Mannendagje

Daan en Jeroen in de Mini Roadster

Omdat Ans donderdag haar fiets in Zutphen op ging halen die daar naar haar tocht met Daan van een week of zes geleden was blijven staan, was het "donderdag, mannendag". We begonnen dit fenomeen in Amstelveen, in zwembad De Meerkamp, omdat Jeroen daar gisteren ook al graag heen had gewild (eigenlijk wilde hij in het kanaal zwemmen, maar dat ging mij net weer even te ver). Prima zwembad, niet al te nieuw, maar met een lekkere golfslag en een fijne glijbaan. Ook het 25 meter bad was heerlijk en lekker diep (3,50 meter), er werden veel duiken en bommetjes gemaakt. Voor ons twee uur plezier, maar toen hadden we alles wel gezien en begonnen we ook trek te krijgen. Na afstemming met de heren werd de koers naar Gary's Deli ingezet, waar tot ontzetting van Daan en Jeroen de mega muffins verdwenen waren, maar de normale muffins en chocolate chip cookies gingen er ook prima in, net zoals bagels met cream cheese. Tijdens de lunch hadden we het over de obsessie van Daan voor Mini's tijdens de vakantie in Engeland. Nu is er niet zo lang geleden een Mini Brandstore bij het Leidseplein geopend en dat was redelijk dichtbij, dus.........vijftien minuten later waren Daan en Jeroen in de Mini Brandstore en wilden ze alle auto's die daar stonden uitproberen (wat wil zeggen dat ze bij Mini's variërend in prijs van 20.000 tot 50.000 Euro achter het stuur kropen). Gelukkig is dat een beetje het idee van de winkel, dus dat kwam goed uit. Zonder auto maar wel met een T-Shirt kwamen we weer naar buiten, en aangezien naast de Mini Store ook de eerste Nederlandse Apple Store zit en ik daar nog niet geweest was, wilde ik daar toch eens rondneuzen. De traditionele trap zit erin en verder is het een echte Apple winkel, met geen gebrek aan personeel (alleen vinden die elkaar wel erg interessant, en soms kreeg ik de indruk dat ze de klant wat minder interessant vonden). Mooie spullen, grote Genius Bar en er werden een aantal workshops gegeven. Een echte Apple winkel dus. Daarna was het een uur of vijf en tijd om naar huis te gaan. Daar werden de taken weer traditioneel verdeelt: Daan en Jeroen gingen Skylanders spelen en ik ging koken, waarbij ik een heerlijke vegetarische paella (nou ja, met rivierkreeftjes dan) op tafel kon toveren. En daarvoor was Ans dan weer net op tijd thuis :-).

Wildpark Halfweg

Restanten van de duif

Soms word ik er weer eens op gewezen op wat een bijzonder plekje in Nederland ik eigenlijk woon. 3000 m2 grond met erg veel groen erop, middenin een woonwijk in Halfweg. De meest recente gebeurtenis om dat weer eens onder ogen te zien, was een paar dagen geleden. Na een  bezoek aan Haarlem liepen Ans, Daan, Jeroen en ik vanaf onze poort naar huis, toen we opeens aan onze linkerhand van tussen de boom een wit grijze schim weg zagen vliegen, met iets in zijn poten. Vlak voor de schuur liet de vogel hetgeen hij in zijn poten had vallen en vloog weg. Toen we naar de plek keken vanwaar de "vogel gevlogen" was en zagen er allemaal andere veren liggen. De conclusie was snel getrokken: een roofvogel had een duig te pakken gekregen en probeerde zojuist met hem weg te vliegen, maar dat was niet gelukt. We besloten om eerst onze lunch te eten en daarna maar de restanten van de duif op te ruimen. Toen ik vanuit de keuken echter naar buiten kreek, zag ik opeens de vogel, die na wat onderzoek een torenvalk bleek te zijn (een prachtig beest, trouwens!), heerlijk voor ons kantoor zitten. Hij was bezig zijn prooi op te eten. Heel voorzichtig probeerde Ans buiten dichterbij te komen om een foto te nemen, maar de instincten van de valk bleken heel erg scherp te zijn en bij het minste of geringste vloog hij alweer weg. Alleen deze keer wel met de restanten van de duif in zijn poten. Dat betekende dat wij op de plaats delict alleen veren vonden (soms met een klein stukje duif er nog aan) en de maaginhoud van de duif. Op die manier komt de werking van de natuur wel heel erg dichtbij. Dat was me in mijn vorige huizen toch nooit gebeurd.

Herdenken door social media

Herdenken is goed

Niet zolang geleden is een goede vriend van me overleden. Net zoals met veel anderen had ik diverse connecties met hem via social media, met name via Facebook en Spotify. Hoewel hij niet super actief was, wisselden we wel dingen via Facebook uit en stuurden we elkaar nieuwe of oude liedjes via Spotify (soms om de minuut en soms kon er ook weken tussen zitten). Maar hij is er niet meer en dat is natuurlijk nog steeds erg triest. Maar waar hij nog wel is, is op de social media. Iedere keer als ik Spotify opstart, kan ik zien wat het laatste nummer is wat hij daar geluisterd heeft (en geheel in zijn stijl was het een vrolijk en optimistisch feestnummer, Dance Hall Days van Wang Chung). Als ik Facebook opstart, zie ik in de rechter kolom de lijst met vrienden met wie ik zou kunnen chatten en daar staat hij altijd prominent in. Hoe slim Mark Zuckerburg en zijn mensen ook mogen zijn, ik denk niet dat zij al een chat verbinding naar het hiernamaals hebben kunnen leggen. Dat zou wel mooi zijn, want er zijn altijd dingen die je graag nog zou willen bespreken met iemand die overleden is, en dat is voor mij ook niet anders. Maar het blijft confronterend, om iedere keer de foto te zien.

De enige manier om die confrontatie eruit te halen is de foto te verwijderen, maar dat betekent dat ik zou moeten "ontvrienden" en dat zal ik nooit doen, zelfs niet als het alleen maar een "digitale actie"  betreft, daarvoor vind ik de symboliek veel te groot.  Hoe raar dat wellicht ook klinkt, want zal ik mijn vriend zijn herinnering nu echt anders ervaren als ik dat zou doen?

De vraag is of ik het überhaupt zou willen, de foto verwijderen. Hoewel iedere keer er een bepaalde weemoed door me heen gaat als ik de foto zie, zijn er ook altijd mooie herinneringen of grappige situaties die we samen meegemaakt hebben waar ik aan moet denken. Ik zie het derhalve als een bezinningsmoment, iedere keer dat ik inlog.  Ik had nooit verwacht dat social media, hoewel als afgeleide, mij dat zou brengen......

Gehaktballen

Gehaktballen a la Jonnie Boer

Als je een paar weken in het buitenland bent geweest (zelfs in mijn favoriete USA), ga je toch verlangen naar dingen die je in Nederland gewend bent. Heerlijke Nederlandse kaas bijvoorbeeld, is toch iets wat ik graag weer eet als ik terug ben. Een ander gerecht is de traditionele gehaktbal, heerlijk "los op het bord"  of op een broodje, met een beetje ketchup of mosterd erbij. Zo goed als mijn moeder ze maakt, zal ik dat nooit kunnen, maar ja, iedere man vindt natuurlijk dat zijn moeder de lekkerste gehaktballen maakt. Echter, sinds Ans het recept van de gehaktballen van Jonnnie Boer heeft gevonden, komen ze toch redelijk in de buurt. Ik baal er nog steeds van dat toen wij in het Librije hotel sliepen, ik niet een Librije bal via de room service heb laten komen om te proeven, op deze manier kan ik dat nog een beetje goed maken :-). Het kost mij nog wel even wat moeite om het recept goed uit te voeren, waarbij het moeilijkste, eigenlijk zoals altijd, het nemen van voldoende tijd is (je hebt toch wel een half uurtje kooktijd nodig). Dus in plaats van de gehaktballen  op een hoog vuur a la een ossenhaas te bakken, ze even goed rondom aanbakken en dan gaar laten sudderen in het bakvet plus vlees fond. Het resultaat mag er zijn, want gisteren was er bijna een gevecht om "de vijfde bal", iedereen aan tafel had hem graag gehad, maar ik was de gelukkige winnaar. Volgende keer beter, jongens!!

De verkiezingen komen eraan

Let op de verkiezingsposter van de PvdA in het groen op de grond

Bij de terugkomst uit Engeland en het inrijden van Halfweg viel mij direct op dat er iets gewijzigd was bij ons huis in de buurt. Of beter gezegd: er was weer iets geplaatst dat zo af en toe verschijnt en tegenwoordig meer toe dan af. Het betrof de borden waarop politieke partijen hun posters kunnen plakken als er weer een verkiezing is, en dat is de afgelopen vier jaar dat wij hier wonen toch al redelijk vaak gebeurd. Deze keer had het CDA twee plekken geconfisqueerd, evenals de Partij voor de Dieren. Zij kregen overigens nog steun van jeugdige enthousiastelingen, die een eigen poster gemaakt hadden (hier niet goed te zien, maar op het linkerbord helemaal rechts onderin) ter ondersteuning. De PvdA leek ook twee posters opgeplakt te hebben, maar dat was niet helemaal goed gegaan. De poster met Diederik Samsom had goed gehouden, maar die van de PvdA zelf was net zo gegaan als de uitstraling van de partij: redelijk down the drain, op de grond beland en verborgen tussen het groen. En net zoals de partij, er zat kennelijk niet veel lijm tussen om de boel bij elkaar te houden :-). 

De reis naar huis

Lekker slapen op de achterbank

Zaterdag was de dag van de reis terug naar huis. De reis naar Folkestone zou volgens Google Maps anderhalf uur duren. Inchecken moest uiterlijk om 12.20 uur gebeuren, dus als we om tien uur vertrokken, moest dat genoeg speling geven. Laten we op deze rit nu de allereerste file van de hele vakantie tegenkomen!!! De reden was overigens bijna net zo bizar als het feit dat de file er op zaterdagochtend stond, namelijk een tol die geheven moest worden, waardoor al het verkeer voor kilometers in de remmen moest. Gelukkig haalden we de incheck wel, maar een tussenstop bij de Premium Outlet Shopping Center zat er daardoor helaas niet meer in, waardoor mijn aankoop teller deze hele vakantie strak op de nul vast bleef staan. Bij de tunnel aangekomen zagen we dat ze vertraging opgelopen hadden, waardoor we vijftig minuten later zouden vertrekken dan gepland. Zucht, dat zat weer niet mee. De rit door de tunnel ging wel weer erg soepeltjes, zeker voor Daan en Jeroen die regelmatig op de achterbank lagen te tukken. Ondanks een omleiding door de havens van Antwerpen heen, reden we redelijk snel op Halfweg aan, waar om klokslag zeven uur door onze poort het erf op reden. Snel nog even naar de Albert Heijn voor wat noodzakelijke boodschappen en om acht uur zaten we al aan de boterhammen met Old Amsterdam Kaas en een kop tomatensoep. Het feit dat we daarna alle tassen uitpakten en ook de eerste was alweer gedraaid werd drukt ons met onze neus op de feiten: deze vakantie zat er alweer op.

Me Love Sushi

Eten met stokjes is best lastig, hoor!

Iedere keer als we naar en van de metro naar het Marriott liepen, kwamen we langs het restaurant Me Love Sushi. Intrigerende naam, vanavond was de laatste mogelijkheid om hier langs te gaan, dus daar gingen we. Wederom een verrassing, Daan en Jeroen vonden dat ze hier ook wel wat konden vinden. Het was niet erg druk, dus een tafel was snel gevonden en we bestelden een mix van Sushi (Rainbow en California rolls) en Noodles (garnalen en kip). Hoewel Jeroen en Daan (en Ans ook nog even) aan een kleurplaat begonnen kwamen ze niet erg ver, want het duurde niet lang voordat het eten geserveerd werd. Erg leuk om te zien dat de jongens ook probeerden met stokjes te eten en dat dat deels nog lukte ook. Ik kan niet anders zeggen dan dat alles lekker smaakte, en Me Love Sushi is wat mij betreft dan ook een aanrader mocht je in Londen komen. Dat de anderen dat ook vonden bleek wel uit het feit dat er op tafel niets achter bleef. Nou ja, anders dan de kleurplaten dan. Maar dat werd snel opgelost: het werk waar Daan en Jeroen zo heerlijk mee bezig waren geweest werd nog voordat we de deur uit waren van tafel gegrist en in de prullenbak gegooid. Ach ja, zo zal van Gogh ook wel begonnen zijn….

Covent Garden en Forbidden Planet

Bij Forbidden PLaner

Na weer een avontuur in de metro, stapten we uit bij de Leicester Square halte. Vandaar was het een korte wandeling naar Covent Garden. Daar was een van de weinige winkels waar ik graag wilde kijken om iets te kopen. Prachtige winkel, erg "posh" ingericht, helemaal goed: alleen geen klik met iets wat ik wilde kopen. Dus onverrichte zaken terug. Dan maar naar Fred Perry, waar ik een mooi shirt zag uit de nieuwe Bradley Wiggins collectie, maar daar bleek niet de juiste maat beschikbaar te zijn. Twee keer mis, vandaag, ik besloot niet voor een derde poging te gaan. Na enkele optredens van straatartiesten bekeken te hebben, waar Covent Garden toch bekend om staat, de lunch bij Le Pain Quotidien (de New Yorkse variant blijft toch echt het beste) gegeten te hebben en voor Jeroen een mini Big Ben gekocht te hebben, liepen we richting Oxford Street om daar de metro richting het hotel te nemen. Maar voordat dat lukte, kwam ik langs een van mijn jeugd herinneringen, namelijk Forbidden Planet. Sinds mijn eerste bezoek is daar veel veranderd, ik weet nog dat toen ik daar binnenkwam de winkel gevuld was met comics en hier en daar een stuk speelgoed. Tegenwoordig is de begane grond helemaal gevuld met speelgoed, maskers, beeldjes, etc, terwijl de kelder gevuld is met tradepaperbacks, dvd's en de comics van de laatste paar weken. Daan en Jeroen vonden het een geweldige winkel, waar ze uren in hadden kunnen blijven rondlopen. Maar het was er wel erg duur voor ze. Het ultimum hierin waren drie dingen die ze vonden van het computerspel Minecraft: twee attributen die een plaatje waren uit het spel op plastic voor 23 pond per stuk en een Creeper voor 33 pond. Ongelofelijk duur voor wat je ervoor krijgt, en ze begrepen ook wel dat de prijs/ kwaliteit verhouding niet klopte, maar oh oh oh, wat hadden ze dat graag gekocht. Ik sta niet vreemd te kijken als ze er later zelf nog eens terug gaan komen. Na voor mij een trip down memory lane, was het tijd voor een echte trip, namelijk lopen naar Bond Street om daar de metro te nemen.

Koffie in Londen

Caffe Nero, ik zou het vermijden

Op vakantie mag ik graag een bakje koffie nemen bij Starbucks. Ook in Londen zijn er genoeg vestigingen. Maar wat opviel is dat Starbucks hier geduchte concurrenten heeft. De grootste is waarschijnlijk Costa, die de slogan "We make it beter" gebruikt en gekozen is tot de koffieketen van 2011 en 2012 in de UK. Dat moest ik natuurlijk zelf ervaren en om een eerlijke vergelijking te kunnen maken, nam ik een keer een vanille latte en de keer erna een karamel latte, de koffies die ik bij Starbucks ook het meeste neem. Mijn conclusie is dat Costa in de buurt komt, maar het net niet redt bij Starbucks (wat overigens ook aan mijn vooringenomenheid kan liggen). Aan de andere kant is Costa aanzienlijk goedkoper. Een "medium" koffie bij Starbucks is hier 3.50 pond, terwijl Costa het voor 2.50 pond doet, waardoor het een aantrekkelijk alternatief is. Een andere uitdager is Caffe Nero, met als slogan "the best Italian coffee in the UK". Ook hiervan zijn er veel vestigingen inmiddels ontsproten, en bij ons bezoek in Camden, heb ik hier ook vanille latte genomen ter vergelijking. Laten we het zo zeggen: ik ga de caramel latte er niet proberen, want deze koffie kan ik alleen classificeren als "bocht". Prijs is ongeveer gelijk aan Costa, maar dan is dit wel echt een slecht alternatief. Costa is dus prima om te nemen als er geen Starbucks is of je op de kosten wilt letten, Cafe Nero op zeker links laten liggen!!

Op naar Camden Town

Even afkoelen in Camden

Een unicum: voor het eerst deze vakantie is Jeroen de langslaper, hij blijft tot ongeveer half negen onder zeil, terwijl de rest al op is. Daarom gaan we iets later dan gebruikelijk op start, met als eerste actie een lekkere wandeling vanuit het hotel via Primrose Hill (met een mooi uitzicht op Londen) naar Camden Town. Dat blijft toch een bijzondere buurt, waar je nog veel punkers in het wild kunt zien, veel zaakjes waar vage bandjes spelen, met daartussen ook gewoon winkelketens die je ook in Oxford Street tegenkomt. Ondanks dat we een halve GAP winkel leeg kochten voor Daan en Jeroen (en een mooi T-Shirt voor Ans), was het toch niet helemaal de wijk waar we ons als gezin helemaal lekker voelden, het had wel een erg hoog Beverwijkse Bazaar gehalte. Je kan er zonder probleem op de foto met iemand met een hanenkam van een halve meter of met iemand in wiens gezicht meer piercings zitten dan je nog huid kunt zien, maar dat waren nou niet de attracties en bezienswaardigheden waar we samen met Daan en Jeroen naar op zoek waren voor onze laatste dag in Londen. Gelukkig konden we met de metro snel ontsnappen en reden we in een paar minuten naar Leicester Square, het begin van de Covent Garden omgeving. Dat was in dit geval meer de sfeer die we aan het zoeken waren met ons vieren.

Guglee

Indian Street Food

Om lekker op te frissen was een duik in het zwembad de beste remedie, maar daarna werd ook wel helder dat de taartjes niet alle honger hadden kunnen stillen, want alle magen waren aan het knagen. Deze avond gingen we bij Guglee eten, die bekend staat als de beste Indiaan in de wijde omgeving. Het was er gezellig druk, anders dan veel van de andere restaurants die we passeerden die nagenoeg leeg waren. We werden begroet door drie Indiaas uitziende heren, die erg vriendelijk waren en ons naar een tafel achterin de zaak brachten, waar Daan en Jeroen lekker op de bank konden zitten en met hun iPad konden spelen. De kaart zag er goed uit, waarbij opviel dat de voorgerechten "Indian Street Food" genoemd werden, kleine gerechtjes die in India dus op straat gegeten worden. We bestelde daaruit en als hoofdgerechten namen we twee van de chef's specials met kip. Ans kreeg daar een beetje spijt van en probeerde haar bestelling om te zetten naar een vegetarische Talhi, maar in een bijna epische discussie met de ober, werd haar dat erg afgeraden ("trust me", was de meest gebruikte term in de conversatie) en uiteindelijk liet ze zich overtuigen, maar er zat ook weinig anders op, want de ober bleek niet van zin de bestelling aan te passen, je ging bijna denken dat hij teveel kip ingekocht had. Nadat alles gearriveerd was, bleken alle gerechten uitstekend te zijn, alleen de Kip Korma bleek niet echt bij Daan aan te slaan, maar Jeroen zat er lekker van te eten en dat had ik echt niet vooraf verwacht. Toen Jeroen echter op de bank ging slapen, was het voor ons een teken om geen dessert te nemen en de bedden maar weer eens op te gaan zoeken. Moe maar erg voldaan, werden daar records met in slaap vallen gebroken :-).

Fortnum en Mason

Een heerlijke milkshake delen bij Fortum en Mason

Inmiddels was het half vijf geworden en anders dan het ontbijt hadden we nog niets gegeten. Omdat we bij Fortnum & Mason heerlijke taartjes hadden gezien en Ans de winkel helemaal geweldig vond, liepen we terug naar Piccadilly en vonden snel de mintgroene gevel, met de prachtig ingerichte etalages. Er bleken vijf plekken in de winkel te zijn waar gegeten kon worden. We kozen uiteindelijk The Parlour, wat met name gericht was op ijsgerechten. Maar je kunt elders in de winkel de heerlijkste taartjes kopen die je daar dan op kunt eten. Zelf had ik de Knickerbocker Glory en een heerlijke toffee milkshake, maar de anderen hadden citroen taartjes en cup cakes ingeslagen. De kwaliteit was echt geweldig, voor een moment echt genieten kun je hier echt terecht. Om nog wat extra na te kunnen genieten, kochten we nog wat jam en koekjes die we mee naar Halfweg nemen, om de herinneringen aan Fortum en Mason ook op die manier nog eens een keer op te kunnen halen. Toen we Fortnum & Mason uitliepen,zagen we dat het inmiddels al zes uur was en gingen we terug naar het Marriott, met brandende voetjes van het vele lopen van vandaag (ondanks de tour die we gedaan hadden).   

The original sight seeing tour of London

Met het Hamley's meisje op de foto!

Nu kennen Ans en ik Londen al redelijk goed (ik ben er vaak geweest op vakantie en vanuit CMG en Ans heeft er een half jaar gewerkt), maar deze rondrit is een geweldige mogelijkheid om snel kennis te maken met de highlights van de stad voor iemand die er voor het eerst is. En het gezichtspunt van bovenaf is ook heel anders dan als je over straat loopt. Daan en Jeroen genoten met volle teugen van alle hoogtepunten van de stad, ook al zagen ze enkele snel aan zich voorbij gaan. Degene waar ze het meest naar uit keken en van onder de indruk waren, bleken uiteindelijk The London Eye, Tower Bridge, The River Thames, Trafalgar Square en Big Ben te zijn. Maar nadat de rondrit afgelopen was, was het tijd voor hun echte hoogtepunt en dat was een bezoek aan Hamley's, de bekendste speelgoedwinkel van Londen, en waarschijnlijk de allerdrukste ook. Sterker nog: misschien wel de drukste winkel in heel Regent Street. Vijf verdiepingen vol met speelgoed en nog voller met kinderen. De mannen keken hun ogen uit, maar ze kwamen er ook achter dat de prijzen veel hoger waren dan in Nederland, voor dezelfde sets van Lego bijvoorbeeld. Dat was dus even jammer, en Daan en Jeroen besloten alleen iets te kopen als ze iets helemaal geweldig vonden en het in Nederland niet zomaar voor handen was. Voor Jeroen bleken dat twee knuffels (aaaarrrrggghhhhh!!!) te zijn, voor Daan was het een draak met daarbij drie "gemeneriken", waaronder een Minotaurus. Een paar mooie stukken speelgoed rijken en een bom duiten lichter, verlieten we uiteindelijk dit kinderwalhala.

Changing of the guard

Even chillen in Green Park

Na een lekkere nachtrust, die ervoor zorgde dat we "pas" om kwart over acht wakker werden, waren Ans en ik er helemaal klaar voor om Daan en Jeroen kennis te laten maken met Londen. Voor het eerst gingen ze mee de Underground van Londen in en dat was al een hele belevenis op zichzelf. Onze opstap is Swiss Cottage en daar namen we de Jubilee Line (vanaf een paar weken geleden bekend geworden als de lijn die naar het Olympische dorp ging). Na eerst even op Baker Street uitgestapt te zijn om onze tickets voor de "Hop on, Hop off" bus op te halen en genoten te hebben van alle referenties naar Sherlock Holmes, reden we daarna direct door naar Green Park. Dit park doorkruisend liepen we recht op Buckingham Palace af om het wisselen van de wacht te gaan bekijken. Dat idee bleken alleen ettelijke duizenden andere toeristen ook gehad te hebben, dus het was mega druk. We vonden uiteindelijk een plekje waar we met name het aankomen en weggaan van de drumband, de wachters te voet en de wachters te paard konden zien, terwijl de andere ceremoniële handelingen met name door Jeroen goed gezien konden worden, omdat hij op mijn nek was gekropen.

Ook de paardjes kwamen langs!

Daan toonde zich een uitmuntend fotograaf, die heel veel zaken uitstekend op de gevoelige plaat vast wist te leggen en soms ook heel geduldig wachtte op het juiste moment dat bijvoorbeeld de ruiters voorbij kwamen. Chapeau! Om 11.50 hadden wij de indruk dat e.e.a. afgelopen as dus liepen we weer terug richting Greenpark, maar achterom kijkend zagen we dat er nog een aantal zaken stonden te gebeuren. Ach, je kunt niet alles hebben in het leven :-), dus besloten we door te lopen op weg naar Leicester Square, waar het begin van onze bustocht gepland stond. Op de weg daarheen liepen we over Piccadilly en kwamen we een nieuw favoriet warenhuis voor Ans tegen, Fortnum en Mason. Voor de culinaire levensgenieter een waar paradijs, maar daarover later meer. De etalages waren al geweldig en iedereen was na een bliksembezoek van een paar minuten direct verkocht. Omdat we toch wel graag de bus wilde halen liepen we redelijk snel door, maar besloten er 's middags terug te komen. Uiteindelijk vonden we na even zoeken de opstap van de gele lijn van onze tourbus (degene met live commentaar ipv een audiotape) en gezeten bovenop een open dubbeldekker kon de rondrit van bijna 2,5 uur beginnen!!

Temple Run

Topscore van Daan

Iedere vakantie zie ik dat we meer elektronica meeslepen. Daan en Jeroen spelen namelijk graag een spelletje als ze op reis zijn en ondanks het feit dat we Triominos mee hebben genomen en Mario Monoply, zijn de iPads en de Nintendo DSen toch favoriet. Het is dan altijd even zoeken wat "het spel van de vakantie" wordt, maar deze keer was dat snel beslist, het is namelijk Temple Run geworden. Voor wie het niet kent: het is het ultieme voorbeeld van een "wachttijd" spelletje. Dat wil zeggen: een spelletje dat je kan doen als je even op de tram staat te wachten of in de wachtkamer van de tandarts zit. Het enige wat je doet is continue wegrennen voor een stel gevaarlijke apen die achter je aanzitten omdat je een beeldje uit een tempel gestolen hebt (hoor ik daar iemand Indiana Jones of Tomb Raider zeggen?), over gaten springen en muntjes verzamelen. Daarmee kun je punten scoren, maar ook meters rennen en diverse achievements behalen. Maar het werkt erg verslavend: als je een potje gespeeld hebt, dan wil je snel nog een keer een spelletje doen om jezelf te verbeteren.Er is inmiddels een fikse oorlog uitgebroken tussen de mannelijke leden van het gezin om de "King of The Temple run" te zijn en blijven. Helaas moet ik toegeven dat Daan de punten koning en Jeroen de gerende meters koning is en dat ik tot nu toe met lege handen sta :-(, hoewel ik hen wel goed kan helpen om de achievements te regelen, maar dat komt met name omdat ik degene ben die het beste de Engelse teksten kan lezen wanneer er iets gehaald wordt, daarna regelen zij het simpelweg verder. Ik stop nu even met bloggen, want ik ga toch nog een poging doen om op het bord te komen!

Eerste loopje Londen

Het Marriot Regents Park zag er keurig uit en leek erg op het Marriott in Windsor (zal het een keten zijn ?), alleen net iets groter. En het was wel eens lekker dat iemand de tassen naar onze kamer bracht. Een groter contrast met de Saracens Head was haast niet te vinden. Na even uitpuffen van het rijden en een bezoek aan het zwembad, besloten we even een rondje te lopen in onze wijk, Camden. Met het kaartje van de conciërge in onze hand, vonden we snel een van de winkel straten waar ook diverse restaurantjes zaten. Uiteindelijk besloten we eerst een pizza met de jongens te eten bij El Bello (beter dan verwacht). Daarna ging Ans met de jongens terug naar het hotel, terwijl ik nog wat Thais ophaalde bij Thai Pepper (erg goed, zeker voor de lage prijs die ik betaalde) wat we op de hotelkamer opaten, terwijl Daan en Jeroen uitgeput in bad zaten. Daarmee was het voor vandaag ook wel afgelopen voor de jongens. Ans en ik bekijken straks nog even het programma voor morgen (dat wordt in ieder geval de rondrit met de Hop on, Hop Off bus, maar wat willen we de jongens nog verder laten zien) en dan stoppen wij er voor vandaag ook mee, om morgen fris en fruitig de stad in te gaan!

Een dagje reizen

Heerlijk, de kidsccino

Na de ervaring van dinsdag geen ontbijt bij de Saracens Head voor ons. In plaats daarvan stapten we iets voor negen uur in de auto om naar Londen te rijden, met als plan om onderweg een ontbijt te gebruiken. Dat lukte in het plaatsje Betws-y-coed, dat uiteindelijk een veel betere plek bleek te zijn dan Beddgelert waar wij hadden overnacht de afgelopen twee dagen. Maar dat was een gepasseerd station. Op een pleintje kwamen we het Alpine Cafe tegen, wat een oase was in de woestijn van full wales breakfasts, want hier was zelfs yoghurt met granola te krijgen! En voor onze jongens was er ook een kidccino (een "kleintje cappuccino"). Dat was een waar momentje van genoegen en zorgde er mede voor dat we twee uur in het dorpje bleven. Daan en Jeroen vonden ook nog een souvenir winkel en daar kochten ze, hoe bedenk je het, twee knuffeldieren (een schaap voor Daan en een uil voor Jeroen, je weet wel, die twee kerels die me steeds vertellen dat ze echt al heel groot worden, hoor!). Daarna was het voornamelijk rijden, rijden, rijden en na rond vier uur kwamen we in Londen aan, waar Ans ons zonder problemen door de straten van Londen loodsen, rechtstreeks naar het Marriott hotel aan Regents Park.

Met de trein naar Caernarfon

Met Jeroen bij de trein

Om acht uur strak was het voor ons opstaan, want het ontbijt in de Saracens Head wordt strak tussen 8 en 9 geserveerd. Nou ja, ontbijt. die naam mocht het niet hebben. We mochten eerst fruit en cereals nemen, maar het fruit bleek een bakje grapefruit en een bakje gedroogde pruimen te zijn en er waren cronflakes. C'est tout. Het ontbijt was een traditional full Wales breakfast en variaties op dat thema. Dit was echt met recht het slechtste ontbijt dat ik de hele vakantie gehad heb. Een blik op de weersvoorspelling stemde ook niet vrolijk, net als een blik naar buiten waar het inmiddels hard was gaan regenen. We stapten daarom over op plan B en dat was om met een oude stoomtrein naar een nabijgelegen dorp, Caernarfon, te rijden. Dat bleek een schot in de roos. Toen we het dorp verlieten regende het nog een beetje, maar toen we een eindje op streek waren met de trein, werd het weer steeds beter. Het ritje voerde door Snowdonia en gaf een aantal erg mooie uitkijken over de bergen, beekjes en watervallen die het gebied rijk is.

Zal Gelert hier echt liggen??

En daarnaast was de rit an sich ook nog erg leuk. In Caernarfon was het prima toeven, een leuk stadje om te wandelen en een uitstekende lunch te nuttigen (waarbij het weer opviel dat het bedienend personeel niet veel op heeft met haar gasten, het is echt net zo slecht als in Amsterdam). Een echte aanrader om te bezichtigen is het grote kasteel, dat ook op de lijst van werelderfgoed staat en als je ziet in welke staat het bewaard is gebleven begrijp je dat ook. Inmiddels was ook de zon volop gaan schijnen, dus het kon niet op! Om vier uur ging de trein weer terug en toen we in Beddgelert terug kwamen zagen we dat we de goede keus gemaakt hadden, want hier was het mega bewolkt en blies er een keiharde wind. En dat terwijl wij een prima dag hadden gehad in  Caernarfon. Als afsluiting bezochten we nog het "graf" van Gelert, een hond uit de legenden en nog wat ambachtelijke winkels in Beddgelert en daarmee was de kous voor ons vandaag af. Morgen geen ontbijt hier, maar vroeg op weg naar Londen voor de laatste bestemming van onze vakantie.

En hup, daar gingen we naar een ander hotel

Daan en Jeroen hadden tijd voor een eerste potje Monopoly

We parkeerden de auto voor The River Guest House, en terwijl Ans incheckte bleven Daan, Jeroen en ik even in de auto. Dat duurde erg lang voor haar doen en toen ze terug kwam zag Ans er niet vrolijk uit. De kamer die we hadden gekregen was namelijk beneden alle maat, zeker voor de prijs die we moesten betalen. Ik kon er niet staan, zo laag was hij.  Het bed van Jeroen had nog vuil beddengoed en het toilet was kapot, zodat het continue bleef doorspoelen. Ik was nog aan het bijkomen toen Ans naar boven kwam en vertelde dat we hier zeker niet gingen blijven en dat ze ons omgeboekt had naar een ander hotel, namelijk de Saracens Head, dat twee huizen verderop lag. Vijf minuten later stonden we dus in een ander hotel, dat er inderdaad een stuk beter uitzag. Alleen had Ans niet eerst de kamers bekeken, waardoor niet duidelijk was geworden dat er geen douche en toilet op de kamers waren. Oeps.....dat hadden we al een tijd niet meegemaakt, maar inmiddels was de rekening voor de komende twee dagen al betaald.

De stemming was inmiddels tot een vriespunt gedaald en we overwogen zelfs om na maandag de vakantie af te breken en naar huis te gaan, zeker toen ook nog eens bleek dat ons hotel wat we in Londen geboekt hadden niet in Londen bleek te liggen :-(. Maar dat was de emotie van het moment, na een half uur bijkomen begon die wat weg te ebben. Na eerst gegeten te hebben in de pub bij de Saracens Head gingen we even de koppen bij elkaar steken, besloten we wat we dinsdag gingen doen en boekten we een Marriott Hotel in Noord Londen dicht bij de Jubilee Line die ons in drie stops in Bond street brengt (en de kenner weet dat je dan echt in hartje hartje Londen zit). Aan het eind van de dag zag alles er weer rooskleuriger uit en maakten we ons op voor de dag van morgen. Nog wel even meegenietend van wat onze buren links en rechts zeggen, want de muren hier zijn net iets minder dik dan het behang dat erop geplakt is. Oh ja, en graag internet niet meer na 23.00 uur gebruiken, want dan trekt de barvrouw de stekker uit de Wifi, want dan sluit de pub. WTF ???

Van Newport naar Beddgelert

Op weg naar Koning Arthur

's Maandags was het tijd om Llys Meddyg te verlaten. Geheel volgens verwachtingen kwamen we haast niemand tegen van het hotel zelf, dat lukte pas toen ik uit wilde checken en toen bijna nog met tegenzin om een auto die onze wagen blokkeerde weg te halen. Llys Meddyg heeft mooie kamers en de badkamer die we hadden was een van de besten die ik in mijn hotelleven heb meegemaakt, maar van de gastvrijheid waar telkens over gerept werd heb ik eerlijk gezegd erg weinig gemerkt. Tja, dat is toch jammer voor 200 pond per nacht. Onze volgende bestemming was Beddgelert, een pittoresk dorpje gelegen in het natuurpark Snowdonia. Als tussenstop hadden we Corris gepland. Ik hoor mensen denken "waarom in vredesnaam Corris?". Dat had een simpele reden, daar is namelijk de attractie "King Arthurs Labyrinth"  gevestigd. Een leuke break van het rijden, je gaat met een boot redelijk diep een aantal ondergrondse grotten in, onder een waterval door, waarachter een aantal legenden uit Wales met poppen zijn uitgebeeld, met daarin in de hoofdrol, je raadt het al, King Arthur.

Ik vond het zelf qua opzet veel weg hebben van Pirates of thé Carribian in Disney, maar dat duurt 5 minuten en hier ben je een uur onderweg. In de groten moet je een helm op en dat bleek geen overbodige luxe te zijn, want ik stootte twee keer flink mijn knar. Na het bezoek aan het labyrint reden we in een keer door naar Beddgelert, wat er inderdaad erg pittoresk uitzag, met een riviertje dat dwars door het dorp stroomt. Erg leuk om te zien. Ook ons hotel, de River Guest House was snel gevonden, maar dat was gezien de omvang van het dorp ook niet moeilijk...

The Old Sailors en "hoe komen we terug?"

Tijd voor soep!

Bij The Old Sailors had Ans een tafel voor ons gereserveerd en dat bleek geen overbodige luxe te zijn. Het was er erg druk, flink wat Welshmen trakteerden zich op een lunch buitenshuis voordat ze de pubs onveilig gingen maken. Het was lekker om de voeten zo te laten rusten, terwijl we op onze wenken bediend werden, ook al waren we binnen komen zetten met gigantisch vieze schoenen en met modder vol zittende broeken. Kennelijk kregen ze wel eens vaker wandelaars op bezoek. Vlak bij zee konden we natuurlijk niet anders dan voor seafood te gaan. Ans had St Jakobsschelpen en ik een verse krab salade (de specialiteit van het huis). Beide gingen erin als Ketellapper en ook de jongens aten hun buikjes rond. Na een blik op de dessertkaart, bleken de buiken echter nog wat ronder te kunnen, maar gelukkig waren we wel zo slim om niet voor iedereen een dessert te bestellen, want sommige ogen waren toch groter dan de maag.

Ik mocht toch nog mee met de bus

Na twee uur erg gezellig bij The Old Sailors gebivakkeerd te hebben, was het tijd om de terugweg te aanvaarden. We hadden er een beetje  op gerekend dat we dezelfde weg terug zouden lopen, maar dat zagen Daan en Jeroen toch niet zitten. Wat te doen, want een bus en een taxi heb je hier niet zo te pakken. Uiteindelijk besloten we om naar een groter dorp, Dinas, te lopen, omdat daar meer bussen kwamen. Dat was toch weer een paar kilometer en dit keer alleen flink bergop. Bij de bushalte zagen we dat we drie kwartier moesten wachten, terwijl Newport maar 3 mijl was. Alleen was dat over een weg zonder voetpad en dat vonden we net te gevaarlijk met Daan en Jeroen erbij. De enige optie was dus wachten op de bus, die stipt op tijd kwam. De busrit duurde precies vijf minuten en we werden bijna voor het hotel afgezet. Moe maar voldaan gingen we Llys Meddyg binnen, genoten we weer van de douche en het bad en besloten we dat we vanavond niet uit eten gingen, maar een "picknick op bed"  gingen houden met het eten dat we nog hadden, aangevuld met wat boodschappen van de Spar (met een heerlijke cheddar uit Wales!). Die picknick hielden we, nadat Jeroen en Daan nog naar het strand in Newport gingen en Jeroen als een echte bruut nog de zee in ging om daar te zwemmen en op het strand een flink aantal gebouwen in elkaar had gezet. Erg gezellig en een uitstekende afsluiter van onze tijd in Newport.

De tweede wandeling in Pembrokeshire

Met Jeroen door de modder, let op de rechtervoet

Een goede nachtrust had ons de energie gegeven om ook zondag een wandeling te gaan maken. Deze keer wilde het weer echter niet meewerken. Hoewel we na het ontbijt nog een uurtje wachten om te zien of het opklaarde, vertrokken we in de stromende regen om 10.30 uur voor onze tocht naar het restaurant The Old Sailors in een plaatsje met een onuitspreekbare naam uit Wales. Het bleek al snel dat de regenjasjes uitstekende aankopen voor de vakantie waren. Maar aangezien Ans het uitgezocht dat het ongeveer 4 kilometer wandelen zou zijn, gingen we ons daar dooreen slaan. Het eerste uur was het afzien, het bleef met bakken uit de hemel komen, de paden waren erg smal en soms erg stijl en ze lagen vol met blubber, wat het geheel erg moeilijk begaanbaar en glad maakte. Na ongeveer een uur stopte het met regenen, wat het lopen altijd een stuk plezieriger maakt. Maar in tegenstelling tot gisteren had ik geen zonnebril nodig en moest ik veel naar de grond blijven kijken, want die was natuurlijk niet opeens opgedroogd. Het was intensief wandelen, ook na dit eerste uur met als hoogtepunt dat ik Jeroen echt op mijn nek moest nemen om over een plas modder over te steken, die dusdanig groot en diep was dat hij er alleen niet overheen kon komen. Dat was wel even een leuk vader - zoon momentje. De hele wandeling bleven we lopen over erg modderige en nauwe paden. Wat mij echt blij maakte, was om te zien hoe makkelijk Daan en Jeroen de heuvels op en af gingen en dat ook zonder klagen. Wat zijn het toch een stel ongelofelijke kanjers, die hier ook weer een flink stuk doorzettingsvermogen lieten zien en zelfvertrouwen getankt hebben!

Mooie, spannende paden om te bewandelen

Ikzelf volgde op een korte afstand van Ans en de jongens, maar ik heb geleerd om mijn eigen tempo te lopen en dat ging, op een uitglijder (waarbij ik met mijn hand in een braamstruik terecht kwam, niet echt lekker), ook prima. Het was een uitdagende en avontuurlijke tocht, waarbij we ook een aantal prachtige uitzichten over de zee hadden. Toen ik voor het eerst op de Runkeeper keek, zag ik dat we al vijf kilometer gelopen hadden en dat terwijl de verwachting toch vier kilometer was. Uiteindelijk bleek de inschatting wat laag te zijn, want toen we uiteindelijk het eindpunt, The Old Sailors, bereikten, klokten we in op negen kilometer in iets meer dan drie uur lopen, zonder enig stuk vlak terrein. Dat voelde ook weer als een overwinning voor ons en het zorgde ervoor dat we met nog meer zin aan tafel gingen zitten in het restaurant voor onze verlate lunch.

Garden Kitchen

Heerlijke anti pasti

Omdat we geen zin hadden om ver buiten het hotel te dineren, hadden we gisteren gereserveerd bij de Garden Kitchen. De kaart zag er leuk uit en het was uitermate geschikte om met kinderen te eten. De start was slecht, want de reservering bleek niet doorgekomen te zijn (duidelijk geval dat de kok moet koken en niet zich op administratieve taken moet storten). Dat kon gelukkig nog opgelost worden, want er was nog een tafel vrij. Wel een gelukje, want na ons stroomde het restaurant helemaal vol en ontstond er een wachtrij. Het eten verder was prima. Goede anti pasti start, en voor de verandering voor Ans en mee een vegetarische gerecht om aan de noodzakelijke groenten te komen (die hebben we deze week namelijk niet veel gehad). Desserts ook prima, niks mis mee. Ik vond de bediening wel erg magertjes, weinig mensen met ervaring en dat merk je toch wel als het druk is. En degene met ervaring bleken oost Europeaanse gastarbeiders te zijn, dat zie je hier overigens ook vaker, net als in Ierland. Maar sowieso vind ik Llys Meddyg niet uitblinken in de gastvrijheid, dus wat dat betreft past het in het plaatje.

Wandelen in Wales, dag 1

Jeroen bij de rivier

Na een heerlijke douche genomen te hebben (het is niet moeilijk om daaraan te wennen, echt geweldig hier) en een stevig ontbijt gegeten te hebben met heerlijke plaatselijk gerookte zalm, was het tijd om de wandelschoenen aan te trekken. Daarna werden de rugzakken gevuld en gingen we erop uit. Het weer zag er erg regenachtig uit, en toen we de auto instapte, motregende het al. Na een half uur rijden arriveerden we bij het gehucht Trefine, wat als startpunt voor onze wandeling fungeerde. We keken eerst even bij de rivier die bij de parkeerplaats lag om daarna naar het Pembrokeshire Coastal Path te lopen. Er was een voordeeltje: toen we de eerste stap op het pad zette, stopte het met regenen. De weergoden waren met ons, kennelijk. Het pad was wel doorweekt, dus het was maar goed dat we allemaal echte wandelschoenen met Goretex aanhadden, want je moet er toch niet aan denken dat je dit op je sportschoentjes moet gaan afleggen.

Bij de Blue Lagoon

De eerste 2,8 kilometer tot onze eerste stop ging nog met gemengde gevoelens, voornamelijk bij Daan die nog redelijk chagrijnig de hele tijd voorop liep, omdat jij de modder erg vervelend vond. Maar bij het binnen komen van Portghain, het dorp voor onze eerste stop, begon de zon opeens te schijnen en daarmee klaarden ook alle humeuren op. We gebruikten een lekkere lichte lunch (eindelijk tomatensoep voor Daan :-) en scones voor Jeroen die een echte crack in het smeren daarvan wordt) bij The Shed om daarna nog een flink stuk door te lopen naar onze tweede stop. Die stop was "The Blue Lagoon", alleen zonder Brook Shields. Een fijne plek aan het strand waar binnenkort de wereldkampioenschappen schoonspringen plaats gaan vinden, vrij in de natuur. Er waren nu ook veel mensen die van metershoge rotsen het koude water in sprongen, wel gekleed in een wetsuit, overigens, dat is hier eerder regel dan uitzondering. Het was inmiddels echt warm geworden, waardoor Daan en Jeroen nog fijn een half uur op het strand bij de lagune speelden. Wie dat 's ochtend aan mij verteld had, had ik voor gek verklaard.

Gebruikte schoenen en sokken

Twee ijsjes na dit spelen later was het tijd om weer verder te gaan. Helaas geen leuke rondwandeling, maar gewoon de weg terug lopen. Wat ook wel weer bijzonder was, want dan zie je toch weer net andere dingen. Op de weg terug natuurlijk ook weer even een Tango drinken bij The Shed en daarna het laatste stuk terug, met prachtige vergezichten over kliffen en baaien. Met mooi weer is het een prachtige route om te lopen, dat bleek wel! Om half zes bereikten we weer onze auto, trokken de vieze schoenen uit en reden weer terug naar het hotel. Moe maar voldaan konden we daar van een warm bad en warme douche extra genieten, want dit hadden we toch maar weer mooi voor elkaar gekregen door een stukje doorzettingsvermogen! En we hadden er ook een stevige trek van gekregen!

The Royal Oak

Klassieke pub

Vanaf Llys Meddyg is het ongeveer vijf minuten naar het westen lopen om bij de pub The Royal Oak te komen. Bij binnenkomst was het best wel druk, maar er was nog een tafel beschikbaar, naast de pooltafel. Dat merkte ik ook gelijk, want ik zat nog niet of ik had de witte bal al een keer in mijn nek. We gingen zitten, maar na een paar minuten kreeg ik een onbehagelijk gevoel. Werden we hier genegeerd ofzo, er kwam niemand naar ons toe namelijk! Ik bleek echter niet up to date te zijn met informatie over pubs in Wales. Ans had natuurlijk in mei al de nodige ervaring opgedaan het het bleek dat het hier gebruikelijk is om een menu zelf te gaan halen en dan bij de bar je bestelling te doen. Je betaalt direct, krijgt dan een nummertje mee en na verloop van tijd wordt je eten gebracht. Geen gek systeem, want het houdt de kosten wat lager en je kunt nadat je klaar bent met eten gelijk weg als je dat wilt. Naast het "traditional pub food", inclusief zaken als Sheperds Pie en Ploughmans Salad, was er ook een uitgebreide Indiaase kaart, waar Ans en ik een keuze uit maakten. Daan en Jeroen gingen voor erwten met patat en een hamburger, ook echt heel Welsh :-). Het duurde even voordat alles geserveerd werd, wellicht ook mede beïnvloed door de wel erg jonge en onervaren bediening. De curry's waren echter prima, en ook al hadden we een gerecht met op de kaart één pepertje, was het best nog wel pittig. Al met al werd het toch nog wel een latertje, want we gingen om tien uur pas terug naar onze kamer. Na de medicijnen aan Daan gegeven te hebben, was het tijd voor lichtjes uit in kamer 1.

Llys Meddyg

Llys Meddyg, ook van buiten een mooi gebouw

Ons hotel, Llys Meddyg, was eenvoudig te vinden, aangezien heel Newport ongeveer uit een rechte weg bestaat, die opgedeeld is in west road en east road. Omdat er geen huisnummers waren, reden we er nog bijna voorbij, maar een scherpe instuuractie van Ans voorkwam dat. Het hotel cq B&B is gevestigd in een oud herenhuis, met veel "kruip door, sluip door"-gangetjes, waar je bijna bij alles wel bij een eetgelegenheid uitkomt. We kregen kamer 1, de grootste van het huis, met een erg ruime slaapkamer, een gangetje met daarin ruime opbergkast en als hoogtepunt een giga badkamer met een heerlijk ruim bad en een stort douche. Helemaal geweldig, daar gaan we veel plezier van hebben als we de komende dagen onze wandelingen gelopen hebben. Na polshoogte genomen te hebben bij Daan, hoorde we van hem dat alles goed was en hij geen pijn had gehad vandaag. Dat was een pak van ons hart. Daarom konden we met een gerust hart de koffers uitpakken, even uitrusten om daarna naar The Royal Oak te gaan voor ons diner.

Bath - Wales

Een lekkere sandwich in St Davids

Door de harde regen was het niet echt fijn rijden. Er waren ook erg veel rotondes die genomen moesten worden (aan de linkerkans natuurlijk) en de wegen in Wales kunnen concurreren met die in België. Het kostte dus erg veel energie van Ans om ons goed door de regen te leiden en dat deed ze prima. Goed gedaan, meiske!!  Na 4 uur waren we op onze eerste plek van bestemming gekomen, te weten het gehucht Solva. Daar bezochten we een tea room die in het atelier van een Cubaanse kunstenaar gevestigd was. Dacht ik dat de Little Lime Lounge klein was, dat was dit helemaal met welgeteld tien zitplaatsen. Op zich prima thee en cake, maar verder weinig bijzonders. Daarna reden we naar St Davids, een plaatsje waar Ans ook tijdens haar wandeling in mei gelogeerd had. Geen vakantie compleet zonder een kerk gezien te hebben, dus toen we de auto dicht bij de plaatselijke kathedraal parkeerden, namen we die maar gelijk mee. Wat ik wel het bijzonderst vond op deze toch wel trieste dag qua weer (regen, mist, keiharde wind) dat een van de eerste winkels die we in St Davids tegen kwamen een surf shop bleek te zijn! Na een klein uur door St Davids gelopen te hebben, stapten we weer in voor ons laatste stukje rijden van de dag, dat ons linea recta via de A473 naar Newport Pembrokeshire leidde (hoewel de navigatie het er moeilijk mee had, was het uiteindelijk een rechte weg volgen).

Tot ziens, Bath!

Hij had weer praats

Dat we moe waren van de emoties rondom Daan was wel te merken, want we werden allemaal pas rond half negen wakker en dat is voor ons echt laat. Na wat opgeruimd te hebben, onder de douche te zijn geweest, wilden Daan en Jeroen een yoghurtje halen, maar die bleken al bijna op te zijn aan het magnifieke ontbijt buffet van het Holiday Inn. Sterker nog: het buffet bleek al gesloten te zijn, maar Ans wist er toch nog een voor de poorten van de hel weg te slepen. Ons ontbijt haalden we daarom maar bij Litlle Lime Lounge en daar was maar een woord op van toepassing: erg, erg goed. Voor 5 pond heerlijke eggs Benedict, dat was echt geen geld. Een goede bodem om op pad naar Wales te gaan. Die was wel nodig, want het was inmiddels begonnen met keihard te regenen. We reden richting Bristol en al snel hadden we de buitenwijken van Bath achter ons. Ik zei het een welgemeend "goodbye", de dingen die ik van Bath gezien heb smaakten naar meer, maar de plekken die ik inmiddels het beste daar ken zijn de dokterspost, het ziekenhuis en de Sainsbury apotheek, dat waren niet de dingen die ik mee vooraf voorgesteld had zo goed te leren kennen. Maar Daan voelde zich vandaag wel weer aangesterkt en ging zonder pijn(tjes) de auto in, dat was een goed teken. Dus met veel goede moet verlieten we Engeland en reden we in minder dan een half uur een nieuw deel van het Verenigd Koninkrijk binnen: het ruige Wales. Spannend, want daar gaan we een paar flinke wandelingen maken en dan moet Daan wel in top conditie zijn.

En op naar het ziekenhuis....

Ons dieptepunt bereikten we echter 's avonds. Na een klein deel van de film "De brief voor de koning" gekeken te hebben, begon Daan het uit te kermen van de pijn. En de pijn zat aan de rechtkant van zijn buik. Precies de plek waar we van gehoord hadden dat dat we daar op moesten letten in verband met een mogelijke blinde darm ontsteking. Er zat niks anders op dan naar het ziekenhuis met hem te gaan. Ook hier een moeilijk besluit: Jeroen meezeulen zou het alleen maar lastig en vervelender maken, dus bleef Ans met Jeroen in het hotel en vertrok ik om 21.00 uur met Daan naar het ziekenhuis. Ik kan er twee pagina's over volschrijven, maar het is genoeg om te zeggen dat het een erg vervelende ervaring was. Het duurde vreselijk lang, er zaten vreselijke mensen in de wachtkamer, er werd heel erg veel door kinderen gehuild en Daan zat van de pijn, de zenuwen en de slaap te trillen. Ik was blij toen hij in de wachtkamer tegen mijn schouder in slaap viel. Na diverse onderzoeken door een zuster, een broeder en uiteindelijk een dokter, was de conclusie dat het waarschijnlijk een virus infectie was en de kans op een blinde darm ontsteking erg klein. Met een pijnstiller mee en de opdracht om Daan toch goed in de gaten te houden gingen we weer terug naar het hotel, waar Daan binnen drie seconden na terugkomst in onze kamer in bed gekropen was en lag te slapen, helemaal uitgeput. Wat een ongelofelijk vervelende situatie zo in de vakantie, en veel twijfel: moesten we nu morgen afreizen naar Wales of terug gaan naar Nederland. We kwamen er niet uit, en besloten het maar af te laten hangen van hoe Daan vrijdag wakker zou worden.

Splitsing in Bath

Een mooi Jane Austen plaatje

Samen met Daan liep ik terug naar ons hotel. Het medicijn werd genomen, hij kon even een kwartiertje op bed liggen en toen voelde hij zich weer voldoende hersteld om weer terug naar het centrum te lopen. Maar eigenlijk zag ik al snel dat het niet goed ging, maar door Daan zijn doorzettingsvermogen bereikten we toch het Centrum, en daarna ook een plek die Ans erg graag wilde zien, namelijk het Jane Austen museum en het bijbehorende Regency Tearoom. Ondertussen liep Daan bijna op zijn tandvlees, maar hij hoopte dat het bij zou trekken als we rustig in de tearoom onze lunch zouden eten. Helaas, het bleek ijdele hoop te zijn, want toen de "Tea With Mr Darcy" geserveerd werd (ik had overigens de Russian Caravan thee, erg lekker, en ook de fingeer sandwiches en scones waren voortreffelijk), voelde hij een grote misselijkheid opkomen en bracht hij het hele bezoek op het toilet door. Na snel mijn eten naar binnen gewerkt te hebben, echt genieten lukte niet meer natuurlijk, namen we een besluit. Ik ging met Daan naar het hotel en Ans en Jeroen gingen verder Bath bekijken. Vervelend dat het zo moest lopen, maar allemaal op de hotelkamer zitten sloeg ook nergens op. In het hotel trok Daan redelijk snel bij, waarna ik Ans hiervan op de hoogte hield via Whatsapp, zodat zij met wat minder zorgen samen met Jeroen er alsnog een redelijk leuke middag van kon maken, zeker ook omdat Jeroen erg zijn best ervoor deed om dat voor elkaar te krijgen, de lieve kleine schat!

Dag 2 in Bath

On the buses

Onze tweede dag in Bath begon goed. Daan werd vrolijk wakker en van enige pijn was geen spoor te bekennen. Dat was een ingrediënt om er een fijne dag van te gaan maken. Na een erg karig ontbijt (dat mocht bij de Holiday Inn echt geen naam hebben), liepen we de route die we sinds gisteren al zo goed kende naar het centrum van Bath, om daar op de Hop On Hop Off bus te stappen. Het arendsoog van Daan zag echter dat we ook nog een videogame winkel passeerden, waar in de etalage Skylanders stonden die nog niet in de collectie aanwezig waren. Vijf minuten later en twee Skylanders (Zook en Double Trouble, ik verzin de namen niet…) en twee breed lachende zoons rijker, liepen we de winkel alweer uit. De bus was snel gevonden en aangezien ze om de 12 minuten vertrekken, duurde het niet lang alvorens we, plaatsgenomen hebbende op het open gedeelte van de bus, vertrokken. De weergoden waren met ons, want het was droog (en eigenlijk blijf het dat, op een paar spatjes na, de hele dag). De eerste rit op bus was een mooie rondrit door het centrum van Bath, met mooie architectuur, spuuglelijke architectuur, Romeinse/ Georgiaanse/ Victoriaanse plekken en diverse leuke verhalen van de gids (die overigens zijn eigen grootste fan was). Het was een uur wel besteed, en na de rondrit was het tijd om even een kopje warme Chocolade melk te gaan halen bij Minerva (en met warm bedoel ik bij die van mij ook echt "heet", want er zat rode chili doorheen, voor de liefhebber), een bijzondere ervaring die ik elke chocolade devoot aan kan raden.

Daarna ging het echter minder. Daan begon te vragen of hij niet nog een keer zijn medicijn in moest nemen, en dat was een veeg teken. Omdat hij weer pijn kreeg en die erger leek te worden bij het lopen, besloten we maar gelijk de tweede tour met de bus te doen, die de buitenwijken van Bath (inclusief heuvels en bosrijk gebied) aandeed. Erg goed, deze keer met een "ingesproken gids", maar die informatie was eigenlijk beter dan van de "live gids" van tour 1. Ook dit een aanrader. Maar ja, door Daan zijn vraag zaten we toch niet lekker en toen hij uit de bus stapte, verkrampte hij weer van pijn. Er zat weinig anders op om terug naar het hotel te gaan om de medicijnen in te gaan nemen. Ik liep met Daan terug, terwijl Ans en Jeroen verder Bath gingen verkennen.

Little Lime Lounge

Twee fans van de Little Lime Lounge

Bij het hotel aangekomen, liep Daan inmiddels te zingen. Op de kamer nam hij snel zijn medicijnen en gaf toen aan dat hij nog wel trek had. Tegenover het hotel zit de Little Lime Lounge, een restaurantje wat goede recensies had gekregen op verschillende sites en wat ook niet duur was. Een goede combi om daar eens het diner te gebruiken. Een ding kun je in ieder geval van de Little Lime Lounge zeggen: het doet het eersten woord van zijn naam eer aan, want het heeft ongeveer 15 zitplaatsen. Er hangt mooie kunst aan de muur (houtsnijwerken die er als schilderijen uit zien) en er hangt een ontspannen sfeer. Omdat we geen zin in een drie gangen diner hadden werd het "burgers all around", maar wel heel goede burgers, samen met knoflookbrood en een bijgerecht van humus, olijven, olijfolie en balsamico azijn. Allemaal erg goed en toen ik er ook nog een heerlijke limonade bij kon krijgen was ik helemaal tevreden. Voor 44 pond waren we helemaal klaar en voor deze kwaliteit was dat een bijzonder scherpe prijs. Een aanrader dus voor bezoekers van Bath!

Daan en Jeroen deelden overigens een "burger & fries" en bij Daan ging die helemaal op. Wat kun je soms met kleine dingen blij zijn :-). Nu maar hopen dat het herstel goed doorzet en we morgen op de hop on hop off bus kunnen gaan zitten. Mocht het dan regenen, dan neem ik het op de koop toe als mijn jongen geen last meer heeft! Maar ja, mocht er dan nog een zonnetje bij zijn, dan is het natuurlijk helemaal feest!!

Met Daan bij de dokter

Gelukkig bleek er een dokterspost vlak bij het hotel te zitten, een geluk bij een ongeluk. Het was niet erg druk, we hadden vier mensen voor ons, en door een hevige strijd Temple Run (waarin ik schandalig het onderspit delfde) ging de tijd snel voorbij en konden we bij de dokter aanschuiven. Na een kort onderzoek concludeerde zij dat Daan aan uitdroging leed en ook last had van constipatie. Zij deed nog een paar toetsen door goed op de rechterkant van zijn buik te drukken, omdat enkele van de signalen ook op een ontstoken blinde darm zouden kunnen duiden, maar daar had Daan geen last. Hij kreeg twee medicijnen voorgeschreven en ik kreeg de opdracht om toch goed op te letten dat het niet verergerde of dat er meer signalen voor een blinde darm zouden ontstaan. Het zijn toch dingen die je liever niet op je vakantie doet, maar het is niet anders. De medicijnen konden we bij een Sainsbury's om de hoek halen en Daan ging zichtbaar opgelucht bij de dokter weg (zou het ook iets met stress te maken hebben gehad, of zorgen maken?).

In de Sainsbury's haalden we de medicijnen en Daan begon er per minuut beter uit te zien. Hij begon weer praats te krijgen en had alweer trek om wat te eten en te drinken, wat hij de afgelopen twee dagen helemaal niet gehad had. Omdat Sainsbury's ook een goede supermarkt is, konden we gelijk wat dingen inslaan, zodat Daan aan zijn gebrek aan vocht en voedsel kon werken. En toen hij ook nog eens de boodschappen tassen wilde dragen, was ik zo gelukkig als een kind.

De weg naar Bath

Het was smal....

Stonehenge verlatende werden we deze keer niet over de snelweg naar Bath gestuurd maar door prachtige binnenwegen, daar kon zelfs de regen niet aan afdoen. Normaal genieten we daar met volle teugen van, maar nu dachten we toch voornamelijk aan Daan en besloten dat hij naar de dokter moest. Op dat ogenblik werd hij wakker en wonder boven wonder was hij zijn vrolijke zelf. Ook toen Ans een verkeerde afslag nam en we door een heel smal weggetje (hoe Engelser kun je het krijgen) moesten rijden had hij plezier voor twee en dat gaf ons weer een "moral boost". We kwamen om half drie in Bath aan bij het Holiday Inn Express, prima drie sterren hotel, kamer wat kleiner en geen zwembad, maar dat was prima, aangezien we toch voornamelijk in de stad Bath wilden vertoeven. Na even wat uitrusten en een aflevering van Splatalot gekeken te hebben, liepen we naar Bath. En ja hoor, daar gingen we weer, Daan kreeg weer maagkrampen. Daar ging het genieten van de stad, maar dat was vele malen achtergesteld aan hoe verdrietig we ons voor Daan voelden. Hij liep nog een tijdje dapper door, maar eenmaal aangekomen op de locatie waar we een high tea wilden gebruiken, Sally Lunn (van de bekende Lunn Buns die we nog niet hebben kunnen eten), werd het hem echt teveel. Er zat niets anders op om naar de dokter met hem te gaan. Ans en Jeroen bleven bij Sally en ik ging met Daan op zoek naar een dokter.

Stonehenge

Toen was het nog leuk bij Stonehenge!

' Ochtends waren we deze keer pas om half negen wakker. Dat gebeurt haast nooit, maar het zegt iets over de vermoeidheid die toegeslagen was. Daan voelde zich goed, maar bij het ontbijt kwam hij niet verder dan het eten van twee druiven. Na uitchecken gingen we op pad naar Stonehenge, als tussenstop naar Bath. Daan ging verder slapen in de auto, iets wat hij ook zelden doet. Net op weg begon het ontzettend hard te regenen, een echte Britse zomer. Maar net toen we bij Stonehenge aankwamen, stopte de regen, vonden we een parkeerplaats heel dicht bij en bleek men nog Nederlandse audio tours te hebben ook. Het leven kan goed zijn……voor even. Want we waren net bij Stonehenge en verwonderde ons over hoe die grote stenen op elkaar zijn gekomen (en overigens ook over het feit dat nog niet zo lang geleden mensen soms even een stuk van de stenen afhaalde om een gat in de weg te vullen), toen ik het koppie van Daan alweer zag vertrekken. Hij schuifelde vooruit in plaats van voorop te lopen wat hij normaal doet. Het begon ook weer te regenen en niet lang daarna ook te onweren. Dat was het moment dat we ook bij Stonehenge weggehaald werden. Na een half uur in de auto gewacht te hebben, met Daan die inmiddels weer was gaan slapen, besloten we dat het voor ons vandaag niet meer ging gebeuren hier en reden we richting Bath.

Daan is ziek

In het hotel gekomen wilden we nog een korte zwembeurt gaan maken, maar Daan wilde liever naar bed. Ans, Jeroen en ik gingen even een half uur zwemmen en bij terugkomst zagen we Daan er stilletjes bij zitten. We gingen in het hotel eten, maar ook daar taaide Daan af, want hij kreeg niets naar binnen. Dat betekende ook voor de rest dat we snel iets naar binnen sloegen (niet slecht overigens) om daarna terug naar de kamer te gaan. Daan lag al te slapen en na wat gelezen te hebben, volgde de rest zijn voorbeeld. Om een uur of half twee werd ik echter wakker, omdat Daan uit bed was gekropen en kokhalzende geluiden maakte op het toilet. Hij zag er verschrikkelijk wit uit en kon zich alleen maar verontschuldigen dat hij de vakantie aan het verstieren was. Dan draait je hart echt om als je dat hoort en ik kon het ook niet droog houden. Na een hele dikke knuffel en een half uur met hem in mijn armen gezeten te hebben en gepraat te hebben, stopte ik hem om twee uur in bad, waar hij van ontspande. Een hoofdstuk uit Deltora en een goede afdroogbeurt verder, was hij ontspannen en relaxed genoeg om weer naar bed te gaan en direct in een diepe slaap te vallen. Mij lukte dat echter niet, want ik bleef telkens luisteren of hij nog slaapte, waardoor mijn nachtrust erg beperkt bleef.

Legoland

In de ijsgrot op Hoth

Het stuk dat we gisteren naar Windsor in een  kwartier reden, duurde deze keer wat langer, namelijk 45 minuten. Er bleken veel meer mensen het idee te hebben gekregen om naar Legoland te gaan. En dat zouden we de rest van de dag weten. De parkeerplaats was al bijna vol en toen we het park binnen kwamen zagen we het al: dit was een echte hoogseizoendag. En dat betekende weinig goeds. De eerste attractie waar de mannen heen wilden was Atlantis en de wachttijd bleek uiteindelijk daar al 45 minuten te duren, deels in de brandende zon. En dan viel het nog tegen ook. Daarna werd het Laser Quest en daar gingen we helemaal fout, want daar stonden we uiteindelijk meer dan 75 minuten te wachten voor een "ride" van maximaal 2 minuten. Inmiddels begon Daan steeds meer te klagen over buikpijn en had hij een van pijn verwrongen gezicht en wilde hij een paar keer al de rij uitstappen. Dit geheel herhaalde zich eigenlijk tijdens de rest van de dag. En toen hij ook al geen trek had in zijn lunch en tot twee keer toe na een paar happen geen trek meer had, wisten we dat het niet goed zat. We sleepten ons nog een deel door de dag heen, waarbij het Lego Star Wars Miniland wel echt tot een hoogtepunt zochten, waar Daan en Jeroen ook echt helemaal van uit hun dak gingen toen ze zagen hoe mooi een aantal van de sleutel scènes uit de Star Wars films nagebouwd waren. Maar als kinderen uiteindelijk zelf gaan vragen om uit het pretpark te mogen, dan is er echt iets niet in de haak. Daarom gingen we om half vijf weer weg, een aantal leuke dingen gedaan, dat zeker, maar ons ook zorgen makend over Daan. En het is zeker ook de laatste keer geweest dat ik een pretpark bezoek in het hoogseizoen, dat is echt bijzonder waardeloos en zonde van de tijd (waarom maximeren ze het aantal bezoekers niet, dit is namelijk echt volstrekt geen waar voor je geld…..).

Op naar Legoland

Daan bij Lego Mount Rushmore

Het is vakantie. Dus besloten Daan en Jeroen om het meeste uit de dag te halen. dat betekende dat om 6.15 uur de heren al wakker waren en de iPads uit de kluis begonnen te trekken. Gelukkig hebben we geleerd om je daar deels voor af te sluiten, wat betekende dat we nog een uurtje of twee op de een of andere manier door konden slapen. Daarna snel naar de ontbijtzaal en dat viel niet tegen. Sterker nog: het ontbijt in het Marriot is gewoon bijzonder goed te noemen. Vers gemaakte pannenkoeken voor Daan en Jeroen en voor mij een heerlijk vers gebakken omelet, "made to order". En Ans snoept van alle verschillende onderdelen van het ontbijt wat mee. Wat mij wel opviel, was dat Daan niet met alle lust zijn ontbijt opat. Ik nam aan dat dat spanning voor Legoland was, maar dat bleek later een staartje te krijgen. Met een stevig ontbijt achter de kiezen en daarom een goede bodem om de dag in een attractiepark door te brengen vertrokken we, met een strakke blauwe hemel en een sterk schijnende zon boven ons, en een temperatuur van rond de 26 graden. Zijn we wel in Engeland?