doen, een onderbreking van een traditie waarin onder andere mooie Franse muziek centraal stond). Als het kan kijk ik nog wel naar een mooie berg etappe, maar vroeger nam ik daar nog wel eens een dag vrij voor om van half elf 's ochtends te gaan kijken. Maar dat gebeurd nu zeker niet meer. Vroeger keek ik echt voor de sport, maar de doping verhalen hebben daar wel grotendeels een eind aan gemaakt en zeker met en na het tijdperk Armstrong is het wel heel klinisch geworden. Nee, geef mij maar Hinault en Lemond die elkaar vanuit dezelfde ploeg nog afmaken. Of Lemond die Fignon op het laatste moment nog in een tijdrit klopt. Andere zaken waarvoor je keek zie je ook niet meer, namelijk een Nederlander die eens een rit gaat winnen. Ik zie Peter Winnen nog Bernedeau op de meet van de Alpe D'Huez kloppen, of het koppel Rooks. Theunisen te keer gaan. Of van Poppel of Dekker een paar etappes in dezelfde ronde winnen.

Maar het grootste punt om niet meer te kijken: ik doe niet meer mee aan het tourspel van het NCCW. Bij deze werkgever van Rene deed ik altijd mee met mijn lijstje van tien renners en was het altijd spannend om te zien hoe je het die dag weer gedaan had. Hartstikke gaaf, je verdiepte je een paar weken voor de tour er nog eens goed in en ging dan allemaal strategieën uitdenken die uiteindelijk toch nooit uitkwamen, maar die het extra leuk maakten om de koers te volgen en ook te zien wie er negende was geworden in de sprint. Favorieten waren natuurlijk Indurain en later Armstrong, maar denk ook aan Sean Kelly, Mario Cippolini en Djamolidin Abdoesjaparov, want die zorgden altijd voor punten.  Een jaar kwam ik dicht bij de overwinning, maar ging Rene er uiteindelijk met de hoofdprijs van het hele bedrijf er vandoor, wat hem de eer opleverde om een jaar lang met een grote, lelijke beker op zijn bureau te mogen zitten :-). Maar ook daar kwam de klad in, waardoor ook die drijfveer om te kijken uiteindelijk verdween. Ach, het is niet anders. Eens kijken of ik meer van de Olympische Spelen ga zien die over iets meer dan een week beginnen.

Pennywise

De beste CD van Pennywise

Wat is Spotify toch een heerlijk iets. Afgelopen week wilde ik een nummer van een van mijn punkrock favorieten luisteren. Het ging om Pennywise en door op de naam te zoeken, zag ik dat er een nieuw album uit was. Oh ja, dat had ik inderdaad een tijdje geleden gelezen en daar was ik wel erg benieuwd naar, omdat het het eerste album was met hun nieuwe zanger, Zoli Teglas (ook zanger van Ignite). Omdat ik toch wat administratie moest doen, was het een mooi moment om de plaat eens te luisteren. Klinkt erg lekker, maar mijn gedachten vlogen spontaan terug naar 1995. Bij MusicLand had ik de CD "About Time"  gekocht en die klonk als een klok. Door mijn muziek adviseur van MusicLand werd ik erop gewezen dat Pennywise ook op kwam treden in Nederland. Een telefoontje later had ik Rene geschaakt om mee te gaan en nog een belletje daarna waren ook Simon en Frank van de partij. Locatie was De Melkweg, op dat moment de punkrock tempel van Nederland. Het was tot aan de nok toe uitverkocht en vanaf het eerste moment dat de klanken van "About Time" door de zaal klonken was het een feest. Voor de stagedivers onder ons was het een zware opgave, want ik heb zelden zoveel mensen het podium op zien komen en er weer af zien duiken. En tijdens een van de korte pauzes die de band nam vroeg de gitarist Fletcher (een boom van een kerel in wiens handen zijn gitaar op een speelgoed versie leek) een Bacardi Cola, die spontaan vanaf de bar door de zaal heen gemanoeuvreerd werd en binnen enkele seconden de weg naar Fletcher had gevonden. En als afsluiter werd Bro Hymn gespeeld (toen nog door Jason Thrisk, die een jaar later zelfmoord zou plegen), waarbij de halve zaal op het podium stond.

Het was een geweldig concert. Aan het eind van het optreden kocht Frank de CD en besloten we een afzakker te halen bij Sam Sam (toen een van de rock cafes van Amsterdam, daar zijn er niet veel meer van over...). We overtuigden de barman ervan dat hij een geweldig optreden gemist had en hij wilde wel eens horen waar we het over hadden. Dus hup, de CD in de speler en van A tot Z afgespeeld, enkele wild meezingend en alle vier spontaan mee headbangend. Een memorabel slot aan een geweldige avond. Helaas, veel van dit soort concerten worden er niet meer gegeven......en ik kom net tot de conclusie dat ik begin dit jaar ook al het concert van Pennywise gemist heb (toen ook in de Melkweg). Toch wat beter opletten, zelf......

Diploma zwemmen Jeroen

De trotse eigenaar van een A diploma

De "grande finale".  Dat was het gisteren voor Jeroen, want na een spoedcursus van tien weken was hij klaargestoomd om zijn zwemdiploma A te gaan halen. Dat ging gebeuren om 15.30 uur in Zwembad De Planeet in Haarlem. De ochtend was Jeroen al wat zenuwachtig, dus we gingen redelijk vroeg naar het zwembad, zodat hij zeker wist dat hij op tijd zou zijn. Bij binnenkomst zagen we al dat het heel erg druk was en we voelden dat het heel erg warm was. Ik ging met Jeroen mee om zich om te kleden en om half vier zaten we er helemaal klaar voor. En dat bleven we ook nog een minuut of twintig zitten, want de groep voor Jeroen liep een flink stuk uit in de tijd. Nadat de zwemjuf Jeroen op was komen halen en ik weer terug naar het zwembad liep, was het publiek van de vorige groep inmiddels de tribune aan het verlaten. Na eerst bijna ruzie te hebben gekregen met een hysterisch wijf (sorry, ik heb er geen ander woord voor....) in een roze jurk, besloten Daan en ik geen energie in een discussie te steken (altijd lastig met iemand te doen met maximaal drie hersencellen) en een ander plekje op te zoeken.

Op de bank staand hadden we prima zicht en Jeroen kon ons ook goed zien. Dat was vast te stellen doordat hij telkens naar ons bleef zwaaien :-). Wat kan ik schrijven over de proeve van bekwaamheid die Jeroen moest ondergaan? Nou ja, ik denk dat het het best te beschrijven is met het feit dat bij een van de oefeningen Jeroen vrolijk naast zijn zwemvriendin Abigail ging zwemmen en begon met zijn favoriete bezigheid, namelijk kwebbelen. En kwebbelen. En nog eens kwebbelen. Oh ja, en veel zwaaien naar de familie die zich voor hem verzameld had. Dat A diploma had hij dus zonder problemen een uur later binnen, met dank aan de goede opleiding van de dames van Presport. Hij was er ongelofelijk trots op en liep helemaal te glunderen bij de "mars der kampioenen". Helemaal geweldig, Jeroen, en als je ziet hoe mooi hij de borst- en rugcrawl doet, dan zit er nog wel een zwemmertje in. Op naar diploma B, snel na de vakantie halen!!

Haarlemse Honkbal Week 2012

Even wennen: door het net heen kijken bij USA - Japan

Hoe raar het ook klinkt, maar na een kleine 35 jaar heeft honkbal bijna voetbal vervangen als mijn favoriete sport. Natuurlijk blijf ik een Ajax fan in hart en nieren, maar van het EK 2012 heb ik bijvoorbeeld bij elkaar minder dan 180 minuten gezien. En dat terwijl ik iedere dag wel de tijd neem om de samenvattingen van de MLB te kijken. En daar zit nu net een probleem, ik ben vanaf het begin gewend geraakt aan het hoge niveau van de Major League dat ik het idee heb dat het kijken naar het niveau van de Nederlandse competitie niet dat kijkplezier zou gaan brengen. Echter, er diende zich een leuke kans aan om daar een proef op de som te nemen. Nou ja, bijna dan, want vlak na mijn terugkomst uit Tennessee en Missouri zag ik de aankondiging van de Haarlemse Honkbal Week. Daar wilde ik altijd al een keer naar toe, maar het was er nooit van gekomen. Dit jaar dus maar eens gaan regelen. Idee was om met de USA crew te gaan, maar helaas waren Frank en Simon verhinderd, maar Rene kon gelukkig nog wel een plek in zijn agenda hiervoor vrijmaken. Veertien juli werd de dag, waarbij we onszelf al net zo als in St Louis zagen zitten. Heerlijk weer, korte broeken en zonnebrillen op en dan genieten van twee wedstrijden honkbal (USA - Japan en Nederland - Puerto Rico).

Rob Cordemans signeert voor de jeugd

Op de dag van de bestorming van de Bastille bleek het echter te regenen. En te regenen. En te regenen. Tot 13.00 uur was het een zondvloed die uit de hemel kwam, maar daarna werd het spontaan weer droog. Het betekende wel dat de eerste wedstrijd niet om 14.00 uur zou beginnen, maar om 15.00 uur. Ik haalde Rene daarom om 14.15 uur op uit De Aker en binnen een klein half uur hadden we de auto geparkeerd en liepen we naar het Pim Mulier Stadion in Haarlem. Leuk om te zien dat sommige zaken bij honkbal wereldwijd hetzelfde zijn, want ook hier kwamen de mensen met koelboxen met eten het stadion binnen (goed om voor een volgende keer te onthouden). Bij binnenkomst wel een kleine tegenvaller, namelijk dat de wedstrijd niet om 15.00 uur ging beginnen, maar om 16.30 uur. Het voordeel was dat we tijd genoeg hadden om een plek te vinden. Anders dan in de MLB stadions waren er geen vaste plekken, en er bleken toch heel veel fans de regen al getrotseerd te hebben. Uiteindelijk kozen we voor een plek op de allereerste rij, recht achter de thuisplaat. En alsof het lot het wilde: net toen we gingen zitten brak het wolkendek open en zaten we heerlijk in de zon! Wat ook even wennen was: we zaten achter een net om de ballen die doorschoten tegen te houden, geen overbodige luxe (omdat gedurende de wedstrijden onder andere een paar ballen en twee gebroken knuppels anders de tribune in zouden zijn gevlogen), maar het is wel even anders kijken. Een uurtje later begonnen de USA en Japan aan hun wedstrijd, waarbij een van de eerste wapenfeiten was dat er een duif uit de lucht geslagen werd (waarna de speaker de opmerking "Is er een duivenmelker in de zaal?" liet horen).

Helaas, Nederland verloor van Puerto Rico

Inmiddels had ik via Whatsapp ook Rilana, de moeder van Mick, een goede vriend van Daan, in het stadion ontdekt, die een paar meter verderop met een aantal junioren van honkbalclub DSS een dagje HHW aan het doen  was. Japan en de USA maakten er een leuke wedstrijd van, met uiteindelijk een 4-1 winst van de USA, maar wel met de enige homerun van de dag door Japan. In de laatste inning ging ik even wat te eten halen (de patat kon ik gelukkig over slaan, daar stond een mega lange rij en bij de lekkere broodjes kon ik zo doorlopen, en voor 20 Euro voor vier grote bollen en vier drankjes was ik klaar), en was het leuk om te zien dat het Nederlands team op weg naar het veld ruim de tijd nam om handtekeningen uit te delen. Dat tekent ook de sfeer in de HHW zoals ik hem ervaren heb: lekker relaxed en dat voelde erg goed. De avondwedstrijd Nederland - Puerto Rico startte om 19.45 met een bijzonder intens moment ter herinnering aan de vermoorde Gregory Halman, waarna de wedstrijd van start ging. Spannende wedstrijd, met Puerto Rico als terechte winnaar. Om ongeveer 23.00 uur werd de laatste "out" gemaakt en was de dag voorbij. Het niveau viel me echt niet tegen (tja, MLB is toch net iets hoger :-)) en de sfeer was heel erg goed. Het zal denk ik wel een vervolg krijgen, wellicht tijdens het EK Honkbal dat ook in Nederland gehouden wordt.

Wim Kan

Voor de ouderen onder ons

Op een willekeurige vrijdagavond staan vier mannen in de bioscoop en willen een paar drankjes afrekenen. Het meisje achter de counter zegt: "dat is dan 9,60 Euro". Een van de mannen, laten we hem een willekeurige naam als Simon geven, wil cash betalen, maar het meisje vraagt: zou u willen pinnen, als dat kan. "Natuurlijk", zegt de man. Alles kan, theekan, koffiekan, behalve Wim Kan. Het meisje kijkt de man niet begrijpend aan en is dapper, want in plaats van schaapsachtig te lachen zegt ze "ik begrijp helaas niet wat u bedoelt". De man doet een poging om zijn, helaas mislukte poging tot humor, uit te leggen. "Nou, je weet wel, Wim Kan, de cabaretier, van de oudejaars conference......die die vellen papier voor zich had liggen". Het meisje kijkt nog steeds niet begrijpend. Enigszins desperaat probeert de man het nog een keer met een vergelijking met Youp van het Hek. Er begint licht in de ogen van het meisje te komen, want Youp kent ze wel. "Ja, Youp, inderdaad, daar kijken mijn ouders altijd na, maar voor mij is die te oud om leuk te vinden. Maar Wim Kan, nee, nog nooit van gehoord, daar ben ik denk ik dan te jong voor.....". De andere drie mannen beginnen te lachen terwijl de vierde man met in zijn handen vier flesjes drinken wegloopt, nog aangeslagen door deze reality check met betrekking op het bereiken van een leeftijd boven de veertig. Gelukkig kunnen ze allemaal nog genieten van de film, Spider-Man, een manier om in ieder geval mentaal jong te blijven :-).

Eindelijk weer eens bij Vinkeles

Hommage aan Cees Helder, erg lekker!

Het was alweer veel te lang geleden dat ik bij Vinkeles was geweest. Eind november 2011 had ik er voor het laatst gegeten, dus het werd wel weer eens tijd. Na me eerst door een ontzettend druk Amsterdam heen geworsteld te hebben bleek er kennelijk op dinsdagavond rond 19.00 uur niet veel te doen te zijn op de Keizersgracht, want waar het anders altijd echt zoeken, zoeken, zoeken naar een parkeerplek is, kon ik nu gewoon voor de deur staan. Mijn tafelgenoot van de avond had het nog beter gedaan, hij kon op de fiets komen, zodat hij ook het parkeergeld achterwege kon laten (waarvan ik aan het eind van de avond er achter kwam dat ik toch een coole 20 Euro kon dokken :-)). De ontvangst door maitre Casper Westerveld was zo hartelijk als ik altijd gewend ben, dat voelt toch altijd heerlijk vertrouwd en warm aan. Wel was er iets wat ik direct opmerkte. Sommelier Bart Dignum was niet aanwezig en navraag leert dat hij "vervangen" is door Gosse Hollander, een bijzonder spontane kerel die enthousiast over de wijnen an sich en helemaal in combinatie met de spijzen kan vertellen.

Dessert van diverse bereidingen van bleekselderie

Zoals gewoonlijk was de keus eenvoudig, namelijk het chef's signature menu. Ik verving de Anjou duif door de kalf zijlende, verder bleef het menu in tact. En ook zoals gewoonlijk: het was weer perfect!! Het begon al goed met een ode aan Cees Helder (gerookte zalm, biet, appel, witlof, mierikswortel en crème fraîche), omdat chef Dennis Kuijpers een echte fan is. Voor mij twee hoogtepunten: de zonnevis in een jus van gerookte paling en een dessert van diverse bereidingen van bleekselderie (echt verrassen!). En natuurlijk is de kaas altijd een feest. En deze keer extra, omdat de dame uit de zwart witte brigade niet te zuinig was met het snijden van de stukjes (van wie ik, hoe stom, vergeten ben haar naam te vragen, want anders had ik haar hier een compliment kunnen geven, ze zette de hele avond luister bij!!!). Daarbij geserveerd heerlijke stukjes zoet zure bloemkool, ook erg bijzonder. Mijn enige minpunt deze avond, of beter gezegd mijn leerpunt: orgaanvlees gaat toch nooit mijn favoriet worden, dus volgende keer toch maar geen gerecht waarbij de nieren geserveerd worden.

Naast het eten was het ook weer de gastvrijheid en attentie van de zwart witte brigade die de avond weer tot een feest maakte. Van vragen over de gerechten en wijnen tot een bezoek dat Johannes van Dam aan de brasserie van The Dylan bracht, er kwam van alles langs deze avond. En dat allemaal in een heerlijke ontspannen sfeer, maakt dat een avondje Vinkeles elke keer weer een feest is. Casper en crew, nogmaals bedankt!!!

Maydanoz

Prachtige tegels bij Maydanoz :-)

In Amsterdam Zuid zit een relatief nieuw Turks restaurant, luisterend naar de naam Maydanoz. Dit restaurant had een 9 van Johannes van Dam gekregen, maar na enkele malen naar gelegenheden te zijn geweest die door Johannes aangeprezen werden en toch enigszins teleurgesteld naar huis te zijn gegaan, was dat niet een aanbeveling waardoor ik als de rappe hazen hier een keer wilde gaan eten. Mijn moeder had er echter ook een keer gegeten en die was ook erg enthousiast. Dat was genoeg reden om met het meest recente "Old Boys" uitje Maydanoz te kiezen als locatie voor ons diner (zeker ook omdat we daarna naar Pathe De Munt zouden gaan om de film Spider-Man te bekijken). Om half zeven vertrokken we bij Rene (ons vaste verzamelpunt vanwege de daar niet te kloppen parkeer kosten :-)), en al zwaaiend naar Leny op het terras van Cafe Hermes, konden we voor de deur parkeren, iets wat op de Ceintuurbaan niet echt standaard is. Strak om zeven uur kwamen we binnen. Hoewel, net iets later omdat, hoe toeval het wil, een moeder van een van Franks leerlingen zich op het terras van Maydanoz bevond. Een warm welkom viel ons ten deel, we werden hartelijk begroet. Een bestudering van de kaart toonde een veelvoud aan warme en koude voorgerechten. Wat is dan de makkelijkste oplossing? Een mix daarvan nemen. Daarom bestelden we een selectie van de kaart, bestaande uit vijf koude en drie warme voorgerechten. Natuurlijk een humus, maar ook bladerdeeg met feta kaas, gevulde champignons, gebakken spinazie en diverse soorten Turkse tapenade. Alles smaakte erg goed, maar voor vier "grote jongens"  was het toch een beetje aan de krappe kant.

Diverse warme en koude voorgerechten

Daarna was het even een flinke tijd wachten tot het hoofdgerecht kwam. Als je iets met vlees wilde, dan was de keus redelijk beperkt. Er was namelijk lam, lam, lam, lam, lam en kip (en ja, er waren zes vleesgrechten :-)). Nu ben ik geen fan van lam, dus dat betekende voor mij dat ik kip ging nemen. Deze keer niet gebakken, maar in een oven gerecht dat echt "scorching hot"  uit de oven kwam. Ook hier gold: erg lekker, maar je zal jezelf er niet aan overeten. Gelukkig was de sfeer aan tafel goed (ach, als het moet gaan we nog even langs bij de Burgermeester, dat deden we vorige keer na de Indonees ook) en was er nog tijd voor een dessert. Hoewel Johannes de rijstpudding aangeraden had, nam ik de specialiteit die door de serveerster aangeraden werd, namelijk een speciale bereiding van pompoen. Gelukkig bleef het een eeindudig verhaal: erg goed, maar ook dit weinig. Ik begrijp nu wel waarom de voor- en nagerechten gemiddeld 4,50 kosten, de kwaliteit is erg goed, maar de hoeveelheid laat te wensen over.

Al met al een lekker diner in een ontspannen sfeer. Nadelen waren de portionering en het feit dat er wel flink wat tijd tussen de gangen zat, waardoor we niet even bij Hermes aan konden wippen, maar dat blijft dan maar in het vat zitten (waar het hopelijk niet verzuurd). Maar voor een diner voordat je de binnenstad van Amsterdam in gaat is het een prima gelegenheid!

Audioboek

Op een SD kaartje is makkelijker dan 19 cd's

Een maand geleden kwam de tweede tv serie van A Game of Thones tot een einde. Dat liep erg spannend af en wachten op de nieuwe serie ging wel een tijdje duren. Maar ja, het is een serie die gebaseerd is op boeken van George Martin, dus waarom zouden we dat niet "oldschool"  op gaan lossen en de boeken vanaf deel drie dan maar eens gewoon te gaan lezen? Dat is een samenloop van omstandigeheden, want a) de boeken zijn per stuk bijna 1.000 pagina's dik en b) ik heb (of maak) niet zoveel tijd om te lezen. Vriend Simon heeft daar al jaren een oplossing voor, namelijk het luisteren via een audioboek tijdens het woon-werk verkeer. Maar een boek als "A Storm of Swords" (het deel drie uit de serie) vindt zijn weerslag op 19 CDs en dan heb je altijd het probleem dat iemand weer een keer de cd uit de speler haalt en weet je niet meer waar je gebleven bent. Maar de techniek staat voor niets en in mijn nieuwe Volkswagen Passat is het mogelijk om een SD kaartje in te brengen en dat dan af te spelen (kan ook met een USB stick of mijn iPhone, maar die aansluiting zit verstopt, terwijl de SD opening naast mijn navigatie systeem zit). Dat wilde ik wel eens proberen, dus downloade ik de Audible versie en ik kan niet anders zeggen dan dat het werkt als een trein (of misschien als een Volkswagen, leve de Duitse degelijkheid) !! 

Het was even inkomen, want de TV serie en het boek verschillen op details op enkele onderdelen, dus het eerste uur was dat even uitlijnen op elkaar. De voorlezer is niet zo erg goed in het doen van vrouwen stemmen (zeker niet vrouwen stemmen in bepaalde toestanden :-)) en soms klinken mensen wel echt heel anders dan je gewend bent, dus dat is ook even schakelen. Maar verder is het helemaal prima en kan ik lekker luisteren als ik naar mijn werk rijdt (dan zijn reizen Halfweg - Eindhoven ook wat minder erg :-)). Dat kan ik nog wel even volhouden, want het boek is omgeslagen in 104 files van elk 30 minuten, dus 52 uur luisterplezier. Ik zit nu op een kwart. En na dit boek staan er in ieder geval nog twee klaar. En wellicht is als ik die boeken allemaal "gelezen"  heb, inmiddels deel zes wel uit :-).

Texas

Grote kans dat dit de bestemming van mei 2013 wordt

Het is inmiddels alweer een kleine zeven weken geleden dat de vakantie in Tennessee en Missouri tot een eind kwam. En hoewel de zomervakanties nog moeten komen, werd er alweer flink gediscussieerd over de USA bestemming voor 2013. De eerste gedachten gingen uit naar New York. Dat is niet vreemd, want het is namelijk het 20 jarig jubileum van onze eerste reis. Maar de prijzen van hotels in New York zijn iets anders geworden tov 20 jaar geleden en ook de eisen die wij stellen zijn wat hoger dan toen. Bij elkaar leverde dat een vrij hoge kostenpost op en ook een bezoek aan AIRBNB leverde niet echt een passende accommodatie op. Nu was het na een avondje zoeken wel klaar, want uiteindelijk hebben we New York al eens gezien (en enkele van ons al vele keren) en hoewel New York altijd een genot blijft om te bezoeken, kiezen we toch voor "iets nieuws". En dat nieuws wordt waarschijnlijk Texas. De op een na grootste staat (na Alaska) en met de op een na meeste inwoners (na Californie) heeft veel te bieden. Grote Outlet Centers voor het shoppen, maar ook geschiedenis (zoals The Alamo en Elm Street waar JFK vermoord werd), sport (Houston en Dallas hebben allebei honkbal teams en NBA technisch zijn er zelfs drie mogelijkheden) en wederom veel plekken waar goede muziek te horen is (zo staat Austin bekend als de plek in de USA met de beste live muziek, maar goed, dat zei men in Nashville en in Memphis ook :-)). Een eerste reisschema lijkt uit te komen op Houston - San Antonio - Austin - Forth Worth - Texas, maar met nog 10 maanden voor de boeg, is er nog veel tijd voor het goed tunen van het schema. De voorpret is in ieder geval alweer prima en dan kun je er maar beter alvast tien maanden van genieten.

Uitverkoop bij Haverhals

Nieuwe sneakers van Floris van Bommel

Hoewel het inmiddels volgens mij tegenwoordig op elke dag van het jaar wel ergens uitverkoop is, is het toch twee keer per jaar een heugelijke dag als de kaart van Haverhals op mat valt die aankondigt dat de halfjaars uitverkoop weer gaat starten. Afgelopen vrijdag was het weer zover en werd de boodschap gebracht dat dinsdag 3-7 het weer zover was. Omdat ik dinsdagavond nog wat tijd had toen ik Jeroen op moest halen, was de verleiding om even binnen te wippen te groot. De winkel was weer in uitverkoop opstelling gezet en het was er een drukte van belang, zoals eigenlijk altijd in de eerste week. De kleding liet ik even voor wat hij was, maar de schoenen hadden natuurlijk op mij een bijzondere aantrekkingskracht. Helaas was het de eerste twee keer een "net niet". Zowel een paar mooie rode suède schoenen als ook een paarDelfts blauwe sneakers waren er helaas niet meer in mijn maat. Maar driemaal is scheepsrecht, het derde paar was er wel in mijn maat. Felblauwe schoenen met een gouden logo en een zebraprintje aan de bovenkant, je zou het opzichtig kunnen noemen, maar "that's just the way I like it".

Wat ik ook weer helemaal geweldig vond was hoe ik door Mirella geholpen werd. Super advies, super service gericht en gewoon hartstikke gezellig. Normaal stuur ik een factuur voor advies, maar deze keer gratis: Jenke, volgens mij wordt het tijd voor een loonsverhoging voor Mirella :-).

Borgen

Weer een goede Scandinavische serie

Het afgelopen jaar heb ik erg genoten van drie Deense series. The Killing 1 & 2 en The Bridge blonken uit in een uitstekende vorm van acteren en het maken van zeer onverwachte wendingen. Zelfs het feit dat ik van het Deens echt geen woord kan volgen (iets wat me bij enkele pogingen om een Japanse film te kijken uiteindelijk ertoe heeft aangezet om de film na enkele minuten af te zetten), deed hier niets aan af. Een paar weken geleden zag ik in Het Parool een advertentie voor Borgen (letterlijke vertaling: De Burcht, bedoelde vertaling: De Overheid), een nieuwe serie van de makers van The Killing. Deze keer niet als startpunt een moord, maar een verkiezingsstrijd (he, die was er ook in The Killing 1, maar dat ging om het burgemeesterschap van Kopenhagen) die op miraculeuze door een afgeschreven politica gewonnen wordt. De eerste aflevering belooft alweer veel goeds, met als hoogtepunt Birgitte Nyborg die zich in een niet passend zwart pakje probeert te hijsen, terwijl haar man meelijwekkend toe staat te kijken. En ja, als je in het in het echt ziet is het veel leuker :-).  Al diverse wendingen (sommige verwacht, sommige erg onverwacht), alweer vier verhaallijnen die door elkaar gaan lopen en in een aflevering al meer dan dat je in sommige andere series in vijf afleveringen te zien krijgt. Lijkt mij in ieder geval een aanrader, maar dat gaan we de komende dagen eens verder onderzoeken.

Geen EK finale gekeken

Vroeger keek ik bijna alles waar een voetbal in voorkwam. Vanavond heb ik mail weggewerkt en met Ans naar American Pickers gekeken, terwijl de finale van het EK gespeeld werd. Hoezo tanende interesse in het edele balspel, ik kijk tegenwoordig meer MLB dan voetbal. Maar wat wel leuk was: Daan heeft sinds de kwartfinales alle winnaars van de wedstrijden goed voorspelt. Dat is toch ook een gave! Binnenkort ga ik maar eens met hem naar het casino, als hij daar hetzelfde trucje uit kan voeren, dan schieten we er wat mee op :-).