Eerste kerstdag

Onze vintage kersttafel

Deze keer helaas geen geweldige eerste kerstdag. De hele familie kampte nog met de ziekte bacillen die nog in de lichamen aanwezig waren. Met name Daan zat er zielig bij, met aan beide oren een oorontsteking, waarvan degene in het linkeroor gelukkig doorbrak (niet het meest smakelijke, maar het verlichtte de pijn wel). Daarom was het een kerst met het kijken van veel familie films, zoals Home Alone en Beethoven en luisteren naar de top 2000. Als diner waren we deze keer vintage gebleven, namelijk een gourmet, omdat Daan en Jeroen dat zo leuk vinden. Ans had eea extra leuk omlijst, omdat ze ook van die klassieke gourmet/ fondue borden uit haar voorraad had gehaald om van te eten. Zag er hartstikke leuk uit, maar.....Daan voelde zich zo vervelend, dat hij na een hapje er als een dood vogeltje bij zat en daarna weer naar zijn bed vertrok. Erg jammer. Gelukkig voelden Ans, Jeroen en ik ons inmiddels weer goed genoeg om toch aan te vallen. Jeroen nam de taak van kok op zich om zaken anders dan het vlees te bereiden en uit te serveren, met als hoogtepunt een grand dessert, geïnspireerd door het programma "de Cupcakecup" (een aanradertje, trouwens). Nu maar hopen dat herstel vannacht plaats vindt, om morgen wel naar Het Gemaal te kunnen!

Ziekenboeg in Huize Janssen - van der Weg

Jeroen is erg, erg, erg, moe....

De afgelopen weken was het een ziekenboeg in huize Janssen - van der Weg. Iedereen was wel een keer aan de beurt, met forse keelontstekingen als dieptepunt. Net toen we dachten dat we er wel doorheen waren, werd Daan vrijdag weer niet lekker. Hoge koorts, heel erg moe en pijn in zijn keel. We hoopten dat het een "tussendoortje" zou zijn, maar het is nu maandag en hij is nog steeds niet best, met nu een stekende oorpijn. Jeroen is ook koortserig en hangerig en hij hoest de longen uit zijn lijf. Dat hebben Ans en ik inmiddels ook overgenomen, terwijl we ook allebei heel loom zijn, erg moe en last van spierpijn hebben. Erg vervelend nu we de kerstdagen in gaan.  Gelukkig eerste kerstdag een rustige dag zonder verplichtingen, anders dan die we onszelf opleggen, dus daar gaan we wel uitkomen, Hopen maar dat we voldoende hersteld zijn voor tweede kerstdag als we een familie diner  bij Het Gemaal. Fingers crossed, misschien helpt het !!!!

Koffie in Canada

Twee concurrenten gebroederlijk naast elkaar

Waar kun je in Canada koffie drinken? Natuurlijk zijn er allerlei individuele tentjes, maar de meeste mensen gaan toch naar de "ketens". Zoals in veel Noord Amerikaanse steden heeft Starbucks hier een grote positie veroverd. En zoals overal weet je dus ook precies wat je krijgt, zelfs inclusief de speciale kerst smaken die ook in Nederland verkrijgbaar zijn. Voor mij helemaal nieuw waren natuurlijk de "local players". Een winkel die je veel tegen komt, is Second Cup. Dit heeft veel weg van Starbucks, maar dan net een tandje lager. De koffie is prima en tot mijn grote genoegen, wordt er met Torani siroop gewerkt voor de "extra flavour", dezelfde siroop die ik thuis daar ook voor gebruik. Echter, de grootste speler in de Canadese markt lijkt Tim Hortons te zijn, een keten die gestart is door een bekende ijshockey speler die in 1974 aan de gevolgen van een auto ongeluk overleed. Hoewel dit echt een andere uitstraling heeft dan Starbucks (veel meer een soort kruising tussen Starbucks, Dunkin' Donuts en McDonalds) en de prijsstelling daar ook naar is, kiezen toch veel Canadezen om daar hun koffie te gaan halen en drinken. Kwalitatief is het ook van een andere orde, hoewel je er wel een aardige tosti kan krijgen en de "gezelligheid" is er bij de zaak waar ik geweest ben ook redelijk ver te zoeken. Maar ja, er is natuurlijk wel gratis WIFI :-).

Prometheus

Zoals al eerder geschreven: in het vliegtuig kun je soms de films kijken waar je thuis de tijd niet voor hebt cq maakt. Toen ik de trailer van Prometheus zag en las dat de regisseur Ridley Scott was, had ik de aandrang om deze film in de bioscoop te gaan kijken. Echter, dat kwam er weer eens niet van en hoewel ik de film klaar had staan om thuis te bekijken, was er ook geen goed moment voorbij gekomen om dat te gaan doen, mede ook omdat de rest van het thuisfront niet zo houdt van science fiction films. Toen ik op de terugweg vanuit Toronto het aanbod doornam kwam ik Prometheus echter tegen en aangezien ik toch weinig anders te doen had, nam ik de kans waar. Het plot is niet zo heel erg ingewikkeld: in de nabije toekomst (2094 volgens mij) vinden een paar wetenschappers een aanwijzing naar de oorsprong van de mens en weten een miljardair die op sterven na dood is te bewegen om in een expeditie te investeren. Op de expeditie gaat ook een androïde die de bediende van de miljardair was mee.Na 2,5 jaar een ruimtereis gemaakt te hebben, komt men aan op de plaats van bestemming en gaat men op onderzoek uit. Dan blijken onze "makers" zelf gestorven te zijn door een infectie van een soort monsters die zich in het lichaam nestelen (de liefhebber voelt hem al aankomen....). Nou ja, uiteraard ontstaat er een gevecht tussen de expeditie leden, een van onze makers (jaja, er was er toch nog een over en hij is niet zo aardig als men gedacht had) en de "infectie". Hierbij is uiteindelijk een hoofdrol weggelegd voor de androide David, die heel veel partijen tegen elkaar uit weet te spelen. Het is allemaal redelijk voorspelbaar, zelfs de allerlaatste scene, waarin duidelijk wordt dat uit dit geheel uiteindelijk een nieuw ras ontstaat: namelijk de Aliens uit de gelijknamige films van Ridley Scott.   

Al met al een aardige film, niet een klassieker zoals Alien en waarschijnlijk iets wat qua special effects een stuk beter tot zijn recht komt op het grote scherm van een bioscoop in plaats van een schermpje in een vliegtuig. Maar ik ben er niet rauwig om dat ik hier niet voor naar Cineworld of Pathe ben geweest.

Sport in Canada

De Stanley Cup in de HHOF

In de USA heb je de Big Four als het om sport gaat: Honkbal, American Footbal, Basketbal en IJshockey. Hoewel Toronto een MLB team heeft in de Bluejays (dat komend seizoen veel kansen wordt toegedicht om ver te komen) en een NBA team in de Toronto Raptors (dat dit seizoen geen hoge ogen gooit), is er in Canada echt maar een sport die de klok slaat, en dat is Hockey (zoals ijshockey in Canada genoemd wordt). Er is dan ook een bijna nationale rouw aan de gang, omdat het seizoen van de NHL nog steeds niet van start is gegaan, vanwege een geschil tussen de spelers en de eigenaren van de teams (uiteraard over geld). Een van onze gastheren vertelde me met een gigantische smile op zijn gezicht dat sinds dit seizoen er weer een team in zijn woonplaats is, te weten de Winnipeg Jets. Binnen een half uur waren alle seizoenskaarten verkocht (20.000 stuks). Een bijzondere situatie, zeker als je weet dat een seizoenskaart 7.000 Canadese Dollars(= 5.250 Euro) kost. Als bekostiging daarvan verkopen de eigenaars van een kaart vaak "wedstrijden" aan bekenden, omdat het a) heel veel wedstrijden zijn en b) op die manier de kosten enigszins te dragen zijn. In Toronto spelen de Maple Leafs, maar de sfeer daar schijnt niet representatief voor de andere teams in Canada te zijn, teveel "bioscoop publiek" volgens een aantal van mijn gesprekspartners, bij de andere teams is het altijd "madness". Dat Hockey echt bijna een "geloof" is, is ook te zien aan de in Toronto gevestigde "Hockey Hall of Fame", waar je veel memorabilia van oude sterren kunt zien, een nagebouwde kleedkamer kunt bezoeken, 3D film bekijken, slapshots kan nemen en ook zelf commentaar in kan spreken (wat best verslavend is).

Jeroen acht jaar!!!

Geweldige koekjes, gemaakt door Jeroen en Anke

Vandaag is Jeroen acht jaar geworden. Hij was er al dagen zenuwachtig over, en wilde graag alles tot in de puntjes voorbereiden. Hij had een geweldig idee gekregen over wat hij uit wilde delen op school, namelijk zelfgebakken koekjes! En die moesten stuk voor stuk uniek zijn. Het was een werk van jewelste, maar met hulp van Ans en Anke lukte het. De slagroom op de taart was dat de koekjes uitgeserveerd werden middels een (rode) kerstboom waar ze in hingen en die mee naar school gebracht werd. Het was een super succes, want alles ging schoon op. Ook op de naschoolse opvang was Jeroen een succes, met het uitdelen van soesjes met slagroom en pudding. Aangezien de kerstfeest 's avonds bij Don Bosco was, dachten we dat hij daar ook wel uit wilde delen, maar daarvoor was Jeroen wat te verlegen, want hij durfde niet te vertellen dat hij jarig was. Gelukkig vertelde een van de moeders het wel aan de leiding, zodat er voor Jeroen een speciaal feestnummer opgezet werd en hij op de schouders van twee leiders door het gebouw gedragen werd. Gelukkig kon hij daar wel om lachen.

Na nog even lekker gespeeld te hebben met zijn cadeaus (onder andere de twee Skylanders die Daan zelf voor hem gekocht had, echt heel erg lief!!!) en nog wat gelezen te hebben was het alweer snel 21.00 uur en gingen de jongens naar bed. Jeroen vond de dag veel te snel voorbij gegaan, maar eenmaal in bed draaide hij zich een keer om en voordat ik de kamer uit was, hoorde ik al een zacht ronkend geluid. Kennelijk had de dag toch wel wat energie van de kleine dynamo gekost.

Not too cheap

Veel winkels op Dundas en Yonge street, maar bar weinig koopjes

Een andere vergelijking met de USA. Ik vind het altijd heerlijk om zaken in de Verenigde Staten te kopen. Los van alle leuke dingen die ze daar hebben, is de prijs bijna altijd ook interessanter dan in Nederland. Natuurlijk door sommige outlets, maar ook in de normale winkels heb je minimaal een mooi voordeel door de koers. Ik had het idee dat dat in Canada ook zo zou zijn. Nou, ik kan jullie vertellen dat dat mooi niet het geval is! Ongeveer alles wat er in de winkels te koop is, is sowieso duurder dan in de USA (voorbeeld: honkbalpet die in de USA 28 dollar kost, gaat in Canada voor 35 dollar van de hand), maar ook in vergelijking met Nederland, liggen de prijzen gemiddeld echt hoger. Ik had in mijn hoofd om voor Daan een doos Hobbit Lego mee te nemen, maar na een korte hercalculatie kwam ik tot de conclusie dat deze sets in Nederland 10% goedkoper zijn dan in Canada. Natuurlijk loop je wel eens tegen een leuke aanbieding aan, maar door de bank genomen hoef je niet naar Canada te gaan om eens lekker voordelig te shoppen. Jammer hoor, voor een shopaholic zoals ik!

Poutine

Poutine, waarschijnlijk in Montreal beter

Bij het eerste bezoek aan een bank in Calgary, was er tijdens de lunch tijd voor een wat luchtiger gesprek. Waar kom je dan toch snel op uit, als je ook nog eens "buitende deur"  gaat eten? Natuurlijk, de plaatselijke eetgewoontes. De inwoners van Calgary waren erg uitgesproken over het beste wat je in Calgary kunt eten: STEAK. Volgende autochtonen eet je de allerbeste biefstukken in Calgary (wat natuurlijk eigenlijk niet kan, want die haal je altijd bij Loetjes of Piet de Leeuw in Amsterdam, maar dat zijn natuurlijk de buitencategorie), volgens eigen zeggen ook beter dan in Texas en als de Texanen eerlijk zouden zijn, dan zouden ze dat ook ruimhartig toe moeten geven. Nu was ik op de een of andere manier al bekend met biefstuk, dus hoewel ik voor de lunch het advies om de 10 ounce steak te nemen natuurlijk wel opvolgde, vroeg ik toch nog even door wat er nu nog meer plaatselijke specialiteiten waren. Dat duurde ook niet lang om over na te denken, want het tweede echte Canadese gerecht bleek poutine te zijn, en hoewel je het eigenlijk in Montreal moest gaan eten (de bakermat van dit gerecht), zou je overal in Canada het kunnen krijgen. Dat was voor mij iets nieuws, dus nieuwsgierig als ik ben over dit soort dingen, moest ik toch even doorvragen wat dit nu eigenlijk precies was. Het bleek frites te zijn, overgoten met "gravy" (dikke jus) en stukjes kaas. Een echte lichte lunch, dus :-). Het sprak me niet direct aan, maar er werd enthousiast over verteld, dus toen ik in Toronto de kans kreeg om het te proberen liet ik me die niet ontnemen. Korte samenvatting: mocht ik ooit nog in Montreal komen, dan waag ik me er nog een keer aan, want ik ben wel benieuwd hoe mensen zo enthousiast hierover kunnen zijn, want de versie die ik heb gegeten was zeker niet mijn cup of tea.

Canada

Afgelopen week ben ik voor een aantal referentie bezoeken in Canada geweest. Bijzonder goede bezoeken, waar we veel van geleerd hebben (hoe dingen wel kunnen, maar zeker ook hoe zaken niet gedaan moeten worden). De bezoeken waren in Calgary en in Toronto. Tijdens zo een bezoek doe je toch wat kennis op van het land. Zelfs als je er maar een paar dagen bent. De komende dagen zal ik daar een paar zaken over schrijven, variërend van zaken over eten maar ook met betrekking tot culturele achtergronden. Om heel eerlijk ze zijn, had ik zelf het idee dat toen ik Canada binnen kwam, ik de 51ste staat van de USA binnen zou gaan. Niets blijkt echter minder waar. Een van de zaken die mij namelijk direct opviel, was namelijk dat Canada nog een grote hang heeft naar Engeland. Zo staat op de bankbiljetten het portret van koningin Elizabeth. In Toronto zie je zelfs bijna meer pubs dan je in Londen tegen komt (met mooie namen als "Henry 8th", "The Bishop and the Becher"  of "Hair of the Dog"). Maar wat bij mij het meest is blijven gangen, is dat toen ik bij aankomst in het hotel in Calagry nog even de TV aanzette, ik in de Canadese versie van "Den Haag Vandaag" terecht kwam. Alleen had ik dat niet direct door, want de opstelling in het parlement ziet er namelijk identiek uit aan zoals dat in Engeland eruit ziet. Dus twee mensen tegenover elkaar met katheders er tussen en rijen met back benchers die de hele tijd "hear, hear" roepen. De relatie gaat dus ook in dat opzicht erg diep. Met een paar Candezen ook gesproken over "gun control", iets wat later die week op een zeer trieste wijze actueel werd. Het wapenbeleid in Canada is "gewoon Europees". Met als gevolg: in Canada blijken per jaar minder moorden plaats te vinden dan in de stad Detroit. Zo dichtbij en op dit soort zaken dus echt een wereld van verschil.....

Bij Babette

De cakes waren wel lekker, maar erg klein

Het was al een tijd geleden dat ik een Groupon had besteld voor een High Tea in Bloemendaal bij de tearoom "Bij Babette". De eerste keer dat ik gereserveerd had, bleek de reservering niet doorgekomen te zijn (email lazen ze haast niet, daarom deze keer per telefoon). Om 16.00 uur parkeerden we voor de deur en gingen we gevier naar binnen. Het begin was al wat rommelig, want hoewel de reservering wel aangekomen was, was de tafel nog niet leeg en moesten de gasten daar weggejaagd worden. Nadat we plaats konden nemen, bleek er Sinatra gedraaid te worden als muziek, dat beloofde wat voor de rest van de middag! Maar helaas was Sinatra een van de hoogtepunten. Kort samengevat: we kregen drie trays met zoetigheden en die waren heerlijk. Maar alle scones en cakjes waren echt van een Ienie Mini niveau, je kon ze zonder problemen in een keer in je mond stoppen (zelfs Jeroen). De bediening was echt waardeloos. Duurde veel te lang met uitserveren, geen interesse in de mensen aan tafel. Ik kreeg een kopje waar duidelijk nog de lippenstift van de vorige gebruikster aan zat, wat verder zonder excuses omgeruild werd. Tja, dan gaat het toch niet echt leven. En als klap op de vuurpijl: voor de hoeveelheid die ik gekregen heb tov wat ik voor de Groupon betaalde, vond ik het nog schandalig duur, laat staan als je de volle mep zou betalen. Dat we voor twee chocolade melk dan alsnog bij moesten betalen, schoot dan ook in het verkeerde keelgat.

Hoewel we alsnog best gelachen hebben en het voor een snack best ok was, vond ik het echt onder de maat. Wil je een high tea gebruiken, dan heb je volgens mij voor dezelfde prijs een High Tea bij The Grand en dat is echt een wereld van verschil in ongeveer alles!

Surprises

Wat een gave surprise!!

Door ziekte heeft het lang geduurd sinds de laatste blogpost. Maar met bijna 40 graden koorts, hoofdpijn, duizeligheid, spierpijn en een keel die twee keer dikker is dan normaal, is het niet echt lekker om achter de Mac een stukje te gaan zitten schrijven. Daarom wat later dan normaal een kort verslag van vijf december. Die dag is natuurlijk de verjaardag van onze Goedheiligman. Daan gelooft er natuurlijk al lang niet meer in, en Jeroen eigenlijk ook niet, maar hij wil het nog wel heel graag. Maar omdat beide jongens nu in de bovenbouw zitten, is er gen Sinterklaas meer die bij hen in de klas langs komt, maar moeten er surprises gemaakt worden. Nu staat surprises maken bij mij op plaats twee van "zaken die ik zou moeten gaan doen als ik in de hel terecht kom" (vlak na het altijd gezellige "klussen in huis" dat met stip op plaats 1 staat). Gelukkig ligt dat bij Ans anders, zodat zij Daan en Jeroen kon bijstaan met het maken van de surprises, terwijl ik me op het andere onderdeel stortte: het gedicht. Dat ging lekker soepel. Daan maakte een mooie microfoon en Jeroen ging helemaal los en maakte een prachtig paardenhoofd. Op vijf december werden alle surprises onthuld. Voor Jeroen een kleine teleurstelling, want degene die voor hem iets had gemaakt, had er denk ik toch een coole 3.32 minuut aan gewerkt, want de surprise was een "legoblokje": een schoenendoos met twee halve toiletrollen erop geplakt. Dat was nog niet eens de minste surprise, want een jongetje had alleen een doos gepakt en er een speelgoed pistool in gedaan en dat was de surprise (oh ja, plus een op internet gegenereerd rijmpje...). Daan kreeg echter de allermooiste surprise van de hele school. Shana had namelijk voor hem een pop gemaakt, namelijk "Daan Duck" (omdat Daan zo van Donald Duck houdt). Naar de cadeaus heeft hij haast niet gekeken, want de surprise zelf was zo mooi, dat dat het grootste cadeau was. Hij was er helemaal verguld mee en Daan Duck gaat een hele mooi plek op zijn kamer krijgen!!

Vintage gaming

Klassiek schermpje van een geweldige game

Een week of twee geleden kwam ik in de AppStore plotseling een game tegen met de naam Pitfall. Het zo een te groot toeval zijn geweest als dat niet een link had gehad met een spel dat ik in 1982 helemaal grijs heb gespeeld met diezelfde naam. Dus 1,79 Euro later startte ik de App op en tot mijn grote vreugde begon het spel precies zoals ik me van dertig jaar geleden kon herinneren. Overigens leuk gedaan: in het nieuwe spel bleken dit de beelden te zijn van een handheld game die de hoofdpersoon, Pitfall Harry, aan het spelen is alvorens er een vulkaan uitbarst. Hoewel het huidige spel er natuurlijk veel mooier uit ziet, moest ik toch terug denken aan al die uren en uren en uren die ik samen met mijn zus en mijn toenmalige beste vriend achter de Atari 2600 door heb gebracht! De Atari was overigens niet mijn eerste spelcomputer. We hadden een vroege versie van Pong, maar het echte gamen begon toen pas met de allereerste Philips spelcomputer, de Videopac G7000 (zoals het toen goede Nederlanders betaamde, steunde mijn vader liever de plaatselijke economie dan die domme Amerikanen). Hoewel ik daar heel veel leuke games op heb gespeeld (zoals de Pac Man versie op de Philips, Videopac 38, de Happelaar, dat ik me dat nog herinner.....) bleef de aantrekkingskracht van de Atari toch erg groot.

Imagic, nooit meer wat van gehoord

Dus na een jaar besloot ik de boel in te ruilen en van het geld een Atari te kopen. Betekende een paar spellen minder (ik denk van een stuk of twintig naar drie, dus het was even behelpen), maar wel spellen die veel meer aanspraken. De eerste aankoop was toen uiteraard Pac-Man en Space Invaders en Missle Command kreeg ik er gratis bij. Eelt op mijn vingers heb ik er van gehad. Het eerste spel na de initiele aankoop was dus Pitfall, waar je in een sessie van 20 minuten zoveel mogelijk punten moest scoren (maximaal 114.000, 32 schatten die je moest vinden). Het spel is natuurlijk helemaal lineair en je weet precies wat je moet doen, dus voor de creativiteit hoef je dat niet te doen :-), maar het was zo een geweldige ervaring dat je meer, meer meer wilde. Na een paar keer het op maximale score uitgespeeld te hebben, werd het tijd voor nieuwe games, met veel hoogtepunten, vaak van Atari zelf, maar ik was zelf ook helemaal verzot op bijna elk spel dat Activision op de markt bracht. Barnstorming, Keystone Capers, Pitfall II en mijn persoonlijke favoriet, River Raid. Van Activision hebben we natuurlijk als gamers nog heel veel gehoord, het brengt nu nog top spellen uit, een andere producent van gave games, Imagic, daar hebben we nooit meer wat van gehoord. Atlantis en Demon Attack waren toppers die ook kapot gespeeld zijn, Demon Attack zelfs letterlijk, de cartridge werd op een gegeven moment door plakband bij elkaar gehouden. Dat waren nog eens tijden voor de videogame liefhebber, zelfs zonder HD graphics en 5.1 surround geluid, maar gewoon spellen waar je maar mee door wilde blijven gaan. Natuurlijk moest ik een aantal van de spellen aan Daan en Jeroen laten zien omdat ik in een melancholische bui was en op Youtube staan zat filmpjes, maar veel verder dan "oh, leuk, papa" kwamen de heren niet. Kennelijk toch een andere generatie met een ander referentie kader. Ik denk maar niet dat ik een oude Atari ga zoeken om de games nog een keer te spelen, zullen vast tegenvallen (hoewel in de AppStore nu wel Activision Anthology te verkrijgen is met daarin alle Activision spellen die ooit voor de Atari uitgebracht zijn, maar het speelt toch anders met een joystick in je hand tov een touchscreen van een iPad/ iPhone).

Na de Atari 2600 was de stap natuurlijk klein naar de computer der computers, de Commodore 64, maar dat is een verhaal voor een andere keer :-).

India op werkbezoek

Het blijft een bijzonder land

Afgelopen week weer een visite aan India gebracht, om te bezien hoe de systeemontwikkeling van enkele van onze applicaties daar beheerd worden en te onderzoeken hoe er tegen ontwikkelingen die we verwachten door te gaan maken aangekeken wordt. Drie intensieve dagen, maar dat zijn werkbezoeken in Chennai eigenlijk altijd. Ook bijzonder blijven altijd de tochtjes van het hotel naar het kantoorgebouw, omdat je tijdens die ritjes toch iedere keer weer het "echte"  India te zien krijgt. Zo is het bijvoorbeeld geen enkel probleem dat op een snelweg mensen langs de kant van de weg staan om het asfalt te schilderen. En waar in Nederland de weg half afgezet wordt  en de snelheid naar 50 km per uur terug wordt gebracht als eraan gewerkt wordt, is het in India geen enkel probleem om midden op de weg een gat te gaan graven, met als bescherming niet meer dan een klein bord met "Beware"  erop. En van een koe op de snelweg kijken we inmiddels ook al niet meer op.  Ach ja, 's lands wijs 's lands eer zullen we maar denken. Maar ik ben blij dat een volgende dienstreis naar meer westerse sferen lijkt te gaan :-).

Red Lights

Leuk begin, daarna geen touw aan vast te knopen

Zondag vertrok ik weer eens voor een bezoek aan India. Een van de voordelen is dat je dan ook weer eens tijd hebt om een film te kijken. Nu had ik al een tijd zin om naar de film Red Lights te kijken. Sterker nog: ik had het idee om ervoor naar de bioscoop te gaan, wat uiteindelijk niet lukte, maar de film stond inmiddels wel op de Popcorn Hour om binnenkort eens te kijken. Een film over het ontmaskeren van paranormale verschijnselen met Robert DeNiro en Sigourney Weaver in de hoofdrol, dat kan immers toch niet fout gaan. Verrassing: dat kan het dus wel. Hoewel het begin nog goed was (leuke uitleg hoe een paragnost een tafel kan laten "zweven"), werd het daarna met rappe gang minder, tot op het punt dat ik echt niet meer kon volgen wat er nu uiteindelijk aan de hand was. Dat is toch wel een bijzondere ervaring, moet ik zeggen. De clou bleek uiteindelijk erin te zitten dat het grootste paragnosten talent aller tijden (DeNiro) een fraudeur blijkt te zijn, terwijl het hulpje van degene die hem probeert te ontmaskeren zelf de paranormale krachten blijkt te hebben. Op zich nog wel aardig maar voorspelbaar, maar de weg ernaartoe was echt niet te volgen, helaas. Jammer genoeg dus een teleurstelling, enige voordeel is dat ik er Ans niet mee lastig gevallen heb :-).

Flashback naar Martini

Jeroen aan de pizza Margaritha

Vrijdag was het weer een keer tijd om met de familie uit eten te gaan. Hoewel Daan en Jeroen zich vorig jaar kerst uitstekend hielden bij De Nederlanden, leggen we de lat toch meestal iets lager. Deze keer mijn favoriete pizzaria in heel Nederland, namelijk Martini in de Jan van Galenstraat. Na een lange middag van de Incaclub hadden de jongens ook flink trek gekregen. We hadden om half zeven gereserveerd, maar toen we binnen kwamen konden we de bekende grap "goh, heeft u nog een tafel vrij?" maken, want we waren de enige in de zaak. Dat reserveren uiteindelijk geen slecht idee was geweest, bleek later toen rond 19.00 uur de tafels snel gevuld raakten. Martini blijft voor mij een icoon in Amsterdam, want sinds de eerste keer dat ik er at, ik denk zo rond 1987 (25 jaar geleden dus!!) is er erg weinig veranderd. Zo zijn de placemats nog steeds de afbeelding van een schilderij van Breugel en ook het meubilair is volgens mij niet gewisseld, de stoelen kraken nog steeds hetzelfde! En natuurlijk de hete en knoflook saus die je bijgeleverd krijgt bij de pizza's, dat zie je ook niet overal.

Ook de kaart is nog steeds hetzelfde, maar dat is niet erg. Het is net AC/DC: je weet wat je krijgt en dat is telkens verdomde goed! Het was een gezellige avond, waarbij Jeroen uitblonk in assertiviteit richting de bediening (even netjes aan de toonbank zijn bestelling doorgeven, de menukaart terug brengen, een glas water halen) en Daan opgesloten raakte in het toilet en er door de eigenaresse uit bevrijdt moest worden. En het is ook de eerste keer dat Daan zijn eten niet op kreeg, maar het niet wilde laten staan en dus om een doggy bag vroeg, terwijl ik de restjes van Jeroen op mocht eten. Na een dessert van ijs, tiramisu en cannelloni waren we rond en gingen we weer op huis aan, net op tijd om aan te schuiven voor The Voice of Holland, waar Johannes Rypma weer door het Friese volk gered werd. Tja, je kunt niet alles hebben op een avond.....

Foutje......bedankt

Damien uit The Omen

Nee, anders dan de titel doet vermoeden betreft het geen oude reclame van Reaal met Rijk de Gooyer. Het gaat over een gesprek dat Ans en ik hadden met de juf van Jeroen. Het gesprek ging over hoe zelfstandig Jeroen kon werken. Altijd fijn om te zien dat Jeroen op school een rustig, goed luisterend en zij  troep opruimend kind is (we dachten eerst dat ze een verslag van een ander kind had, vanuit huis herkennen we het totaal niet namelijk). Het gesprek kwam op enig moment op een aantal kinderen die de rust in de klas nog wel eens verstoren (dat is de genuanceerde versie, je kunt ook zeggen dat het kleine etters zijn die het bloed onder je nagels vandaan halen). Ik was even de naam kwijt van een van die schatjes, en na lang nadenken kwam Ans erop.

Toen Ans de naam noemde was mijn toevoeging: "Nou, dat is de verkeerde naam, ze hadden hem Damien moeten noemen!". Vervolgens stuitte ik op niet begrijpende blikken bij de juf aan de andere kant van de tafel, die ik schat midden twintig is. Ik had eenzelfde ervaring als Simon, die een meisje achter het buffet van de bioscoop uit moest leggen wie Wim Kan was, en zich toen heel oud voelde. Maar ja, bij mij ging het nog iets verder, want ik moest vertellen dat Damien het kind van de duivel was uit de klassieker The Omen. Maar hoe leg je nou op een nette en leuke manier uit op een Christelijke school dat je net een leerling vergeleken hebt met een afstammeling van Satan.....het vergde al mijn consultancy skills om dit weer enigszins recht te praten. Zal me leren mijn grote mond af en toe eens te houden.

Stratego

Generatie gevecht op het Stratego bord!

In de reeks "Bordspellen met Daan" deze keer Stratego. In mijn jeugd heb ik veel Stratego gespeeld. Nee, sterker, ik heb heel, heel, heel erg veel Stratego gespeeld. Op de camping waar we toen vakantie "vierden" (voor de liefhebbers: Camping De Lucht nabij Renswoude), werden ieder jaar gigantische toernooien hierin gehouden en ik was er ook nog eens redelijk goed in. Maar ik heb zeker al tien jaar niet gespeeld en we hadden ook geen spel meer. Door de drang van Daan om weer bordspelen te gaan spelen kreeg ik ook weer de animo om Daan in te wijden in de magie van Stratego. Voor 35 Euro kon je een nieuw spel kopen, maar op Marktplaats stonden ze al voor 20 Euro. Helaas wilde degene waar ik het spel wilde kopen niet deugen en reageerde dus niet. Gelukkig werd dat opgelost doordat Ans vandaag in een winkel hetzelfde spel dat ik ooit had gehad kocht, voor de prijs van precies 1 Euro. Meer value for money is bijna niet te vinden! Vanavond natuurlijk de eerste confrontatie tussen vader en zoon en ik ben trots om te vertellen dat ik Daan (nog net) heb weten te verslaan. Klassiek foutje van een beginnende speler, de vlag met alleen bommen omringen en geen soldaten meer te hebben om de mineur die de bommen opruimt nog te kunnen pareren. Maar het was op het randje, ik heb de revanche wedstrijd naar mogen kunnen verplaatsen, kan ik nog een dag van mijn overwinning genieten!

Willy Wolly

Een mooi truitje bij Willy Wolly

Wie van jullie kent Etsy? Het is een site waar met name mensen eigen gemaakte handarbeid kunnen verkopen of vintage spullen aan kunnen bieden. Sinds niet al te lang is de web winkel van Willy Wolly geopend. Te koop aldaar zelf gebreide kinder truitjes van Willy, in de door Ans beheerde webshop. Voor niet al teveel geld een uniek exemplaar. Dat dit ook zo door anderen ervaren wordt, is te zien aan de verkopen en de plekken waar Ans inmiddels de truitjes heen gestuurd heeft. Hierin zitten Europese landen om Nederland heen, maar ook Zweden en Noorwegen. Het verst tot nu toe zijn een aantal truitjes die naar verschillende adressen in Australie verstuurd zijn. En de meest recente aanvraag komt vanuit Hawaii. Veel internationaler kan het bijna niet meer. Dus mocht je interesse hebben in "one of a kind" kinderkleding, ga dan snel naar de Willy Wolly Shop. Iedere week ook wel nieuwe aanwas, want oma Willy is er continue mee bezig :-)!

Gametime

Star Wars Monopoly

Het afgelopen weekend even een wijziging van inzicht. Daan had er zin in gekregen om in plaats van computer spelletjes te gaan spelen zijn aandacht te richten op bordspellen. Het begon met het feit dat hij graag Kolonisten van Catan van de goedheiligman wilde hebben. Daarna stortte hij zich op de stapel spellen die we in de keuken hebben staan. Het eerste spel was een potje Star Wars Monopoly, dat ik glansrijk won (maar ik kreeg de indruk dat Daan na een uur spelen er wellicht een beetje genoeg van had, omdat hij de kans om zaken te verpachten om zijn schulden te betalen niet lichtte). Daarna stapten we over naar Harry Potter Cluedo, wat helaas niet helemaal tot een goed einde kwam, omdat Daan een kaart in de keuken had laten liggen en daardoor Ans op het verkeerde been zette. Vandaag werd er vervolgd met Levensweg en afgesloten met Risk. Deze laatste kregen we uiteraard niet af (wij zijn Jeroen, Daan en ik), waardoor er een klassieke situatie uit mijn jeugd ontstond, namelijk dat het spel bleef staan en we de volgende dag verder gaan. Nu op zoek naar andere spellen, ik denk we eens gaan kijken of we een leuke, goekope versie van Stratego kunne vinden!!

Hij gelooft in mij

Biefstuk Bali XL: een klassieker!

De afgelopen tijd is er een ware mediahype ontstaan omtrent de musical over het leven van Andre Hazes: Hij gelooft in mij. Het gaf mij in ieder geval het gevoel dat mijn moeder en ik in dit geval bij de "innovators" hoorde, want voordat op iedere tv zender, radio station, internet, abri's etc etc, hadden wij de kaarten al besteld. Om er een Amsterdams avondje van te maken, besloten we samen met Hans eerst even een biefstukje te gaan happen bij de originele Loetjes, op de Johannes Vermeerstraat in Amsterdam Zuid. We kwamen om kwart over vijf binnen en toen was het al redelijk druk, maar om zes uur was het echt stamp- en stampvol. Lekker gezellig dus! De keuze voor het eten was lekker eenvoudig: iedereen biefstuk, waarbij ik het niet kon laten om de Biefstuk Bali XL te bestellen, met daarbij uien en champignons, lekkere dikke frieten en een portie aardappel salade. Oh ja, een een sticky toffee pudding na, natuurlijk :-).

Het was een top avond!

Met goed gevulde buiken konden we dus naar het nieuwe Delamar theater. Parkeren deden we in het  Byzantium tegenover het Marriott, wat nog een uitdaging was, want hoewel het bord buiten aangaf dat er nog plek was, bleek dat maar heel sporadisch het geval te zijn. Maar na drie rondjes was er toch een plekje waar de auto in paste en wij er nog uit konden komen ook. Na een korte wandeling kwamen we bij het Delamar Theater aan, een mooi nieuw theater, waarbij ik als enige commentaar heb dat de rijen wel erg dicht op elkaar zitten en het hoogteverschil tussen de rijen ook niet je dat was, zodat je nog wel eens tegen een achterhoofd aan kon kijken als je een lange gast voor je had zitten. Om acht uur ging de voorstelling los, in een totaal uitverkochte zaal. Een uitstekende cast liet ons meer dan 2,5 uur genieten van een geweldige show, met veel klassieke Hazes nummers, soms in een nieuw jasje gestoken. Wie verwacht had dat het een aaneenschakeling van Hazes nummers was, waar de polonaise gelopen werd, de handjes de lucht in gingen en er uit volle borst meegezongen werd kwam wel bedrogen uit, want zo een voorstelling is het niet. Op sommige momenten is het inderdaad lastig om je in te houden, maar op sommige momenten wordt je ook heel erg stil van wat er zich op het toneel ontvouwt, zowel qua zaken die er gebeuren (het blijft toch bijzonder dat Andre zijn vrouw bij Stuif Es In leerde kennen) als ook de emotie die je voorbij ziet trekken en die bijzonder mooi uitgebeeld wordt als Tim Griek overlijd, terwijl Hazes net aan het afkicken was. Je kunt er nog veel over schrijven, maar het beste is om uiteindelijk er toch zelf maar eens heen te gaan. Ik kan het in ieder geval heel erg aanraden, want ik heb er van genoten!

Top 2000 2012

Altijd leuk, altijd lastig

Gisteren reed ik na een paar intensieve heidagen met mijn MT op weg naar Zutphen om bij Hinkje nog een paar spullen voor Ans op te halen. Omdat BNR echt suf was en Radio 1 begon te storen, kwam ik uiteindelijk op Radio 2 terecht. Daar was men net begonnen om een klein feestje te bouwen, want op dat moment werd net het startschot gegeven voor de stemming voor de platen die dit jaar de lijst van de Top 2000 gaan bezetten. De presentator begon al zelf zijn lijstje op te dreunen en er was een "prijsvraag" hoe je het beste je lijstje samen kon gaan stellen. Nu ben ik uiteindelijk tussen 16.00 en 20.30 uur onderweg geweest (leve de omwegen, wegonderbrekingen en files) en het bleef er maar over gaan. Hoewel dat misschien net weer overdreven was, leverde het wel leuke muziek op (er werden nl alleen nummers uit de top 2000 2011 gedraaid) en raakte ik toch wel een beetje geïnspireerd om ook zelf mijn keuze te maken via de website.  Die ziet er goed uit, je kunt eenvoudig keuzes maken voor 15 liedjes en het is ook mogelijk om zaken toe te voegen die nog niet in de lijst staan (waarbij ik wel denk dat dat voor jezelf een goed gevoel geeft, maar de kans dat zo een nummer erin komt is echt mega klein, tenzij een fanclub zich verenigd....). Een selectieproces voor jezelf lijkt mij overigens bijna onmogelijk, want als je 15 nummers met moeite in afweging hebt genomen en de stemknop indrukt denk je al gelijk "Oh, ik had ook wel die en die kunnen doen", maar ja, wat moet er dan weer af. Mijn selectie kun je overigens bekijken via deze link, ik ben benieuwd wat jullie er van vinden en hou me aanbevolen voor jullie eigen lijstjes!!

Zlatan

Mooi dat hij ooit bij Ajax speelde

Ik was aan het nadenken wat ik vandaag op het blog wilde schrijven, maar de inspiratie begon niet te stromen. Met een scheef ook keek ik naar de TV, waar net het Nederlands elftal bloedeloos 0-0 tegen Duitsland had gespeeld. Niet om aan te gluren, blij dat ik andere dingen aan het doen was. Maar na de wedstrijd kwam er een samenvatting van Zweden - Engeland. Ook niet gelijk iets waar ik warm van werd, maar de hele avond werd goed gemaakt door een magistrale goal die door Zlatan Ibrahomovic gemaakt werd, namelijk een omhaal van meer dan dertig meter afstand die het doel in verdween. Heb je hem niet gezien, dan moet je er zeker even naar kijken. Ongelofelijk, wat een doelpunt! Het zijn die doelpunten die je altijd bijblijven en die spelers legendarisch maken. Nu is Zlatan dat al, al is het maar vanwege het feit dat hij ooit een schaar naar Mido gooide (dat kan niet onterecht zijn geweest) en de ruzie die hij met Rafael vd Vaart had. Maar tjonge, jonge, wat een talent heeft deze gast toch. en in vergelijking met Balotelli is hij best een slimme en genuancerde gast :-).

WWE

De kaarten zijn al binnen, nu tot april wachten :-)!

Het was 1993. Het jaar dat Frank, Simon en ik naar Amerika gingen. Het jaar dat Billy Joel zijn "meest recente"  studio album (River of Dreams) uitbracht. Het jaar dat Jim Shooter weg ging bij Valiant en Defiant Comics oprichtte. Feyenoord werd landskampioen (auw) en Toronto Blue Jays wonnen de World Series. En het was het jaar dat de gladiatoren van de World Wrestling Federation voor het eerst naar Nederland kwamen! Als echte nerd volgde ik de capriolen van deze "professionele" worstelaars al jaren. Eerst keek ik met mijn zus Danielle en beste vriend van de basisschool Michel Beumer via Sky Channel (waar we gezamenlijk fans waren van de losers Ken Jugan en Rudy Diamond en ons konden opwinden over Rowdy Roddy Piper en Big John Studd) en later met Rene. Waar eerst videobanden volgetaped werden en we in de nacht opbleven om naar Wrestlemania te kijken, werd het later meer het kopen van video's en DVD's van allerlei worstel federaties, waarin de ECW de uiteindelijke favoriet werd (met Sabu, The Sandman, Tommy Dreamer, Raven en Rob van Dam als de nieuwe helden).

Maar goed, in 1993 kwam er dus een live show naar Nederland. Ik weet eerlijk gezegd niet meer hoe het is gekomen, maar ik ben er niet heen geweest, terwijl ik me nog wel herinner dat Rene en ik plannen hadden om naar Ahoy, waar de show gegeven werd, af te reizen. In de jaren daarna was er nog wel eens sprake van een nieuwe professionele worstelshow in Nederland, maar het kwam er nooit van, omdat de animo in Nederland nooit zo groot was als in bijvoorbeeld Engeland of Duitsland. Maar in 2013 komt er een nieuwe kans, want de WWE komt wederom naar Nederland, in april om precies te zijn. Een korte scan van de "card" liet zien dat John Cena de grote trekker is, maar misschien vinden we dat ook omdat dat de enige was die we kennen. Deze keer konden we kaarten gewoon via internet bestellen en aangezien die dan ook nog direct via email geleverd worden, zijn we nu de trotse bezitters van toegangsbewijzen voor de WWE Wrestlemania Revenge Tour. We zitten op rij 12, dus wellicht wordt er nog iemand bij ons de tribune in gegooid. Ik ben heel erg benieuwd!

Haverhals inbraken

In goede tijden

De afgelopen tijd wordt onze omgeving geplaagd door inbraken. Degene waar het tuig het het meest op gemunt heeft, is mijn favoriete winkel in heel Halfweg en Zwanenburg, Haverhals. Vorig jaar werden er al een aantal keer pogingen gedaan om de winkel leeg te roven, maar dit jaar is het schering en inslag. Ondanks alle extra maatregelen die genomen zijn, kan het gajes zich toch niet bedwingen om deuren in te beuken of ramen in te slaan om er vervolgens met kleding er vandoor te gaan. Dat heeft er al toe geleid dat helaas de koopavond op vrijdag inmiddels gesneuveld is, maar de problemen houden helaas maar aan en aan. In het Haarlems Dagblad is er inmiddels al een artikel aan gewijd, waarin Jenke Haverhals een oproep doet om dit echt tegen te kunnen gaan, want hij is niet de enige die hier in de regio last van heeft. Bijzonder vervelend dat een zo fijne winkel en team zo veel ellende hiervan moet ondervinden. Hopelijk wordt er snel een oplossing voor gevonden, want dit kan echt niet langer zo. Jenke en team, heel veel sterkte met de situatie en hopelijk horen we hier komende periode niets meer over omdat het niet meer voorkomt en we ons weer op de leuke dingen van de winkel kunnen focussen. Succes, jullie verdienen het!!!!

Tante Koosje

Heerlijke tarbot

Zaterdag werd ik door Rene getrakteerd op mijn verjaardagscadeau: een bezoek aan restaurant Tante Koosje in Loenen aan de Vecht. De eerlijkheid gebied om te zeggen dat het niet de eerste keus was, maar kennelijk had de crisis nog niet zo toegeslagen dat je een week van tevoren elk willekeurig restaurant kan boeken :-). Maar we hadden er veel zin in om de nieuwe nr 100 van de Lekker eens uit te gaan proberen. De opening was even wat stroef, want parkeren voor de deur bleek niet mogelijk en de eerste parkeerplaats die we vonden was helemaal vol. Gelukkig was er bij het gemeentehuis plaats en vijf minuten lopen later kwamen we aan bij Bistro Tante Koosje (niet vaak dat iets met Bistro in de naam een Michelin ster krijgt heeft, trouwens). We werden hartelijk ontvangen door Ilkay, sommelier bij Tante Koosje en krijgen een tafel met uitzicht op de open keuken. De aankleding van het restaurant was anders dan ik gewend was, het was alsof je in een huiskamer plaats naam met zelfs Friese staartklokken. Hoewel er een kaart was hebben we die niet gezien, want de keus was snel gemaakt om het menu van de chef te nemen, wel aangevuld natuurlijk met twee gangen, een coquille met scheermesje en kaas.

Ilkay, bijzonder enthousiaste sommelier

Dat bleek geen slechte keus te zijn. Na een paar prima amuses werd de eerste gang geserveerd: een caneloni van Elstar appels, gevuld met gevogeltelever en krab. Het is soms inderdaad behelpen. Daarna een mooi stuk tarbot (door de ober de Rolls Royce onder de vis genoemd) en het extra gerecht van coquille en scheermes, waar ook een prima rauwe tonijn bij geserveerd werd. Het hoofdgerecht was hertenrug, in de wildtijd natuurlijk niet te versmaden. De kaas was ook erg smaakvol. Er was een selectie van 12 stuks en in drie rondes kreeg ik ze uiteindelijk allemaal te proeven. Heel goed gastheerschap, of beter gezegd: gastvrouwschap in dit geval, dat daar op geen enkele manier moeilijk over gedaan werd, men was juist erg blij dat er een fijnproever in de zaal was (hoewel er wel aangegeven werd dat dit de eerste keer was dat men iemand had gevonden die alle kaasjes tijdens een diner gegeten had). Laatste gang was een chocolade dessert, waarna met een heerlijke latte en friandises in een leuk blikje afgesloten werd.

Tante Koosje was een aangename verrassing, heel anders dan ik in de meeste restaurants gewend ben. Erg laagdrempelig, waar men zich ook wel op voorstaat: een beetje afzetten tegen het wat "luxere"  De Nederlanden deed men wel, ook volgens eigen zeggen. Dat heeft men helemaal niet nodig, dus dat zou ik voortaan gewoon achterwege laten, maar verder een waardevolle uitbreiding van het restaurant pallet om uit te kunnen kiezen. Hier komen we zeker vaker!!

Skylanders Giants creatie van Jeroen

Erg creatief van Jeroen: nu svp voor hem stemmen!

In huize Janssen is er de laatste dagen een vast thema: Skylanders Giants. Het spel is al een tijdje uit, maar ze hebben het nog niet. Of beter gezegd: ze hebben het al wel, maar ze weten het nog niet, want het ligt al in de kast om met Sinterklaas aan ze te geven. Nu is het natuurlijk lastig voor kinderen die gewend zijn om meestal snel te krijgen wat ze willen om even hun "plasje op te houden". De heren gaan er beide anders mee om. Daan kijkt naar de plaat van alle nieuwe poppetjes die er uit gaan komen en bedenkt er inmiddels allemaal verhalen mee, die waarschijnlijk uiteindelijk allemaal veel leuker en uitgebreider zijn dan het spel ooit gaat weten (vanwege zijn grenzeloze fantasie). Jeroen is wat meer visueel ingesteld, dus hij is begonnen om de nieuwe Skylanders over te tekenen en er zelf nog een paar nieuwe bij te bedenken.

Nu bleek Jeroen ook nog te weten dat er een wedstrijd was wie de leukste nieuwe Skylander kon ontwerpen, dus wilde hij ook een poging doen om zijn creatieve uitspattingen ten gelden te maken (er zit een ondernemertje in dat dat mannetje!). Daarom heeft hij zijn mooiste creatie inmiddels op de betreffende site geupload (zie foto) en is hij nu op zoek naar stemmen. Facebook en Twitter hebben het al moeten ontgelden, maar bij deze de oproep om via deze link de creatie van Jeroen te bekijken en je stem op zijn Skylander uit te brengen. Bij deze alvast een kus van Jeroen voor jullie bijdrage aan zijn komende succes :-).

Vox populi

Het publiek had grote invloed

Vanavond de eerste aflevering van The Voice of Holland, de live shows. Omdat John de Mol en zijn team ons altijd wat nieuws wil bieden (en wellicht omdat vorig jaar de live shows wel eindeloos duurde....) was het formaat aangepast en had het publiek een zwaardere stem in wie de volgende ronde niet meer terug zouden komen. En dat hebben we geweten! Want de trots van Friesland, Johannes Rypma, die best aardig zong, maar niet speciaal en na de stemmen van de coaches op de laatste plaats stond, werd door alle Friezen en alle bewoners van de drank keten in Nederland de volgende ronde ingestemd. Nog schandaliger was de keuze voor Nieuw Zeelandse Sam (wiens achternaam ik niet meer weet), die echt een wanprestatie liet zien, maar door de stem des volks toch een plek wist te veroveren. De coaches konden nog net "het publiek heeft altijd gelijk" uitbrengen, maar dat kostte zichtbaar moeite. Tja, soms is democratie toch niet de beste manier om tot een goede beslissing te komen....

Misschien moet er nog een andere verkiezing bij komen, namelijk: wat moet Trijntje Oosterhuis aantrekken en hoe moet ze opgemaakt worden. Want zoals ze er vanavond uitzag wil je haar ook als stoere kerel niet in een donker steegje tegenkomen. Volgende keer graag vooraf waarschuwen, RTL!!!

Efteling

Ze gingen het schip in!

Omdat het in de herfstvakantie niet gelukt was, gingen we vandaag naar de Efteling. Dat was mogelijk, omdat Daan en Jeroen vandaag een studiedag hadden. Op zich wel lekker, want het betekende dat het erg rustig was. Dat zagen we al bij  het parkeren, want daar stonden we op rij 7, aan de kassa (waar niemand stond) en in het park. Dat laatste was het fijnst, want we konden zo bij bijna elke attractie doorlopen. We waren dus nog geen vijf minuten binnen of we zaten al in de Bob Baan. En na de eerste keer was het geen probleem om gewoon in het wagentje te blijven zitten voor een tweede ronde! Hoewel Jeroen het wat eng vond aan het begin, was hij er snel overheen en ging hij hij ook met de bob naar beneden! Daarna gingen we in rap tempo achter elkaar in de Haelve Maen (lees: het schip, om kotsmisselijk van te worden), de Ravelijn show, de Python, Joris en de Draak, Vogelrock en nog tal van andere attracties, waar de langste wachttijd vijf minuten was. Geweldig hoe snel dat deze keer ging, wel even wat anders dan ons bezoek afgelopen vakantie in legoland, waar de wachtrijen meer dan een uur  bedroegen. Waar we aan het begin van de dag dachten dat we wel om een uur of vier naar huis zouden gaan, gingen we om tien voor zes de laatste attractie in, terwijl het park om zes uur ging sluiten. Uiteindelijk nog even de cadeau winkel in en een laatste water/ laser/ vuur show bekeken en toen weer op weg naar huis. Moe, maar erg voldaan! Mocht je naar een pretpark willen, dan is dit wel een mooie manier om er optimaal gebruik van te maken !!!

Ik kon het niet laten: de iPhone 5

Toch onder de verleiding bezweken....

In januari loopt mijn telefoon abonnement af bij T-Mobile. Dat betekent dat ik inmiddels de mogelijkheid had om al een verlenging te doen. Daarin ontstond toch wat twijfel. Natuurlijk niet of ik nog een abonnement wilde (ik kan niet meer zonder en wil niet alleen een zakelijke aansluiting hebben), maar hoe je dat dan invult. Qua toestel is er maar 1 keuze voor mij, namelijk een iPhone en de 5 was net uitgekomen. Maar wat levert dat nou extra op, ik kon ook voor een goedkoper abonnement gaan via een "SIM only constructie", want de iPhone 4 die ik heb werkt nog prima en is helemaal op mij ingericht qua instellingen en apps. En het is natuurlijk veel goedkoper, dus eigenlijk de slimme en logische keus. Dus duidelijk toch.....Uhh, nee, want uiteindelijk ben ik natuurlijk gewoon gek op gadgets. En de 5 is natuurlijk ook weer een sexy apparaat. Dus toen ik TMobile na vijf keer proberen aan de lijn had (de 24 uurs economie of zelfs de 10 uurs economie is daar nog niet aangekomen, ook niet op die ontzettend gare website van ze) hadden we het eerst over het abonnement dat ik nodig had. De belminuten gingen naar een minimum, hetzelfde probeerde ik met de sms (maar onbeperkt sms is inmiddels een standaard in elk pakket), maar het onbeperkt mobiel internet gebruik moest er natuurlijk wel op. Daardoor kon de prijs met 20% naar beneden, dat was gaaf. En toen kwam de hamvraag: wilt u het daar bij laten en een nieuw toestel nemen of houdt u het bij een SIM only, want dan rekenen we de prijs verder uit.

De twijfel sloeg direct toe. Dat duurde een angstaanjagende 3.2 seconden, totdat ik me niet meer kan bedwingen en zei "doet u mij maar een nieuw toestel". Die innerlijke strijd was dus snel gestreden, uiteraard kan het niet anders dan dat ik de 64GB versie nam (want ja, die extra opslag is natuurlijk erg handig omdat de camera beter is en de foto's dus van groter formaat zijn....). Over een paar weken zal het nieuwe toestel wel afgeleverd worden en dan begint de "uitpak party". Ik kijk er stiekem toch wel naar uit!!!!

Cap Gemini: wat een slechte reclame

Wat een slechte reclame!

Zestien jaar geleden trad ik in dienst bij CMG. Een van onze grootste concurrenten toen was Cap Gemini. Inmiddels bestaat CMG al niet meer (eerst LogicaCMG, toen Logica en nu CGI), Cap Gemini nog wel. Het was altijd een geduchte tegenstander, ook van hoog kaliber en hoewel er echt strijd was, was er ook respect en had ik de professionaliteit van Cap Gemini hoog in het vaandel staan. Nu reed ik afgelopen week op de A2 rustig naar het werk toen ik een reclame op BNR hoorde over SEPA. OMdat ik daar ook anderhalf jaar aan gewerkt had spitste ik mijn oren om eens te luisteren wat erover gezegd werd. De bijna letterlijke tekst over hoe je zo een project aan moest pakken was dat je eerst een analyse moest doen, dan een plan maken en daarna dat plan echt heel goed uit moest voeren. Ik schoot in een lachstuip, want dit was zeer lastige materie tot een niveau terug gebracht wat ongeveer voor alles gold en daarmee dus ook iets is waar je niks aan hebt. Tot mijn verbazing bleek het een reclame van Cap Gemini te zijn, maar zo inhoudsloos had ik uitingen van hen nog niet eerder meegemaakt. Als dit het niveau is waar Cap Gemini naar afgedaald is, dan is het een raadsel waarom CMG inmiddels wel opgedoekt is en Cap nog steeds bestaat......

Swing States

Spannende strijd

Het is bijna zover, morgennacht (onze tijd) zijn de verkiezingen voor het presidentschap van de Verenigde Staten. Toen ik maanden geleden de strijd bij de Republikeinen zag, dacht ik eerlijk gezegd dat het "appeltje, eitje" voor Obama zou worden, want binnen de partij van Romey was men elkaar al aan het afslachten en op de uiteindelijke kandidaat was zoveel aan te merken (en hij deed zelf zoveel stomme uitspraken), dat het een gelopen race was. Maar door een lastige economie en een bijzonder slecht eerste debat, vlogen de "ratings" naar beneden. De vraag is in hoeverre Obama het tij heeft kunnen keren. De orkaan Sandy heeft Barrack in ieder geval de mogelijkheid gegeven om zich "presidentieel" op te kunnen stellen, maar het is ook een feit dat bij een ramp die wat langer duurt (en in New Jersey is dat nu zeker zo), de woede zich altijd tegen de overheid en de zittende president richt. De laatste peiling toonde aan dat het echt een nek aan nek race is, waarbij 49% voor Obama en 49% voor Romney zal kiezen. Zal het net zo spannend worden als in 2004, waarbij de stemmen in Florida enkele keren herteld moesten worden? Ik ben benieuwd, ik hoop nog steeds op Obama!

Stripbeurs Beverwijk

Samen met Frank en Sjimmie op de foto!

Het was al lang, lang geleden dat ik als verkoper op een stripbeurs aanwezig was geweest. De markt was redelijk ingestort en ik had weinig nieuwe aanvoer (lees: ik verzamelde nog weinig en kon dus ook niet mee aanvullen met zaken die ik weg wilde doen), waardoor de verkoop telkens weer afnam. Daarom hadden Rene en ik besloten ermee te stoppen. Echter, soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan en nadat we enkele maanden geleden een uitnodiging voor een nieuwe beurs kregen, besloten we het toch weer eens te proberen. De doorslaggevende factoren hiervoor: 1) het was in Beverwijk (lekker dichtbij), 2) het was op de Bazaar (in het weekend daar altijd veel mensen) en 3) het is altijd gezellig met de mannen. Helaas kon Rene er niet bij zijn, vanwege een aangegane verplichting voor een weekend Duitsland, dus togen Simon, Frank en ik zaterdagochtend naar Beverwijk, vol met goede moed. De eerste voortekenen waren gunstig, want we vonden de locatie snel, parkeren was makkelijk en dichtbij en de kramen die we hadden gehuurd waren echt top (horend bij de besten die we in de loop der jaren gehad hebben, zelfs met eigen licht!). En toen ik minder dan 20 minuten na opening al een eerste verkoop van 99 Euro had wist ik het zeker: dit ging geweldig worden!!

Wat een drukte midden op de dag.....

Nou, gezellig was het wel, met Frank en Simon is het altijd lachen, maar zeker ook met de mannen van Windmill Comics, waar Johan de Neef ongeveer elke serie schrijft. Voor de Nederlandse comic lezer een must om ook deze small press uitgeverij te ondersteunen!! En we hebben prima gegeten op de bazaar (de Turkse pizza's met extra kip waren bijzonder lekker!!). Maar daar bleef het uiteindelijk wel bij. De verkopen bleven wel heel erg achter bij wat we verwacht hadden (het doel van een omzet die twee tickets Dallas ging vergoeden is by far niet gehaald), waarbij een dieptepunt de zondag was, zelden heb ik een zo rustige beursdag meegemaakt. De stripliefhebbers lieten het afweten en het winkelend publiek op de Bazaar bleek niet in boeken en strips geïnteresseerd te zijn (misschien omdat lezen niet per definitie een gave van dat publiek is :-)). Op zondag hebben we tijd genoeg gehad om bakken bij te vullen en te ordenen en zelfs veel boeken te koop gezet op Catawiki. Midden op de dag waren de wandelpaden echt helemaal leeg. De organisatie, die dus goed geregeld was, kreeg extra bonus punten omdat ze ervoor zorgden dat ipv 18.00 uur de standhouders al om 16.00 uur in konden gaan pakken ipv troosteloos de tijd uit te zitten.

Al met al leuk om met de mannen op stap te zijn, maar het enthousiasmeerde niet om weer eens een beursje te doen, Zeg nooit nooit, want ik hoorde wel goede verhalen over de nieuwe beurs in Breda, maar de kans dat we op korte termijn weer op een beurs te bewonderen zijn is er niet groter op geworden.

Zwaardvechten

Gevaarlijke gast!

Een heel mooi initiatief voor kinderen is de sportpas. Het geeft hen namelijk de mogelijkheid om een aantal sporten uit te proberen (meestal iets van vier lessen), zonder direct een heel seizoen eraan vast te zitten. Daar zitten de traditionele en gangbare sporten bij, zoals bijvoorbeeld voetbal, hockey, atletiek en tennis, maar ook wat minder bekenden als bowlen en schermen. Maar de meest bijzondere die wij vonden was middeleeuws zwaardvechten. Hele toevallig, want vlak daarvoor hadden Ans en ik net een artikel gelezen bij een bezoek aan het Hofje Zonder Zorgen over een Mishaël Abia Lopes Cardozo in Heemstede die dit soort sessies organiseerde (en overigens ook middeleeuwse muziek maakte). Dat bleek ook de docent te zijn aan de Academy van Middeleeuwse Europese Krijgskunsten waar vanuit de lessen plaats zouden vinden. Bij het lezen van wat er allemaal geleerd ging worden, werd Daan direct enthousiast en dat enthousiasme straalde uit naar zijn twee beste vrienden, die besloten ook mee te gaan. Dus na dinsdag vanuit school eerst lekker bij ons gegeten te hebben, bracht Ans de heren naar de eerste les (met Jeroen die als aandachtig toeschouwer ook meeging). Het bleek een doorslaand succes te zijn. Na een stevige warming up werden er eerst diverse bewegingen en manoeuvres met een dolk uitgevoerd. Daarna was het de beurt aan het grootzwaard (en groot was het, want het zwaard was groter dan de jongens zelf!!) waarmee de mannen een flink aantal soorten slagen moesten maken, maar ook mee moesten leren pareren.  Het was een geweldige les en de mannen kwamen allemaal super enthousiast terug. Waar ik Daan altijd moest vragen om een paar Aikido grepen voor te doen, was dat hier niet nodig, want toen hij binnenkwam, praatte hij honderd uit en liet hij gelijk zien wat hij allemaal geleerd had. Eigenlijk wilde hij al gelijk weer verder, maar ja, oefenen kon, maar verder moest hij wel weer een week wachten. Maar de vrienden vinden het geweldig en dinsdag gaan ze zeker weer en de kans is groot dat ze na de lessen via de sportpas ook echt tot de Academie toe gaan treden om verder met zwaardvechten te gaan! Leuk!!!!!

Na regen komt zonneschijn!

           Zelfs bij hele donkere wolken die zich boven je samen pakken, zie je soms hele mooie dingen!

Herfstpret

Wat een plezier!

De blaadjes vallen van de bomen en de winterjassen zijn weer van de zolder gehaald. De herfst is weer vol aan de gang. In dat kader kreeg Jeroen via Natuurmonumenten een enveloppe van OERRR. Hierin zaten diverse kaarten, met daarin proefjes en dingen om te doen in dit jaargetijde. Hierbij viel onder andere te denken het verschil te onderzoeken tussen regenwater en kraanwater en het uit de grond halen van een regenworm. Een van de andere opdrachten, was om te onderzoeken hoe een bed van bladeren nou zou liggen en of het koud of warm was als je eronder zou gaan liggen. Dat was niet aan dovemansoren besteed, Jeroen wist niet hoe snel hij naar buiten moest komen om zich vervolgens in een grote stapel met bladeren die Ans net bij elkaar had geveegd te begraven. Hij had er een ongelofelijke schik in en kon op een gegeven moment niet meer uit de lachkick komen waarin hij verzeild was geraakt. Maar het belangrijkste: proefondervindelijk was hij erachter gekomen dat het onder de bladeren lekker warm is! Voor alle ouders van avontuurlijke kinderen die graag in de natuur komen zijn de OERRR kaarten ten zeerste aan te raden!!

't Schulten Hues

Een bijzonder dessert van komkommer

Een keer per jaar gaan we samen met Hinkje luxe uit eten. Deze keer was het voor haar een thuiswedstrijd, want via de inmiddels befaamde Groupon had ik een bon gekocht waarbij we van een zes gangen diner voor vier personen konden genieten bij restaurant 't Schulten Hues, met een korting van 50%.  Maar ja, met z'n vieren, dus wie moest die vierde persoon dan wel niet zijn? Het was heel erg leuk dat Joost wel de vierde persoon aan tafel wilde zijn. Voor een tiener van 14 is het toch even anders dan hij normaal gewend is als hij uit eten gaat. Des te leuker dat hij mee wilde om kennis te maken met een groot aantal nieuwe smaken. Om zeven uur parkeerden we de auto op het parkeerterrein vlak voor het restaurant en konden we snel door de inmiddels bijzonder koude avond het warme restaurant betreden. Ontvangst was hartelijk, zelfs met in acht neming dat men vergeten was mijn achternaam op te schrijven. Daar waren we echter snel uit en we mochten plaats nemen aan tafel drie. Prima tafel, prima stoelen, maar de eerste tip voor 't Schulten Hues was snel duidelijk: zet de house cq lounge muziek svp iets zachter als er gasten aanwezig zijn, dat leidde namelijk ernstig af.

Hinkje en Joost aan tafel

Na een flink aantal amuses begon het echte diner met een gerecht dat "de groentetuin" werd genoemd. Heerlijk, zo wil je elke dag wel groente eten. Na de eigen interpretatie van filet americain door de chef, een mooie bereiding van coquilles en daarna schelvis, kwamen we bij het hoogtepunt van de avond, namelijk een bijzonder mals stukje hert. Ook Joost zat heerlijk mee te eten en genoot van alle nieuwe dingen die hij deze avond kon eten. Omdat er bij het oorspronkelijke diner geen bordje kaas ingepland stond, besloten we die toch maar toe te voegen, waarbij het wel leuk was dat de kaas hier alleen uit Belgische en Nederlandse kaas bestond, dat was weer eens wat anders. Wat overigens ook opviel was dat de broodkruimels die op het tafellaken terecht waren gekomen, pas op het allerlaatste moment, net voor de laatste gang, door de bediening weg werden gehaald. Dat was bijzonder, want het brood was al eerder verdwenen. Weer een aandachtspuntje. Het dessert viel me eerlijk gezegd wat tegen, het was komkommer in diverse bereidingen, maar waar ik ooit wel gecharmeerd was van tomaten ijs, was dit wel bijzonder maar niet geweldig.

Net voor de koffie wilde ik nog een glas water van een zojuist geopende fles, toen bleek dat een van de serveersters de fles inmiddels al weg had gehaald, omdat we tegen het einde van de avond liepen. Oei, oei, oei, dat doe je toch niet in een zaak met een Michelin ster. Sterker nog, dat doe je in geen enkele zaak. Maar goed, uiteindelijk waren het kleine smetjes op een verder prima culinaire avond.