Na de lange wandeling van vandaag was het tijd voor de taxi. Die bracht ons in vijf minuten van het hotel naar de hoek van Charles en Beacon Street, vanaf waar het ongeveer nog vijf minuten lopen was naar Figs. Dit restaurant zit in een keten van Todd English, een bekende Amerikaanse TV kok en heeft als specialiteit de Italiaanse keuken en dan voornamelijk pasta's en pizza's die wat bijzonderdere combinaties bevatten dan de margaritha of de quatro stagioni. We waren hier vanmiddag al langs gelopen en hadden (op aanraden van de conciërge van het hotel) alvast een reservering gemaakt. Dat bleek geen overbodige luxe, want het was stamp- en stampvol. Daarmee heb ik ook het grootste minpunt van Figs beschreven. Net zoals in Becco waar we in New York aten was het geluidsniveau echt buitensporig, zeker ook omdat men (in tegenstelling tot Becco) ook nog muziek aan het draaien was. Normaal met elkaar praten was er haast niet meer bij. Helemaal niet toen er ook nog eens twee erg schreeuwerige typisch (en dat moet je dan zien in de hierboven beschreven setting) naast ons kwamen zitten. Ander klein aandachtspuntje was de verlichting, die was erg schaars aanwezig. Geen beste start, maar qua eten kan ik weinig op Figs aanmerken. De voorgerechten die we hadden van een bord verschillende antipasti en een Griekse salade (waar Ans overigens een green salad ipv een greek salad had besteld, maar dat was door het geluidsniveau niet bij de ober goed doorgekomen) waren uitstekend. We hadden even wat misverstand mbt de pizza, want we dachten dat we er allebei één moesten bestellen, maar dat was niet de bedoeling en gezien de omvang begreep ik wel waarom. We namen daarom twee "halve" pizza's, die op de achterkant van een dienblad uitgeserveerd werden (wel leuk, ik dacht eerst dat het om een stenen blad ging, maar het is gewoon plastic). Ans nam pizza met vijgen en prosciutto, terwijl ik de Red Sox pizza nam (en dat als Yankees fan). De pizza's waren heerlijk, waarbij wel bleek dat zo een combinatie van vijgen en prosciutto op een pizza op een gegeven moment wat tegen gaat staan, zeker ook als een amerikaan de pizza belegd want dan heb je VEEL vijgen, terwijl een beetje minder overdaad in dit geval niet zou schaden. Al met al een leuke ervaring op culinair gebied, maar ik denk dat ik tch gewoon traditionele pizza's maar dan wel excellent bereid beter vind. Maar allleen voor het schreeuwniveau zou ik niemand aanraden om naar Figs te gaan, tenzij je alleen gaat en snel even ene pizza weg wilt werken. Wnat snel kan dat zeker, wij waren om acht uur binnen en om kwart voor negen stonden we alweer buiten (wel gebruikelijk hoor, in de USA is dat redelijk normaal). Na een wandeling van twintig minuten om het diner te laten zakken en de spijsvertering in gang te zetten, waren we weer bij het Lenox terug. Een bezoekje aan de Ierse pub lieten we deze keer maar even voor wat het was, want we hadden al genoeg herrie om ons heen gehad vandaag :-).
zaterdag 14 augustus 2010
Figs
Na de lange wandeling van vandaag was het tijd voor de taxi. Die bracht ons in vijf minuten van het hotel naar de hoek van Charles en Beacon Street, vanaf waar het ongeveer nog vijf minuten lopen was naar Figs. Dit restaurant zit in een keten van Todd English, een bekende Amerikaanse TV kok en heeft als specialiteit de Italiaanse keuken en dan voornamelijk pasta's en pizza's die wat bijzonderdere combinaties bevatten dan de margaritha of de quatro stagioni. We waren hier vanmiddag al langs gelopen en hadden (op aanraden van de conciërge van het hotel) alvast een reservering gemaakt. Dat bleek geen overbodige luxe, want het was stamp- en stampvol. Daarmee heb ik ook het grootste minpunt van Figs beschreven. Net zoals in Becco waar we in New York aten was het geluidsniveau echt buitensporig, zeker ook omdat men (in tegenstelling tot Becco) ook nog muziek aan het draaien was. Normaal met elkaar praten was er haast niet meer bij. Helemaal niet toen er ook nog eens twee erg schreeuwerige typisch (en dat moet je dan zien in de hierboven beschreven setting) naast ons kwamen zitten. Ander klein aandachtspuntje was de verlichting, die was erg schaars aanwezig. Geen beste start, maar qua eten kan ik weinig op Figs aanmerken. De voorgerechten die we hadden van een bord verschillende antipasti en een Griekse salade (waar Ans overigens een green salad ipv een greek salad had besteld, maar dat was door het geluidsniveau niet bij de ober goed doorgekomen) waren uitstekend. We hadden even wat misverstand mbt de pizza, want we dachten dat we er allebei één moesten bestellen, maar dat was niet de bedoeling en gezien de omvang begreep ik wel waarom. We namen daarom twee "halve" pizza's, die op de achterkant van een dienblad uitgeserveerd werden (wel leuk, ik dacht eerst dat het om een stenen blad ging, maar het is gewoon plastic). Ans nam pizza met vijgen en prosciutto, terwijl ik de Red Sox pizza nam (en dat als Yankees fan). De pizza's waren heerlijk, waarbij wel bleek dat zo een combinatie van vijgen en prosciutto op een pizza op een gegeven moment wat tegen gaat staan, zeker ook als een amerikaan de pizza belegd want dan heb je VEEL vijgen, terwijl een beetje minder overdaad in dit geval niet zou schaden. Al met al een leuke ervaring op culinair gebied, maar ik denk dat ik tch gewoon traditionele pizza's maar dan wel excellent bereid beter vind. Maar allleen voor het schreeuwniveau zou ik niemand aanraden om naar Figs te gaan, tenzij je alleen gaat en snel even ene pizza weg wilt werken. Wnat snel kan dat zeker, wij waren om acht uur binnen en om kwart voor negen stonden we alweer buiten (wel gebruikelijk hoor, in de USA is dat redelijk normaal). Na een wandeling van twintig minuten om het diner te laten zakken en de spijsvertering in gang te zetten, waren we weer bij het Lenox terug. Een bezoekje aan de Ierse pub lieten we deze keer maar even voor wat het was, want we hadden al genoeg herrie om ons heen gehad vandaag :-).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten