The Atlantic Fish Company

Op 100 meter van het Lenox hotel ligt The Atlantic Fish Company aan Broylston Street. Bij Tripadvisor is dit het nr 1 restaurant van Boston (waar overigens het Lenox Hotel de nummer 1 in de categorie hotels is). Toen we om half acht aan kwamen lopen, was het er ontzettend druk. Wederom was dat door de geneugten van internet voor ons geen probleem, want via Open Table had ik een reservering gemaakt (prima systeem, zouden ze in Nederland ook eens moeten uitrollen, zoveel makkelijker dan voor reserveringen moeten bellen tussen 6 en 9 uur 's avonds. Bij binnenkomst stond onze tafel dan ook spik en spam voor ons klaar! Onze ober voor de avond was een jongeman met de naam Matt ("it's short for Matthew, you know...) en hij legde ons uit wat het restaurant inhield en hoe het menu werkte. Dat was gelukkig vrij eenvoudig, want het betekende voornamelijk dat als je geen vis lust je beter op kon zouten en dat alle vis die geserveerd werd helemaal vers is, er werd NIETS ingevroren.

Dat klonk in ieder geval helemaal super, dus na een korte inspectie van de kaart kwamen we erop uit dat we, naast ge beruikelijke fles San Pellegrino water, Ans zou beginnen met een clam chowder (dikke mosselsoep) en daarna een gerecht van allemaal zeevruchten en stukjes vis zou nemen en ik begon met de crabcakes en daarna de gegrilde coquilles. De coquilles waren verse vangst van vandaag en dat betekende dat je kunt kiezen hoe je je ze wil laten bereiden, ik had ze bijvoorbeeld ook kunnen laten bakken of dichtschroeien met knoflook broodkruimels, dus je kunt er mooi je eigen draai aangeven. We hadden flinke trek, we verwelkomde de bread basket die eerst neergezet werd daarom met open armen en eerlijk is eerlijk, dat was een prima broodje, eigenlijk nog beter dan we gisteren bij Le Bernardin kregen. De voorgerechten arriveerden binnen vijf minuten en waren voortreffelijk. De crab cakes waren heerlijk krokant gebakken, en vol van smaakt. Na de voorgerechten volgde echter de schrik toen Ans een schaaltje kreeg met daarin een kraker (voor de kreeft) en een extra vorkje om alles goed uit de schalen te halen. De echte schrik kwam pas toen de hoofdgerechten kwamen. Ik kreeg een bord met zeven mega coquilles, zoveel had ik er nog nooit bij elkaar gezet en een gigantische aardappel. Maar Ans stond helemaal met haar mond vol tanden. Ze kreeg een giga bord met daarop een flinke kop van alle vis die op het bord lag.

Wat een ongelofelijke berg eten, dat gaat toch geen mens opkrijgen! Ik at de coquilles op, die waren voortreffelijk. De gegrillde asperges die erbij zaten ook, de aardappel heb ik voor een kwart opgegeten, toen was het klaar. Ans kwam uiteindelijk niet verder dan ongeveer de helft van het bord, waarbij ze veel mosselen, zalm, zeebaars, gamba's en kreeft (die ik op professionele wijze uit de schaal wist te halen) heeft gegeten, maar toen ontplofte ze ook bijna. Allemaal heel erg goed, maar het voldoet niet helemaal aan mijn maatschappelijk verantwoord eten idee, want wat we weg hebben gegooid, daar had een half weeshuis nog van kunnen eten!!! Hoe vol we zaten, een klein dessert moest natuurlijk kunnen, dus nam ik de Boston Cream Pie en Ans de Creme Brullee. En hoe hadden we het ook anders kunnen verwachten: dat was ook weer mega! Ik heb echt nog nooit zo een grote creme brullee gezien. Ook deze twee gerechten waren weer ruim boven een voldoende. Atlantic Fish Company krijgt van mij een hele ruime voldoende, maar mijn gouden tip zou zijn om iets minder naar de kwantiteit te kijken en nog net dat extra zetje te geven aan de kwaliteit, want dat zou het restaurant net in een hogere categorie voor mij plaatsen (nogmaals: het was echt allemaal prima). maar ja, dit is Amerika, hé, dus daar telt de kwantiteit ook heel erg (hoewel ze daar bij Le Bernardin niet veel van gemerkt hebben :-)).