De reis naar huis

Wachten op de shuttle

Na ons bezoek aan Katz's was het een korte metrorit naar het Ravel, waar we onze spullen oppikten en met een shuttle naar het vliegveld werden gebracht. Helaas wat duurder dan de eerder aangegeven prijs, want die was niet berekent op 4 grote kerels uit Nederland met 4 grote tassen, waardoor het niet een town car werd, maar een busje. Deze bracht ons in no time naar JFK, waar we ook direct door konden lopen voor het afgeven van de bagage. Helaas ging daar iets fout, want Frank zijn naam bleek verkeerd op de baardig pass te zijn gekomen. Na wat zenuwachtig heen en weer geschuifel achter de balie, maakten de dames van KLM het in orde, maar voor alle zekerheid werd er iemand van de beveiliging meegestuurd om ons te begeleiden, mocht de douane nog lastige vragen gaan stellen. Dat was een geluk bij een ongeluk, want deze beveiliger had geen zin om in de rij te staan, dus loodste hij ons langs alle rijen en in plaats van 45 minuten die de rij wel langs was, werden we nu in 5 minuten overal doorgelaten. Na de douane werd er nog een bier gedronken en aten Simon en ik als afscheid nog even een hamburger bij de Shake Shack, waarna we al konden boarden in ons vliegtuig en de reis verder snel en aangenaam verliep. Zo kwam er alweer aan eind aan de avonturen van de "Boys in the USA 2015 Tour". Het was weer gezellig en we hebben weer ontzettend veel meegemaakt en gelachen. Volgend jaar weer en dan weer met Frank erbij, hoor!!!

Katz's Deli

Bij Katz's aan tafel

Iets wat ik altijd al heb willen proberen is een sandwich te eten in een echte New Yorkse Joodse Deli. Tot nu toe was het er nog niet echt van gekomen, maar vandaag ging de dag worden, waarop we naar de "moeder alle deli's" gingen, namelijk Katz's. De winkel is om verschillende redenen bekend, onder andere omdat je er een salami vandaan kunt sturen naar de USA troepen in oorlogsgebied, maar voor de wereld buiten de USA met name uit de film "When Harry met Sally", waar zelfs een bordje van in de zaak hangt aan welke tafel het opgenomen is. Katz's staat bekend om de pastrami en corner beef sandwiches, dus dat moesten wij zeker ook proberen. Ondanks dat het druk was, hadden we geluk (met dank aan Frank zijn assertiviteit) en konden we bijna direct aan tafel.

Corned Beef Sandwich

We werden geholpen door een serveerster die volgens mij de oprichting nog meegemaakt had en ons te woord stond in het meest platte New Yorks wat ik ooit had meegemaakt. Geweldig! De keuze voor het eten was niet moeilijk gemaakt: drie keer de pastrami sandwich en één keer de corner beef, waarbij ik met Simon afsprak om te delen. Daarbij nog wat coleslaw en friet en we waren klaar. Niet al te lang na de bestelling werden de monsters al aangeleverd. Ik heb nog nooit zulk dik belegde boterhammen gezien. Simon, Frank en ik vochten ons door de broodjes heen, maar René liet deze keer niet alleen het toetje staan, maar ook een half broodje. Die ging mee in de doggybag. Maar wat vond ik er nu van? Nou, eerlijk gezegd vond ik de verhalen beter dan het eten. Het is voornamelijk heel erg veel en daardoor indrukwekkend en het vlees is op zich goed, maar verder is het gewoon een boterham en dat voor de somma van 20 dollar. Voor de beleving vond ik het leuk om te doen, maar ik ga zeker niet terug, de smaak en de value for money zijn voor mij niet in verhouding.

Bij het weggaan stond buiten een dakloze te bedelen. We konden nu eindelijk eens iets doen waar we het al vaker over gehad hadden: we gaven hem geen geld om aan bier te verspillen, maar de halve sandwich van René. Zo kreeg die toch nog een goede bestemming!

Chinatown en Little Italy

Volendammers in Chinatown

Na ons bezoek aan The Village stond op het schema om een wandeling te doen door twee van de etnische wijken op Manhattan, te weten Chinatown en Little Italy uit het boek "De magie van New York".  De eerste stop was bijna een flashback naar een aantal dagen geleden, toen we op Flushing "the real NY Chinatown" hadden bezocht. Veel Chinezen (hoe is het mogelijk) en meer borden en reclames in het Chinees dan in het Engels. Dat sommige plekken duidelijker memorabel zijn dan andere laat wel zien dat een belangrijke plek in Chinatown The Bloody Angle (waar de meeste Triade moorden werden gepleegd vanwege het feit dat je anderen niet aan zie komen) historisch wel erg interessant is, maar dat er fysiek weinig aan te beleven valt. Gelukkig was dat bij Chinatown Ice Cream Factory wel anders, want daar haalden we een paar van de grootste en lekkerste ijsjes van deze vakantie!

Bijzondere muurtekeningen in Little Italy

Chinatown liep bijna naadloos over in Little Italy en daar voelde ik dat het einde van de vakantie in mijn benen begon te slaan. Ik kon me voor sommige delen wat moeilijker motiveren om enthousiast te worden, ondanks dat er wel degelijk veel te zien (zoals erg bijzondere muurtekeningen die we tegen kwamen) en nog meer te proeven was. Want Little Italy, dat betekent natuurlijk eten, eten en nog eens eten. Op de wandeling stond aangegeven dat we een cannelloni bij Ferrara moeten proberen, omdat die de beste van de stad zou zijn. Dat kun je je als lekkerbek natuurlijk geen twee keer laten zeggen, dus gingen we aldaar onze benen laten rusten (wat Frank uiteindelijk een paar leuke flirts van een Argentijnse dame opleverde), waar Frank, Simon en ik het gebak ons goed lieten smaken. René deed niet mee, want zoals het in Nederland natuurlijk al algemeen bekend is, hij eet geen desserts en daar is hij heel streng in (nou ja, als hij met ons weg is, dan, in ander vrouwelijk gezelschap schuift hij ze probleemloos naar binnen :-)). Na deze stop liepen we nog wat rond en bezochten we onder andere nog de laatste vestiging van Midtown Comics waar Simon nog een fiks aantal aankomen deed, waarna het eigenlijk al tijd werd voor de laatste stop van de vakantie, de plek waar we nog iets te eten gingen nemen voordat we de reis terug naar Nederland zouden gaan beginnen.

De laatste dag van de vakantie

De fontein in Washington Park Square

Met een wat onbestemd gevoel werd ik wakker vandaag. Zo'n laatste dag is altijd wat raar, maar deze keer was het voordeel dat we pas om 22.45 uur terug gingen vliegen en dus nog een volle dag hadden om door New York te toeren. We namen uiteraard de metro en na het uitstappen renden Simon, Frank en ik de trappen omhoog. Dat bleken er echter meer te zijn dan we in eerste instantie gedacht hadden. Maar bikkels als we zijn stopten we natuurlijk niet en kwamen uitgeput boven. Het bleek dat we echter een goede invloed hadden op andere reizigers want velen hadden na ons besloten om ook de trap te nemen. Het kwam bij Simon spontaan op om een soort erehaag te maken voor deze New Yorkers en onder hard applaus en high fives verwelkomden we vele reizigers boven aan de trap. Geweldig om te zien hoe Amerikanen hier dan in mee gaan, iedereen lachen en enthousiast in plaats van chagrijnige Nederlanders die gewoon doorlopen met een strakke kop. Na een ontbijtje bij Fresh & Co (de health food variant van een fast food restaurant) liepen we onze eerste bestemming in, te weten Greenwich Village. Het is altijd gezellig om daar doorheen te lopen, want de sfeer is er relaxed en nergens zo relaxed als op Washington Park Square. Ondanks de hitte die er inmiddels al was, was het erg druk met veel optredens, van gitaristen en zangkoren tot mensen die touwtje springen tot een kunst hadden gemaakt en waar je (tegen betaling) mee mocht doen. Het is altijd een bijzondere verzameling van mensen hier, neem er de tijd voor om daarvan te genieten als je in New York bent.

Last night in New York

Engelse boksfans in Brooklyn

Onze verkenning van Brooklyn bracht ons langs diverse straten die het aanzien meer dan waar waren en waar we onder andere een rustpauze namen bij een van de vele brouwerijtjes die Brooklyn rijk is. Daar was het echter zo druk, dat we na een half uur weer het hazenpad kozen. Daarna kwamen we onder andere langs het Barclays Center, normaal de thuishaven van het basketbal team de Brooklyn Nets, maar vanavond het strijdtoneel van een bokswedstrijd tussen en Amerikaan en en Engelsman van Algerijnse afkomst (Amir Kahn). We zagen wat TV opnamen en er bleken ook een handvol fans uit de UK overgekomen te zijn. De kaartjes voor de wedstrijd bleken al uitverkocht te zijn en op de zwarte markt waren ze veel en veel te duur, waarna we zo rond een uur of 22.00 eigenlijk geen idee meer hadden wat we zouden gaan doen.

Taartje van Carlo

Maar we zijn niet voor één gat te vangen. Vanaf Brooklyn was het maar een klein stukje rijden naar Broadway op Manhattan, want er stond nog een actie open die we al vaak uitgesteld hadden. Gedurende de vakantie waren we namelijk al heel vaak langs Carlo's Bakery op Times Square gelopen. Carlo is een bekende chef die in de USA een programma op TV heeft, Cake Boss, waarin hij de prachtigste taarten maakt. De oorspronkelijke winkel staat in Hoboken, maar inmiddels zijn er al vele vestigingen. Volgens de dochters van Frank waren dit "hemelse taartjes", dus wilden wij ze graag proeven, maar iedere keer dat we langs de vestiging op Times Square kwamen was het er voor ons veel te druk. Deze keer besloten we om wat er ook gebeurde in de rij te gaan staan. Dat bleek geen probleem, want het was wel druk, maar niet overdreven. Wat mij wel opviel was dat het eigenlijk een soort McDonalds was, want je kon er ook aan plastic stoeltjes zitten om met plastic bestek je taartje te eten. Dat had een Puerto Ricaans gezin ook gezien, want wij waren er met de hele familie, kochten er een taart en gingen er de verjaardag van een van de gezinsleden vieren. Kennelijk gebeurde dat vaker, want niemand in de zaak keek er van op. Toen wij bijna aan de beurt waren, had Frank even een moeilijk momentje, want de persoon voor hem kocht precies alle koekjes waarvan hij er een wilde proberen. Met wat Volendams gevloek in mijn oren, zag ik dat er uiteindelijk nog wel dezelfde koekjes waren, alleen wat kleiner, maar voor de smaak maakte dat natuurlijk niet uit, dus Frank was alsnog gelukkig. Ikzelf had een aardbeien taartje met VEEL slagroom. Wat zal ik er eens over zeggen: het was zeker een lekker dessert, maar na alle verhalen kon het toch niet helemaal tippen an de verwachtingen die ik ervan had (het gebak in Grand Central Terminal bij Magnolia Bakery was beter, vond ik). Mocht er geen lange rij staan en je trek in iets zoets hebben dan is een bezoek aan Carlo's Bakery prima om te doen, maar er speciaal voor heen rijden zou ik niet direct meer doen.

Hiermee kwam een einde aan onze laatste avond in New York. Na een korte metrorit en onze dagelijkse avond wandeling waren we weer terug in Ravel en met moeie voetjes gingen we te bede. 

Ki Sushi in Brooklyn

Vers bereide sushi bij Ki-Sushi

Het restaurant van de avond was Ki-Sushi. Jammer dat we weer meer dan een uur onderweg waren vanuit Coney Island, dit was wel de dag waarop we het meest gereisd hebben, zonde van de tijd, eerlijk gezegd. Tijdens het stukje lopen van het metro station naar het restaurant, dook ik nog even de plaatselijke LuLuLemon binnen om een shirt voor Ans te kopen, maar daarna schoven we snel aan een van de tafels bij Ki-Sushi. Er werd eerst gevraagd of we gereserveerd hadden, dat was niet het geval en leverde moeilijke blikken op, wat mij wat verbaasde aangezien er maar weinig tafels bezet waren. Echter, een kleine 20 minuten later begreep ik de vraag wel, want toen was het restaurant inmiddels tot de nok toe gevuld en werden er mensen weggestuurd bij de deur. Als voorgerecht hadden Simon, Frank en ik een sushi rol en als hoofdgerecht namen we de kip teriyaki. Rene was afwijkend bezig en ging voor de groze en de sashimi. Allemaal uitstekend eten, maar Ki-Sushi heeft er, ten opzichte van 5 jaar geleden en wat Amerikaanse aanpak op nagehouden, wat betekende dat ongeveer anderhalf uur na binnenkomst we alweer buiten waren. Daar scheiden voor de rest van de avond onze wegen: René had er zat van en ging naar het hotel, terwijl Frank, Simon en ik verder ging met het verkennen van Brooklyn. 

Coney Island

De dappere strijders

Na een metrorit van meer dan een uur, stopten we uit bij een van de meest bekende plekken in Brooklyn: Coney Island. De meest korte en krachtige beschrijving hiervan is dat het een permanente kermis is, met hier en daar wat grote attracties. Het was een korte wandeling van het metro station naar de boulevard, waar het druk op het strand bleek te zijn, maar er bijna niemand de moeite nam om de attracties van het pretpark te bezoeken. Maar wij waren hier niet voor het strand, wij waren hier voor de moeder aller achtbanen: The Cyclone. Deze houten achtbaan is in 1927 gebouwd en daarmee de oudste nog functionerende achtbaan ter wereld. Er stonden flink wat dranghekken om iedereen die erin wilde in goede banen te leiden, maar dat bleek niet nodig te zijn, want er was echt helemaal niemand te vinden. Dat betekende dat Frank en Simon zonder problemen door konden lopen en 1 minuten naar aankoop van de kaartjes al in de wagonnetjes zaten, samen met een wat oudere donkere dame, die een ritje in de Cyclone op haar "bucket list" had staan. Ondanks dat het natuurlijk niet de meest geavanceerde achtbaan ter wereld was, maakte hij toch genoeg indruk op de heren om het de entree prijs meer dan de moeite waard te vinden. Zelfs toen bleek dat Frank zijn zonnebril tijdens de rit verloren was (de Brutus gaf er echter niets om, "dan gooien we er gewoon 5 dollar tegenaan voor een nieuwe", riep hij uit). Na dit bezoek liepen we nog even langs alle attracties, maar werd er geen geld meer uitgegeven. Na een korte blik op het stadion van de Brooklyn Cyclones (een farm team van de New York Mets), was ons bezoek aan Coney Island wel klaar en besloten we weer terug te gaan naar het stuk van Brooklyn dat direct aan Manhattan grenst om daar de avond door te brengen. Mijn afdronk: Coney Island is een begrip in de New Yorkse cultuur en als echte USA liefhebber moet je het een keer gezien hebben, maar voor mij zal het bij deze ene keer blijven, net zoals de Navy Pier in Chicago (die hier wel mee te vergelijken is).

Radegast

Echte Duitse kost....

Williamsburg is een van de nieuwe, hippe wijken in New York. Van mijn boksmaat Glenn Jagmont had ik de tip gekregen om te gaan eten bij Radegast, een Duitse Biergarten die in het hartje van deze wijk gevestigd is. Vanaf de halte van de watertaxi was het ongeveer 10 minuten lopen naar Radegast. Daar aangekomen waande je je even in Beieren, met lange houten tafels en een serveerster die met vele grote pullen bier in haar handen door de zaal liep. Het was echter erg rustig, waardoor de sfeer er niet echt in zat. Ook was er geen airco, waardoor het vies benauwd was. Van het lunch menu bleken alleen de hamburgers en de worsten aanwezig te zijn. Tot overmaat van ramp was de bierkaart gevuld met, hoe verrassend, Duitse bieren die ook nog eens bizar duur waren. Vervelend, want mijn reisgenoten wilden juiste micro brewery biertjes uit Brooklyn proeven, maar die waren hier nou juist niet te krijgen. Voeg hier aan toe dat tijdens onze lunch we er ook nog achter kwamen dat onze volgende stop, Coney Island, meer dan een uur met de metro rijden was en je kunt je voorstellen dat we wel eens een betere sfeer aan tafel hebben gehad. Het is niet anders, elke vakantie zit er wel eens iets tegen en tot nu toe was bijna alles probleemloos verlopen. Dus even overheen stappen, de worsten en hamburgers opeten, de biertjes ledigen en op weg naar onze volgende plek van bestemming.

Wat ad hoc Brooklyn zaken

Brooklyn Bridge Park geeft mooie foto mogelijkheden

Na de oversteek van de Brooklyn Bridge was het even flink zoeken om René weer te vinden, maar na een kwartiertje ronddwalen vonden we hem weer bij een van de parken. Daarna zouden we de noord-west kant van Brooklyn gaan verkennen, maar laten we het erop houden dat dit niet het best onderzochte deel van onze vakantie was. Uiteindelijk maakten we een leuke wandeling langs plekken die ik in 2010 ook met Ans bezocht had: de Brooklyn Heights Promenade en de Brooklyn Ice Cream Factory (de Sundaes zijn daar geweldig!). Helaas was Grimaldi weer te druk om een pizza te pakken (er stond een rij van meer dan 30 mensen buiten te wachten). Voor de lunch hadden we het plan opgevat om deze in de hippe, nieuwe wijk van Brooklyn, Williamsburg, te gebruiken, maar ook hier had onze research tekort geschoten. Brooklyn blijkt namelijk wat groter dan verwacht en in plaats van snel op een neer te kunnen met de metro, moesten we de watertaxi nemen. Laat die nou net vertrokken zijn.....Het betekende dat we nog even een bezoek konden brengen aan het Brooklyn Bridge Park, voordat we de boot op stapten om naar Williamsburg te varen. Een geluk bij een ongeluk, want het boottochtje bleek, ondanks de eerste bijzonder onbeschofte Amerikaan die we tegen kwamen, een mooie aanvulling op onze dag te zijn!

Brooklyn Bridge

In de stalen kabels van de Brooklyn Bridge

Het was alweer de voorlaatste dag van onze vakantie, maar daarom was de pret er niet minder om. Vandaag gingen we de 5de borough van New York aandoen, te weten Brooklyn en daarmee was die queeste dan compleet (in het oude Foursquare hadden we er vast een badge voor gekregen....). De start zou zijn bij Clinton Street Bakery, maar daar aangekomen bleek er een enorme rij voor de deur te staan, waarna we maar besloten om bij het Pause Café aan de overkant te ontbijten. Ontbijt was ok, maar niet bijzonder te noemen, misschien hadden we toch beter kunnen wachten :-). Daarna namen we de metro naar het begin van de Brooklyn Bridge, waar Simon, Frank en ik uitstapten, terwijl René een paar haltes doorreed, omdat hij vanwege hoogtevrees de brug niet over durfde te lopen. Bij het verlaten van het metro station, was het geen probleem om de brug te vinden: er stond een groot bord met de richting, maar ook de hordes mensen die dezelfde richting opliepen was een weggevertje: we waren zeker niet de enigen die het idee hadden opgevat om met dit prachtige weer de brug te voet over te steken. De brug zelf is een kleine drie kilometer lang en heeft magnifieke bogen. Ook het geheel van staalkabels geeft het een zeer herkenbaar uiterlijk. De ondergrond waarover je loopt zijn houten planken, wat het geheel een sfeer uit vroegere tijden geeft, ondanks het feit dat onder je de auto's voorbij razen. Er waren ontzettend veel toeristen en ook veel schoolklassen die vandaag een wandeling over de brug maakten.

Crossing the bridge

Ik vraag me dan wel altijd af wat kinderen van een jaar of vijf nu van zo'n uitje opsteken, ik was er zelf nooit zo ondersteboven van als kind zijnde, maar als volwassene vond ik de oversteek toch wel echt heel erg gaaf om te doen. Je krijgt een mooi uitzicht op zowel Brooklyn als ook op Manhattan en het is toch ook echt een ervaring om mee te maken om over een van de meest bekende bruggen van de Verenigde Staten, zo niet van de wereld te lopen. Fietsend schijnt het ook erg leuk te zijn om te doen, maar ondanks dat er een apart fietspad was (nou ja, een stukje van de brug was met hier en daar een paaltje afgezet), is dat op een drukke dag zeker niet aan te raden, ik heb op onze wandeling een keer of vier een "bijna ongeluk" zien gebeuren en dan geeft het wegdek echt niet mee. En als het dan om 3 km gaat, ben je ook wel snel uit gefietst. Nee, mijn tip is toch echt om dit te voet te doen, heb je ook wat makkelijker de ruimte om van de vele mooie uitzichtpunten te genieten!

Club Penthouse

"Onze" brug vanaf de rooftop bar van het Ravel

Na het concert van Billy Joel vertrokken we weer naar het hotel, waar we bij aankomst benaderd werden door twee jonge "dames" (en ik gebruik die term losjes....) die ons probeerden over te halen om onze "most embarrising moments" te vertellen, zodat zij deze konden delen op hun YouTube Kanaal. Ondanks dat het moeilijk was, lieten wij ons niet in de verleiding brengen (yeah, right) en gingen naar onze kamer. Daar hoorden we de Turkse Disco die die avond plaats vond dwars door ons plafond stampen en omdat we eigenlijk wel eens een kijkje vanaf de rooftop bar op Manhattan wilde nemen, gingen we naar boven. Druk was het in Club Penthouse niet te noemen en terwijl de Turkse Disco vol continue doorging (van pauzes hebben de artiesten niet gehoord) en er af en toe geld op de grond gegooid werd (dat is de manier om je waardering voor de artiesten te tonen) zagen wij een mooi uitzicht op de skyline van New York aan de ene kant en aan de andere kant werd een lesje "gold digging" gegeven, want er waren diverse dames die met oudere hotel gasten aan het aanpappen waren en waar de drankjes niet aan te slepen waren. Niet verwonderlijk hadden de dames die wij beneden hadden gezien ook de weg naar de club gevonden en een heer met grijze haren aan de haak geslagen. Aangezien wij de enige nuchtere mensen in de club waren, was het vermakelijk om te zien, maar na een half uur waren we er wel klaar mee, gingen we weer naar onze kamer en sliepen we rond 1 uur 's nachts in, nog wat Billy Joel liedjes neuriënd.

Billy Joel in Madison Square Garden

Buiten bij Madison Square Garden

De rest van de middag liepen we rustig Broadway af, onder andere met een bezoek brengend aan de New York vestiging van Forbidden Planet en The Strand (de grootste boekenzaak van de VS). Rond zes uur was het tijd om te gaan eten (daar zouden we René ook weer treffen), we hadden een reservering bij Becco's. Ik had daar goede herinneringen aan, maar ik vond het deze keer wat tegenvallen. Het was superdruk en de pasta's waren prima te hachelen, maar de bediening vond ik voor Amerikaanse begrippen ongeïnteresseerd, op het onbeschofte af. Gelukkig moesten we snel weer weg, want om acht uur ging ons hoofdprogramma van de avond beginnen, te weten het concert van Billy Joel. We hebben bijzondere herinneringen aan Billy, zo kochten we bijvoorbeeld bij ons eerste bezoek aan New York in 1993 zijn toenmalige nieuwe CD, River of Dreams bij Tower Records (een mega platenwinkel, die inmiddels zoals zovele ter zielen is gegaan). Die CD blijkt tot nu toe de laatste studio plaat van Billy Joel te zijn geweest en ik vermoed dat er ook geen nieuwe meer gaan komen. Een van zijn nummers hebben we in een busje van Venice Beach terug naar ons onderkomen in Los Angeles (de Banana Bungalows) mee zitten galmen om René aan de Duitse vrouw te brengen :-).

Leuke geste, Gavin ging wandelen door het publiek!

Binnen een half uur waren we bij de plek waar het concert gehouden werd, te weten Madison Square Garden. Bij binnenkomst kregen we al direct een eerste schok te verwerken: de verkoopster van het eerste biertentje dat we tegen kwamen viel als een blok voor Frank (of het was een goede manier om iemand een biertje voor veel dollars te verkopen, de meningen zijn er nog over verdeeld :-)). Daarna liepen we naar onze plaatsen en kwamen tot de conclusie dat om vijf minuten voor acht de zaal nog maar voor een kwart gevuld was. Echter, om acht uur strak ging het licht uit en begon het voorprogramma te spelen. Naast mij zag ik wat vragende blikken bij mijn maatjes, maar ik had gelijk door dat Gavin DeGraw op het podium stond. Dat was schok twee, want dit is in vele grote zalen een hoofd act, maar Gavin vertelde dat hij altijd al een bijzonder grote fan van Billy Joel is geweest en de eer om voor hem te openen zo groot vond, dat hij graag een stapje terug deed voor zijn leermeester. Bijzonder inderdaad om te zien, want in Europa speelt Gavin DeGraw voor meer mensen dan Billy Joel.

Billy stal de show

In de VS is dat niet het geval, want toen DeGraw klar was met zijn set om 20.40 uur, begon de zaal opeens vol te stromen, wat ertoe leidde dat om 21.00 uur alle plaatsen bezet waren (voor de 17de keer op rij overigens...). Geen seconde later gingen de lichten uit en begon Billy met zijn set. Het was een feest der herkenning, want alle bekende nummers kwamen voorbij (behalve in het in de USA nog steeds controversiële Goodnight Saigon), zelfs Uptown Girl, het nummer dat Billy voor een van zijn ex-vrouwen had geschreven en waarvan hij na de scheiding had gezegd het nooit meer te zullen spelen (kennelijk heelt tijd alle wonden, of doet een zak geld wonderen :-)). Daarnaast waren er nog twee intermezzo's. Bij de eerste kwam Felix Cavaliere op het podium om een nummer van The Young Rascals te spelen, te weten Good Lovin' (een nummer wat ik goed kende, maar geen idee had van welke band dat eigenlijk was). Het tweede optreden was een "blast from the past", want met de aankondiging dat een vriend van Billy ons een "religious song" wilde gaan laten horen, kwam Chainsaw, net als in Billy zijn laatste optreden in Rotterdam, ten tonelen om zijn uitvoering van ACDC's Highway to Hell te vertolken. De set werd afgesloten met Piano Man, maar natuurlijk kwam er een toegift met ons favoriete nummer You May Be Right en werd de avond afgesloten met Only the Good Die Young. Na iets meer dan twee uur was Billy klaar en kwam er een einde aan een gedenkwaardige avond: het was geweldig om deze rasartiest weer aan het werk te zien, maar helemaal om hem dat te zien doen in zijn thuishaven Madison Square Garden. Kort samengevat: een avond om nooit te vergeten! 

Muziek in Bryant Park

Even tukken

Na het bezoek aan Top of the Rock besloot René terug te gaan naar het hotel om wat uit te rusten, terwijl Simon, Frank en ik naar Broadway liepen om van daaruit naar de zuidpunt van Manhattan af te zakken. Het was inmiddels flink warm geworden, ongeveer 33 graden Celsius, waardoor er een moeheid over ons heen neerdaalde. Tijd dus om even rustig te zitten en ook om even een toilet op te zoeken, want door de warmte hadden we al heel veel water gedronken. Dat was nog even een hele toer, want waar je in de USA normaal overal winkels en restaurants vindt waar je even een pitstop kunt maken, was dat hier een stuk lastiger, totdat ik een ranzige pizzeria vond, waar ik terecht kon. Jaja, soms kan dat een hele opluchting zijn! Bij terugkomst zag ik Frank met de ogen dicht zitten en Simon was op een bank gaan liggen. Maar na deze powernapjes konden we weer verder.

De zangeres van The Engagements

Het was een kort loopje richting Bryant Park, waar we langs wilden lopen, gewoon, omdat het kon. Maar aldaar aangekomen bleek er net een muziekaal optreden te starten. Deze week was er een film festival, georganiseerd door HBO, waar op een groot scherm in Bryant Park gratis films getoond werden. Niet de hits van nu, maar klassiekers van vroeger. De eerste film die men op het festival ging tonen was Back to The Future en de band die het podium op was gekomen, The Engagements (een band bestaande uit 11 mensen), ging allemaal nummers uit deze film spelen. Er stonden stoelen net voor het podium, dus we gingen zitten om een nummertje of twee te kijken om daarna weer door te lopen. Echter, vanaf de eerste tonen van de muziek, was het gelijk een feest, waarbij bleek dat er veel mensen in de band waren die konden zingen, want bijna ieder nummer kwam er een andere zanger naar voren, waarbij eigenlijk de enige stabiele factor de zangeres was die elke nummer meedeed. In plaats van de twee nummers waarvan we hadden gedacht die we zouden blijven kijken, bleven we de hele set van bijna een uur zitten, om mee te zingen, stampen en klappen. Het optreden eindigde met een uitvoering van de klassieker Power of Love, oorspronkelijk door Huey Lewis and the News. Dit zijn toch wel echt leuke momenten in een vakantie, situaties die je niet verwacht of voorspellen, maar die dan gewoon gebeuren en waar je dan flexibel op in moet spelen. Een onverwacht pleziertje, zo kunnen we dit optreden van The Engagements het best beschrijven. Echt leuk!

Top of the Rock

Top of the Rock, baby!!!

Een goed gevulde maag en met de oren nog vol muziek, zo verlieten we Ellen's Stardust Diner, om een korte wandeling te maken naar Rockefeller Center. Het was heerlijk weer, het zonnetje scheen en er was een klein briesje. Ook voor deze attractie hadden we tickets waarmee we op een vaste tijd naar binnen konden, zodat we niet in lange rijen hoefden te wachten. Achteraf bleek dat niet echt noodzakelijk te zijn geweest deze dag, want er was bijna geen kip te bekennen. Wellicht had dat iets te maken met de boodschap die ons bij binnenkomst verteld werd, namelijk dat het zicht vanaf het "observation deck" om precies te zijn 0 (als in nul) procent was. Dat was natuurlijk wel even een grote tegenvaller, want met 0 procent zicht zie je niet zoveel :-), maar we kregen wel direct de aanbieding om de kaarten voor een ander moment in te ruilen. Toen wij aan het besluiten waren wanneer we dan terug zouden komen, kwam er een bericht dat het zicht aan het verbeteren was en dat er nu ongeveer 50 tot 75% zicht was.

Het was inderdaad wat mistig

Wat doe je dan? Het programma van de komende dagen zat tjok en tjok vol en er waren ook weinig tot geen momenten meer dat we hier in de buurt terug kwamen. Daarom besloten we toch maar gewoon naar boven te gaan. Zoals gezegd was er verder bijna niemand, dus liepen we richting liften, waar we eerst nog in een opvangruimte kwamen (die is zeker nodig als het druk is) om drie filmpjes over het gebouw te bekijken, alvorens we naar boven gingen. De lift bracht ons in minder dan een minuut omhoog, waar we vervolgens alle drie de verdiepingen van het observatie deck betraden en echt geweldig mooie uitzichten over New York voorgeschoteld kregen. De eerste twee verdiepingen werden nog met glas omringd, op de derde verdieping heb je daar geen last van en deze geeft dan ook de beste onbelemmerde "views". Het was inderdaad jammer dat het wat mistig was, waardoor de zaken die wat verder af lagen in mistflarden gehuld was (mn richting Bronx was dat het geval), maar ondanks dat was het toch bijzonder imposant hoe New York er van boven af uit ziet. Dertig dollar vind ik persoonlijk nog steeds stevig aan de prijs (het is in ieder geval goedkoper dan ESB of het nieuw geopende deck op het nieuwe WTC), maar toch zeker wel de moeite waard!

Ellen Stardust Diner

Almost heaven, West Virginia.....

Deze donderdag begonnen we met een ontbijtje op Broadway. Niet bij een gemiddelde diner, maar bij de Ellen Stardust Diner. Qua eten is het niet bijzonder, de normale Amerikaanse kost maar wel wat beter dan gemiddeld. Waarom ga je er dan heen? Nou, omdat de bediening daar heel bijzonder is. Alle mensen die daar namelijk werken, zijn afgestudeerd aan het conservatorium en hebben de droom om op Broadway in een musical te spelen. Om dat aan te tonen, zingen ze om de beurt een nummer, zodat bijna continue tijdens het eten er bekende liedjes te horen zijn (zoals Crazy Little Thing Called Love van Queen en Country Road van John Denver). Soms komen ze uit een musical en soms zijn het gewoon populaire nummers die bijna iedereen mee kan zingen. Onze serveerster deze dag was Dee, die ons met het gebruikelijke Amerikaanse enthousiasme bediende en zelf ook enkele liedjes voor haar rekening nam, waarbij we ervan overtuigd waren dat zij misschien wel de beste van het stel was (hoewel de jongen die John Denver klassiekers ten gehoren bracht er ook wel mocht zijn). Dat haar talent niet onopgemerkt was gebleven (en dat wij dus ook wel oor voor goed geluid hebben), bleek wel uit het feit dat Dee ons vertelde dat ze inmiddels ook een rol had gescoord bij The Lion King. Good for her!! Wij hebben er in ieder geval van genoten, een bezoekje aan Ellen Stardust Diner is een absolute aanrader voor iedereen die een Amerikaans ontbijt met mixen met live muziek! 

Fogo de Chao

Na ons bezoek aan het 9-11 memorial en museum liepen we een stukje om een korte shop stop te doen bij Century 21, waar Simon en ik droog bleven staan en Frank en René aankopen deden, waarbij het spijkerjasje van René het meest in het oog sprong (René gaat binnenkort ook een staartje in zijn haar nemen en zijn motorrijbewijs halen :-)).  Daarna reden we door naar het restaurant van de avond, een klassier onder The Boys, namelijk Fogo de Chao. Tijdens deze reis kregen we de enige regendruppels van de vakantie op ons hoofd, maar ook dat was maar marginaal. Foto was zoals altijd: druk en met heel veel vlees. Om eerlijk te zijn voelde ik me een beetje ongemakkelijk, want waar wij in t-shirts en shorts binnen kwamen, liepen alle andere bezoekers er keurig gekleed bij. Al met al waren we een uurtje of twee binnen, werd er veel gelachen en gegeten en zaten aan het eind van het bezoek de buikjes vol. Op zich was het een geslaagd bezoek, maar ik moet wel eerlijk zeggen dat ik inmiddels wel Fogo een beetje gezien heb. Mochten mijn maatjes volgend jaar weer hierheen willen, dan ga ik natuurlijk mee, maar voor mij is het geen "must".

9/11 Memorial

In het 9/11 museum

Vanaf de USS Inteprid was het een korte metrorit naar het financieel hart van de Verenigde Staten: Wall Street. Dat was de halte waar we uit moesten stappen om van daar naar het 9-11 memorial en museum te lopen. Normaal was dat geen probleem, maar er was wat extra "werk aan de weg", waardoor we een flinke omweg moesten maken. Hierdoor waren we iets later dan op onze toegangstickets aangegeven stond, maar dat bleek geen probleem te zijn, want er was geen rondleiding, maar de tijd was eigenlijk alleen om ervoor te zorgen dat de museum niet te druk werd. Het museum staat overigens op de plek waar de torens die door de terroristen neergehaald werden gebouwd waren. Bepaalde fundamenten van het gebouw zie je ook nog op de oorspronkelijke plaats binnen het museum liggen. Nadat we de grote hal waren binnengelopen, startten we onze telefoons weer op om daar de app van het museum te openen en deze te gebruiken om een audiotour door het museum te gaan volgen. Het was een bijzonder indrukwekkend geheel (onder andere een galerij waarin de foto's hangen van alle slachtoffers, die zo nog meer een eigen gezicht krijgen en era heel persoonlijk maakt). De tour duurde ongeveer 90 minuten en ik heb bijna de gehele tijd met kippenvel op mijn lichaam gelopen van alle zaken die ik hier gezien heb en het drama dat hier plaats heeft gevonden. Je kunt er nog veel langer blijven, maar op een gegeven moment zat mijn "werkgeheugen" wel vol en moest er eerst iets verwerkt worden alvorens ik meer kon innemen. Daarom ging ik met Simon alvast naar buiten om nog even het memorial te bekijken. Frank een Rene volgden niet veel later. We maakten nog een fraaie foto van het memorial doordat Frank en ik Simon optilden voor het juiste perspectief, maar dat werd niet gewaardeerd, want bijna direct kwam er een Ranger aan die ons kwam waarschuwen dat we dat toch echt niet mochten doen....voorzichtigheid troef hier in dit deel van New York City. 

USS Intrepid

Astronaut René reporting in for duty

De USS Intrepid is een vliegdekschip dat in diverse oorlogen heeft deelgenomen. Sinds enkele decennia ligt het aan de ketting, nadat de huidige eigenaar het opkocht net voordat het naar de schroot gebracht zou worden en er een museum van besloot te maken. Op het topdek van de boot staan verschillende vliegtuigen en helicopters om te bewonderen. Je kunt ook daar het schip in, waarna je door diverse ruimtes geleid wordt en vrijwilligers je over het schip kunnen vertellen. Franks, Simon en ik gingen van kamer naar kamer en kwamen daar Steve tegen, een jongen met een hipster uiterlijk die ons ontzettend veel over het schip kon vertellen. Zoals eerder gezegd, dan gaat zoiets toch echt veel meer leven. Na hem uitgebreid aan de tand te hebben gevoeld liepen we verder, kwamen nog in andere locaties, onder andere de brug, waar we konden zien dat het schip echt met maar 1 stuurwiel gestuurd werd (je gelooft het niet....). Na deze rondwandeling liepen we, inclusief René, naar het onderdeel op het schip dat over de ruimtevaart ging en de Space Shuttle Enterprise "opgebaard" ligt. Ik vond dat deel een stuk minder interessant (maar ja, ik ben ook niet zo van de ruimtevaart), zodat we een oude bekende tegen kwamen. Daar was Steve namelijk weer, die ons ook heel veel wetenswaardigheden over de ruimte programma's van de USA en Rusland wist te vertellen. En ja hoor, het ging alweer veel meer leven! Hierna keken we nog wat rond bij diverse andere opstellingen in het schip, maar toen begonnen we er wel weer genoeg van te krijgen (hoeveel vliegtuigen kun je hebben in twee uur). Het bezoek aan de onderzeeër sloegen we over, ondanks het feit dat toen wij er langs liepen we Steve daar ook weer op zagen duiken! 

The Circle Line

Op de boot, bij deBrooklyn Bridge

Na Queens bezocht te hebben, bleven we deze woensdag op het onderdeel van New York dat het meest bekend is bij de meeste mensen: Manhattan. De ochtend werd in beslag genomen door een rondvaart om het eiland heen. De meest bekende maatschappij om dan mee te varen is The Circle Line en ook wij stapten daar aan boord. Nu sta ik niet bekend om mijn voorliefde voor boten, maar samen uit, samen thuis, dus ik vergezelde mijn maten op het bovendek. De tocht duurde plus minus 2,5 uur. Het is altijd leuk als er een gids bij is, want die geeft je toch wat meer info over de dingen die je ziet en dat perspectief is altijd erg interessant. Ook deze rondvaart had een gids, maar hij bleef de hele tijd binnen staan en was bijna niet te verstaan op het dek waar wij zaten. Jammer.......Het was wel gaaf om langs het vrijheidsbeeld te varen en onder alle grote bruggen door te gaan. De stad vanaf het water zien geeft toch weer andere perspectieven. Nadat we van boord kwamen, liepen we een kwartiertje naar de Sullivan Street Bakery, waar er precies vier krukjes stonden waar we op plaats konden nemen om een goede koffie te drinken en lekkere broodjes te eten, meer Europees van stijl dan de normale USA versies. Weer gespijsd en gelaafd gingen we weer op pad en liepen naar onze volgende halte van vandaag: de USS Intrepid.

Corner Bistro

Het broodje van René

Na de wedstrijd hadden we allemaal toch nog wel een knaagje in ons maagje. Dat was eigenlijk al wel voorzien, dus stond er een bezoek gepland aan de Corner Bistro in Long Island City, een café annex diner, die tot 4 uur 's nachts open was en volgens de geruchten een van de beste hamburgers van LIC scheen te serveren. Dat mocht dan zo zijn, het betekende niet dat op dinsdag om 23.00 uur het er een drukte van belang was. Net als bij de Pony Bar op maandag, was het niet echt druk te noemen. Dat betekent wel dat we snel aan tafel konden (er stonden er immers genoeg leeg) en we snel ons eten geserveerd kregen.  Was het de beste burger die ik ooit gegeten had? Nee, zeker niet. Het is prima te eten (en zeker als je trek hebt, dan glijdt het er makkelijk in), maar hij gaat het niet winnen van bijvoorbeeld The Five Guys. Al met al voldoende om niet met een knorrende maag naar bed te gaan, want dat was onze volgende etappe: Ravel en direct naar bed, want woensdag stond er alweer een erg drukke dag op Manhattan op ons te wachten.

Mets versus Phillies

Op de foto met Mr Met

Citi Field is het nieuwe stadion van de New York Mets, een paar jaar geleden uit de grond gestampt ter vervanging van het oude Shea Stadium waar ik jaren geleden al eens een wedstrijd van de Mets met Ans had gezien. We waren lekker op tijd, zodat we niet hoefden te dringen om het stadion binnen te komen (nu hoeft dat eigenlijk nooit bij een wedstrijd van de Mets, maar goed.....). We werden vrolijk door een steward welkom gehete, die vervolgens een hatelijk opmerking naar René maakte, vanwege de Tampa Bay pet die René op had (die avond speelden de New York Rangers tegen de Tampa Bay Lightning in de halve finale van de Stanley Cup). We brachten een kort bezoek aan het Mets Museum, waar onder andere de twee World Serie Throphies ten toon gesteld zijn en waar ook de diverse verschijningsvormen van Mr Met, de mascotte van de Mets, zoals deze door de jaren heen zijn ontstaan, te zien zijn. Het museum eindigde, hoe kan het ook anders, in de gift shop. Daar kocht René een nieuwe pet en ik een t-shirt van Matt Harvey, één van de ster pitchers van de Mets. Aangezien we 's middags al goed gegeten hadden, konden we het voor de wedstrijd afdoen met de traditionele hot dog. We liepen naar het food court dat in het stadion gevestigd was en bij een van de kramen stond echt een gigantische rij......we hadden het kunnen raden, het bleek een vestiging van de Shake Shack te zijn! Vanwege die rij kochten we onze hot dog bij een andere kraam, best ok, maar zeker geen Dodger Dog. Na het opeten hiervan en het inslaan van een paar biertjes liepen we naar onze plaatsen.

Jacob DeGrom was de startende werper voor de Mets

Ongeveer een kwartier voordat de wedstrijd zou beginnen installeerden we ons in de ruime stoelen en bijna direct begon iemand het Amerikaanse volkslied te zingen. Het blijft toch altijd bijzonder dat alle mensen in het stadion dan uit volle borst meezingen (en dat doen ze dan alle 156 wedstrijden per jaar.....). Achter ons had inmiddels een klas scholieren van rond de 15/16 jaar plaats genomen die echt geen enkele interesse in de wedstrijd hadden en continue bezig waren selfies te nemen en "coole" opmerkingen te maken richting het enige meisje in de groep. Ik zou zeggen: waarom kom je dan naar het stadion, ga lekker naar een bar. De wedstrijd begon erg eenzijdig, de Mets namen snel een voorsprong en de startende werper van de Mets, Jacob DeGrom, ging als een Brutus tekeer en stond maar een paar honkslagen toe en toen hij er na 7.1 inning af ging, stonden de Mets met 3 - 0  voor en leek er geen vuiltje aan de lucht. Nadat hij echter van de heuvel verdween, maakten de vervangers er een zooitje van en plotseling stonden de Mets met 3-4 achter. Gelukkig trokken ze een puntje recht in de 9de inning, zodat we naar free baseball over gingen, een ander woord voor extra innings. In de 10de slagbeurt scoorden de Phillies niet, maar zorgde de Mets ervoor dat ze de wedstrijd door een walk off two base hit de bevrijdende treffer scoorden. Het was mooi om te zien dat wij allemaal in de wedstrijd meegezogen werden en met een goed gevoel voor onze hometoon heroes verlieten we uiteindelijk het stadion richting Long Island City.

Queens

Welcome to Queens

Op Grand Central Terminal namen we weer de 7-train en reden een stuk naar het oosten, Queens in. Na een paar haltes stapten we uit, om onze verlate lunch te gebruiken bij een Thaise restaurant, Sri Pra Phai,  dat we uitkozen, omdat ze ook uitserveerden in hun tuin. Het was een prima lunch en ook meer dan genoeg om geen zwaar diner te hoeven nuttigen, wat goed uitkwam omdat om zeven uur 's avonds al de honkbal wedstrijd begon waar we heen zouden gaan. Het was leuk om naar het restaurant te lopen en zo ook de sfeer in het echte Queens te kunnen proeven. Je zag dat ook de metro stations meer afgeleefd zijn dan in Manhattan. Toch een verschilletje :-). Na de wandeling pakten we weer de 7-train om door te rijden naar het eindpunt, Flushing. Toen we daar uitstapten, leek het wel een mierenhoop waar we in terecht kwamen. Ik begreep direct waarom Flushing door de New Yorkers "The Real Chinatown" genoemd wordt, want het is net of je plotseling ergens in het verre oosten terecht bent gekomen.

De Unisphere

Het was wel een hele ervaring om eens in Flushing rond te lopen. Er zijn meer teksten op straat te zien in het Chinees dan in het Engels en je wordt doodgegooid met Chinese restaurants en aanbiedingen voor massages worden je te pas en te onpas aangeboden, variërend van 15 dollar tot 70 dollar voor een half uur. Je vraagt je dan toch wat de verschillende handelingen zijn die uitgevoerd worden :-). We bezochten nog een manga winkel, zodat Frank iets voor zijn dochters mee kon nemen en liepen verder nog wat rond, maar het werd alweer tijd om onze stutten te trekken en af te reizen naar Corona Park, een halte terug rijden met de 7-train. Corona Park is de plek waar de World Fair van 1964 plaats vond en een van de landkaart van New York staat daar sinds die tijd, te weten de Unisphere, een wereldbol van metaal die 12 verdiepingen hoog is. René had last van zijn been gekregen, dus bleef hij bij de entree van het park zitten, terwijl Simon, Frank en ik het park betraden en in een kwartiertje naar de Unisphere liepen. Inderdaad een indrukwekkend monument die er van verschillende kanten bekeken heel anders uit ziet. Gelukkig was het niet heel erg druk, dus konden we rustig de tijd nemen om de Unisphere eens goed te bekijken. Daarna liepen we nog een half uurtje door het park, waar we veel hardlopers tegen kwamen (helaas is Corona Park net te ver weg van Ravel om daar nog een rondje te doen) om daarna weer terug te gaan naar René, want inmiddels zagen we de eerste mensen al op weg gaan naar Citi Field om de wedstrijd van de Mets te gaan bekijken!

Tussenstop bij Midtown Comics

Echt slecht personeel

Aangezien we toch in de buurt waren, brachten we nog even een kort bezoek aan het tweede filiaal van Midtown Comics. Enerzijds een succes, want Simon kon wat comics scoren, maar man, man, man, wat een ongelofelijk chagrijnige mensen werken daar, zeg. Ik heb een tijd lang met een t-shirt in mijn hand gelopen om te kopen (mede omdat ik nog steeds geen Flash t-shirt voor Jeroen had gevonden), maar door het bijzonder ongeïnteresseerde gedrag van het personeel hing ik het uiteindelijk weer terug. Op zeker geen aanrader, deze zaak. Gelukkig waren we niet heel erg omgelopen om de zaak te bereiken, dus vijf minuten nadat we Midtown Comics uitgelopen waren, stonden we alweer op Grand Central Terminal en stapten we in de E-train, op weg naar Queens, waar we de rest van de dag door zouden gaan brengen. 

Grand Central Terminal

De klok, een punt waar veel NY'ers afspreken

Na ons geslaagde ontbijt plus performance, was het tijd om een etage om hoog te gaan en de trappen naar de vertrekhal van Grand Central Terminal te gaan. Daar, startende bij de informatie kiosk waar alle vragen gesteld konden worden over welke trein waar vandaan wanneer waar naartoe zou vertrekken startten Simon, Frank en ik een audio tour, gebruik makend van de app die we voor een coole 4 dollar gedownload hadden. Na een minuut leerden al direct iets, namelijk dat we geen Grand Central Station moesten zeggen, want bij een station rijden treinen er treinen doorheen op weg naar andere bestemmingen, maar bij de Terminal eindigden of begonnen alleen treinreizen. Het is maar even dat je het weet. De app tour bracht ons vervolgens op veel verschillende plekken binnen, maar ook buiten Grand Central Terminal, die allemaal iets bijzonders brachten. Zo moesten we naar het plafond kijken, met mooi schilderingen, maar daar ook bijzonder was om te zien, was dat men bij de laatste reiniging een meter het plafond zo smerig had gelaten als het was en dat was echt een verschil van dag en nacht! Verder kwamen we bij de "fluisterpilaren" (vlak gelegen bij de Oyster Bar, een ander icoon uit New York), waar door de akoestiek geluid van de ene pilaar naar de andere reisde. Natuurlijk geloofden we dat niet, maar verdomd, je kon elkaar echt uitstekend verstaan als je tegen de pilaar aan ging praten.

In de hal van Grand Central Terminal

Verder werden we nog een keer over het foodcourt geleid, waar onder andere een vestiging van Magnolia Bakery zat (bekend van Sex in the City) en waar de heerlijkste taartjes en cupcakes te krijgen waren. Vervolgens kwamen we ook in de GCT Food Market, een ruimte met ongeveer 50 kramen die de meest verse voedsel producten verkopen, van groente en fruit tot kaas en vis. Ongelofelijk dat dat daar zo maar in zit, dat is toch wel even heel iets anders dan een AH To Go op het Centraal Station van Amsterdam. In de oorspronkelijke wachtkamer voor de eerste klas leerden we waar het lopen over de rode loper vandaan komt: de reizigers die namelijk first class reisden in de treinen die van GCT vertrokken, liepen over een rode loper naar hun coupe en dat gebruik is later door de film industrie overgenomen. Er was nog veel meer te zien in GCT en het is een absolute aanrader voor iedere bezoeker aan New York om hier wat tijd voor in te ruimen. Zeker met een audio tour erbij gaat het echt helemaal leven en is de beleving nog veel beter dan gewoon door de ruimtes wandelen. Wij waren uiteindelijk met ons bezoek aan de Shake Shack erbij bijna 4 uur hier kwijt en ik heb me echt geen seconde verveeld. Om met Nike te spreken: Just Do It!!

Het optreden bij de Shake Shack op Grand Central Terminal

Shake Shack

De Shake Shack op GCT

Het oorspronkelijke programma van de dinsdag betekende een dagje doorbrengen in Queens. Als basis daarvoor zouden we de 7-train nemen, ook wel de international express genoemd, vanwege de vele etnische wijken in Queens. Nu was het startpunt van de 7-train Grand Central Terminal en aangezien we ook nog een rondwandeling door zouden gaan maken, besloten we om naar GCT te reizen, daar de wandeling te doen en daarna naar Queens te gaan. Om de dag te beginnen, moest er natuurlijk wel nog ontbeten worden en nu bleek er in GCT een uitstekend foodcourt te zijn. Dus na een stukje rijden met onze E-train stapte we uit op GCT en liepen naar de kelder waar het foodcourt gevestigd was. Dat was een bijzonder aangename verrassing, want waar een foodcourt normaal alleen maar fast food restaurants betrof, was dat hier zeker niet het geval. Ons oog viel op een vestiging van de Shake Shack, ik denk de eerste hamburger keten opgericht is door een Michelin Sterren kok (dus een beetje vergelijkbaar met de ThrillGrill) en waar we tot nu toe nooit naar binnen waren gegaan, vanwege de mega rijen die er altijd stonden. Nu was er echter niemand te zien, dus schoven we gelijk aan en bestelden allemaal een sandwich egg & cheese & bacon. Als drinken namen mijn reisgezellen koffie, maar daar had ik geen trek in. Op de vraag wat ze nog meer hadden wat echt lekker was, kreeg ik als antwoord "lemonade", wat mij deed uitbarsten in het liedje "Lemonade, that cool refreshing drink....".

Even een burgertje tikken

Hilariteit alom bij de dames achter de kassa en er werd gevraagd of ik dat nog een keer kon doen. Ik stel mijn fans niet graag teleur, dus ging ik nog een keer helemaal los. Vervolgens kwam er een andere klant aan de balie, die vroeg wat er aan de hand was. Na uitleg van de dames achter de kassa keek ze een beetje raar mijn kant op en vroeg of ik het misschien nog een keer kon zingen. Natuurlijk kon dat, maar ik eiste wel dat ze dan mee zong, wat geen probleem bleek te zijn. Inmiddels had zich veel personeel van de Shake Shack bij ons verzameld, die allemaal mijn serenade wilden horen, dus hop, ik deed het nog maar een keer. Uiteindelijk kwam ook de manager naar ons toe, hoorde de paar regels tekst en vond het geweldig...."Oh my God, this should be our next commercial", schaterlachte hij. Als beloning voor al het zingen trakteerde hij ons op een Shackburger, die zeker niet verkeerd smaakte! Al met al was het echt een bizar leuke situatie, waarin we ontzettend gelachen hebben, en dat met één regel tekst en een Elvis-impressie. Zo zie je maar, de leukste situaties ontstaan spontaan en op onverwachte plekken!

The Pony Bar

Een biertje kiezen in The Pony Bar

Na het diner was de avond nog niet voorbij. Simon had zijn zinnen gezet op het drinken van een biertje in The Pony Bar, de stamkroeg van een van de ontwikkelaars van de app Untappd. Het was een kleine 20 minuten lopen naar de locatie in Hell's Kitchen in de zwoele avond. Bij The Pony Club aangekomen, bleek het op maandagavond niet echt heel erg druk te zijn (lees: naast ons waren er nog 4 andere gasten), maar waren er wel heel veel verschillende biertjes te koop te zijn die mijn vrienden in het reisgezelschap nog niet gedronken hadden. Na een bestudering van de zeer uitgebreide kaart en een goed gesprek met de barkeeper, werden de bestellingen geplaatst en werd het bier aangerukt. Alle mannen deden een check in met hun Untappd Apps en scoorden een de Founding Fathers Badge, waar ze nog dagelijks van genieten :-). Mission accomplished. De barkeeper bleek een bijzonder gezellig gast te zijn, die graag zijn kennis met anderen deelde en die de heren diverse proefjes aanbood van het grote assortiment bieren. Na een uur of twee was het voor ons tijd om terug te keren naar Ravel, waar deze keer er geen biertje meer gedronken werd en om 1.30 uur het licht uit ging en het zachte geronk snel uit de kelen van de drie drinkenbroeders kwam.

Benihana

Creatief met rijst

Vorig jaar introduceerde ik Simon en René bij Benihana, een keten van Japanse restaurants in de grote steden van de USA. Dat was in Minneapolis en de vesting daar was toen die dag daar voor het eerst geopend. Dit jaar was het de beurt aan Frank om Benihana te leren kennen bij de vestiging in New York. Simon en ik zette Rene en Frank af bij het restaurant, brachten toen de auto terug en liepen terug, waar we de heren aan de bar vonden. Deze Benihana had al wat meer klanten gezien dan die in Minneapolis en dat was aan het meubilair te zien. Verder was het eigenlijk een feest der herkenning, de gerechten waren hetzelfde (net ACDC, je weet wat je krijgt en het is nog goed ook) en ook de show van de kok was bijna identiek aan die van vorig jaar (en uit ervaring kan ik vertellen ook aan die in Toronto en Orlando`), met als enige onderscheid dat de kok dit jaar iets minder praatte, dan de kletskous in Minneapolis. De beef teriyaki was weer uitermate geslaagd, evenals de kip en de garnalen en de gebakken rijst. Ook de sushi vooraf was prima te verhapstukken, hoewel ik sushi in de USA toch altijd wat minder vindt dan in Europa. Al met al weer een geslaagd diner en zeker voor herhaling vatbaar!

Woodburry Common

Rene kreeg uitgebreid advies over nieuwe sportschoenen

Vanuit ons hotel was het even druk om New York uit te komen, maar toen dat uiteindelijk gelukt was, was het verder eenvoudig rijden. Met behulp van Waze als navigatie app reden we zonder problemen naar Woodburry Common, met als meest opmerkelijke dat we tijdens de reis een doodgereden jonge beer zagen liggen. Aangekomen zagen we het de parkeerplaats redelijk vol was en dat was de voorbode van het feit dat het ERG druk was in het winkelcentrum. Kennelijk is Memorial Day ook een uitgelezen moment voor Amerikanen om te gaan shoppen en niet alleen om naar parades te kijken. Dat betekende dat het erg druk was in de winkels, maar ook op het foodcourt bleek het voor de lunch moeilijk te zijn om een plekje te vinden. Hoewel we flink wat tijd gepland hadden voor het bezoek, werd het uiteindelijk zelfs nog haasten, want in een aantal winkels werd er flink wat tijd besteed. Ik noem hier een Under Armour waar Simon los ging, Asics waar René ongeveer de halve winkel aan schoenen aan liet rukken om uiteindelijk een paartje te vinden en Saucony waar ik zelf een paar hardloopschoenen en twee hardloop shirts kocht. Frank was wat minder kieskeurig en bezocht heel wat winkels en nam uiteindelijk ook de meeste tassen mee naar huis (waarbij de eerlijkheid gebied te zeggen dat hij daarbij ook erg goed aan zijn dochters dacht). Rond half zes gingen we weer in de auto om naar Ravel terug te rijden, want deze avond moesten we op tijd bij ons restaurant zijn. We hadden namelijk gereserveerd bij Benihana!

Rijden in Manhattan

Chauffeur en navigator bij de Mazda 5

Maandag was gepland als "shop"-dag. Een outlet is niet in New York te vinden, maar op 45 minuten rijden is er wel een, Woodburry Common. Ons eerste idee was om met de bus daarheen te gaan, maar we kwamen erachter dat het goedkoper was om een auto te huren en er heen te rijden. Na overleg werd besloten dat Simon de aangewezen chauffeur was (slechts een chauffeur opvoeren scheelde aanzienlijk in de kosten van het huren). Aangezien het Memorial Day was, wilden we er lekker vroeg op uit, om de drukte voor te zijn. Dus gingen Frank, Simon en ik om 7.30 met de shuttle weer naar de E-train om daarna een klein stukje naar de vestiging van Alamo te lopen waar onze bolide klaar zou staan. Helaas hadden we niet goed op de internet site gekeken, want juist doordat het Memorial Day was, ging deze vestiging pas om 9.30 uur open. We hadden dus iets van anderhalf uur tijd om te doden en deden dat met een bezoekje aan de winkels op Columbus Circle (die op de broodjeszaak allemaal dicht waren) en het kopen van onder andere zonnebrand bij CVS. Om 9.30 waren we er weer en bleek er al een flinke rij ontstaan te zijn! Daar hadden we niet op gerekend, maar gelukkig loste die rij lekker snel op, waarna een Mazda 5 voorgereden werd en we in konden stappen. Simon moest even een klein beetje wennen aan de auto en aan het verkeer in New York, maar uiteindelijk had hij dat als bijzonder ervaren chauffeur natuurlijk erg snel onder de knie en reed hij ons, met zijn Frank  Frank als navigatie, in een beweging terug naar Ravel, waar we René, die lekker had uitgeslapen, oppikten om daarna richting ons winkelparadijs te vertrekken.

Bangkok House en de Gotham Comedy Club

Het was donker in de Gotham Comedy Club

Teruggekeerd van Staten Island betraden we restaurant row, waar Bangkok House gevestigd was. Gelukkig hadden we gereserveerd, want er waren maar liefst twee andere tafels in gebruik :-). Ik vond de kwaliteit prima te doen en voor mij zeker ook pittig genoeg, hoewel natuurlijk de echte helden aan tafel aangaven dat dit niet echt pittig Thais was. Geheel naar Amerikaans gebruik volgden de gangen elkaar rap op en anderhalf uur later stonden we weer buiten. Dat was ook prima, want we moesten nog een stukje reizen naar de Gotham Comedy Club. Daar waren we keurig op tijd, zoals op de site aangegeven, maar wij bleken beter op schema te lopen dan de club zelf. We melden ons aan, kregen onze kaarten (wel bijzonder, want we hadden ook al kaarten vanaf internet gekregen) en mochten blijven wachten of nog even elders een consumptie versnaperen. Dat deden we bij de buren, Jake's Saloon. Ook daar wisten Frank en Simon weer nieuwe biertjes te vinden, die ze vrolijk op Untappd registreerden. Na een half uurtje kwamen we weer terug in de Gotham Club en zagen dat er inmiddels al een flinke rij was ontstaan. Er was een voor mij totaal onbegrijpelijk systeem ontstaan waarbij mensen van de ene rij naar de andere gingen, maar het gevolg was dat wij als vijfde groep de zaal in mochten en daarmee een prima plek recht voor het podium kregen. Voor ons (en dus echt pontificaal voor het podium) zat een stel dat we ook al bij Jake's Saloon hadden gezien en je hoefde geen Sherlock Holmes te zijn om te kunnen deduceren dat dit niet de echtgenote van de man was.

Om 22.15 startte de show. De MC kwam op en begon het publiek op te warmen voor de comedians. En wie was het die als eerste de volle laag kreeg? De man die met zijn scharrel op de eerste rij was gaan zitten. Op de vraag "Is that your wife?", antwoordde deze held "Sorta....." en vanaf dat moment was hij de pisang. Het werd er niet beter op toen hij als beroep "consultant" aangaf en niet verder op zijn werk in wilde gaan, toen kreeg hij nog meer de volle laag. Tot grote hilariteit van een ieder in de zaal minus één, namelijk de vent die het antwoord had gegeven. Iedere keer dat er een comedian klaar was en de MC weer terug kwam, nam hij de man met zijn hoe....uh.....vriendin op de korrel. Ik denk dat de MC alleen niet de meest empatische man op aarde is, want je kon duidelijk zien dat deze man het redelijk zat begon te worden om continue in de zeik genomen te worden.

De comedians waren stuk voor stuk uitstekend, veel beter dan degenen die ik met Ans in 2010 had gezien in de Ha!-club. Mijn persoonlijke favoriet waren de dame uit The Bronx en de man die het analyseren van tegenstellingen tussen mannen en vrouwen tot een kunst had verheven. Ik had even beter op moeten letten en de namen opschrijven, maar ja, in een donkere zaal was dat toch best lastig. Ondertussen ging de MC fijn door de man op de eerste rij te sarren, maar bij de laatste grap die de MC maakte, zei de man iets terug wat nagenoeg net hoorbaar was en waarna de MC verschrikt opkeek en prompt de show tot einde verklaarde, snel naar de man ging en hem stevig de hand begon te schudden. Weet niet precies wat er gebeurde, maar het was een vrij bizarre situatie.

Voor ons was het tijd om weer terug te keren naar Ravel, waar we rond 1 uur ons bed in schoven, onder het genot van de klanken van de club op de bovenste verdieping, die weer vrolijk tot 4 uur 's nachts doorgingen. 

Staten Island

Manhattan vanaf de Staten Island Ferry

Staten Island. Als je aan mensen die naar New York gaan of ze ook Staten Island gaan bezoeken, zul je vaak vragende gezichten zien. Veel mensen denken toch vaak dat New York alleen uit Manhattan bestaat en bij wat doorvragen herkennen ze ook nog wel de stadsdelen The Bronx en Brooklyn, Queens alweer een stuk minder en Staten Island kent bijna niemand. Op zich ook niet zo vreemd, want Staten Island is eigenlijk met name een wijk waar veel New Yorkers wonen en slapen, maar zodra ze moeten werken of iets willen gaan doen, reist men toch vaak snel naar Manhattan. Dat verklaart direct wat de belangrijkste attractie van Staten Island is: de pont die tussen Manhattan en Staten Island vaart! Een aardig ritje van een minuut of 20, waarbij je vanaf het water diverse "landmarks" van New York kunt zien. En het is nog gratis ook, wat ook een verklaring is voor de populariteit. Toen wij aankwamen bij de pier vanwaar de ferry vertrok stond er dan ook  een massa mensen te wachten om de boot op te mogen. Gelukkig zijn het grote boten, dus kon iedereen er zonder probleem op en hadden we ook nog goede plaatsen aan de railing, zodat we alles zonder obstructie konden zien. Hoewel deze pont dus ook vele New Yorkers vervoerd, denk ik dat de bezetting vandaag ongeveer 99 procent toeristen en 1 procent autochtonen was :-).

Het 9/11 memoriam op Staten Island

Eenmaal aangekomen op Staten Island viel het mij direct op dat veel mensen die van de boot kwamen direct weer in de rij gingen staan om weer terug te reizen naar Manhattan. Wij natuurlijk niet, want wij wilden wel eens zien wat Staten Island ons te bieden had. Helaas moesten we constateren dat dat eerlijk gezegd niet zo heel veel was. Er heerste een bijna serene rust in dit stuk van New York, wat op geen enkele manier leek op de hectiek die we eerder vandaag meegemaakt hadden. We liepen een stukje langs de waterkant, met wederom een andere view op de skyline van Manhattan. Een interessante variatie hierop was het 9/11 memorial van Staten island, dat gewijd is aan de slachtoffers van de aanslag op het WTC die van Staten Island kwamen. Als je door het memorial heen kijkt, zie je de plek waar het WTC heeft gestaan. Even verderop is het stadion van de Staten Island Yankees (of Bombers, hangt er vanaf wie je het vraagt), een van de honkbalteams die gelieerd zijn aan de New York Yankees en waar hun jonge talenten spelen en klaargestoomd worden voor een plek in de hoofdmacht om uiteindelijk in de MLB te spelen. Aardig stadionnetje en ik had het wel leuk gevonden om er een shirt van mee te nemen, maar aangezien alles potdicht was en er helemaal niemand in de buurt was (behalve een zwerver die lekker in de zon lag te tukken), stierf dit plan een snelle en zachte dood.  Overigens op zich niet raar, aangezien het seizoen nog niet begonnen was :-).

Na nog even wat rondgelopen te hebben en naast het politiebureau helemaal niets bezienswaardig gevonden te hebben, keerden we terug naar de pier. Aangezien het heerlijk weer was en ik ook wat hoofdpijn begon te krijgen, streken we neer bij de enige bar met terras, waar mijn reisgezellen een paar heerlijke lokale biertjes tot zich namen (ik hield het bij een paar pijnstillers en een glas water). Na anderhalf uur was het tijd om de pont terug te nemen en zoals altijd moesten we natuurlijk rennen om nog mee te mogen ;-). Ik gebruikte de reis terug om even te mediteren en dit in combinatie met de pijnstillers zorgden ervoor dat toen ik van de boot afstapte, mijn hoofdpijn helemaal verdwenen was en alleen nog een wat wollig gevoel achter bleef. Dan is het toch een stuk leuker om dingen te doen dan als je een stekende pijn achter je linkeroog hebt! Op naar het eten!!!