Huttenbouw 2013

Een paar hutten in de speeltuin

Het is alweer de laatste week van de vakantie van de kinderen. Die laatste week staat in Zwanenburg en Halfweg altijd in het teken van een jaarlijks terugkerend evenement: De Huttenbouw. Dat betekent dat op dinsdag de ouders en kinderen die deelnemen een hut bouwen, waar de kinderen twee avonden in mogen slapen en na de dinsdag van de bouw dit opvolgen met drie dagen allerlei activiteiten (speurtochten, survival, droppings, play backshows) om uiteindelijk vrijdag de hutten weer af te breken en in een vreugdevuur in vlammen op te laten gaan. Dit jaar was het thema de USA, dus dat sprak mij in ieder geval aan. Daan had geen zin om deel te nemen, er gingen ook haast geen vrienden van hem heen, maar Jeroen (hoe verrassend) vond het helemaal geweldig. Hij ging samen met onder andere Ryan, Kyle en Aniek een groep vormen om een hut mee te bouwen. Vanuit de volwassenen was Ans vanuit ons afgevaardigd om te assisteren en dat deed ze geweldig, want samen met de andere ouders bouwden ze een geweldige twee etage hut waar de kinderen de komende dag heerlijk droog in kunnen liggen. Ik had het idee dat Jeroen dat wel eng zou vinden, maar hij had er echt zin in. Hij had het echt super naar zijn zin en zoals gewoonlijk had ik het lastiger met het gedag zeggen en hem in de speeltuin "achterlaten" dan Jeroen, want die was alweer weggespurt om aan het spelen te gaan. Wat een dynamische mannetje is het toch!!!

De Stal

Het vlees was erg goed bij De Stal

In de gemeente Spaarndam en Haarlemmerliede (waar het rsutieke Halfweg deel van uitmaakt) zijn we niet rijk bedeelt met goede restaurants. Onze favoriet is natuurlijk Het Gemaal, maar verder is het eigenlijk echt afzien. Nu kregen we de tip dat in Spaarndam Restaurant De Stal gevestigd was, dat is op 4,5 kilometer van ons huis, dus dat konden we wel eens proberen. Zo gingen we zondag om 18.00 uur naar Spaarndam, parkeerden op de op kleine afstand gelegen parkeerplaats en betraden met zijn vieren De Stal. Het eerste wat opviel was dat het er erg donker was. Zoals mijn vader zou zeggen: "ik kan het vreten niet op mijn bord zien!!". Het deed me denken aan een bezoek dat ik met Rene aan ML in Haarlem bracht en waar het ook zo donker was. Het tweede wat opviel was dat de bediening nou niet echt van de snelle was. Het duurde vrij lang voordat er drankjes geserveerd werden en na een kwartier vroeg ik zelf maar om de kaart. Na bestelling van onze gerechten duurde het ook echt lang voordat de gerechten kwamen. Ik denk overigens dat dat (in ieder geval deels) te maken had met het feit dat we erg vroeg waren (de zaak opent om 17.30), want later op de avond zag ik dat het veel sneller ging aan andere tafels. Ook de kwaliteit van de bediening werd beter, omdat ik denk dat de meer ervaren medewerkers toen pas arriveerden.

De kwaliteit van de gerechten was zonder meer goed te noemen, als je uitgaat van een goed eetcafe en bijbehorende kwaliteit. Het is qua porties ook erg groot allemaal, een voorgerecht is echt niet nodig. Ik zelf sloeg het dessert over (wel een goede koffie verkeerd trouwens), maar Daan en Jeroen lieten zich de dessert, een klassieke Dame Blanche en flensjes met slagroom en roomijs, erg goed smaken. Alles bij elkaar: 100 Euro, daar had ik in Oslo twee koffie en twee broodjes kaas voor, dus dat was een uitstekende prijs. Maar bottom line: ik denk niet dat ik hier nog een keer kom. Eten is echt prima, maar de sfeer in het restaurant is niet de mijne, dan ga ik liever voor hetzelfde geld weer naar Het Gemaal. 

Hardlopen 2013

Just do it!

Twee jaar geleden was ik enthousiast begonnen met de hardloop training Start to Run. Ik was op een punt gekomen dat ik bijna 5 km aan een stuk kon lopen in net iets meer dan 30 minuten. Het laatste stuk van de cursus moest ik in tijdens mijn vakantie in Italie doen, maar daar kwam het er niet van, met name vanwege de bijzonder hoge temperaturen (gemiddeld 42 graden) en het heuvelige landschap. Bij thuiskomst kwam er ook de klad in en alle goede bedoelingen ten spijt stonden mijn hardloop schoenen toch stof te vergaren. Zeven weken geleden besloot ik toch weer om de schoenen aan te trekken en begon ik weer met de eerste les, deze keer met een opgefriste versie van Start to Run. Na de eerste les was ik helemaal kapot, mijn spieren bij mijn scheenbenen waren helemaal verzuurd en ik kon een minuut of twintig na de training echt niet meer op mijn benen staan. Maar ik was vastbesloten om deze keer door te zetten en twee dagen later ging ik op voor les twee. Best pijnlijk, maar hier moest ik even door en het was een goede test om te zien hoe "gecommit" ik zelf was. Inmiddels heb ik zojuist les 21 afgerond en kom ik nu tot een afstand van 4,5 kilometer in 33 minuten. En heb ik een stuk minder pijn in mijn benen als ik finish. De stijgende lijn heb ik nog steeds te pakken en ik ga er helemaal voor om in ieder geval voor het eind van het jaar 5 km in een stuk binnen de 30 minuten te lopen. Het begint bij ambitie!!

De nieuwe tuinman

De nieuwe tuinman

Met het heerlijke weer van de afgelopen weken, is het een zegen om een mooie grote tuin te hebben. Je kunt er heerlijk op verschillende plekken zitten (er is altijd wel een plek met schaduw of juist zon te vinden, wat je maar wilt) en we konden er een mooi groot zwembad op zetten waar de jongens de afgelopen dagen uitgebreid gebruik van hebben gemaakt. Maar als de tuin onderhouden moet worden, dan is het vaak net even minder leuk. Bijna 3000 m2 grond maaien, dat is best een karweitje. Gelukkig wordt Daan steeds groter en kan hij mooi in het onderhoud van de tuin helpen. Het is dan goed om te zien dat hij het leuk vindt om op dingen te rijden, dus dan is het maaien op de maaimachine al een stuk minder erg om te doen. Vandaag ging Daan, na een flinke tijd, weer eens op de maaimachine zitten en na weer een korte opfriscursus door Ans, was hij binnen een paar minuten alweer helemaal bij en reed hij zo op de maaimachine weg, makkelijk bochtjes maken en stukken in zijn achteruit rijdend. De jongen heeft talent voor rijden, dat is zeker. Dat hij heeft ook op zeker van zijn moeder, ik denk dat hij minder dan de 100 rijlessen die ik nodig had om mijn rijbewijs te behalen, nodig zal hebben :-).

Milkshakes

Eigen gemaakte milkshake, yummie!

In Zwanenburg is sinds kort de Milkshake Company gevestigd. Zoals de naam al doet vermoeden worden daar voornamelijk milkshakes verkocht. Maar wel op een bijzondere manier: er is eigenlijk al een basis shake gereed, daar wordt een siroop aan toegevoegd, dan even in de mixer en klaar is Clara (met overigens achter de toonbank echt het meest stupide personeel dat je je voor kunt stellen, kassa nodig om twee maal 1,50 uit te kunnen rekenen bijvoorbeeld). Nu kan dat soms best lekker zijn, want de jongens wilden er graag steeds heen, maar afgelopen week besloten we ook om eens zelf een milkshake te maken, om te kijken of die eigenlijk niet veel lekkerder zijn. Dus met Hertog biologisch vanille ijs, een scheutje melk en een halve doos aardbeien uit de Betuwe gingen Jeroen en ik aan de gang. We pakten de blender, deden de genoemde ingrediënten erin en twee minuten op vol vermogen shaken maar. dat resultaat ging in een mooi glas en om het af te maken deden we er een flinke toef slagroom op en een lekkere kers (ook al vers vanuit de Betuwe). Het resultaat was verbazingwekkend lekker, veel voller en fruitiger dan de Milkshake Company ooit voor elkaar heeft gekregen. Ook best verrassend: er vanuit gaande dat je een glas van ongeveer 200 ml neemt en er geen slagroom op doet, vallen de calorieën van zo een verse shake ook nog best mee, namelijk ongeveer 250 stuks per glas. Nou, dat kun je er op een dag toch wel gewoon lekker bij hebben. Ik denk dat we binnenkort nog wel een shakeje zullen nemen (we hebben tenslotte nog een halve bak ijs over, die moet je natuurlijk niet laten bederven :-)).

Ray Donovan

Weer een leuke serie van HBO

HBO brengt op regelmatige tijdstippen nieuwe, interessante TV series uit. De meest recente waar ik kennis mee heb mogen maken is Ray Donovan. De serie gaat over, hoe verrassend, Ray Donovan, een man die in opdracht van twee advocaten de vuile was van de creme de la creme van Hollywood opruimt. Wordt er een rapper naast een dode hoer wakker? Ray regelt dat hij niet opgepakt wordt. Wordt een stoere filmster betrapt met een homofiele vriend in bed terwijl zijn nieuwe film morgen in premiere gaat? Ray regelt het. Dat doet hij samen met twee medewerkers, een lesbische techneut en Avi, een oude Israëlische geheime dienst medewerker die nu "commercieel"  is gegaan. Dat gaat niet allemaal op een leuke manier, want er vallen harde klappen en er worden gemene acties ondernomen. Maar uiteindelijk blijken dit slechts bijverhalen, want de hoofdlijn zit erin dat de vader van Ray na 20 jaar in de gevangenis vrij komt en zich weer in het leven van zijn familie werkt, voornamelijk eerst bij de drie broers van Ray, maar later ook bij zijn vrouw en kinderen. Wat er in het verleden gebeurd is en welke hand Ray erin heeft gehad dat zijn vader achter de tralies verdween is nog niet helder na drie afleveringen, maar het verhaal zit, zoals bij HBO gebruikelijk, goed in elkaar en de personages zijn ook goed neergezet. Ik ga in ieder geval het eerste seizoen eens kijken, zien of het interessant genoeg blijft!

The Lost Symbol

Aardig, maar zo voorspelbaar

Hij had bijna vier jaar op de plank gelegen, maar deze vakantie kwam het er dan toch van. Aan de boeken "Het Bernini Mysterie" en "De DaVinci Code" bewaarde ik warme herinneringen, maar aan "Het Verloren Symbool" van Dan Brown was ik nog nooit begonnen om de een of andere reden. Omdat de eerste vier boeken deze vakantie al uit waren, verdiepte ik me dan toch maar eens in deze roman, ook omdat niet al te lang geleden het vierde Robert Langdon boek, Inferno, uitgekomen is. In tegenstelling tot de eerste twee boeken heeft Dan Brown nu ipv Italie en Frankrijk voor een Amerikaanse setting gekozen, het gehele boek speelt zich af in Washington, DC. Dat vond ik wel erg leuk, want vier jaar geleden ben ik daar nog met Rene, Simon en Frank op vakantie geweest, dus veel van de plekken die genoemd worden (her)kende ik en dat maakt een verhaal vaak veel leuker. Als je de plekken niet kent, dan neemt dat wel veel van het plezier weg, volgens mij. Het verhaal zelf is weer vintage Dan Brown, dus heel erg veel mixen van wetenschap, geloof, mythen etc etc die tot een best sluitend verhaal gemaakt worden (hoewel je als je er iets anders tegenaan kijkt je het net zo sluitend kunt maken). Maar in tegenstelling tot Bernini en DaVinci is de verhaallijn hier zo ongelofelijk voorspelbaar. Ik had de clou mbt de grote tegenstander na ongeveer drie hoofdstukken al door en geloof me, dat is geen prestatie van formaat. En aangezien de boeken van Dan Brown hier voor een groot deel toch op varen, is dit toch een groot gemis. Daarom als totaal oordeel: leuk voor er tussendoor, maar zeker geen hoogvlieger. Ben toch nog benieuwd hoe Inferno is.

Parijs, here we come

Hij heeft er zin in!!!

We zijn nog maar koud thuis van de trip naar Oslo, of de volgende staat alweer in de boeken. Om de een of andere reden, heeft Jeroen een voorliefde voor Parijs ontwikkeld. Een beetje gek is dat wel, want de enige ervaring die hij ermee heeft is de twee keer dat wij op doorreis naar Zuid Frankrijk door de buitenwijken van Parijs reden en dat is nou niet echt het mooiste wat deze stad te bieden heeft. Maar door titels als "stad van de lichtjes", "stad van de liefde" en "modestad van de wereld" voelt onze kleine maestro zich toch enorm tot Parijs aangetrokken. Zo erg zelfs dat hij al op internet aan het zoeken was waar er een hotel te vinden was. Als je zoon zo enthousiast is, dan kun je niet anders dan eraan toegeven! Dus ging ik met Jeroen achter de laptop zitten en gezamenlijk kozen we een periode in de herfstvakantie uit om vier dagen naar Parijs te gaan. Jeroen had op internet al naar hotels gekeken via de Vrijuit site (acht jaar, hé, knap hoor) en had een paar alternatieven gevonden. Enkele die ik aandroeg werden met een "nee papa, die zijn lelijk" afgedaan. De keus viel uiteindelijk op Jack's Hotel, even buiten het centrum van Parijs, maar erg dicht bij een metro station waar drie lijnen samenkomen en vanuit waar de hoogtepunten van Parijs eenvoudig te bereiken zijn.

Wat restte er dan nog? Nou, de traditionele reisgids natuurlijk, dus vandaag viel ook 100% Parijs op de mat en kan Jeroen helemaal opgaan in de voorpret. Eens kijken welke wandelingen ons het meest efficiënt langs de hoogtepunten van parijs gaan loodsen. Maar dat zal Jeroen snel uitvinden, denk ik :-).

De laatste dag in Oslo

Er staan bijzondere beelden in Vigeland Park.....

De laatste dag in Oslo was aangebroken. We hadden nog tijd voor een wandeling, nummer 2 uit de 100% Oslo gids. Het hoogtepunt van deze wandeling zat al aan het begin, namelijk een bezoek aan het Frognerpark, ook wel Vigeland Park genoemd. Dit park is ontworpen door Gustav Vigeland, die van de gemeenteraad van Oslo de vrije hand had gekregen om het mooiste park van Noorwegen te maken. Geld en tijd speelden daarin geen rol. Daar heeft hij hard aan gewerkt, met een voor die tijd erg gewaagd concept, namelijk heel veel beelden in het park die allemaal naakt zijn. De beelden laten heel veel gezinssituaties zien en zijn voor veel mensen ook heel erg herkenbaar: soms fysiek, of soms meer in de verbeelding (bijvoorbeeld een man die door kinderen overrompelt worden, dat staat met name voor het beslag dat kinderen soms op ouders kunnen leggen en waarbij het lijkt of je wel 8 kinderen hebt, terwijl er maar twee mannetjes rondlopen, ik herkende het gelijk :-)). De burg die vanuit de hoofdingang naar de rest van het park leidt is met allemaal beelden versiert, daarna loop je langs een gigantische fontein (die helaas buiten werking is, 2014 gaat hij weer aan) om uiteindelijk bij de monoliet uit te komen. Deze is zonder meer erg indrukwekkend! Al met al een grote aanrader voor iedereen die Oslo bezoekt.

Anarchisten in Oslo!

Daarna liepen we verder, maar de eerlijkheid gebied me te zeggen dat wandeling nummer 2 toch wel een beetje aan de saaie kant is. We liepen over grote stukken waar eigenlijk niet veel te zien was of waar de winkels dicht of verdwenen waren. Nu kunnen we de fysieke inspanning prima gebruiken, maar het was toch niet helemaal wat we ervan verwacht hadden (we kwamen langs het alleen in naam indrukwekkende Bislet stadion en langs een oud krakerscollectief). Gelukkig kwamen we op het laatste stuk in het oudste straatje van Oslo terecht, waar het bijna voelde alsof je 100 jaar terug in de tijd geworpen werd. Dat was wel weer echt heel erg leuk. Dat straatje bleek overigens op 5 minuten lopen van het hotel te liggen, dus daar waren we ook snel. Ans begon inmiddels wat zenuwachtig te worden voor wat betreft de thuisreis, dus pakten we een taxi naar het station, daarna de sneltrein naar het vliegveld en we waren ruim op tijd aanwezig om te vertrekken. Omdat we om half zes vlogen aten we nog wat op het vliegveld bij O'Leary's, elk woord hieraan is teveel besteed, maar vooruit: ga er niet heen, slechte service en smerig eten. We vertrokken strak op tijd en om 18.50 arriveerden we weer op Schiphol. We hadden nog een obstakel om thuis te komen, want er reden geen treinen meer vanaf Sloterdijk naar Halfweg door de hitte (er is ook echt altijd gezeik met de NS, of het is te koud,of het is te nat of het is.....te heet!!!), maar uiteindelijk arriveerden we m 20.00 weer thuis, in de armen van Daan en Jeroen!!!

Le Benjamin

Cannelloni met geitenkaas, heerlijk!

Dineren deden we vanavond in Le Benjamin. Dit was een Franse Bistro die een aardig drie gangen diner voor de voor Oslo bijzonder bescheiden prijs van 499 Kronen (=65 Euro) aanbood. Erg ruim was het niet in Le Benjamin. We zaten aan een tafeltje voor twee personen, met ongeveer 20 centimeter tussen onze tafel en de buren links en rechts van ons. Nu zijn we natuurlijk wel wat gewend na dineren in New York en Boston, waar de tafels nog dichter bij elkaar stonden en de Amerikanen doorgaans wat luider zijn dan de Noren. Aan onze linkerkant klopte dat, want daar zat een oma die met haar dochter uit eten was en af en toe eens een gesprek met ons aanknoopte (ze vonden ons uit buitenlanders wel interessant), maar aan de andere kant zat volgens Ans de meest luidruchtige Noorse in heel Oslo, waar de kwek maar niet van stilstond, haar tafelgenoot kon er geen woord tussen krijgen. Maar we hadden honger, dus we lieten ons niet teveel afleiden. Het voorgerecht, een cannelloni gevuld met geitenkaas was verukkelijk, de entrecote ok (maar ja, het was entrecote....) en het dessert van vanille ijs en aardbeien, die aan tafel geflambeerd werden, goddelijk. Le Benjamin, voor Noorse begrippen goedkoop en uitstekende kwaliteit.

Bygdøy

Het best bewaarde Vikingschip

Na de wandeling in het Centrum bijna afgesloten te hebben, was er een keuze mogelijkheid: we konden of er een eind aan breien en naar het hotel terug gaan, of de wandeling vervolgen op het schiereiland Bygdøy. Hier zijn diverse musea, stranden en wandelgebieden. Om daar te komen kun je met de bus gaan, of met de boot. Omdat we nog niet gevaren hadden deze vakantie, kozen we ervoor om met de boot over te steken. Het is eigenlijk een pont die in 12 minuten van het stadhuis naar het oostenlijkeste punt van  Bygdøy vaart. Vanaf daar is het nog een flink stukje tippelen om bij de musea te komen. Het was al wat aan de late kant, dus moesten we kiezen welk museum we gingen bezoeken en we kozen voor het Vikingskipshuset, waar drie Viking schepen in verschillende staat van compleetheid tentoongesteld worden. Net voordat wij arriveerden vertrokken er drie toeristenbussen, dus toen wij het museum binnen gingen, was het er inmiddels erg rustig geworden. De schepen die er lagen waren best indrukwekkend om te zien en ook de andere zaken die men aan boord vond interessant. Voor een uurtje: prima!

Daarna liepen we naar de andere musea, omdat daar ook de halte voor de pont weer was. Dat was nog een aanzienlijke tippel en toen we aankwamen was er geen tijd meer om iets te bekijken. Het was nog even wachten tot de pont eraan kwam, maar we zaten heerlijk in de zon, dus dat was geen straf. Weer terug bij het stadhuis aangekomen keken we op de klok en zagen dat we nog wat tijd over hadden. Daarom snel naar de Kaffebrenneriet (ze maar een beetje de plaatselijke Starbucks) om daar een cappuccino te pakken op het terras en daarna liepen we naar ons restaurant voor deze avond: Le Benjamin. 

Wandelen in Oslo

Heerlijke koffie bij Tim Wendelboe

Op donderdag besloten we om wandeling nr 1 uit het "100 procent Oslo" boekje te doen. Dat was met name een wandeling door het centrum, met aan het eind een uitstapje naar het schiereiland van Oslo. Om de dag goed te starten liepen we echter eerst een stukje om, om een kopje koffie te gaan drinken bij Tim Wendelboe. Tim werd in 2002 en 2004 wereldkampioen Barista en heeft inmiddels ook zijn eigen, kleinschalige koffiebranderij, waarvan een deel van het branden in de winkel gebeurd. Verwacht geen Starbuckachtige zaken, hier gaat het om de pure koffie, een cappuccino mag nog net. Ik had een koffie uit El Salvador en Ans uit Columbia en ik kan je eerlijk zeggen dat dit bij de beste koffie die ik ooit gedronken heb behoord. Echt heerlijk. Terwijl je van je koffie geniet, kun je ook het proces van het branden van de koffiebonen aan je voorbij zien gaan. Dat zorgt nog eens voor wat extra sfeer bij het genieten van je kopje koffie!

Mooie architectuur!

Hierna liepen we naar het startpunt van de wandeling, het Opera gebouw van Oslo. Dit 500 miljoen Euro kostende gebouw is een hoogtepunt van architectuur en begint inmiddels eenzelfde status te verwerven als het opera gebouw in Sydney. Binnen is het erg mooi afgewerkt, prachtige zalen en verlichting en ik vermoed dat de akoestiek ook helemaal top is. Voor toeristen is de buitenkant echter belangrijker en interessanter, want je kunt over het gebouw heen naar boven op het dak lopen. Echt iets om te doen, zeker met het mooie weer dat het inmiddels geworden was (heerlijk een graad of 22 Celsius). Je ziet dan hoe exquise het gebouw gemaakt is, hoe alle stukken marmer bijvoorbeeld in elkaar vallen en op de top heb je ook een heel mooi uitzicht over het Oslofjord. Zeker een aanrader voor de Oslo ganger. Hierna deden we een mooie wandeling door het hart van Oslo, waarbij we ook een aantal zaken weer zagen, die we met de fietstocht hadden gezien, zoals het nationale theater, het parlementgebouw en het koninklijk paleis. Oh ja, en natuurlijk kwamen we Dolce Vita ook  nog even tegen, dus moesten we ook daar nog wel even een Italiaanse cappuccino gebruiken :-).

Solsiden

De seafood platter was geweldig

Na afronding van onze fietstocht was het nog even regenachtig, maar daarna trok de hemel weer open en was het weer heerlijk weer. Dat betekende dat we een mooie wandeling deden naar de haven van Oslo, waar ons restaurant voor deze avond gevestigd is. Solsiden, wat zonnige kant betekent, is het bekendste visrestaurant van Oslo. Het duurde even voordat we het vonden, omdat  Google Maps een beetje van slag was, maar door kordaat handelen van Ans werd die horde ook snel genomen. we waren wat vroeger dan de geplande reservering, maar dat bleek geen probleem. Er was een mooie tafel voor ons gereserveerd en we konden gelijk aanschuiven. Ik had al wat onderzoek gedaan en de specialiteit van het huis was de "seafood platter", een schaal vol met allerlei zeevruchten die op ijs geserveerd werden. We waren even wat huiverig, want dit hadden we eigenlijk nog nooit gegeten, of in ieder geval niet op de manier waarop het geserveerd werd. Maar goed, gewoon met mes en vork eten kun je altijd nog, dus we kozen niet voor het gebaande pad, maar besloten er een avontuur en een ervaring van te maken. Kom maar op met die schaal!

Prachtig uitzicht vanaf onze tafel

Nou, die kwam snel en was gigantisch groot. Een lekker mandje brood, wat sausjes (tomatensalsa, Aioli, mayonaisse en een azijndressing en verder een schaal met heel veel schaaldieren. Op de schaal onder andere kreeft, koningcrab, mosselen, oesters, coquilles, garnalen en rivierkreeften. Een overdaad, dat was zeker! We kregen ook het nodige gereedschap om de schalen te kraken en ..... off we went. Nou, het was heerlijk om te eten, maar ook het uitvinden hoe je iets het best uit de kreeft kan krijgen is iets wat je een keer meegemaakt moet hebben. We vroegen hier en daar nog een adviesje aan de serveerster, maar grotendeels konden we alles zelf uitvogelen. En de schaal ging tot de laatste garnaal helemaal op, zo lekker vonden we het. Voor toekomstig reizigers naar Oslo: doe jezelf een plezier en ga bij Solsiden langs. je zult zeker niet teleurgesteld raken, niet door het eten, maar ook niet door de ambiance in het restaurant en het prachtige uitzicht vanuit het restaurant. Wel een waarschuwing: het is niet goedkoop. De seafoodplatter en 1 glas wijn kosten bij elkaar 220 Euro. Maar ik vond het het zeker waard voor de ervaring!!

Fietsen in Oslo

Op de foto met de koninklijke garde

Een goede manier om de stad te zien, is om met een gids door de stad te reizen. Dat hebben we lopend gedaan, op een Segway en al fietsend. Lopen gingen we al genoeg doen, Segways zijn in Oslo niet toegestaan, dus bleef in dit geval fietsen over. Vanuit ons hotel liepen we rustig nar de locatie waar de tour operator, Viking Biking,  gevestigd is. We hadden nog rustiger kunnen lopen, want ik had me een uur vergist, zodat we in ieder geval tijd genoeg hadden om ons aan te melden en daarna nog een heerlijke cappuccino te drinken bij Dolce Vita (ze hadden ook erg lekker ijs, kwamen we later achter). Om 13.00 uur "ging het los" en begonnen we aan een bijzondere tocht. Het was heerlijk weer en de gids, Paul, verzekerde ons dat dat ook zo zou blijven, hij was er zelfs zo zeker van dat hij al zijn regenkleren lekker op kantoor liet liggen. Het begin van de toer was wel wat  moeizaam, want er was een Italiaans gezin waarvan uiteindelijk bleek dat het zoontje te bang was om mee te fietsen, waardoor moeder en zoon achter bleven en vader en dochter aan de toer mee gingen doen. Maar toen we die afgekoppeld hadden, reden we door naar de oude burcht van Oslo, waar nu het ministerie van defensie gevestigd was. Mooie omgeving en bijzonder om te zien hoe laagdrempelig Noorwegen is. Eigenlijk nergens stevige bewaking, wat je na de Breivik-moorden wellicht anders had verwacht. De enige bewaking die wa zaken was de koninklijke garde, die uit dienstplichtig militairen bestaat, dus allemaal jongetjes tussen de 18 en 21 jaar.

Alleen maar zon, jaja, die Paul moet geen weerman worden

Daarna gingen we verder met een tocht langs vele hoogtepunten van de stad, waarbij onze gids Paul zich als een echte kenner van de stad liet zien, ook al was hij zo Brits als het maar zijn kan. Ongeveer halverwege de toer begon het weer wat te betrekken. Dat kon de pret voor onze Italiaanse vader niet drukken, want hij reed lekker voorop en praatte honderd uit. Toen we echter stopten om de groep weer even bij elkaar te laten komen bleek er een probleem te zijn: de Italiaanse dochter was verdwenen. En dan bedoelde we ook echt verdwenen, want op de weg achter ons die toch een paar honderd meter in beslag nam was er geen spoor van haar te zien. Paul en de vader gingen op zoek en kwamen 10 minuten later terug, maar nog steeds zonder dochter. Er begon nu toch wel wat paniek te ontstaan, dus gingen Paul en de vader nogmaals op onderzoek uit. Inmiddels was het ook helemaal donker geworden en begon het bliksemen en even later begon het ook te stortregenen.

In de jachthaven van Oslo

De rest van de groep schuilde onder een boom en ongeveer 5 minuten later kwamen, Paul, vader en dochter eraan, waarbij opviel dat Paul rende en de andere twee reden. Wat bleek: de fiets van de dochter was kapot gegaan en voordat ze doorhad hoe ze eea weer in beweging kon krijgen, was iedereen kennelijk al verdwenen. Voordeel voor de dochter: haar vader gaf aan dat hij gelijk een mobiele telefoon voor haar ging kopen. Na ongeveer een kwartier gewacht te hebben was de ergste regen voorbij en vertrokken we weer. Ans en ik waren de enigen die slim genoeg waren geweest om een regenjasje mee te nemen, dus wij kwamen er nog goed vanaf, maar er was een Engelse dame die mee kon doen aan de "Miss Middelbare Leeftijd Wet T-Shirt Contest". De rest van de toer reden we in een motregen, afgewisseld met soms wat zon. Ondertussen moest Paul met de kapotte fiets meerennen, totdat hij een rent-a-bike station had gevonden en die mee kon nemen om weer met ons te kunnen fietsen. Uiteindelijk waren we een uur langer dan gepland onderweg en hadden we heel wat obstakels genomen, maar de toer was uiteindelijk meer dan de moeite waard. Een uitstekende manier om de stad te leren kennen en dat voor ongeveer 30 Euro per persoon. Dat is het zeker waard!!

Edvard Munch Museum

Zelfportret Edvard Munch

Helemaal vergeten te vermelden in de beschrijving van onze eerste dag in Oslo: ons bezoek aan het Edvard Munch Museum. Er was zojuist een speciale expositie gestart, omdat het 150 jaar geleden was dat Munch geboren werd. Dat Oslo erg trots is zijn bekendste schilder was goed te zien, want je kon je kont niet keren of je zag er wel een advertentie van :-). De expositie was in twee delen verdeeld: het eerste gedeelte van het werk van Munch (tot 1900) was in de National Gallery of Oslo te bewonderen, het oeuvre tussen 1900 en 1944 (het jaar waarin hij stierf) in het Munch Museum. Het voordeel was dat het bekendste werk van Munch, De Schreeuw, in het Munch Museum hangt. Toen we binnen kwamen vertelde de dame achter de balie dat het museum over 50 minuten dicht zou gaan. Hebben we er dan nog iets aan om de tentoonstelling te bekijken, vroegen we. Natuurlijk, de audiotour die u kunt donwloaden op uw iPhone duurt 45 minuten, dus dat kan prima. Dus kochten we twee kaartjes, voor 10 Euro het stuk. De eerste ruimte toonde een aantal zelfportretten en na wat gepiel kregen we idd de audiotour op de iPhones aan het werk en dat geeft toch duidelijk veel extra's als je de verhalen achter de schilderijen hoort. Het waren stuk voor stuk meesterwerkjes en er werd uitgebreid over de hoogtepunten per zaal verteld. Dusdanig uitgebreid, dat toen ik op mijn horloge keek, we al een half uur verder waren en we net in de derde zaal stonden. Het ging nooit lukken om alles rustig te luisteren(en bedankt voor het goede advies, hé, dame achter de balie....), dus spoedden we ons door het museum, op zoek naar de hoogtepunten zoals De Schreeuw, Madonna en zelfportret tussen klok en bed. Wat ik wel meegekregen heb van de verhalen, is dat Munch niet de meest stabiele persoon ter wereld was. Zo heeft hij De Schreeuw geschilderd nadat hij met twee vrienden over een brug liep, zag dat de hemel rood kleurde door de ondergaande zon en toen zo een angstaanval kreeg, dat hij niet verder mee kon lopen. Erg interessant om zo iets van de achtergrond van de kunstenaar te weten te komen. Al met al een goed bestede 50 minuten, het had van mij nog wel een half uurtje langer mogen duren.