Gisterenavond, na het verhaal voor het slapen gaan, ging Jeroen direct knorren, maar Daan wilde eigenlijk nog wel even een stukje zelf lezen. Voor de ontwikkeling natuurlijk een goed idee, maar de volgende morgen moest hij gewoon naar school, dus maakten we de afspraak dat hij tot 20.30 uur zou lezen en dan gaan slapen. Als goede vader ging ik om 20.35 uur naar boven om even de check te doen of Daan was gaan slapen ("controle is geen wantrouwen", "vertrouwen is goed, controle is beter" en "iedereen heeft het recht om gecontroleerd te worden"). Er was geen boek te zien, maar toen ik binnenkwam hoorde ik een zacht snikken. Dus snel naar Daan toe, en die lag inderdaad een klein beetje te huilen. "Wat is er aan de hand, jochie, waarom huil je?", vroeg ik gemoedelijk met een hand op de schouder van mijn zoon. Daan keek mij aan, en veegde de tranen uit zijn ogen. En met een zachte, gebroken stemmetje zei hij: "Papa, ik moet zo huilen.....want.......het is zoooo lang geleden dat ik een bami schijf gegeten heb!!!". Uiteraard met stomheid geslagen moest ik mijn best doen om niet in lachen uit te barsten, zeker toen de volgende klaagzang begon: "En ik heb ook al een hele tijd geen patat gehad!!". Na een flinke knuffel, ging Daan uiteindelijk wel lekker weer slapen! Hij zal toch geen obsessie krijgen met lekker eten....dat kan hij niet van zijn ouders hebben :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten