L'Atelier de Joel Robuchon

Bij binnenkomst bleek L'Atelier al heel anders te zijn dan Gordon Ramsay. Waar Ramsay het houdt op klassiek en degelijk (en dat tot in de puntjes uitgewerkt), richt Joel Robuchon zich meer op het hip en trendy publiek. Zo is de inrichting heel anders en wordt er moderne jazz en funk gedraaid tijdens het eten. Het idee bij L'Atelier is dat je aan de bar eet, dus ook zittend op een barkruk. Dat betekent in ieder geval dat het geen avondvullend programma kan zijn, want dat red je rug niet! Aan de bar zittend kun je ook direct de keuken in kijken, waar je de koks hun werk ziet doen (hier in het zwart terwijl bij Ramsay iedereen in statig wit liep). Aangezien we voor het theater gingen eten, bestelden we, hoe verrassend, het pre-theater diner. Dat bestond uit een paté van wil zwijn, voor Ans een risotto met kippevleugels en voor mij Dorade en een verrassingsdessert. Het begin was uitstekend, paté was erg smaakvol en werd uitstekend aangevuld door de oesterzwammen die erbij geserveerd werden.

Daarna begon mij een gelijkenis op te vallen. Ook hier werden de gerechten in razende vaart geserveerd. Dus het voorgerecht was nog niet op of de hoofdgerechten kwamen al door. Hoewel er geen truffel op zat (wat 40 pond scheelde t.o.v.gisteren :-)), was de risotto van Ans geweldig en ook de dorade mocht er wezen. Allen keek ik op mijn horloge en zag dat het op dat moment kwart over zes was! Na overleg met de serveerster bleek het geen probleem te zijn het menu met een extra gang uit te breiden. Ans was nog vol lof over de vorige avond en bestelde daarom een extra lamsgerecht. Ikzelf nam de special van de dag en dat was kreeft op drie manieren bereid. Dat was echt fantastisch (klaargemaakt door Cederic die ons vrolijk vanuit de keuken toezwaaide). Zowel de schaar, als de mix van kreeft met paddstoelen en groenten geserveerd in de hoofdschelp van de kreeft als ook het normale kreeftvlees was bijzonder mooi gebakken. Niet te versmaden, een echte aanrader.

Als dessert was er een hele zware chocolade mousse die geserveerd werd. Een tweede gelijkenis tussen de restaurants merkte ik trouwens toen ik in mijn beste Engels grappig (zoals mij dat eigen is) vroeg of dit gerecht soms "death by chocolate" heette en deze grap niet aankwam: er werken wel heel veel Fransen in de restaurants in Londen. Behalve de dames van de receptie die je na binnenkomst naar je stoel brengen, zijn het hier uitsluitend Fransen die met een bijzonder leuk accent Engels (proberen) te praten, maar dat betekent dat er in de vertaling nog wel eens enkele kleine details verloren gaan. Na het dessert had Ans nog een heerlijke cappuccino en daarna moesten we er helaas van door. Met een rekening van een kleine 100 pond (deze keer hadden we geen wijn) kan ik alleen maar zeggen dat ook dit "top value for money" is. Ga je alleen voor het pre-theater menu, dan ben je nog geen 6o pond kwijt en dat is gezien de kwaliteit (ook dit heeft namelijk een ster) echt een koopje. Wil je een avond gezellig zitten (wat bij De Nederlanden en Vermeer bijvoorbeeld voor mij dan weer een groot pluspunt is), dan moet je hier zeker niet zijn (maar ja, als Ramsay op sommige tafels ook al twee seatings per avond doet, is dat niet raar :-))). Maar wederom super gegeten!!