CupcakeChic

Jeroen zoekt de beste plekjes uit!

Een van de favoriete "snoepjes" van Jeroen zijn cupcakes. Toen ik twee weken geleden uit de USA terug kwam, vond ik op Schiphol een winkeltje met de naam CupCakeChic.  Een klein zaakje maar, wel met een mooie sortering van cupcakes, waarvan ik het niet kon weerstaan om er een paar mee te nemen. Dat die aansloegen hoef ik denk ik niet verder uit te leggen. Dat had daarna tot gevolg dat Jeroen de hele week erna maar over de cupcakes bleef praten, ongeveer net zo lang totdat ik hem voorstelde om in het weekend naar Schiphol te rijden om nog een doos te halen. Dat werd met een luid gejuich ontvangen. Dus na twintig minuten rijden en parkeren op de Privium parkeerplaats liepen we naar vertrekhal 3, waar CupCakeChic gevestigd is. Jeroen kan direct zijn hart ophalen, want hij mocht de keuze maken wat er in de doos van negen cupcakes ging, wat soms wel wat zware beslissingen met zich meebracht en wat gepieker, maar uiteindelijk had hij een mooie set samengesteld. Maar natuurlijk had de kleine jongen al een onstilbare honger gekregen, dus mocht hij een extra cupcake bestellen om direct op te nemen. De eerste keus was niet zo geslaagd (apple crumble, ik vond de restjes ervan heerlijk), de tweede keus beval Jeroen beter: een cupcake met een heerlijke bosbessen botercreme erop. Jeroen nam er een lekkere hap uit, maar hij vond het moeilijk om te eten en te lopen tegelijk, dus vroeg hij of hij even mocht gaan zitten om de cupcake op te eten. Hoewel ik van een Spartaanse opvoeding hou, liet ik dat deze keer toch maar even toe :-), en Jeroen vond een mooi plekje.......net voor de winkel van Victoria's Secrets. Ik vond het een perfecte plek, maar toen Jeroen achter zich keer, vloog hij direct op en wilde weer verder lopen (wacht maar tot over een jaar of acht, vriend!!!!). Thuis vielen de cupcakes weer in goede aarde en terwijl Jeroen vier keer dezelfde aflevering van Wie is de Mol keek genoot hij er met volle teugen van. Ik vermoed dat we vaker bij CupCakeChic langs zullen gaan :-)....

The following

De eerste aflevering was top!

Toen ik twee weken geleden in de Verenigde Staten was, zag ik de aankondiging voor een nieuwe serie, met de naam The Following. Wat mij het eerst opviel was dat Kevin Bacon de hoofdrol speelt, dat was een pre. De serie had een aardig plot, tenminste zoals ik het uit die dertig seconden kon halen. Een serie moordenaar verzamelt een soort culte om zich heen (vanuit de gevangenis) om zijn "missie" over te nemen. Daarbij wordt hij geïnspireerd door Edgar Allen Poe. De FBI agent die hem gevangen genomen had (Bacon) is aan lager wal geraakt, maar als de serie moordenaar ontsnapt, komt hij weer in actie. Aan het begin van de serie, lijkt er ook een hoofdrol weggelegd te zijn voor het enige slachtoffer dat aan de moordenaar ontsnapt was. Zo zou het "normaal" gaan. In de pilot aflevering leer je dat er nog wel wat rare verbanden liggen, zo lijkt de FBI agent een verhouding met de vrouw van de moordenaar gehad te hebben.

Maar de echte verrassing zit erin dat het laatste slachtoffer nu een echt slachtoffer wordt van de ontsnapte serie moordenaar, nadat ze ontvoerd is door haar homosexuele buurmannen, die ok handlangers bleken te zijn. En ook gek: na de eerste moord laat de serie moordenaar zich weer oppakken om weer de gevangenis in te gaan (nadat hij overigens ook geregeld heeft dat zijn zoon ontvoerd wordt, daar de kinderjuf die kennelijk ook tot de "following" behoort). Al met al begint het redelijk complex te worden, maar ook interessant. Ik kijk al uit naar de tweede aflevering, voorlopig is dit wel een blijvertje!

NHL

Veel energie in de NHL

Sinds vorig jaar heb ik een abonnement op MLB.com, zodat ik met veel gemak en plezier de verrichtingen van de teams in de Major League kan volgen. Echter, de eerste wedstrijden worden pas weer in april gespeeld. Dat is dus nog even wachten. Nu vind ik eigenlijk alle vier de grote Amerikaanse sporten leuk, dus er waren nog genoeg andere zaken waar ik me op kon storten. Maar om de een of andere reden wil het kijken naar basketbal maar niet lukken (hoewel ik het geweldig vindt om de wedstrijden live te zien), kan ook met de prijs te maken hebben (het dubbele van een heel seizoen MLB). American Footbal heeft met name in de play offs geweldige zaken laten zien, maar inmiddels is daar nog maar 1 wedstrijd te gaan (de Superbowl, ik ben voor de Ravens). Blijft het ijshockey van de NHL over, dat zojuist weer begonnen is na bijna drie maanden "staking" van de spelers. En waar het met de NBA maar niet aan wilde slaan, heb ik dat bij het ijshockey plotseling wel. Erg veel kleurrijke types, "fast en furious" actie en een gigantische passie op de tribunes, wat wellicht nog extra aangestoken werd bij mij door mijn bezoek aan Canada en de passie waar de mensen daar over "hockey" praten. Voor 30 Euro was ik de man en kan ik het gehele seizoen via Apple TV, Ipad, Laptop of iPhone bekijken en er is een heel mooie optie om een uitgebreide samenvatting te bezien, in tien minuten heb je alle hoogtepunten, wat een mooie tussenvorm is tussen de hele wedstrijd kijken (alleen leuk als het live is) of de 1 minuut samenvatting waar je eigenlijk niets in ziet. Ik ben de komende tijd in ieder geval op dit gebied onder de pannen. Een echte favoriet heb ik nog niet gekozen, maar het gevoel gaat uit naar de Toronto Maple Leafs, Montreal Canadiens, New York islanders of New York Rangers. Voor 1-2 maak ik een keuze voor wie ik het hardst ga juichen :-).

Abdicatie

De vorige abdicatie

Maandag werden we "opgeschrokken" met de mededeling van Koningin Beatrix dat zij afstand gaat doen van de troon. Op zich was dat voor mij als republikein goed nieuws, alleen jammer dat ze dan het toch weer overdraagt aan Prins Pils en plaats van een beweging naar een president. Vervolgens zag ik onder andere een discussie losbarstten over waarom Koninginnedag Koningsdag moest worden en dat het van 30 naar 27 april verschoof. Het enige wat ik eerlijk gezegd dacht, was: who cares! Maar zonder dat ik er teveel over nadacht, gingen mijn gedachten wel weer terug naar 1980, ten tijden van de vorige wissel van de wacht. Ik weer nog goed dat de overdracht van Juliana naar Beatrix aangekondigd werd, en dat er veel verzet tegen was, onder andere van krakersgroeperingen. Ik was toen 10 of 11 jaar en was net verblijd met een beugel. Iedere maand ging ik met mijn moeder naar de "beugeltandarts", die de schroefjes weer wat verder aandraaide of ander martelwerktuig in mijn mond plaatste. Op de weg terug zag ik groot op een muur geschreven staan "Liever nix dan Trix", waarvan ik toen nog geen idee had wat dat betekende, maar mijn moeder, net zo een groot bewonderaar van het koningshuis als ik kon het zelfs aan als kleine jongen mij goed uitleggen, ook dat het eigenlijk best bijzonder was, want zo vaak maak je dat toch echt niet mee.

Van wat er daarna gebeurde heb ik eigenlijk geen idee meer, maar dat ene zinnetje op de muur en het gesprek dat mijn moeder en ik al lopend naar huis hierover hadden, is mij altijd bijgebleven. Bijzonder, dat dat toch dingen zijn die in je geheugen opgeslagen blijven.....

Feest der herkenning

Hoe herkenbaar!

De afgelopen weken heeft Daan me erg duidelijk gemaakt dat hij graag Guild Wars 2 wil gaan spelen. Nu is dat een spel voor 12 jaar en hij wordt in september 11, dus ik moest er even over nadenken (nog los van het feit dat het spel alleen in proef draait op de Mac en dat Daan een Macbook Air gebruikt). Daan liet echter geen moment ongebruikt om me aan te geven dat hij het echt heeeeel graag wilde en dat er ook heel veel voordelen voor ons als gezin aan zaten, want hij kan heel veel leren van het spelen Guild Wars 2. Op sommige moment was het leuk, soms grappig en soms ook gewoon irritant. Ik kon alleen op een gegeven moment niet anders dan terug denken aan mijn eigen jeugd, toen ik mijn zinnen had gezet op de aanschaf van een Commodore 64 en ik mijn moeder ervan ging overtuigen, waarom het kopen van die machine echt een verrijking voor ons gezin zou zijn en ik zelfs een typemachine gebruikte om voor te doen hoe de Commodore zou gaan werken en dat we er rekensommen mee konden maken (daar hadden we overigens ook een Casio rekenmachine voor). Ik denk dat zij door dezelfde fasen als ik heen ging de afgelopen weken....

Maar uiteindelijk zwichtte ik ervoor, het was een voorschot op zijn verjaardag. Het kostte even een uurtje, maar toen had ik de boel aan de praat. Daan was helemaal blij, plugde zijn koptelefoon in, pakte zijn muis erbij, ging achter zijn laptop zitten en......spelen maar. Hij zat zo diep in het spel dat hij helemaal niet opmerkte dat ik een paar minuten stilletjes naar hem stond te kijken, bijna in trance, omdat toen ik naar hem keek ik bijna een kopie van mezelf zag zitten. Fysiek natuurlijk (hoewel hij ook veel trekken van Ans heeft), maar ook hoe hij hierin op kan gaan, dat had ik namelijk ook. Als hij nu binnenkort ook nog hardrock door ons huis laat schallen en Amerikaanse comics gaat lezen, dan is het helemaal een kopietje ;-).

New York versus Hong Kong

New York of Hong Kong

Inmiddels breken we ons hoofd over de zomervakantie. Dat is voor ons een lastige case, want onze kinderen zijn niet zo van het er op uit gaan. En aangezien de prijzen best pittig zijn, moeten we wel iets doen waar ze zich ook echt op kunnen verheugen, want anders is het echt zonde van het geld. We zijn nog echt op zoek, het meest actueel is nu wellicht een korte rondreis naar en door Griekenland waar Daan en Jeroen enthousiast over (b)leken te zijn, maar inmiddels lijkt het vuur daarvoor ook alweer wat getemperd. Wat we in ieder geval weten is dat Ans en ik in ieder geval een weekje met z'n tweeën weg gaan. We hadden in het hoofd om dat weer eens naar New York te doen, dat trekt namelijk altijd. Weer eens naar zaken waar we nog niet geweest zijn, zoals Highline Park of Marie's Crisis of een keer op stap met een echte New Yorker, zoals we dat in Chicago ook deden. Voor mij is New York altijd goed, maar op de een of andere manier kwam ook Hong Kong in mijn gedachten. Natuurlijk heel anders en de oriënt trekt mij normaal helemaal niet, maar op de een of andere manier blijft het toch in mijn gedachten hangen. Uiteindelijk vermoed ik dat we toch "gewoon" naar New York afreizen, maar ik ga toch de komende weken even een klein onderzoek naar Hong Kong doen, just in case. Mensen met gouden tips over deze parel van het oosten: ik hoor graag jullie aanbevelingen, tips en adviezen!!

Thai Fusion

Simon en Rene bij Thai Fusion

Vrijdag 25-1 was de eerste meeting van de "Boys in de USA"-club. Wederom een gezellig samenzijn met Rene, Frank en Simon. Zoals de laatste keren het geval was, maakten we gebruik van Groupon om een restaurant te kiezen waar we het diner gingen gebruiken. Deze keer was de keus gevallen op Thai Fusion, enerzijds omdat het op een leuke plek ligt (in de negen straatjes in hartje Amsterdam) en anderzijds omdat aangegeven werd dat het een groot diner zou worden. Nu heeft hartje Amsterdam ook een nadeeltje, namelijk dat parkeren best eens lastig kan zijn en dat was het deze keer zeker. Na Rene voor de deur afgezet te hebben zodat hij de tafel bezet kon houden, reden Simon, Frank en ik een kwartier door maar een parkeerplek was niet te vinden, zodat we uiteindelijk bij de Europarking de auto neerzetten en erachter kwamen dat het van daar eigenlijk maar 5 minuten lopen was, omdat we helemaal binnendoor konden steken (lekker slim voor iemand die 39 jaar in Amsterdam heeft gewoond). Viel dus erg mee, uiteindelijk.

Rundvlees, kip, groente en witte rijst

Rene had de tafel met zijn leven verdedigd en we konden daarom direct aanschuiven. Er was een vast menu en dat zag er prima uit. De eerste ronde drank arriveerde snel, de glazen werden snel geklonken, er vond een enthousiaste "proost" plaats en toen.........begon het wachten. En wachten. En wachten. Pas na een half uur arriveerde het gemengde voorgerecht, dat overigens prima binnen te houden was. Daarna begon het andere lange wachten op het hoofdgerecht. Gelukkig hebben we altijd genoeg stof om over te praten en nog meer om om te lachen, maar het was bedroevend om te zien hoe slecht de service eigenlijk was. Zo was er ook de jongen die de bezorging deed op zijn brommertje en daarvoor natuurlijk steeds naar buiten moest. Dat was al vervelend, omdat we dicht bij de deur zaten, maar dat hij de deur vaak ook nog achter zich open liet staan, was ronduit storend en ongastvrij. Na meer dan een uur werd het hoofdgerecht geserveerd, net op tijd, want anders was Frank onder tafel gezakt. Het was zeker niet weinig, maar ook niet een gigantische portie (weer eens een eigen "interpretatie van de Groupon organisatie". Het dessert was kleefrijst met mango, waar ik een ander idee van had dan dat er een halve mango naast een portie kleefrijst geserveerd werd.

Het after dessert

Om half elf verlieten we Thai Fusion, de kortste wachttijd die we deze avond gehad hebben, was die op de rekening, want daar waren ze dan wel weer snel bij. Het diner was ok geweest maar niet meer dan dat. Terugkomen gaan we hier zeker niet meer doen. Waar we waarschijnlijk nog wel eens gaan komen is de Burgermeester, een kleine hamburger keten in Amsterdam waar we al eens in het filiaal aan de Albert Cuypstraat waren geweest. Daar kwamen we op de terugweg namelijk langs en aangezien het niet te druk was, konden we het niet weerstaan om even naar binnen te gaan en drie mini cheeseburgers en drie bananen milkshakes te bestellen, zeg maar als "after dessert". Eigenlijk mochten we niet meer plaats nemen en alleen de spullen "op de hand" meenemen, maar na een goed gesprek met de dame achter de counter en mijn ongelofelijk grote charmes in de strijd te hebben gegooid, werd de regel een klein beetje gebogen en konden we toch gewoon in het restaurant eten. Kijk, dat is een betere service dan we bij Thai Fusion kregen.

Five Guys: Burgers & Fries

Ik kon het toch niet laten

Op het vliegveld Washington Dulles valt niet zo heel erg veel te beleven. De normale souvenir winkels waar je Obama in 101 verschillende vormen kunt kopen, maar als je die gezien hebt, heb je alles wel gehad. Alles? Nee, toch niet. Want bij Gate A1 tm A6 zit een vestiging van Five Guys. Vorige jaar hebben Simon en ik onze eerste ervaring hiermee opgedaan en die viel niet tegen. Sterker nog: voor de hamburger liefhebber is het een goede stek. Nu was het natuurlijk een beetje gemeen van me, want normaal ga ik alleen met Simon naar dit soort gelegenheden, maar ik dacht hem toch even wat jaloers te maken. Dus terwijl de andere mensen uit mijn reisgezelschap zich netjes naar Gate C begaven waar het vliegtuig vandaan ging vertrekken, maakte ik een tussenstop bij Gate A3, waar de vijf jongens zich gevestigd hadden. Een vintage friet, een hamburger met "the works" zoals deze op het bord beschreven stond en natuurlijk een diet coke om het te compenseren :-), een prima maaltje om tot je te nemen als je een vlucht met United Airlines voor de boeg hebt (mijn God, wat is dat eten daar ongelofelijk slecht!!!).  Maar met Simon erbij is het uiteraard toch gezelliger. Volgende keer in Texas dus!!!

Walking Dead: the game

The Walking Dead: The Game

In een van de vele lijstjes die je aan het eind van het jaar voorbij ziet gaan, zag ik een opsomming van de tien beste iOS apps van 2012. Op nummer 1 stond onbetwist het spel The Walking Dead. Gebaseerd op de comics van Robert Kirkman, is het een verhaal over een wereld waarin een zombie plaag de overhand over de wereld neemt en groepjes mensen nog strijden om te kunnen overleven. Het spel bestaat uit vijf episodes, waarvan de eerste gratis is (en voor de overige delen betaal je iets van 3 Euro per stuk). Ik was geïntrigeerd hoe het spel in elkaar zat, want men blies er hoog over van de toren. En als je dat gratis kan doen.....why not. Ik zal de inhoud niet beschrijven, want dat moet je ervaren. Mijn beleving is dat het eigenlijk niet een echte game is. Het is meer een animatie film waar je keuzes in maakt die beïnvloeden hoe het spel zich ontwikkeld. Dat is eigenijk het belangrijkste element, naast een beetje rondwandelen en wat "point & click" puzzels die je op moet lossen. Die zijn niet echt heel erg lastig, het gaat uiteindelijk echt om het verhaal. Dat zuigt je echt in zich op en je wil steeds een stuk verder spelen. En dat terwijl het eigenlijk een ongelofelijk deprimerend verhaal is, en als je het verhaal kijkt, voel je dat ook bijna fysiek over je heen komen. Want wat is nou het uitzicht van die paar overlevenden: er is geen plek om heen te vluchten en het leven weer op te pakken, zoals je het hier ziet is het eigenlijk al "game over" en is het van dag tot dag vechten om te overleven, wie wil dat uiteindelijk zonder uitzicht op beter. Gooi er een paar kinderen bij in de mix en je hebt een "zwaar" verhaal.

Is het de app van het jaar? Nou, dat weet ik dan weer zo net niet, maar het is een spel waar je in ieder geval een flink aantal uren "plezier" van gaat hebben. Voor de adventure speler van vroeger: recommended!

Texas in mei

We're going to Texas

Inmiddels is de kogel helemaal door de kerk: het jaarlijkse uitje van Simon, Rene en ikzelf naar de USA is definitief geworden. Zoals al eerder aangegeven gaat het deze keer een bezoek aan de "Lone Star State" worden: Texas dus! Het was even flink puzzelen hoe we de verdeling van dagen zouden doen, maar uiteindelijk zijn we eruit gekomen. We doen vier steden aan, beginnend bij Houston, vervolgens Austin, daarna San Antonio (wat een dagtocht vanuit Austin is geworden) en als afsluiter Dallas. Nou ja, afsluiter.....uiteindelijk rijden we op de laatste dag van Dallas terug naar Houston om daar het vliegtuig naar huis te pakken. Dat is een rit van iets meer dan drie uur, maar die hadden we er graag voor over om qua vliegtuig een rechtstreekse vlucht op Amsterdam te hebben en niet afhankelijk te zijn van overstappen (daar heb ik na mijn twee laatste reizen inmiddels wel flink de buik van vol). De agenda met "things to do, people to see" begint ook al vorm te krijgen. Zo hebben we deze keer voor twee honkbal wedstrijden gekozen in plaats van de traditionele een. Het grootste outlet center van Texas (en jullie weten: everything is bigger in Texas, dus dit moet een giga outlet center zijn, ze hebben er in ieder geval Tommy Bahama zag ik :-)) staat natuurlijk ook op het programma. Specifieke komen er hoogtepunten als een bezoek aan NASA, de Alamo en het sixth floor museum (de plek vanwaar JFK doodgeschoten werd, als de dader echt Lee Harvey Oswald was, iets voor Simon om hier te onderzoeken). Ach, eigenlijk al teveel om op te noemen en dan hebben we het nog niet over de culinaire verrassingen. Vervelen, dat zullen we ons hier denk ik niet.....

Games, games, games

Ik ben benieuwd of ik dit spel ga begrijpen

Afgelopen week een uitstekend referentie bezoek aan de Verenigde Staten gebracht. Bij een van de bedrijven waar we op bezoek gingen, maakten we ook kennis met de directeur/ oprichter. Een bijzondere kerel, zeker erg gedreven en met een duidelijke visie. In de loop van de dag praat je natuurlijk uiteindelijk niet alleen over de inhoudelijke aspecten, maar komt het gesprek vaak ook op andere zaken. Zo ontstond er het moment dat ik een ontboezeming deed over het feit dat ik jarenlang Amerikaanse comics heb gespaard en daar een kamer vol van had. Dat deed de genoemde directeur ook tot een verhaal komen: hij had als hobby dat hij graag "dingen met bordspellen" deed. Ik ging er vanuit dat dat het spelen van bordspellen was, en dat klopte ook zeker. Maar het was niet het enige dat hij ermee deed, hij had inmiddels ook een verzameling van meer dan 1.000 spellen in zijn bezit, waar hij bijna wekelijks nog items aan toevoegde. Dat waren zowel nieuwe spellen als "vintage" items van klassiekers. Maar daar stopte het niet, hij ging nog een stapje verder, namelijk dat hij zelf ook spellen bedacht en ontwikkelde. Bij grote voorkeur spellen waar het bord gebaseerd was op een landkaart (want hij vertelde dat hij daar in zijn jeugd juist door aangetrokken was) en ook bij voorkeur iets dat met "klassieke strijd" te maken had. Hij kon er erg geënthousiasmeerd over vertellen, je kon zien dat er echt een passie in hem zat voor dit onderwerp. Bij het afscheid aan het eind van de visit wilde hij ons graag inwijden in "zijn" hobby en gaf mij een exemplaar van zijn laatst ontworpen spel: Sekigahara. Volgens eigen zeggen was het een van zijn meer eenvoudige spellen, maar bij thuiskomst zag ik dat de uitleg van het spel een boekwerk van bijna 40 pagina's is. Da's best veel! Maar ik ga zeker het spel een keer proberen, ik ben nu zo nieuwsgierig geworden dat ik het zeker een keer wil ervaren. Nu eerst maar eens een tegenstander zien te vinden die ik kan strikken om mee te doen (want in je eentje is het ook zo saai...:-)).

Controle op Washington Dulles

De boosdoener

Op zakelijke reizen probeer ik altijd om met alleen maar handbagage te reizen. Dat lukt meestal goed, omdat het vaak om maar een paar dagen gaat. Zo ook deze keer. Op de weg van Amsterdam naar Washington gaf dat geen enkele probleem. Helaas lukte het niet door de vertragingen die we op hadden gedaan om direct door te reizen naar Raleigh, maar het voordeel was dat ik de tijd had om een van mijn afwijkingen gestalte te kunnen geven, namelijk het kopen van een wanstaltige souvenir, ter herinnering aan het bezoek. Deze keer kocht ik, op aanraden van een collega een miniatuur van het Witte Huis, maar wel in een bol, zodat ik het er ook kon laten sneeuwen. Veel kitscheriger  ga ik ze de komende tijd denk ik niet vinden (hoewel, in Texas is alles natuurlijk groter :-)). Zonder er verder over na te denken stopte ik het beeldje in mijn koffer, ging naar het hotel om te overnachten en de volgende dag op Washington Dulles legde ik verder zonder na te denken al mijn spullen op de band. Waar ik normaal altijd simpel door de security heen ga, snel gevolgd door al mijn spullen, ging dat deze keer even anders. Ik stapte door de scan en het poortje, maar waar ik tot nu toe altijd gelijk door mocht lopen, werd ik nu tegen gehouden en apart genomen. Ik kreeg een bijzonder intieme fouilleerbeurt van een bewaker, waarna ik door moest lopen naar een andere security medewerker die mijn koffer van de band had gehaald en vroeg of hij hem mocht onderzoeken. Enigszins gênant natuurlijk, want als je met alleen handbagage reist, zit je gedragen kleding natuurlijk ook in je koffer.....Alles moest eruit en werd aan een bijzonder grondige inspectie onderworpen. Duurde uiteindelijk meer dan een kwartier en uiteraard werd er niets schrikbarende gevonden. Toen ik alles weer terug aan het stoppen was, vroeg ik waarom ik in dit geval eruit was gepikt. Dat bleek twee redenen te hebben: allereerst was de bewaking op Washington die dag verscherpt, maar belangrijker: in mijn koffer had de scanner een ronde bol gezien, waarin een vloeistof zat en men vond dat wel erg verdacht...oeps. Ik ging het risico niet meer lopen met mijn fantastische sneeuwbol de volgende keer weer dit tafereel te moeten doorlopen, dus de rest van de reis voor de zekerheid toch maar even mijn koffertje ingecheckt. 

Vintage Ziggo

Wat een geweldige klantenservice toch.....NOT!

Een van mijn drie maandelijkse hoogtepunten is het doen van de administratie. Altijd leuk om de bonnen weer bij de afschriften te zoek en te controleren of het allemaal in balans is. Tot mijn verbazing en grote ergernis keek ik deze keer de Ziggo facturen weer eens na en wat bleek? Een abonnement op HBO dat ik drie maanden gratis zou krijgen en daarna weer kosteloos op kon zeggen, stond nog steeds op de rekening. Bizar, want de opzegging had ik in april al gedaan (gelukkig heb ik de mail bewaard), ik heb het een keer via een webformulier doorgegeven en ook telefonisch nog een keer bevestigd. Maar toch blijven de vrienden van Ziggo fijn door factureren. Op hoop van zegen maar weer het opzeggingsformulier ingevuld en weer een bevestiging gekregen dat de opzegging in behandeling zou worden genomen. Als laatste actie bedacht ik me om ook maar eens het webcare team van Ziggo te benaderen via Twitter.

Het begin daarvan was goed, namelijk binnen twee uur een reactie of ik wat gegevens door kon geven, zodat zij konden controleren of de opzegging nu goed doorgekomen was. Die informatie gaf ik natuurlijk graag, maar daarbij ook aangegeven dat ik nog wel restitutie van het ten onrechte geïncasseerde bedrag wilde hebben (alles bij elkaar toch een ruime 200 Euro). Toen werd het gelukkig weer vintage Ziggo, want de dagen daarna heb ik weer helemaal niets van hen gehoord. Ik wacht het nog maar een paar dagen af en anders wordt het toch tijd om een social media offensief te starten. Zal veel effect hebben in mijn eentje, maar ja, het lucht waarschijnlijk wel op, waarbij ik natuurlijk altijd netjes blijf, op de manier die mij eigen is :-).

Korte vluchten

United express heeft niet echt grote vliegtuigen...

In het bezoek dat we deze week in de USA afleggen, pendelen we tussen het vliegveld Washington Dulles (Virgina)  en Raleigh (North Carolina). Voor de liefhebbers: dat is ongeveer een ervaring qua vliegen als het traject Amsterdam - Londen. Deze reizen worden afgelegd met de United Airlines Expres, bijzonder kleine vliegtuigjes waar om precies te zijn 57 personen inpassen. De stoelen zijn erg krap en in het vliegtuig kan ik bijna nergens rechtop staan. De bagage compartimenten zijn dusdanig klein dat mijn normale handbagage er niet in past en daarom wordt er voordat je het vliegtuig instapt nog even naar je handbagage gekeken en als het te groot lijkt, gaat het toch gewoon het ruim in. Het vergroot het reisplezier niet, maar het voordeel is dat het om maar kleine stukjes gaat. De heenreis, die volgde op de gemiste vluchten van de eerste dag duur een klein uur, waarbij de enige aanwezige stewardess aangaf dat de reis te kort duurde om drankjes uit te serveren en dat alleen een glas water mogelijk was. De terugweg was nog leuker: er stond 1 uur en 10 minuten voor gepland, maar deze duurde in totaal 35 minuten (inclusief het taxiën). Dat was toch wel erg knap. Deze keer dus wederom afwijkingen in het reisschema, maar gelukkig deze keer eens aan de positieve kant. Maar je krijgt wel steeds meer waardering voor directe vluchten!!

The Gentlemen's Corner

Geweldige webwinkel, de Gentlemen's Corner!

Zoals mensen die dit blog al wat langer lezen (of mensen die me al wat langer dan twee weken kennen) waarschijnlijk wel weten hou ik erg van shoppen. Hoewel ik zeker niet vies ben van winkelen op internet, gaat er voor mij toch niets boven de fysieke ervaring. Ik heb er namelijk ook een hekel aan om spullen terug te moeten sturen, omdat iets niet werkt zoals je verwacht had of niet past. Maar natuurlijk maak ik uitzonderingen. Voor Daan en Jeroen is het prima om bijvoorbeeld Lego of Video Games op internet te kopen, is precies hetzelfde, one size fits all :-) en is meestal een stuk goedkoper. Voor mezelf heb ik andere uitzonderingen, waarvan ik er nu één in de schijnwerpers wil zetten: The Gentlemen's Corner. Deze mooie webwinkel (fysiek in België gevestigd) geeft advies aan en verkoopt artikelen voor de mode bewuste man. Het is geen site waar je hele pakken of veel overhemden kunt bestellen, het merendeel gaat over de juiste accessoires. Ik heb er inmiddels aan aantal zaken besteld en ben er erg tevreden over.

Mijn eerste aankoop was een setje manchetknopen, in de vorm en kleuren van het oude regenboog Apple logo. Uitstekende kwaliteit en ook hoe eea verpakt wordt door de heren van The Gentlemen's Corner maakt het een feestje om het uit te pakken. Mooie verpakking voor de aflevering (met het logo van de zaak) en hippe bewaardoosjes, zodat je je spullen goed kan opbergen en terug kan vinden (helpt mij in ieder geval :-)). Daarnaast heb ik een erg mooie sjaal gekocht, die in deze tijd erg goed van pas komt. Ik was nooit zo een sjalenman, maar door de tips over de juiste manier van omdoen en hoe het diverse outfits verder "af" kan maken, ben ik er nu helemaal blij mee. Ook de service is uit de kunst. Vaak wordt de dag na bestelling je order al op de post gedaan en mocht dat om wat voor reden niet lukken, dan krijg je daar keurig bericht van, ook wat de oorzaak is en wat de planning is wanneer e.e.a. wel jouw kant op komt. Kijk, zo hoort het!

Vorige week startte de uitverkoop, met 50% korting op een deel van het assortiment en kon ik het niet laten om een nieuwe cashmere muts te kopen (net op tijd, gezien de wijzigende klimatologische omstandigheden die er in Nederland aan zitten te komen) en een paar Facebook manchetknopen om de saaie pakken op te vrolijken. Ik kan elke man aanraden om hier snel eens een kijkje te gaan nemen, want sommige zaken raken al uitverkocht. En als de mannen het zelf niet doen, is het misschien iets voor de dames om iets voor hun man te kopen (het is maar een hint aan deze of gene :-)).

Geen geluk met de vluchten

Lansdowne Resort

Door de vertraging die we op hadden gedaan, misten we onze aansluiting naar Raleigh. Erg vervelend, ook omdat vanuit onze travel agent AMEX aangegeven was dat we nog iet gelijk om hoefden te boeken naar een latere vlucht, want dat zou United Airlines vanzelf doen als we te laat kwamen. Mooi niet dus, bij de klanten service bleek er niets geregeld te zijn en toen we naar klantenservice twee gestuurd werden, bleek de volgende vlucht al bijna vol te zitten, waardoor we niet allemaal direct door konden vliegen naar Raleigh deze avond. Na beraad werd besloten dat twee mensen (waaronder ik) nog de plekken op de vlucht van die avond zouden nemen, de andere drie zouden in Washington overnachten en de volgende ochtend doorvliegen. Dus even wat eten op het vliegveld om rond 21.00 uur weer naar de gate......om daar gelijk te horen dat de vlucht gecanceld was vanwege slecht weer. Aaaarrghhhh.....hier rust een vloek op! Ook wij moesten dus naar een hotel, het Lansdowne Resort in Leesburg om precies te wezen, om vervolgens woensdagochtend om 8 uur weer door te vliegen naar Raleigh. Hopelijk gaat deze vlucht wel, dan zijn we precies op tijd voor onze afspraken. Dat hopen de medewerkers van de service balie van United Airlines ook, want toen we daar uiteindelijk weg liepen, kregen we als afscheid te horen: "we hope we will never see you again"! Grappig bedoelt, maar het voelde toch anders.....

Vertraging door prutsers

Het begon zo goed....

Dinsdagochtend werd ik wakker en keek naar buiten. Wow…het blijft elk jaar weer een machtig gezicht als ons erf (toch een kleine 3.000 m2) helemaal onder de sneeuw ligt. Na een eerste glimlach op mijn gezicht, kwam er een bedenkelijke grimas. Oeps, ik moet zo naar Schiphol, want om 12 uur vertrekt, als het goed is mijn vliegtuig, zal dat nog wel op tijd gaan? Op dat moment verschijnt op mijn iPhone ook een push bericht van de NOS-app, die mij verteld dat het file record zojuist gebroken is. Geen leuk nieuws! Ik check de Schiphol-app (wat moet je zonder iPhone) en zie dat de vlucht nog geen vertraging heeft, dat is goed nieuws. Onder het genot van een sneeuwballen gevecht breng ik Daan en Jeroen naar school, ga naar huis en pak mijn koffer in en laat me vervolgens door Ans op Sloterdijk afzetten, omdat met de trein nu veiliger lijkt dan de snelweg met de auto te trotseren. Dat is een goede keus, want de trein rijdt prima op tijd en ik ben keurig op tijd op Schiphol, waar de vertrektijd nog steeds niet veranderd is. Goed nieuws dus! Omdat het al wat laat is, loop ik gelijk naar Gate G3 en zie dat het toestel er ook al staat. Het kan niet op, we gaan gewoon om 12 uur vertrekken!! Dan komt er een mededeling: de crew van het vliegtuig is in het verkeer gestrand door de de sneeuw en is nog niet aan boord, maar ze zijn er bijna en aangezien het vliegtuig voor nog niet de helft gevuld is, kan het boards snel en kunnen we nog steeds om 12 uur vertrekken. En ja hoor, de crew arriveert, we mogen bijna direct naar binnen en net voor 12 uur gaat de laatste passagier zitten. Ik had het op deze dag niet verwacht, gezien de winters omstandigheden en hoe Nederland dan meestal gelijk stil ligt, maar we gaan gewoon op tijd vertrekken!!!!

Maar ja, het is United Airlines, hé. Dus, net voor 12 uur loopt er nog een man met een geel hesje naar binnen. En nog één, en nog één, en….U begrijpt wat ik bedoel. Na een kwartier lopen ze naar buiten. Sorry voor de vertraging, zegt de purser, even wat papieren in orde maken en we gaan er vandoor. Dat klinkt niet slecht, maar ik vertrouw het niet, want het is United Airlines. En inderdaad, daar gaan we weer. De mannen met de gele vestjes komen weer terug. Er blijkt een toilet kapot te zijn, en dat moet natuurlijk wel gemaakt worden (want ja, er zijn maar 6 toiletten aan boord en een kist die voor 40 procent gevuld is, dan kun je inderdaad niet toe met 5 toiletten). Dit hele circus duurt TWEE UUR!!!! Daarna mogen we weg, ZONDER DAT HET TOILET GEMAAKT IS!!!!! Dramatisch!!!!! Maar natuurlijk kunnen we nog niet weg, want omdat we te lang gestaan hebben, is er opnieuw een actie nodig om het vliegtuig sneeuw- en ijsvrij te maken, wat ook weer 20 minuten duurt. Ergo: met een vertraging van 2,5 uur vertrekken we uiteindelijk richting Washington DC waar we een overstap moeten maken om uiteindelijk in Raleigh te komen. Laat de overstap tijd nu precies 2,5 uur zijn….die gaan we dus op zeker missen. En het antwoord van de crew? Tja, wij kunnen er ook niks aan doen, ga maar na het landen direct naar iemand van het grond personeel, wellicht kunnen zij je helpen. Ok, dat was dus exit United Airlines, het is dat ik er nog mee terug moet vliegen naar Nederland, maar bij deze staan ze officieel op mijn blacklist.

United Airlines

Ik ben absoluut geen fan!

Voor mijn werk leg ik deze week een referentie bezoek af bij enkele banken en leveranciers. Waar we normaal met Neerlands trots de KLM vliegen, bleek dat deze keer helaas niet mogelijke te zijn. De reis zou plaats gaan vinden met Lufthansa. Nou ja, Duitse degelijkheid moet natuurlijk afdoende zijn. Maar toen ik even verder keer, zag ik dat Lufthansa de vlucht niet zelf uitvoerde maar onder had gebracht bij een van hun "sky partners", te weten United Airlines. Dat was voor mij "shock, horror, gaps….", want met UA heb ik tot nu toe echt alleen maar hele slechte ervaringen gehad. Ik denk dat dit de vierde keer is dat ik met UA ga vliegen en de andere keren had ik minimaal twee uur vertraging per vlucht. Dieptepunt daarbij was de reis die ik met gezin en ouders naar Californië ondernam in 2009, en waar we bijna drie uur in een vliegtuig hebben zitten wachten, waar het snik- en snikheet was en waar de piloot de airconditioning uitgezet had om brandstof te besparen. UA heeft altijd wat als ik er mee vlieg, er is altijd "iets" kapot in het vliegtuig waardoor we niet weg kunnen en we het "take off slot" missen. En de service is ook slecht, de pursers en stewardessen hebben een cursus "hoe ben ik een hork"  gehad en vinden zichzelf belangrijker dan de reizigers. Qua informatie: die krijg je niet of je wordt gewoon voorgelogen ("just ten more minutes" en dan kun je nog een uur wachten). Ik steek vanavond maar een kaarsje op om te hopen dat ik deze keer een mazzeltje heb. Indien niet: dan heeft United Airlines na British Midlands (ook zo een top bedrijf) mijn zwarte lijst gehaald.

Even op stap met de jongens

De jongens bij de scene of the crime

Een tijdje geleden was ik weer eens op de Nieuwendijk en kon het niet laten om bij banketbakkerij van der Linde langs te gaan. Vroeger kwam ik er erg vaak, want ze hebben er het allerbeste slagroomijs ter wereld en nog goedkoop ook. Het ijs kon ik natuurlijk niet meenemen, maar wel twee zakjes slagroom truffels (melkchocolade en witte chocolade). Deze verdwenen als sneeuw voor de zon toen ze onder de ogen kwamen van Daan en Jeroen. Toen ik de jongens voorstelde om eens naar de winkel te gaan die de truffels verkocht, kreeg ik een volmondig "jaaaaa" van allebei te horen. Zaterdag maakten we er daarom een uitje van. In plaats van met de auto gingen we met de trein vanaf het nieuwe station (qua kosten konden we beter met de auto, want drie retourtjes waren bij elkaar toch 15 Euro) naar Amsterdam Centraal en van daaruit liepen we de Nieuwendijk op. De jongens hadden er zin in en keken hun ogen uit naar alle figuren die daar ook rond liepen. Na een minuut of tien kwamen we aan bij het kleine zaakje dat van der Linde eigenlijk is. In  de zomer staan er rijen voor de deur, omdat er haast niemand binnen kan staan, maar vandaag was het lekker rustig. Natuurlijk kochten we ijsjes en truffels, maar we namen ook een slagroom-schuimtaart mee. Qua prijs echt niet te overtreffen: een medium ijsje is een euro, 7 truffels voor 1,75 Euro en een taart voor 4,95 Euro. Dat kun je toch niet duur noemen! Na de aanschaf van het gebak vroeg ik de jongens wat ze nu wilden doen. En heel anders dan verwacht: ze wilden allebei nog even lekker door lopen, terwijl ze normaal altijd gelijk naar huis wilden. Dus in plaats van rechtsomkeer liepen we de Nieuwendijk verder af, tot aan de Dam. 

Even een kaasstengel wegwerken

Bij de Dam kwamen we langs de Febo en daar gingen de ogen van de mannen ook nog even glimmen, want ja, hoe leuk is het niet om zo een hokje open te trekken en er een kroket of een grillburger uit te halen. Dus dat moest ook gebeuren. Ook deze snacks gingen schoon op. Daarna even de Gamemania in om een deel van Jeroen zijn verjaardagsgeld uit te geven aan een Rayman spel (dat Daan niet zo leuk vind, maar toen ze het thuis gingen spelen hij er helemaal verzot op werd en Jeroen heel trots was dat hij zo een goede keus had gemaakt). Via het Damrak liepen we terug, waarbij we langs bakkerij De Waal kwamen, waar ik ook vroeger regelmatig kwam, met name voor de kaas croissants. Daar moest ik dan toch even naar binnen voor old times sake en wat denk je? Daan en Jeroen lustten nog wel een kaasstengel!! Daarna was het wel afgelopen, ook omdat Jeroen nar zwemles moest, dus liepen we naar het CS (de mannen wilden niet eens bij Teasers naar binnen, schande :-)), stapten in de Sprinter en 11 minuten later waren we weer op station Halfweg - Zwanenburg. Misschien dat we dit rondje ooit aan kunnen bieden als een "food tour in Amsterdam"  voor toeristen :-)??

Sushi

Binnen bij SushiPoint

Het was een tijd geleden dat Ans en ik ons gespijsd hadden aan Sushi. Mijn normale adres daarvoor is Sugoy in de Jordaan, maar toen ik vorige maand een keer Indiaas ging halen bij mijn favoriete Indiaan in Haarlem, India Corner, zag ik dat er een nieuwe sushi zaak op het Houtplein gevestigd was. Ook hier weer een filiaal van een keten, te weten Sushi Point. Het zag er van de buitenkant in ieder geval netjes uit, dus ik sloeg het op "for further reference". Toen we vrijdag geen zin hadden om te koken (onder andere omdat ik een tijd had liggen slapen doordat ik nog steeds niet beter ben), kwam het idee om sushi te halen al snel naar boven en in plaats van de gebruikelijke gang naar Sugoy te maken, surfte ik op internet eens naar de website van Sushi Point en zag direct dat ze een bijzonder leuke aanbieding hadden, namelijk het sushi lovers menu (4o sushi) voor de prijs van 29 Euro in plaats van 49. Daar kun je toch bijna geen nee tegen zeggen! Dus de keus daarvoor was snel gemaakt. Verder stonden er nog andere heel interessante zaken op de kaart, maar omdat we al een flinke bak met het menu hadden, zette ik alleen sla sushi extra op de lijst, een sushi waar de nori vervangen is door knapperige sla.

Uitstekende sushi van SushiPoint, en niet te weinig

De rit naar Sushi Point duurde iets langer dan gepland door een opstopping in de binnenstad van Haarlem, maar ik was strak om half zeven bij Sushi Point waar precies op het moment van mijn binnenkomst de laatste hand aan mijn bestelling gelegd werd. In de keuken allemaal Japans personeel, aan de balie Hollandse dames die er op een zeer nette manier goed de vaart in hielden, zodat ik vijf minuten later weer buiten stond en twintig minuten later weer aan tafel zat. De sushi zag er goed uit, wel rechttoe, rechtaan, maar.....de kwaliteit was echt uitstekend! De vis was echt heel erg mals en verser dan vers. De sla sushi met gefrituurde garnalen waren erg speciaal. Lekker voor een keer en voor een stukje, maar de volgende keer hou ik het toch bij de meer traditionele sushi varianten. Het spreekt voor zich (gezien de hoeveelheid die we hadden), dat niet alles gedurende het avondeten op ging en er een klein schaaltje de koelkast in verdween, om 's avonds we snel weer uitgehaald te worden. Yummie, yummie, in the tummy. Sugoy heeft er in ieder geval als sushi afhaaladres een geduchte concurrent bij! 

Wok to Walk

Een noodle gerecht van Wok to Walk: primadeluxe!

In Amsterdam zijn vele leuke zaken om te eten. En dan heb ik het niet over de uitstekende restaurants waar je een avondvullend programma hebt (denk aan klassiekers als Ciel Bleu, Vermeer en Vinkeles waar het altijd goed toeven is), maar ook stekjes waar je een uitstekend broodje kunt eten als ontbijt of lunch. Deze  moet je alleen wel even vinden. Hoe goed ik bijvoorbeeld Gary's Deli ook vindt, het is niet iets wat ik normaal in de Kinkerstraat zou zijn gaan zoeken, als ik er ooit niet eens tegenaan gelopen was (toen het nog Gary's Muffins heette). Hetzelfde geldt voor mij voor Wok to Walk. Ik kwam dit zaakje (wat natuurlijk een internationale keten blijkt te zijn :-)) ooit tegen toen ik mijn auto parkeerde in Parkeergarage De Kolk en door de steeg naar de Nieuwendijk liep. Daar, aan je linkerhand, zit een klein zaakje met ongeveer tien zitplaatsen (meestal barkrukken), waar een lekkere lucht naar buiten kwam. Wok to Walk heeft een simpel concept. Je kiest het soort noodles uit dat je wilt eten (daar zitten al groenten en stukjes ei doorheen), daarna kies je de "toppings" die je bij de noodles wilt hebben en die variëren tussen vlees soorten, schaaldieren, groenten en kruiden. Als laatste kies je de saus waarmee je de noodles gebakken wilt hebben. Als je die keuzes gemaakt hebt, gaat e.e.a. zo de wok in en minder dan vijf minuten laten krijg je je gerecht in een keurige kartonnen bak (zoals je ze kent uit vele Amerikaanse series waar afhaal Chinees besteld wordt) uitgeserveerd, compleet met plastic bestek of chop sticks. Nee, voor de esthetiek hoef je niet naar Wok to Walk te gaan en ook een gezellig samenzijn met vrienden ga je daar niet echt hebben. Maar als je gewoon even lekker een noodle gerecht wilt hebben, flexibel afgestemd op hetgeen je op dat moment trek in hebt, dan krijg je helemaal waar voor je geld (met een topping of drie ben je rond de 7 Euro kwijt). Een echte aanrader voor een snelle, maar zeker ook lekker lunch!

Meatballs

Het was niet druk bij Meatballs, zeg maar....

Ik denk dat het een half jaar geleden was dat ik in Het Parool las dat Amsterdam weer een keer New York na ging doen. Het betrof hier de introductie van een nieuw restaurantconcept. In New York heet het "The Meatball Shop", in Amsterdam heet het restaurant gewoon "Meatballs". Het idee is identiek: bedenk een aantal verschillende soorten gehaktballen (lam, rund, varken, kip, vega) waar een gast een selectie uit kan maken, daarna een selectie van de saus die je op de ballen wil doen en daarna nog een selectie van groenten om het een maaltijd te laten zijn. Nou hou ik natuurlijk van een goede gehaktbal (hoewel natuurlijk niemand betere gehaktballen maakt dan mijn moeder), dus ik had Meatballs op mijn lijstje van "must try" gezet. Toen ik enige tijd geleden weer eens in hartje Amsterdam moest zijn en het inmiddels lunchtijd was geworden, besloot ik dat het een mooi moment was om naar de Warmoestraat 15 te lopen, waar Meatballs gevestigd is. Ik hoopte dat er nog plaats was, want ik had natuurlijk geen reservering gemaakt. Daar had ik me echter geen zorgen over hoeven maken, want toen ik de deur opende en naar binnen keek zag ik alleen maar lege stoelen. Om half twee 's middags was ik de enige gast....

Drie mini broodjes bal

Meestal voorspelt een lege zaak niet veel goeds, maar ik was toch dusdanig benieuwd dat ik naar binnen ging (en me niet liet verleiden om de veel drukkere Burger Bar die ernaast ligt te bezoeken). Het duurde even voor de serveerster, die druk met haar telefoon aan het spelen was, me opmerkte. Mijn grap "heb je nog een tafel voor me beschikbaar" sloeg ook niet aan, en ik kreeg het verzoek om gewoon maar ergens te gaan zitten. Na vijf minuten werd er een kaart gebracht, waarna de serveerster weer in haar telefoon dook. Keuze was snel gemaakt: ik nam de "drie ballen lunch", de New York Bacon & Cheddar, Spicy Pork en Dutch (rundvlees) met tomatensaus en yoghurt/ knoflooksaus. Om de serveerster haar aandacht te trekken moest ik bijna met een vlag gaan zwaaien, maar daarna ging ze op volle draf naar de keuken. Daar bleef het echter ook bij, want ondanks dat ik de enige persoon in de zaak was, duurde het meer dan 20 minuten voordat het eten geserveerd werd. Drie mini gehaktballen op drie mini broodjes. Er zat ook mini saus op, want ik heb de saus nagenoeg niet terug kunnen vinden en zeker niet geproefd. De smaak van de broodjes bal op zich was goed, maar het heeft geen blijvende indruk achter gelaten.

Toen ik snel klaar was met de lunch, wilde ik graag afrekenen. Dat werd wat lastig van de serveerster was met een vriendin kleding aan het bekijken en aan het showen en verdween op een gegeven moment de kelder in, waar ze een tijd verbleef. Na een kleine tien minuten was ze weer terug en kon ik eindelijk betalen en het pand verlaten. Al met al: bediening was niet onaardig maar erg ongeïnteresseerd en het eten was niet bijzonder. Leuk concept, maar een misser in de uitvoering wat mij betreft. Ik voorspel deze zaak niet een heel lang leven in Amsterdam. Ik kom er in ieder geval zeker niet meer.

Airport Express, een Apple experience

Airport Express, het kan moeilijker

Een jaar geleden kocht ik in een dolle bui (jaja, ik heb ze soms) een Airport Express van Apple. Het idee was toen om deze aan te sluiten op mijn Sonos systeem, om op die manier ook muziek vanaf mijn iPhone via de Sonos systemen aan te kunnen sluiten. Het is echter altijd handig om te kijken of een briljant idee ook echt mogelijk is, want na de koop kwam ik er al snel achter, dat dit niet ging werken. Nog los van het feit dat een paar maanden later Sonos een software update uitbracht, die het gewoon mogelijk maakte om dit rechtstreeks uit te kunnen voeren, wat natuurlijk nog vele malen makkelijker is. Eigenlijk had ik dus een Airport Express liggen zonder bestemming. Totdat ik een tijdje geleden er weer eens achter kwam dat in ons bijgebouw op ons perceel het draadloze netwerk wel erg slecht te ontvangen was. Nu lag daar al een mooie kabel, dus een extra draadloos netwerk zou niet zo moeilijk moeten zijn. En daar kwam de Airport Express opeens om de hoek kijken. Apparaat uit de doos halen, kabel erin pluggen, stekker in het stopcontact, op de Macbook even met de Airport app op de Airport Express klikken, een wachtwoord ter bescherming opgeven en......presto.....binnen vijf minuten was er een draadloos netwerk in de lucht! Hoe vaak ik het ook beleef, de Apple Experience met betrekking tot het gemak van installeren hard- en software blijft toch geweldig!

Dragon Age 3

Tallis, hoofdrolspeelster in Mark of the Assassin

Een van de beste spellen van de afgelopen jaren vond ik Dragon Age. Het eerste deel was geweldig en heb ik met erg veel plezier diverse malen uitgespeeld en ook alle add ons gingen erin als Ketellapper. Het tweede deel was goed, maar haalde het niet bij het origineel. Hoewel hier ook diverse keren doorspelen nodig was om alles goed te kunnen zien, bleef het bij een keer uitspelen en dat was het dan en ook de add ons (of DLC's = Down Loadable Content zoals het tegenwoordig heet) liet ik voor wat ze waren. Een paar weken geleden werd echter aangekondigd dat er een derde deel in de Dragon Age serie gemaakt gaat worden, waarbij Bioware heeft aangegeven weer meer naar de insteek van het eerste deel te gaan. Dat was toch wel een leuk nieuwtje en het zorgde ervoor dat ik weer even op de site van Bioware ging kijken en ik me toch liet verleiden om de twee DLC's, Legacy en Mark of the Assassin, te kopen.

Nu staat er bij de beschrijving dat het uuuuuuren speelplezier gaat geven, dat is wel wat lichtelijk overdreven. Legacy vond ik erg rechttoe, rechtaan en binnen een uur ben je er wel doorheen (en heb je ook alle achievements wel gehaald) als je DA2 al een keer hebt uitgespeeld. Aardig verhaal. Mark of the Assassin is wel wat groter en ook uitdagender, daar heb ik nog wel een paar flink knokpartijtjes uit moeten halen. En met Tallis is er een leuk nieuw figuur geintroduceerd. Nadeel van Mark of the Assassin: een paar suffe puzzels waar je doorheen moet. Beide DLCs best wel prijzig (10 Euro het stuk), maar goed, soms heb je even een shot nodig. Om weer helemaal gelaafd te zijn aan Dragon Age ook nog even de animatie film Dawn of the Seeker gekeken. Laat ik er dit over zeggen: als je een fan bent zeker kijken, anders echt niet aan beginnen. Nu maar eens afwachten of Bioware ons tussen nu en Dragon Age 3 gaat verblijden met nog meer goede DLC's, want Dragon Age 3: Inquisition zal pas in de herfst van 2013 uitgebracht worden (als de planning gehaald wordt, natuurlijk :-)).

Showroom

Subbuteo sets uit de jaren 70 en 80

Op Facebook zag ik een bericht langs komen over een programma uit lang vervlogen tijd: Showroom (dat overigens inmiddels weer een nieuwe incarnatie begonnen is met Joris Linssen). Het programma werd uitgezonden van 1977 tm 1983 en de meeste mensen van mijn generatie zullen het denk ik nog wel kennen. Ik weet nog dat het een programma was, waar mijn moeder steevast naar wilde kijken en waarbij ik dan op de bank onder een dekentje tegen haar aan kroop om mee te kijken. Soms ging het mijn jonge geest nog te boven (ik was 8 jaar toen de serie begon), maar soms kon ik ook helemaal inleven wat er gebeurde. In die tijd begon ik namelijk helemaal "into" voetbal te komen, zo net na het WK van 1978. Ik had een mooie Subbuteo set gekregen en bij speelgoedzaak "De Bonte Harlekijn" op de van Woustraat (hoek Rijnstraat) was ik regelmatig te gast om mijn zakgeld om te zetten in nieuwe elftallen, waarbij er een mooie mix ontstond tussen enerzijds wereldteams als Ajax, Barcelona en Liverpool, maar ook plaatselijke clubs als Blauw Wit en HFC Haarlem. Hele competities werden hiermee gespeeld, soms samen met mijn vriend Michel en soms ook alleen. En dan kon het wel eens gebeuren dat Blauw Wit Barcelona van de mat speelde :-). Zeker nadat ik sommige poppetjes een beetje "gepimpt" had, zodat je bv kon zien wie nu Jesper Olsen en wie Marco van Basten was.

De olympische spelen bij Showroom

Ik weet nog goed dat in Showroom er een man verscheen die zelf de Olympische Spelen naspeelde. iets primitiever, want hij gebruikte pionnetjes in plaats van Subbuteo poppetjes, maar alles eromheen klopte als. Tot de volksliederen aan toe. En dat bij het zwemmen je de pionnetjes niet rechtop moest zetten maar neerleggen, zodat je kon zien welke kant ze op zwommen. Toen ik het "live"  zag vond ik het helemaal geweldig wat deze man aan het doen was. Ik had wel een paar tips voor hem hoe hij het nog beter kon gaan doen, maar het sprak mij wel aan. Mijn moeder had de beste man al voor gek versleten, maar voor mij als kind was het helemaal niet raar wat deze man aan het doen was, want zo deed ik mijn voetbal competities ook (met de stopwatch ernaast en goed bijhouden hoeveel blessuretijd er bij moest komen). "Ja, Dennis, maar jij bent 10 jaar en als je volwassen bent doe je dat niet meer", zei mijn moeder. Ik kon me er helemaal niets bij voorstellen, want dit was toch echt iets dat ik altijd zou blijven doen.

Inmiddels ben ik 43 en speel ik al meer dan 25 jaar niet meer met Subbuteo (hoewel het soms nog wel kriebelt als ik een mooie set daarvan uitgestald zie staan). Vandaag heb ik het filmpje van Showroom nog eens bekeken en dan zie je het toch anders dan als je tien jaar bent (mijn God, meer dan een half jaar doen om de Olympische Spelen na te spelen, en de wedstrijden gaan altijd door, die arme vrouw van hem). Maar toch, aan de andere kant is het toch wel mooi dat deze man zo op kan gaan in wat zijn passie is, de geweldige fanatasie die hij erbij heeft en dat hij het ook echt ziet als surrogaat voor zijn misgelopen ambitie om sportcommentator te worden. Om met de woorden van de legendarische Bob Ross te spreken: "As long as you like it and it doesn't hurt anybody else......just do it!".

Elementary

Leuke serie voor de liefhebber

Na alle afleveringen van "Those Who Kill" gekeken te hebben (met een bijzondere zesde, laatste, aflevering), lag ik nog steeds op de bank naar het TV scherm te staren, omdat er niet veel meer energie in me zat. Via mijn iPad zette ik nog even het laatste restje van de Baltimore Ravens tegen de Indianapolis Colts op (een afstraffing voor de Colts, overigens), toen ik in een van de vele reclame momenten de aankondiging van zag voor de nieuwe "hitserie" op CBS zag. Het betrof de serie "Elementary" en het is een eigentijdse "take" op Sherlock Holmes. Deze keer niet in Londen, maar in New York, waar Sherlock een afkickende junk is die Dr Watson als begeleidster krijgt. Ja, u leest het goed, Dr Watson is deze keer een dame van Aziatische kom af. Gelukkig zijn er ook nog een aantal zaken hetzelfde gebleven: zo is Holmes nog steeds een consulting detective, alleen deze keer voor de good old NYPD, heeft hij een feilloos gevoel voor analyseren en deduceren en is het nog steeds zo een hork als altijd. Het is wel even wennen in deze setting, maar het zijn wel aardige verhalen en in ieder geval 101 keer beter dan de films met Robert Downey jr die de laatste tijd over Holmes gemaakt zijn. Daarentegen legt Elementary het duidelijk af tegen de BBC serie Sherlock, dat toch echt een paar slagen beter is in verhaallijnen (maar goed, zij hebben ook anderhalf uur per aflevering), maar de personages nog veel beter neerzet, daarin zijn Benedict Cumberbatch en Martin Freeman toch een klasse beter dan Jonny Lee Miller en Lucy Liu. Maar toch zeker een serie waard om te kijken, helemaal voor een verstokte Sherlock Holmes fan als ikzelf

Gelukkig is Apple altijd goedkoop

Duur, zo een tussenstukje

Sinds kort heb ik een mooie iPhone 5. Heerlijk apparaat, wat groter en lichter dan de iPhone4 die ik hiervoor had (wat ook een machtig stuk techniek was). Wat er ook gewijzigd is, is de aansluiting voor de oplader. Waar alle voorgaande iPhones een mooie 20 pins aansluiting hadden, heeft de iPhone 5 een Lightning aansluiting. Anders dan Nokia en Samsung en HTC die zonder reden dit per toestel wijzigen, heeft Apple er een reden voor: opladen gaat met deze aansluiting sneller en ook data transfer gaat sneller. Maar natuurlijk heeft iedereen nog overal kabeltjes van een 20 pins aansluiting liggen. Daar is dus een gat in de markt, want inmiddels is het meest populaire extraatje van Apple de adapter die een 20 pins aansluiting naar een Lightning aansluiting vertaald. Helemala goed natuurlijk, maar.....de prijs is er ook naar, want dit mega giga grote stuk hardware kost maar liefst......39,95 Euro. Dat is toch wel stevig aan de prijs! Maar ja, eigenlijk hadden we dat wel kunnen verwachten, want Apple is altijd zo goedkoop. Des te erger dat ik er toch weer ingetrapt ben.....

Those who kill

Wederom een goede serie uit Denemarken

Het voordeel van veel in bed liggen, is dat je je gaat vervelen en dan gaat zappen en dan wel eens iets verrassends tegen kan gaan komen. Zo kwam ik op 1 januari langs Nederland 3, waar net een thriller begonnen was. Aan de taal te horen was het er een uit het hoge Noorden, waar tegenwoordig veel goede detectives en thrillers vandaan komen. En toen ik een van de hoofdrolspelers uit The Killing zag (degene die Troels Hartmann speelde, nu was hij hoofdinspecteur van politie) wist ik het zeker: deze kwam uit Denemarken. De naam van de serie is Those Who Kill en als ik mijn onderzoek goed gedaan heb (ook daar heb je tijd voor als je in bed ligt) zijn er inmiddels zes aflevering. Gaat om een onderzoeksteam naar "speciale" moorden, met een vrouwelijke inspecteur en een mannelijke psycholoog in de hoofdrollen. En ja, als in de eerste aflevering de inspectrice in een doodskist opgesloten wordt en de psycholoog haar er niet direct uithaalt maar de kist nog even verder afsluit om te kijken hoe mensen dan reageren als ook de luchttoevoer afgesloten wordt, dan weet je dat het een bijzondere relatie gaat worden :-). Al met al zijn het stuk voor stuk mini films (90 minuten) met een verhaal in zichzelf en een doorlopende rode draad door de afleveringen heen, zoals de scheiding van de psycholoog en het feit dat de inspectrice in haar jeugd misbruikt is door haar stiefvader.

Aanradertjes voor de liefhebbers van The Killing en The Bridge. Iets meer rechttoe, rechtaan, maar zeker dus de moeite waard. En daarna maar eens met The Killing 3 gaan beginnen.....

Bravo Cineworld!

Gelukkig werd dekie terug gevonden!

Omdat ik tijdelijk out of the running ben, even een verhaaltje van een tijdje geleden, tussen het hoesten door. Jeroen en ik gingen naar "Wreck it Ralph", een leuke film waarin computerspelletjes centraal staan (leuk om van die oude klassiekers te zien die mijn kinderen echt niet kennen, zoals Q*Bert). Daan ging niet mee, want hij ging met het verjaardagsfeestje van een van zijn beste vrienden hier al naar toe. Na eerst even een lunch gegeten te hebben bij Eetcafe Cineac (neem niet de uitsmijter van de chef, de rosbief is er niet lekker bij) gingen we de zaal in en nestelden we ons in de prima stoelen, waarbij Jeroen lekker onder zijn dekentje dat hij meegenomen ging zitten. Na de film gingen we al evaluerend naar huis, de hoogtepunten van de film nog even doornemend. Maar toen we de voordeur doorliepen thuis.....shock....horror.....want Jeroen vroeg: papa, waar is dekie? Een flashback van ellende ging door mij heen, want Jeroen was al eens zijn dekentje kwijt geraakt bij een pannenkoekenhuis en daar had het personeel er weinig interesse in getoond om het dekentje op te sporen, met veel verdriet voor Jeroen tot gevolg.

Daarom sprong ik snel in de auto terug naar Beverwijk en ging in gesprek met het personeel aldaar. Helaas kon ik de zaal niet in, want de volgende film was alweer begonnen. Ik gaf door waar we gezeten hadden en liet mijn telefoonnummer achter. Maar met de vorige ervaring in gedachten had ik er weinig vertrouwen in. Gedurende de middag na veel tranen begon Jeroen wat te berusten dat zijn tweede dekie misschien niet meer terug zou komen, maar zijn gezicht stond nog steeds ongelofelijk verdrietig. Zo rond 18.00 uur ging ik weg om eten te halen bij India Corner in Haarlem (erg goed Indiaas restaurant in Haarlem), toen op de terugweg mijn telefoon afging. En wat denk je? Het was Michael van Cineworld, die me aangaf dat ze dekie inderdaad hadden gevonden onder de stoel waar we gezeten hadden en dat ik hem bij de kassa op kon halen. Wat een geweldig nieuws, toen ik Jeroen het vertelde toen ik met het eten thuis kwam, lichtte zijn gezicht helemaal op en moest hij bijna huilen van geluk. Dat hij me daarna erg onder druk zette om snel mijn eten op te eten om maar dekie te gaan halen, vergeven we hem maar, zeker na het zien van zijn emotionele reactie toen dekie uiteindelijk weer thuis was.

Cineworld, super bedankt voor de mega super geweldige service om Jeroen zijn dekie terug te bezorgen, echt helemaal te gek!!!

Station Halfweg - Zwanenburg

Ondanks het feit dat ik nog steeds de longen uit mijn lijf hoest en onder de antibiotica en andere medicijnen zit, kreeg ik als advies van de huisarts om toch te proberen iedere dag een kort wandelingetje te maken, om de nodige frisse lucht tot me te nemen. En omdat ik altijd zo goed luister, doe ik dat natuurlijk trouw. Gelukkig wilden Daan, Jeroen en Ans meelopen, dat gaf toch wel een wat beter gevoel dan alleen op pad te gaan. Nu heb ik in de buurt al flink wat gelopen, dus heel veel nieuwe ervaringen zijn daar nou niet op te doen, maar sinds kort (een kleine maand), hebben we in Halfweg weer een eigen station. Daar was ik nog niet niet geweest, dus dat werd het doel van de wandeling van nieuwjaarsdag (toch een coole 15 minuten enkele reis :-)). Wat kan ik zeggen van het station? Nou, het is met name een plek waar je op de trein kunt stappen, niet helemaal te vergelijken met Grand Central Station in New York of Gare du Nord in Parijs. Maar het ziet er wel keurig netjes ingericht uit, nog steeds lekker fris. Dat de deadline van oplevering niet helemaal gehaald is, bleek wel uit het feit dat sommige zaken (mn mbt de liften) nog niet helemaal gereed waren. En of de loopbrug over de A200 nou echt zo glooiend bedoeld was, durf ik me echt af te vragen. Maar het is zeker een aanvulling op het dorp, je bent met een paar minuten op Amsterdam Centraal of Haarlem Centraal, zonder dat je parkeerproblemen hebt. Binnenkort toch maar eens even kijken hoe de verbinding nu werkelijk is, het is nogal een tijd geleden dat ik in de binnenstad van Amsterdam was, dus die kan ik dan mooi combineren. Maar eerst maar eens uitzieken, inclusief een wandelingetje per dag!

Gelukkig nieuwjaar 2013

Het vuurwerk is verregend

De afgelopen dagen geen blogposts aangebracht, vanaf tweede kerstdag hartstikke ziek geweest en nog steeds. Inmiddels drie keer bij de huisarts geweest en nu aan de antibiotica en nog meer pillen en drankjes. Net als de rest van de familie flink in de ziekenboeg. Erg vervelend, zo rond de feestdagen. Hoewel ik me echt niet goed voelde, besloten we gisteren toch om het eindejaars feestje bij ons te houden. Iedereen nam wat te eten mee, dus het was niet een groot beslag op de energie, dat kwam me wel goed uit. We hadden een gezellig avond, zonder dat het al te druk werd, maar zo rond een uur of elf begon ik wel in te storten. Gelukkig was Edwin dit jaar de master of ceremony voor het vuurwerk. En een beetje in stijl met mijn fysieke toestand: om 12 uur regende het pijpenstelen, waardoor maar de helft van het vuurwerk uiteindelijk afgestoken kon worden. Daarna snel naar bed en hopen op herstel, maar dat zal de komende dagen nog wel even duren.

Ik hou me vast aan het spreekwoord "een slechte generale, is een perfecte uitvoering". Dus daarom voor iedereen: een geweldig 2013 toegewenst!!