Familiedagje; Het Rijksmuseum

Daan in het decor van het Melkmeisje

In een druk leven is het soms moeilijk om tijd voor de leuke zaken te maken. Des te belangrijker om dat wel te doen om als familie eens wat dingen samen te gaan doen. Vandaag was zo een dagje dat we gepland hadden om weer eens wat leuke dingen samen met het hele gezin zet gaan doen. We begonnen 's ochtends al vroeg met iets wat al tijden op de verlanglijst stond, namelijk een bezoek aan het vernieuwde Rijksmuseum. Om de grote meutes voor te zijn vertrokken we al even voor negen uur 's ochtends, zodat we om half tien al in het museum waren. Bij binnenkomst zagen we dat er een speurtocht door het museum was in de vorm van een familiespel. Natuurlijk met een app: ik kon deze op mijn telefoon gebruiken, maar voor Daan, Jeroen en Ans huurden we een apparaat waar alles op stond. Ik moet zeggen dat het erg, erg goed was. Het duurde uiteindelijk een kleine twee uur, maar op zo een manier dat je dat eigenlijk niet in de gaten had en het zorgde ervoor dat Daan en Jeroen op een leuke, speelse en niet elitaire manier naar kunst leerde kijken. De tocht leidde ons langs een aantal van de pronkstukken van het museum, zoals het schilderij dat voor het spreekwoord "Een huishouden van Jan Steen"  heeft gezorgd en natuurlijk ook de Nachtwacht. Verrassend genoeg vonden de jongens de Nachtwacht niet het mooist, dat was "Het Melkmeisje" van Vermeer. Maar de tocht voerde niet alleen langs schilderijen, we kwamen ook langs een grote verzameling model boten, wapens, servies, jurken, zilver en zelfs sloten! Na het spel gingen we nog even bij de poppenhuizen kijken (op verzoek van Jeroen) en daarna de prijs halen voor het succesvol afronden van de speurtocht, waarna we het museum verlieten. Ik vond het een echte aanrader om zo met het gezin te doen, 2.5 uur is ook een prima tijdspanne waarin de jongens niet verveeld raken. Maar een bezoek aan het museum maakt ook hongerig.....

HC Spaarndam D1

Hockeyclub Spaarndam D1 met hun nieuwe shirts

Sinds de herfstvakantie speelt Jeroen 11 tegen 11 hockey. Dat was even wennen, maar eigenlijk vind hij het wel leuker, want er is wat meer ruimte en wat meer tijd om de bal goed af te kunnen spelen. Hij is een rots in de branding van de verdediging en er komen weinig jongetjes makkelijk langs de linksback van HC Spaarndam. De eerste 5 wedstrijden geven enerzijds een zelfde beeld (namelijk dat de wedstrijden zich grotendeels op de helft van de tegenstander plaats vinden), maar anderzijds waren de uitslagen helaas niet de afspiegeling daarvan. De drie thuiswedstrijden gingen allemaal met grote cijfers gewonnen, terwijl de twee uitwedstrijden bijna een kopie van elkaar waren: heel erg veel kansen, maar de bal gaat er niet in, terwijl de tegenpartij 1 kans krijgt en de bal erin ligt. Resultaat: een 1-0 verlies. Vandaag was de zesde wedstrijd tegen Athena en er waaide een harde en een erg koude wind. Gelukkig was het vandaag ook de dag dat de jongens nieuwe shirts kregen, met lekkere lange mouwen. Dat gaf de boys een een goede impuls, want na een 0-1 ruststand werden de mouwen spreekwoordelijk opgestroopt om uiteindelijk met een 3-1 winst van het veld af te gaan! Enige jammere was dat Jeroen met ontvelde knieën uiteindelijk van het veld afkwam en dat deed echt flinke pijn. Maar goed, alles voor de overwinning, zullen we maar zeggen!

Het aardrijkskunde project van Daan

Het zelf gemaakte weerstation

Inmiddels zit Daan een kleine drie maanden op het Stedelijk Gymnasium. Na een wat lastige start gaat het gelukkig inmiddels een heel stuk beter met hem op school. Het Stedelijk Gymnasium is een erg goede school, maar het kost wel veel tijd om aan alle verwachtingen daar te doen. Het huiswerk is flink veel en naast het maakwerk, het leerwerk, de schriftelijke overhoringen, de practica en de proefwerken, krijgen de leerlingen ook veel projecten die ze thuis uit moeten voeren. De meest recente proef is eigenlijk een eenvoudige, namelijk het bijhouden van temperatuur en neerslag. Maar je kunt er altijd wat meer van maken. Daarom schaften we een Gree Sciene Weather Staion aan. Dat is een weerstation dat je zelf in elkaar moet zetten en moet bevestigen op een lege frisdrankfles en waarmee je temperatuur, neerslag, luchtdruk en windrichting kunt meten en, als je helemaal los wilt gaan, ook in de fles een paar leuke proefjes kunt doen (zoals het greenhouse effect nabootsen). Het in elkaar zetten was niet zo een heel moeilijk karwei en daarom staat er vanaf vandaag een eigengemaakt weerstation in onze tuin. En ik moet eerlijk zeggen, dat is leuker dan verwacht!!

Vietnam War Memorial

Het Vietnam-oorlog momument is erg indrukwekkend

Een maand of vijf geleden bracht ik een bezoek een Washington D.C. Ik was hier in 2009 al met Frank, Simon en René geweest, maar deze keer was ik er alleen. Ik was erachter gekomen dat vijf jaar geleden we een aantal grote monumenten gemist hadden en ik had me voorgenomen om deze zaken nu te gaan bekijken. Ik had er wel redelijk wat tijd voor, want zoals bijna standaard in de USA was ik strak om zes uur 's ochtends wakker. Op zich natuurlijk lekker, maar na ontbijt te hebben gegeten was ik om zeven uur er helemaal klaar voor, maar dan is er op zondag toch nog niet zo veel open. Dus waar ga je dan heen? Naar iets wat dag en nacht open is en dat is in Washington DC The Mall. In 2009 had ik daar al een flink aantal zaken gezien, maar wat we toen om een of andere duistere reden vergeten waren, waren de monumenten ter nagedachtenis aan de oorlogen in Korea en Vietnam. Omdat de Vietnam oorlog toch voor mij bekender was, was dat mijn eerste stop. En toen ik daar om half acht aankwam, ging ik er eigenlijk wel een beetje vanuit dat ik de enige persoon zou zijn. Ik bleek echter buiten de waard gerekend te hebben, want op dat moment waren er al diverse Amerikanen aanwezig waren. En zoveel jaar na het einde van de oorlog, blijkt deze periode nog steeds diepe littekens in de Verenigde Staten achter te hebben gelaten. Er staan nog volop verse bossen bloemen bij het monument (waar chronologisch alle gevallen soldaten genoemd staan per jaar en waardoor de muur dus aan de uiteinden ook kleiner is dan in het midden, toen de oorlog het hevigst was), er lagen gedichten en brieven, soms ook van kinderen aan mensen die ze nooit gekend kunnen hebben. En er waren veel (ex)militairen (van 25 tot 95) aanwezig om de laatste eer te betuigen aan hun gevallen kameraden.

Waarschijnlijk het bekendste beeld

Ook waren er al mensen bezig om met papier en een potlood een kopie te maken van namen die in het monument gegraveerd staan. En dat was nog los van de hardlopers die spontaan langs kwamen of de vele toeristen die een blik kwamen werpen. Ik vond het een bijzonder indrukwekkend monument, eigenlijk nog veel meer impact hebbend dan bijvoorbeeld het monument van Martin Luther King of Abraham Lincoln. Het was zelfs ook wat ongemakkelijk, want hoewel ik het niet het willen missen om het te bekijken, voelde ik mezelf ook wel een beetje een voyeur, want je kijkt uiteindelijk toch mee met een stuk geschiedenis dat niet de jouwe is en je bent in de buurt van mensen die ontzettend veel verdriet hebben (nog steeds) en zonder dat je de details kent, voel je direct mee met hun verlies. Ondanks dat alles is dit een van de meest belangrijke plekken in de USA om bezocht te hebben, hoewel je er niet met een heel blij gevoel weg zal gaan, want daarvoor hangt er teveel emotie op de plek. Maar om de USA en de Amerikanen beter te begrijpen, is dit een absolute must visit. Ik ben blij dat ik dit heb mogen zien, want het is een belangrijk stuk wereldgeschiedenis.

Bietensap

hmmmm......bietensap!

De oplettende hardloper let niet alleen op zijn eten, maar zeker ook op zijn drinken. Een belangrijk punt is natuurlijk om voldoende water tot je te nemen, ik hou het op minimaal een liter of twee per dag. Maar daarnaast blijkt er een andere drank te zijn die bijzonder goede eigenschappen heeft en dat is bietensap. Het zorgt onder andere voor een lagere hartslag en een lager zuurstofverbruik. Maar het moet natuurlijk ook nog een beetje binnen te houden zijn. Gelukkig hebben we dan altijd onze voedingsgoeroe Ans die van zelfs puur bietensap een lekker drankje weet te maken. Ze maakte twee varianten, een met appel en gember en een andere met bleekselderij, koriander en wortel. Allebei waren ze erg lekker. Dan is het niet erg om nog eens supergezond te kunnen drinken! Ik denk dat er de komende tijd wel een flesje bietensap in de koelkast van huize Janssen - van der Weg zal staan, zeker voor een glaasje na de training!

Kapitaal in de 21ste eeuw

Als econoom van origine en al sinds de afronding van mijn studie werkzaam bij een bank (in opdracht of in dienst) is economie een integraal onderdeel van mijn leven. Maar het was een flinke tijd geleden dat ik er een boek over gelezen had. Nu is er sinds niet al te lange tijd een baanbrekend boek uitgekomen, dat nu al kan strijden met belangrijke boeken zoals The General Theory of Employment, Interest and Money van Keynes, Adam Smiths Wealth of Nations en Das Kapital van Karl Marx. Het betreft dan "Kapitaal in de 21ste eeuw" van Thomas Piketty (een Fransman, je zou het niet direct uit de naam halen). Ik heb al wat zitten te bladeren, maar het is wel echt "thought provoking" en ondanks dat het een dikke pil is, ga ik binnenkort weer voor het eerst in denk ik tien jaar aan een zwaar wetenschappelijk boek beginnen. Is weer eens wat anders dan een science fiction roman of een biografie van een Amerikaanse honkbal speler :-).

Hoe stereotype....

Als de klok bij het clubhuis van IWC is, weet je dat je bij de hockeyclub bent :-)!

Runners World Kookboek

Een aanrader!

Als je je lichaam ook qua voeding wat beter wilt prepareren om harder en verder te kunnen hardlopen, dan is dat voorwaar geen sinecure. Je kunt je lichaam volstoppen met vast ontzettend gezonde zaken (ik denk aan broccoli), maar je moet het toch ook nog wel een klein beetje lekker vinden. Nu gaat dat niet vaak heel goed samen, dus toen ik in het blad Runners's World las dat er nu een kookboek was die het beste van de twee werelden bij elkaar ging voegen, was ik toch wat sceptisch. Maar voor de prijs van 11,95 durfde ik dan weer, durfal die ik ben, de gok wel te wagen. Het eerste gerecht dat ik uit het boek maakte was een mango gazpacho en die ging erin als Ketellapper. Daarna een fijne minestrone soep, een pittige tonijn salade me peterselie dressing, een thaise avocado soep en onder andere een kip stoofschotel met zomer groenten (passend in deze tijd van een warme winter :-)). Ik moet zeggen dat tot nu toe alles gewoonweg heerlijk smaakt! En het voordeel is dat ik niet de enige ben die dat vind, maar dat gelukkig de hele familie er lekker van mee peuzelt. Na een gerecht of 8 (van de 150) heb ik nog geen enkele keer misgeschoten, dus wat mij betreft is het een aanrader voor iedereen die wat bewuster wil eten, of je nu hardloper bent of niet!

Gelukkig vals alarm!

Jeroen was er helemaal klaar voor!

Zaterdag is tegenwoordig de dag dat ik met Jeroen op pad ga om een hockey wedstrijd te spelen. Nu zijn deze wedstrijden vaak op een ergens buiten de stad gelegen sportpark, waar verder ook helemaal niets te doen is, maar deze keer moest hij uit spelen bij AH & BC, die haar velden heeft naast het Wagener Stadion en midden in het Amsterdamse Bos. Dat sprak mij wel aan, want dat betekende dat ik Jeroen bij de wedstrijd af kon zetten om vervolgens even een stukje hard te lopen in het Amsterdamse Bos, iets wat ik al een tijd op mijn lijstje had staan om te doen. Zo gezegd, zo gedaan. Na wat zoekwerk voor een parkeerplek bracht ik Jeroen naar het team, gaf hem een dikke zoen om vervolgens naar de auto terug te lopen, mijn hardloopkleren aan te trekken en hop, daar ging ik om de eerste meters in het voormalige Bosplan te maken.

Het rondje dat ik vanmiddag gelopen heb

Het lopen ging erg lekker. Het was weer eens wat anders dan mijn vaste rondje in Spaarnwoude, het was een beetje verkennen hoe ik moest lopen en dat was ook wel spannend. Net toen ik het 3 km punt gepasseerd was, ging echter mijn telefoon. Ik pakte de telefoon uit mijn buideltje en zag dat er gebeld werd door Anoniem. Nu druk ik die normaal altijd weg, maar omdat Jeroen aan het hockeyen was en er natuurlijk altijd wat gebeurd kan zijn, nam ik toch maar op. Het bleek Securitas te zijn, die mij vertelde dat er een alarm afgegaan was bij ons thuis en dan met name bij de achterdeur. Nou, dan schrik je toch even als je dat hoort, maar wel goed dat het alarm kennelijk zijn werk doet. Maar wat te doen. Ik liep zelf nog midden in het bos en voordat ik er zou zijn zouden we een uur verder zijn. Gelukkig kon ik Gunny en Edward bereiken en Edward ging een kijkje nemen bij ons thuis en kon gelukkig vaststellen dat er niets aan de hand was. Waarschijnlijk was er een hick up in het alarm geweest, maar beter een beetje te strak afgesteld dan te ruim en ook goede actie van Securitas om dat zo strak te monitoren. Gerustgesteld kon ik mijn rondje uiteindelijk vervolgen, maar een toptijd werd het natuurlijk niet. Hopelijk dat als ik een andere keer weer in het Amsterdamse Bos ga lopen, er niet weer een vals alarm de kop op steekt. Een paar leuke loopjes zijn er namelijk wel te doen, dat heb ik inmiddels wel gezien en het stikt er ook van de loopmaatjes, dat is ook wel weer eens wat gezelliger dan niemand tegenkomen op zondagochtend in Spaarnwoude :-).

Oh ja, voor degene die het zich afvragen: Jeroen verloor helaas met 1-0. Bijna een kopie van de wedstrijd van 2 weken geleden tegen De Kikkers: vele malen beter en veel 100% kansen, maar de bal er niet in krijgen terwijl de tegenstander aan één kans genoeg heeft. Een strak lesje in efficiency.

Nieuwe schoenen voor Daan

Mooie nieuwe stappers voor Daan

Als ik naar Daan kijk, dan herken ik veel dingen die ik vroeger als kind zelf ook had. Een daarvan is het hebben van een hekel aan het kopen van kleren. Ik weet nog dat ik met mijn moeder en oma twee keer per jaar naar de C&A ging om voor een half jaar kleren in te kopen en dat ik dat echt vreselijk vond. Het enige waarom ik uiteindelijk mee ging was dat ik een rondje kreeg op het Palomino paard (gewoon een speelgoed paard met de klassieke rode, groen en blauwe vlekken, waar een kwartje in moest en dat dan 2 minuten heen en weer bewoog) en dat we een hamburger gingen eten bij Wimpy (waarbij de satéburger de absolute favoriet was). Daan wil ook nooit mee, wat zonde andere resulteerde in het feit dat hij zei dat zijn Vans schoenen die had droeg echt nog prima paste, totdat ik even voelde en zijn tenen opgerold zaten in zijn schoenen. Dus werd het tijd om nieuwe schoenen te kopen, maar daar had meneer even helemaal geen zin in. Gelukkig bestaat het internet, dus kon Ans even een quick scan van de nieuwe modellen doen en wat bleek? Er was een limited edition versie uitgekomen met een Star Wars thema. En wie is de ultieme Star Wars bad-ass? Darth Vader natuurlijk en die print staat dan ook op de schoen? Daar was Daan natuurlijk snel van te overtuigen en twee dagen later arriveerde de schoenen per post en gelukkig paste ze ook prima. Dus Daan is blij met zijn nieuwe stappers en ook met het feit dat hij niet met ons op pad hoeft om in winkels schoenen te aan passen. Twee vliegen in één klap voor hem, dus!!

Hoog bezoek!

Maxima bracht een flitsbezoek aan de jonge agrariërs 

Donderdagochtend kwam ik op kantoor en zag dat het er drukker was dan normaal. En niet alleen drukker, maar ook was er veel politie aanwezig. Ik vroeg me af wat er aan de hand was, zeker toen ik zag dat binnen ook al een pad met koorden afgezet was. Wat bleek? Koningin Maxima kwam die dag op bezoek bij Rabobank om daar een groep jonge agrariërs toe te spreken. Nu ben ik een republikein in hart en nieren, dus ik maakte me er verder weinig druk om. Toen ik echter na een paar overleggen weer op Het Plein kwam, bleek alles afgezet en stond er een camera ploeg klaar. Toen ik vroeg of Maxima al langs was gekomen, vertelde zij dat ze bijna alweer terug kwam en over een minuut of vijf langs zou komen. Nou.....ja.......dan kun je republikein zijn, maar dan wacht je toch even om een glimp van Maxima op te vangen. Aangezien het niet heel erg druk was ging dat ook zonder problemen en zag ik Maxima in een paarse jurk voorbij komen lopen, onder veel commentaar van de aanwezige koffiedames (van "jemig, wat is ze slank" en "wat ziet ze er mooi uit" tot "paars staat haar echt niet...."). In een paar minuten was het een en ander alweer gebeurd, was Maxima verdwenen en waren de koorden al weggehaald en kon iedereen weer gewoon aan het werk.

Olympisch Stadion Loop 2014

Weer een medaille erbij

Op 9 november was de laatste wedstrijd van het Rondje Mokum. Het betrof de Olympisch Stadion Loop met start en finish in het Olympisch Stadion, natuurlijk een historische locatie waar veel geschiedenis geschreven is (weliswaar in de oude versie zag ik bijvoorbeeld wedstrijden van Ajax zoals de 8-2 overwinning op Feijenoord en de 2-0 winst op AC Milan in het Champions League jaar). Het was prachtig weer op deze dag en het was ook goed druk. Dat was al te merken bij het afgeven van de tassen, waar een lange lange rij stond, die gelukkig verbazend snel weggewerkt werd! Strak om 12.10 klonk het startschot en al snel had ik de "pacer" gevonden die op het schema liep om binnen het uur te finishen over de afstand van 10 kilometer. Dat zou sowieso al een uitdaging zijn, maar ik had ook wat fysiek ongemak (namelijk een aambei die opeens de kop opgestoken had), wat het lopen er niet makkelijker op maakte. De eerste vier kilometer ging het prima, daarna kon ik er nog drie kilometer op wilskracht bij aanhaken, maar na het bordje van de zeven kilometer moest ik haar (de pacer was een meisje van een jaar of twintig die voor ons huppelde en de hele tijd maar kwekkerdekwek deed, kennelijk had ze lucht zat daarvoor) echt laten lopen. Uiteindelijk kwam ik binnen op 1 uur en 3 minuten, daar was ik niet ontevreden over. Op naar het rondje mokum 2015!

Hier kun je toch niets tegenin brengen

Dat was een tijd geleden.....

Een bijzondere bereiding van Tom Yam

Het was alweer een hele tijd geleden dat ik samen met een van mijn beste ex-collega's bij had gepraat en aangezien we het allebei er wel weer eens tijd voor vonden, besloten Steven en ik de daad bij het woord te voegen en weer eens lekker uit eten te gaan. Deze keer was de keuze gevallen op Ciel Bleu (die vandaag overigens weer twee sterren door Michelin toebedeelt kreeg), bovenin het Okura hotel. Het kon natuurlijk bijna niet anders dan dat we het menu du chef zouden nemen en aangezien er geen eend of lam in zat, werd dat ook de keuze. Dat betekende twee amuses, zeven gangen en daarna koffie en friandises. En ik kan niet anders zeggen dan dat het weer net zo goed was al toen ik hier een jaar of twee geleden voor het laatst was geweest. De gerechten waren echt allemaal "spot on" qua smaak en tekstuur, maar er waren ook een paar hele bijzondere presentaties.

De friandises waren fantastisch!

Zo werd er een Tom Yam opgediend, maar deze keer niet in soepvorm maar alleen met de "vaste" ingrediënten. Een bijzonder fraaie amuse, overigens! Persoonlijk was ik zelf onder de indruk van de drie bereidingen van ree, waarbij de file een dag gegaard was in een pakking van zeezout, die met hamer en borstel verwijderd werd om uiteindelijk de filet van ree zichtbaar te maken. De kaas kwam van Abraham Kef en was ook een mooie en ruime selectie. Zowel bij Steven als mij stond echter nog iets in het geheugen gegrift: na het diner kwam er toch een kar met friandises? En ja hoor, deze klassieker was nog steeds aanwezig bij Ciel Bleu (never change a winning....concept). Er as eigenlijk teveel om op te noemen en ze waren stuk voor stuk voortreffelijk! Meest in het oog springend vond ik zelf de Mondriaan bonbon, die qua uitstraling de grootste aantrekkingskracht op mij had. Ik heb heerlijk gegeten en ondanks de best stevige prijs was het echt waarde voor het geld! Steven, bedankt voor weer een super gezellige avond, snel weer doen!!

Hamburgers bij Firma Pickles

De spicy beef burger bij de Thrill Grill

De afgelopen tijd zijn er steeds meer restaurants bijgekomen die zich richten op "fastfood", maar dan goed gedaan. Zo was er natuurlijk ook de BurgerMeester, maar sinds niet al te lang is er ook The Fat Dog, een etablishement (gevestigd op de Ruysdaelkade 251) dat zich met name richt op de hot dog en die bij het imperium van Ron Blaauw hoort. Op zich best ok, maar tot nu toe weinig sfeer (de twee keer dat ik er geweest ben was ik de enige gast) en voor een broodje worst toch wel erg aan de prijs. Mijn persoonlijke favoriet in Amsterdam blijft de ThrillGrill, waarvan zojuist het restaurant inde Gerard Doustraat 98 in de Amsterdamse Pijp geopend is. Ik vond de locatie in het centrum van Amsterdam leuker, maar ook hier hangt een enorm goede sfeer, bijzonder attente bediening en er is nu een uitgebreidere menukaart en dat draagt zeker bij aan de feestvreugde!

De Smoked BBQ Burger bij Firma Pickles

Echter, na een concert in Utrecht was het toch net even teveel van het goede om naar de ThrillGrill te rijden, voordat we iets te eten konden nuttigen. Daarom even gezocht naar de beste burgerbar van Utrecht en kwamen we uit op de Firma Pickles op de Drie Haringenstraat 1 in Hartje Utrecht. Er was direct plek, hoewel dat op hoge krukken zitten was, niet echt mijn ding om even rustig wat te eten, maar als de maag knort, dan wil je er wel genoeg mee nemen. Na bestudering van de kaart kwam ik uit op het Smoked BBQ Burger menu (zijnde de Burger plus coleslaw en frietjes met rozemarijn) voor de somma van 14,50 Euro, waarin ook de additionele Jalapenos peppers opgenomen zat. Na tien minuten werd een en ander uitgeserveerd en ik kan niet anders zeggen dan dat het een prima hamburger was, die zeker kon tippen aan de kwaliteit van ThrillGrill en BurgerMeester. De frietjes waren een gemengd succes: de rozemarijn erop was erg lekker, maar ze waren zo klein gesneden dat het bijna frites sticks waren geworden. De coleslaw was ok, maar zo weinig, dat ik het bijna niet kon proeven. Qua eten vond ik het een meer dan ruime voldoende, maak er een 8,5 van. Wat ik aan de ervaring minder vond was de bediening. We hadden een extra portie frites besteld, maar die zijn nooit gearriveerd, maar stonden wel op de rekening, Klassieke fout. Verder hadden twee van de mannen achter de bar meer mee aandacht voor elkaar of voor hun hipster vrienden dan voor de klanten. Dat is toch altijd wel een afknappertje. Dus voor de total experience trek ik er een punt vanaf, maar dan blijft er nog steeds een 7,5 over. Ik hou Firma Pickles in ieder geval goed in het achterhoofd als er weer eens een lunch in Utrecht gedaan moet worden!

Airbourne in Utrecht

Airbourne was weer fantastisch

Een van de bands waar ik mijn hart aan verpand heb, is het Australische Airbourne. Toegegeven, het is gewoon een jonge versie van AC/DC en alle clichés die je bij een hardrockband kunt bedenken gaan voor hen op. Hoewel......deze zaterdag gaven zij een concert in Vredenburg Tivoli en dat begon al om 17.45 uur! Wat zijn dat nou voor tijden, dan komt de gemiddelde rock ster toch pas zijn bed uit? Het betekende dat Simon, Frank, Rene en ik al vroeg naar Utrecht afreisde. Ik werd een beetje sentimenteel toen ik mijn auto in de parkeergarage van de Stationsstraat zette, want dat was de plek waar ik dat iedere dag deed toen ik nog als programma manager bij CRM Distributie werkte. Vandaar was het 10 minuten lopen naar Vredenburg Tivoli en waren we net op tijd (na het afgeven van de jassen en de aankoop van een paar oordoppen, terwijl we ondertussen de klanken van Ace op Spades al uit de luidsprekers knalde) voor de start van het voorprogramma, Bonafide uit Zweden. Ik kende de band al, lekkere rechttoe rechtaan jaren 80 hairmetal. Een probaat middel om de sfeer er al eens goed in te krijgen. Ze sloten of mer de enige semi hit die de band ooit gehad heeft, Hard Livin' Man en dat was geen straf! Heerlijk band, zeker goed genoeg om eens als headliner in de Melkweg te gaan spelen.

Klassieke lichtshow :-)

Na een set van 45 minuten vertrok Bonafide van het podium en begonnen de roadies het podium om te bouwen. Dat lukt snel (want eigenlijk hoefde er alleen een soundcheck gedaan te worden en moest er een doek weggetrokken worden) en niet al te veel later doofde het licht, gingen er rode spots door de zaal heen en werd de "wall of sound" door de mannen uit Warnambool onder leiding van Joel O'Keeffe opgetrokken en werd de ene na de andere meezinger te gehoren gebracht. Het viel mij op hoe goed Joel bij stem was (misschien helpt het dat het vroeg op de avond was en hij nog niet helemaal dronken was :-)), ook terwijl hij als een razende over het podium rende. Verder kan ik nooit genoeg krijgen van de klassieke hardrock poses, zoals de door Status Quo bekend gemaakte choreografie tussen de gitaristen en de bassisten, die allemaal tegelijkertijd dezelfde bewegingen met hun instrumenten maken. Uiteraard was er ook hier en daar een stagediver, werd er bier het publiek in gegooid en rende Joel door de zaal heen, tussen het publiek door. Heerlijk om de nummers als Too much, too young, too fast, stand up for rock n roll , cheap wine and cheaper women en girls in black live te horen.

Al met al een erg leuk bezoek op een vroege zaterdagavond en het enige kritiekpuntje van de avond was dat het concert gewoon te kort duurde. Dat moet de volgende keer dan maar weer hersteld worden!

Rondje Sloterplas

Mijn startvak

In Amsterdam is een leuk initiatief voor hardlopers ontstaan. Dit initiatief heet "Rondje Mokum" en behelst een serie van zeven hardloopwedstrijden, die door diverse atletiekverenigingen in Amsterdam georganiseerd worden. Helaas ontdekte ik dit Rondje Mokum pas na de vakantie, waardoor ik een flink aantal wedstrijden gemist had. Maar omdat ik toch graag eens wilde zien hoe zo'n wedstrijd er aan toe zou gaan, schreef ik in op een van de laatste wedstrijden, namelijk de Sloterplasloop die op 12 oktober gehouden werd. Voor mij natuurlijk lekker makkelijk, want de start is op 15 minuten fietsen van ons huis. Voor de tijd van het jaar was het ook nog eens aangenaam warm, dus een stukje fietsen was geen straf. Ik kwam een kwartiertje voor de start aan en merkte dat het best druk was op de atletiekbaan. Je kon vooraf op de foto met een banaan (ja, echt.....), maar die eer liet ik even schieten om wat rek- en strek oefeningen te doen. Toen de speaker opriep om naar de start te gaan, vertelde hij er ook bij om in het juiste vak te gaan staan, achter de racer.

Lekker zweten!

Wat bleek? Je kon achter een ervaren atleet aan gaan lopen, die je naar een bepaalde tijd zou doen laten toesnellen. Nu waren dat pater die liepen op de tijden 45 minuten, 50 minuten, 55 minuten en 1+ uur. Het was voor mij geen moeilijke keus om in de laatste groep te gaan starten, want mijn snelste tijd op de 10 km was 1.05.  Direct na de start bleef ik achter de racer lopen, want ik besloot om voor 1 uur altijd te gaan. Ik voelde al direct dat dat voor mij een best stevig tempo was, maar ik ging me natuurlijk niet gewonnen geven. Maar ja, in dit geval had ik toch beter naar mijn lichaam kunnen luisteren, want net als een paar jaar geleden toen ik in een wedstrijd in Groet Ans bij wilde houden, blies ik ook nu mezelf op. Gelukkig minder dan toen, maar toen ik de racer na 5 km moest laten gaan, merkte ik dat ik echt teveel aan het hijgen was en dat is echt niet handig.  Dus op een lager tempo ging ik verder, met het frustrerende gevoel dat ik regelmatig door een andere loper ingehaald werd. Grrrr.......nou, dat was weer een goede les voor de volgende keer. Uiteindelijk liep ik de 10 kilometer in 1.05.10, net iets boven mijn eerdere beste tijd en kwam ik er later in de uitslag achter dat ik in ieder geval in mijn eigen categorie (mannen tussen de 4 en 55 jaar) keurig.....laatste was geworden :-). Nou ja, dat was niet de grootste teleurstelling: dat was namelijk dat bij terugkeer in het stadion bleek dat de bananen die uitgedeeld werden op waren en dat ook de studenten in bananenkostuum waarmee je op de foto kon verdwenen waren. Daar moeten ze volgend jaar toch wat aan doen, want dan ben ik er zeker weer, want dit soort wedstrijden uit het Rondje Mokum bevallen me wel!

Opsporing verzocht: navigatie systeem gestolen

Dat was even schrikken.....

When it rains, it pours. Na een dag vervelende gesprekken gevoerd te hebben, liep ik eind oktober terug van ons kantoor in Nieuwegein naar het veld iets verderop waar de auto's geparkeerd kunnen worden. Bij benadering van de achterste regionen van het veld, zeg ik een auto staan waar de deur van open was. "Wat raar", dacht ik nog, "er is niemand te zien, maar toch staat die deur open". En toen bedacht ik me dat dat de plek was waar mijn auto geparkeerd stond. Een rilling ging over mijn rug, zeker toen ik zag dat er glas bij de deur lag. Wat bleek? Het ruit wat ingeslagen en mijn navigatiesysteem was uit de auto gestolen. Wat ik helemaal bijzonder vond, was hoe weinig beschadiging er aan het dashboard was, namelijk geen. Er was geen krasje te zien, de sponning waar het systeem in had gezeten lag er netjes naast, de schroeven waren eruit gedraaid en de kabels waren losgemaakt en niet kapot geknipt. Ik kreeg bijna respect voor wat hier gebeurd was.....

Vervolgens begon de frustratie om iemand van Carglass naar de plek van bestemming te krijgen. Dat duurde ongeveer vier uur, omdat de dispatcher vergat de melding door te geven en de mensen bij de klantenservice de woorden klanten, service en communicatie volstrekt niet kennen. Als je voor de vierde keer belt, omdat je niet terug gebeld wordt, je weer dezelfde vragen krijgt en dan nog netjes probeert te blijven en je terug krijgt "nu moet u niet zo flauw doen, ik heb ook een vervelende dag gehad", dan weet je dat "de klant centraal" bij Carglass nog niet geland is. Toen ik uiteindelijk de monteur aan de lijn kreeg ging het erg goed, maar de hele front office van Carglass heeft voor mij geen enkele toegevoegde waarde geleverd. Inmiddels is het navigatie systeem weer door Care teruggeplaatst en werkt het weer prima, maar ik hoop toch dat het bij deze ene kreeg blijft dat er op bestelling bij mij een onderdeel gestolen wordt, want het levert toch een ongelofelijke partij overlast en negatieve energie op, die ik nu kan missen als kiespijn.

Halloween Run 2014

Zombie Dennis en Zombie Simon

De komende tijd zullen er wel wat berichten kris kras door elkaar staan, chronologisch gezien dan in ieder geval. Dat krijg je als je een inhaalslag wilt gaan doen :-). Op 25 oktober was er een speciale run waar Simon en ik aan deel hebben genomen. Het betrof de Halloween 2014 Run. Deze door Run2Day gesponsorde loop ging door het hartje van Amsterdam. Dat is op zich nog niet zo heel speciaal, maar het feit dat alle deelnemers zich uit hadden gedost als zombies, vampiers, skeletten, bijlmoordenaars, krankzinnige doktoren....afijn, you het the picture, was dat natuurlijk wel. Om 20.00 uur moesten wij ons melden bij de Run2Day winkel op de Overtoom, waar we eerst een gratis T-Shirt kregen een fraai Saucony shirt ook). Onze dag was al gemaakt, want de grootste maat die ze hadden was een L en die paste ons allebei prima! Daarna was het tijd voor een skull painting plus het aanbrengen van bloedspatten. Dat ging allemaal lekker snel en dat betekende dat we om 20.30 er al helemaal klaar voor waren. Het was daarom alleen wel even jammer dat de run "pas" om 22.00 uur begon, waardoor we nog een flinke tijd moesten wachten. Daarom werd het aanbrengen van de laatste attributen (denk aan de warme pruiken, spijkers en bijlen door het hoofd en de "heksennagels") nog even uitgesteld.

Ook dit echtpaar liep mee

Straks om 22.00 uur ging de hele groep runners naar buiten en werd direct het startschot gegeven. Dat betekende bijna direct rechtsaf het slecht verlichte Vondelpark in, waar diverse niets vermoedende bezoekers (maar ja, wat doe je na zonsondergang ook in het Vondelpark....) de stuipen op het lijf gejaagd werden.  De tocht vervolgde zich vervolgens over het Leidseplein, door de Leidsestraat en door de Kalverstraat naar de Dam. Daar was er een korte pauze waardoor de zombies bezit van het monument op de Dam namen. Sowieso was het wel een bijzonder gezicht om met een groep van een paar honderd mensen zo 's avonds door de stad te rennen en dan natuurlijk helemaal zo verkleed. De stemming zat er inmiddels wel opperbest in, het was super gezellig en er werd ontzettend veel gelachen, terwijl het ook wel gek was om mensen die er zo uit zagen te horen praten over de volgende hardloopwedstrijd die ze gingen lopen of hoe ze zich aan het voorbereiden waren op de Zeven Heuvelenloop die in november gelopen wordt. Na de rust op de Dam vervolgde de weg zich door de Damstraat richting de Munt, daarna naar het Rijksmuseum (met een wolvengehuil onder de passage daar door, mooi geluid :-)) en weer even rusten bij het IAmsterdam beeld op het museumplein, waar opeens ook de zombies overheen krioelden. Het stikte daar ook van de toeristen die graag met veel van de zombies op de foto wilde. Als laatste dan nog het stukje terug van het Museum plein door de van Baerlestraat naar het Vondelpark waar aan het eind de DJ die de hele tocht meegefietst was keihard "Sympathy voor de Devil"  van de Rolling Stones speelde als teken dat de toch afgelopen was.

Op Runtastic was te zien dat we uiteindelijk een kleine tien kilometer gelopen hadden, in een tijd van iets meer dan 1.30 uur. Voorwaar geen toptijd, maar met alle uitdossingen en pauzes was dat natuurlijk ook niet het idee. Het ging om fun, fun, fun en dat hebben we zonder meer voldoende gehad. Een absolute aanrader en ik hou er in ieder geval rekening mee dat we in 2015 ook weer mee zullen doen!

A long, long time ago in a galaxy far, far away.....

Het is iets meer dan een half jaar geleden dat ik mijn laatste blogpost schreef. Het was net voor de vakantie naar Chicago en Minneapolis en ik ging er vanuit dat ik zoals gebruikelijk het verslag van de vakantie op mijn blog zou gaan delen. Maar wat ik niet had verwacht, gebeurde toch: op de een of andere manier had ik alle puf verloren om stukjes te schrijven. Er was niet echt een reden voor, hoewel ik zelf tijdens de vakantie de schuld gaf aan het hardlopen, want in plaats van 's ochtends vroeg het blog bij te werken ging ik met Simon hardlopen. Beter voor lijf en leden, maar de rest van de dag zat het zo vol met activiteiten, dat er geen tijd was om een stukje te schrijven. Vooruit, dacht ik, ik haal het na de vakantie wel weer in.

Maar dat gebeurde niet. Ik kon mezelf er niet toe zetten om nieuwe blogposts te maken. Ja, natuurlijk had ik wel weer een stuk kunnen schrijven over de 167ste keer dat ik bij Gary's Deli een bagel nam of vertellen dat het door een ongeluk weer druk op de weg was. Maar dan was ik alleen maar digitaal papier aan het vullen en daar haalde ik geen voldoening uit.

Dan bleef er natuurlijk nog maar 1 ding over en dat was het netjes afsluiten van het blog, want dat verdienen mijn lezers toch. Maar hoe ik het ook probeerde om die laatste post uit mijn vingers te krijgen, het lukte maar niet. Ik kon de periode en het blog toch niet afsluiten. Ondanks dat ik de andere sociale netwerken zoals Facebook en Twitter wel onderhield, was er toch steeds een stemmetje in me dat zei dat ik nog voldoende te schrijven had.

Inmiddels is er de afgelopen zes maanden veel gebeurd in mijn leven. Ans is onderneemster geworden met de oprichting van Retro Ans en heeft haar eerste locatie in de Raaks Halle opgezet (hoe trots ben ik daar wel niet op, geweldig gedaan met durf om die stap te nemen!!!!), Jeroen is inmiddels een vaste waarde in het eerste junioren elftal van HockeyClub Spaarndam en heeft hij zijn eerste musical optreden gedaan en Daan is zijn middelbare school carriere begonnen op het Stedelijk Gymnasium Haarlem, waar hij na de eerste maanden gemiddeld een 8 staat.

Voor mezelf is het een turbulente tijd. De vakantie naar Chicago en Minneapolis was weer echt geweldig (dank aan mijn maatjes René en Simon daarvoor) en heb ik diverse hardloopwedstrijden meegedaan met als hoogtepunt het uitlopen (samen met Simon en nog 38 collega's) van de dertigste Dam tot Damloop, 16,1 km achter elkaar in 1.45 uur. Toen ik een jaar geleden begon en met pijn in mijn benen na 10 minuten lopen bijna niet meer van de bank kon komen, had ik niet verwacht dat ik dit voor elkaar zou krijgen. Maar er zijn ook vervelende zaken: de opstart van Daan op het SGH ging niet vanzelf en kostte veel energie (gepaard gaande met veel emotie), maar dat komt inmiddels weer goed (en daar ben ik super blij mee!!!), een goede vriendin van Ans is op 45 jarige leeftijd overleden met achter laten van man en drie kinderen in de leeftijd van Daan en Jeroen en voor het eerst in mijn 24 jarige werkleven ben ik sinds twee weken boventallig verklaard, waardoor mijn huidige functie per 1 februari vervalt.  Dat voelt bizar en onzeker en ga ik zoals iedereen door een soort rouwcurve heen om een en ander een plek te geven. Wat de toekomst op dit vlak brengt weet ik niet, ik focus me nu op eerst het goed afronden van mijn huidige werkzaamheden, dat verdienen mijn medewerkers en daarna zien we wel weer verder.

Maar er blijkt dus eigenlijk best veel interessants te melden. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik kijk hoe de periode tot 31-12 gaat met het schrijven van stukjes voor het blog. Als dat weer regelmatig en met plezier gebeurd, dan ga ik ook in 2015 door. Mocht dat niet zo zijn, dan is 31-12-2014 een mooie datum om op een nette manier het blog af te sluiten.