Allemaal Bogardetjes

In een grijs verleden (nou ja, een jaar of 15) speelde er bij Ajax een robuuste linkervleugelverdediger. Zijn naam was Winston Bogarde. Winston was snel, hard en kan nog redelijk meevoetballen ook. Echter, Winston stond meer bekend om zijn liefde voor geld en goud, dan voor de bal. Zo had hij in de toenmalige spelergroep de bijnaam "Lex Goudsmit" (gekregen van Ronald de Boer), omdat hij zoveel gouden kettingen en ringen droeg en die tijdens de wedstrijden ook niet afdeed, maar de ringen bijvoorbeeld afplakte met tape. Na anderhalf seizoen succesvol te zijn geweest kon Bogarde niet wachten om met zijn matties Kluivert en Davids naar AC Milan te vertrekken om daar de bakken met geld op te strijken. In de navolgende jaren deed hij dat ook bij Barcelona (waar hij nog een respectabel aantal wedstrijden gespeeld lijkt te hebben) en daarna naar Chelsea, waar hij in 3 jaar tijd 9 invalbeurten had, maar wel een salaris van 50.000 Euro per week opstreek. Op aanbiedingen van andere clubs reageerde Winston niet, want nu hoefde hij alleen 5 keer per week 2 uur rondjes te lopen op een trainingsveld en dan hup weer naar huis. Dat is toch ruim betaald om het trainingsveld te onderhouden! Wat wel heel knap was: Bogarde heeft dat altijd ronduit gezegd, hij heeft er nooit een geheim van gemaakt dat hij voor het geld koos. Inmiddels is Winston alweer een tijdje gestopt, is hij lekker aan het hip hoppen en pokeren en woont hij ongeveer bij mij om de hoek op de oude Osdorperweg.

Ik moest erg aan dit verhaal denken toen ik de afgelopen tijd alle verhalen van voetballers voorbij zag komen die niet meer naar Ajax willen. Natuurlijk is dat ieders recht, geen discussie over mogelijk. Maar wees wel even realistisch en eerlijk. Ik denk dan aan zo'n van der Vaart die nog met een serieus gezicht durft te beweren dat hij echt nog heel veel kans heeft om in de basis te komen van Real Madrid om op die manier een plaats in de WK selectie af te kunnen dwingen. Of Klaas Jan Huntelaar, die inmiddels als mislukkeling bij zowel Real Madrid en AC Milan er toch wel achter komt dat hij daar nooit een serieuze kans gaar krijgen, maar een terugkeur "geen logische stap vindt, want hij heeft toch bewezen een hoger niveau aan te kunnen (waar dan??)". Of Ryan Babel, die voor een half jaartje wellicht nog even langs wil komen, maar daarna snel weer terug hoor, dan wil Ryan nog wel even een half jaartje slummen om ook het WK te mogen spelen. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de genoemde heren niet alleen aan hun sport denken, maar dat de centjes toch wel een heel belangrijk onderdeel van hun afweging vormen. Dat is helemaal niet erg, maar zeg het dan gewoon eerlijk en begin geen zeurverhalen dat dat er niets mee te maken heeft, maar dat je kiest voor sportieve ambities en uitdagingen en dat je vervolgens gaat praten met een club als Birmingham. In gedrag zijn het allemaal Bogardetjes, alleen de echte kwam er recht voor zijn raap vooruit, en deze heren proberen de vermoorde onschuld te spelen. En dat is eigenlijk nog een tandje erger....