Let's go Murphys!!

Afgelopen zondag was het tijd voor een concertje. De Dropkick Murphys waren in Nederland en dat is toch wel één van mijn meest favoriete bands. Alleen begon het bijzonder slecht, de zondag. Ik werd namelijk wakker met een flinke keelpijn, die vervolgens naar mijn oren doortrok. Toen ook vervolgens mijn neus verstopt raakte en mijn holtes vol begonnen te lopen, begon ik angstige gevoelens te krijgen, want de vorige keer moest ik DKM ook al missen door ziekte. Dus veel paracetamol erin en keelpijnpillen en ik kon het nog net trekken. Meezingen ging niks worden, maar dat nam ik op de koop toe. De start was om half vijf bij René van Hasselaar, want van daaruit zou de groep bestaande uit René de Heer, Frank, Cindy, Simon, de eerder gememoreerde René en mijzelf naar Suvarnaphum reizen om te starten met een diner. Dat was weer traditioneel goed, waarin ik de heerlijke garnalen soep en de salade van biefstuk met koriander en munt had, beide goed pittig, maar heerlijk van smaak. Aan het eind namen we toch nog een dessert, dat was alleen niet zo een goede keuze. Qua smaak gewoon wel ok, maar het restaurant was wat voller geworden en daarmee duurde het hartstikke lang voordat het dessert geserveerd werd (zoete kleefrijst) en konden we dus pas om 19.10 weg, terwijl het eerste voorprogramma om 19.30 zou beginnen.

Dus na het eten met rappe gang naar de Heiniken Music Hall. De parkeergarage was vol, maar vlakbij had iemand een bedrijfsterrein afgehuurd waar we voor 10 Euro voor de hele avond konden parkeren. Dus dat was handig. 5 minuten later waren we binnen en konden we door de security en daarna de jassen in de garderobe plaatsen. Die was gratis, ik viel bijna van mijn stoel!  Helaas bleek Cindy de sleutels van Frank in zijn jas te hebben laten zitten, dus moesten we voor de tweede keer in  de rij. Toen dat klaar was, liepen Simon en ik alvast de zaal in, om de Mahones te bekijken. Lekker muziek....voor de 25 seconde dat we deze band gezien hebben ;-). Na een drankje gehaald te hebben, namen we plaats op de tribune, als 40'er neem ik er maar op de koop toe dat men mij op dat vlak een ouwe lul vindt. Wat mij direct opviel was dat de HMH nagenoeg vol was! En dat terwijl DKM normaal in paradiso speelt voor 1000 mensen stond er nu een publiek van 3000 man in de zaal! Goed om te zien dat ook een band als deze dus best een flink publiek kan trekken! Een kwartier later ging Sick of it All helemaal los! Paste niet helemaal in de mix van Ierse Punkmuziek, maar ik hou wel van die Old school New York Hardcore. Met Lou Koller in topvorm en een gitarist die helemaal wild was, ging de ene klassieker na de andee de lucht in, mar als hoogtepunten Step Down en Scratch the Surface. Na 40 minuten was het op en kon het podium omgebouwd worden voor de hoofdact, onder begeleiding van een DJ met voorliefde voor de Dead Kennedys (California über alles!). Daarna barstte het geweld van de Ieren uit Boston los. Dat was alles overrompelend, wat een energie kwam daaruit naar voren. De ene klassieker (in ons genre dan, he!) na de andere kwam ten gehore, waarbij eigen nummers afgewisseld werden met interpretaties van "traditionals" zoals The Wild Rover en Finnigans Wake.  Wat alleen wel wennen was, was dat er geen stage divers waren, het podium was afgeschermd met een "securtiy gracht". Dus we maakten ons al op voor een andere ervaring vwb de nummers Kiss me, I'm shitfaced en Skinhead on the MBTA. Echter, daar staken Ken Casey en Al Barr een stokje voor, want zij hadden geregeld dat tijden de betreffende nummers het podium vol kon stromen met dames (Kiss me....) en met mannen (Skinhead) en iedereen voor de afsluiter Boys on the Docks! Al met al echt een super optreden!! Als liefhebber moet je dat gezien hebben. Dat ik 's avonds in bed al voelde dat het mijn keel geen goed gedaan had (zonder mee te zingen zelfs), nam ik er maar op de koop toe.