Zoals eerder deze week gemeld komen 31-1-2010 de Dropkick Murphys optreden in Nederland. En wat doe je dan als fan? Je gaat de CD's nog eens een keer luisteren. Nu hebben de Murphys geen enkele slechte plaat gemaakt, dus het is wat moeilijk om een favoriet te kiezen, maar ik ben uiteindelijk uitgekomen op "Blackout". Dat is het vierde album van de groep (na Do or Die, The Gang's All Here en Sing Load Sing Proud). Zoals zo vaak is het een mix van eigen nummers en traditionals (maar dan even op een ander tempo gespeeld). Een traditional is een Iers lied dat al jaren bestaat en waar geen originele artiest (meer) van bekend is en waar geen copyrights opzitten, dus iedereen die het wil mag het spelen. De traditionals hier zijn Black Velvet Band en Fields of Athenry.
Verder spelen hier ook de andere "traditionele" DKM thema's een rol. Zo gaan onder andere de nummers "Walk away" en "The Workers Song" over het leven van "de gewone man" (zitten wel veel herkenbare stukken in, ook al sta ik niet iedere week in de fabriek om een piefje aan een palletje van een schroefje te voorzien en heb ik ook niet zo heel erg veel op met de vakbond). En er zijn ook weer de nodige nummers met een "tongue in cheeck" aanpak, zoals The Dirty Glass (altijd een feest als die live gespeeld wordt met zangeres) en : Kiss me, I'm shot faced". Teksten zijn natuurlijk wel belangrijk, maar bij de DKM gaat het toch ook voornamelijk om een heerlijke beat en een hoog up tempo dat voor de nodige energie zorgt (qua zang zal Al Barr namelijk nooit Frank Sinatra worden). En natuurlijk het enthousiasme dat de band tentoon spreidt. Wat ik altijd knap vind van DKM is dat ze dat enthousiasme ook op de studio albums naar voren kunnen laten komen, zodat het plezier waarmee de mannen de plaat maken eraf springt. Persoonlijk vind ik dat dat bij deze CD het best tot zijn recht komt, dus als je in wilt luisteren voor het concert en maar één CD zou mogen kiezen, laat het dan deze zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten