Hello, I'm Johnny Cash

Ik heb reeds vele malen eerder aangegeven dat mijn muziekale roots liggen in de hard rock en punk rock. daar zijn later nog wel wat zaken bijgekomen, maar om eerlijk te zijn is country en western nou niet echt mijn ding geweest. Toen ik enkele jaren geleden echter in het vliegtuig naar Bangalore zat (één van de hoogtepunten uit mijn leven....yeah, right), was er maar 1 film te bekijken en dat was "walk the line", over het leven van Johnny Cash. Dat was eerlijk gezegd wel een indrukwekkende film. In ieder geval zo indrukwekkend, dat ik toch wat muziek van de man ben gaan luisteren, te beginnen met de klassieker "Live at San Quentin" (de opname van de plaat is het einde van de film). En ik moet zeggen: that's damn good music!!! Ik moet nooit een overdosis country krijgen (prijzen voor wie weet uit welke fim de quote "we've got both kind of music here : country AND western"), maar een stukkie Cash is nooit weg! Heel veel verschillende stijlen, maar altijd het klassieke Johnny Cash stemgeluid en je hoort de dat het eerlijk tot op het bot is. Eigenlijk is Johnny Cash zo hardcore/ punkrock als het maar zijn kan (net zoals AC/DC overigens). Wat mij altijd aansprak was dat het uitgangspunt daarvan was, dat je gewoon kon zijn wie je wilde en dat hoe je eruit zag niks uitmaakte (dat bleek overigens onzin, want de discriminatie daar was net zo erg als in de hoogtij dagen van de disco, maar dat terzijde), en Johnny Cash is just that. Hij doet wat bij hem goed voelt en wat anderen ervan vinden maakt hem niet uit, zonder daarbij anderen te kwetsen. Dat is een mooi uitgangspunt in het leven (wederom punten voor wie weet wlke "filosoof zei "as long as you like it and it doesn't hurt anybody else, just do it").

Het is watr lastig om dé Johnny Cash plaat te benoemen, want de man heeft er volgens mij meer dan 100 gemaakt. Hoewel de life optredens in Folsom en San Quentin legendarisch zijn, ga deze keer toch voor een verzamelaar, te weten "Ring of Fire, the legend of Johnny Cash". Veel van zijn bekendste nummers staan erop en het is een uitstekende kennismaking met "the man in black" om te zien of je het de moeite waard vindt. Waarom ik he noem, is dat het ook aantoond hoe Johnny met zijn tijd meeging. Bij het luisteren hoorde ik een nummer wat me vaag bekend voorkwam. Na even goed geluisterd te hebben (en vooruit, nog een keer), bleek het Rusty Cage van Soundgarden te zijn. na even gedacht te hebben dat Soundgarden het van Cash gepikt had, bleek dat Johnny het nummer zo goed vind dat hij heeft gevraagd of hij het mocht coveren en zo speelde een country artiest een nummer dat samen met Nirvana's "Smells like Teen Spirit", Pearl Jam's "Alive" en Alice in Chans' "Would?" de toon zette voor de hele grunge generatie. Go figure!!!