 |
| Er was live muziek in Het Pompstation |
Gisterenavond was het weer een avond voor "the good old boys". Het was mijn beurt om de keuze voor het restaurant te maken om het kwartaal diner van Rene, Frank, Simon en mij en de keus viel op
Het Pompstation in Amsterdam Oost. Het was me aangeraden en na bestudering van de website en de daarop aanwezige kaart, leek het me wel iets om met de heren naar toe te gaan. Reserveren ging wat merkwaardig, want toen ik belde om een reservering te maken, kreeg ik terug "ja, dat kan ik nu even niet doen want ik sta niet in de buurt van het orderboek, ga maar even naar de site om via die manier een tafel te reserveren". Geheel klantvriendelijk was het niet, maar goed, als het niet anders kan voel ik me ook niet te goed om dat via
SeatMe te regelen (SeatMe heeft overigens ook een aardige app voor de iPhone, interessant voor de liefhebber van uit eten gaan om snel mee te kunnen reserveren).
Zo gezegd zo gedaan en vrijdagavond om 19.00 uur haalde ik Rene op. Frank en Simon gingen rechtsreeks en dat was maar goed ook, want het was flink druk op de weg, zeker in de binnenstad van Amsterdam, maar via
Whatsapp hielden we team Volendam goed op de hoogte van onze vorderingen en, na nog even op het verkeerde been gezet te zijn door het navigatiesysteem van de C5, waren we om 19.45 uur aanwezig, 15 minuten later dan afgesproken. Dat was niet heel erg, want inmiddels hadden Frank en Simon zich op de banken voor het kleine podium van Het Pompstation (wat nog de karakteristieken van het oorspronkelijke gebouw heeft, waar vroeger water door gepompt werd naar de rest van Amsterdam). Net voordat de band ging spelen, werden wij door de gastvrouw naar onze tafel begeleid. Overigens speelde de driemans band (bassist, gitarist en zanger/ harmonica speler) een drie sets en aardige deuntjes, waarin er een mix was van rock n roll, country en jazz.
 |
| Sashimi van tonijn, met een loempia erop |
Onze tafel was op de eerste verdieping, en na een korte historie van het pand kregen we de kaart voorgeschoteld. Dat bleek een hete kaart te worden, en dan letterlijk, want na een korte bestudering legde Rene zijn versie neer, maar wel bovenop de kaarsen die aangestoken waren, waardoor die in de fik vloog en vervolgens met brandwonden afgevoerd moest worden (de kaart dan, niet Rene gelukkig!). We besloten voor vier gangetjes te gaan. Het hoofdgerecht stond eigenlijk al vast, want de specialiteit van Het Pompstation zijn de steaks, in vele soorten en maten. Om het voor de kok makkelijk te maken, kozen we allemaal voor een Chateau Briand, met daarbij de hele kaart van bijgerechten (frites, aardappelpurree, salade ui/ tomaat, haricoteverts, spinazie, champignons en een gemengde salade). Vooraf was het ene mix van tonijn sashimi en garnalen cocktail, gevolgd door een tomatensoep met een glazige loempia erin of een bouillon van gevogelte. De voorgerechten en soep waren zonder meer goed te noemen, hoewel ik wel denk dat ik met de garnalen cocktail een mindere keus had dan de vrienden die aan de tonijn waren geslagen. Soep was niets op af te dingen, pittig genoeg, maar de loempia had wel iets warmer gekund.
 |
| De chateau briand, wel goed, maar ook wat weinig! |
Maar goed, we kwamen voor de steaks! Als goede social media goeroes moest er natuurlijk op FourSquare even gecontroleerd worden of daar door eerdere bezoekers een tip over achtergelaten was en verdomd als het niet waar is, dat was er! Een bezoeker vertelde dat de Chateau Briand op zich erg goed was, maar wat aan gekruidheid ontbrak. Dat moesten we de serveerster natuurlijk meegeven, dus Rene probeerde haar eerst uit te leggen wat Four Square was. Dat mislukte volledig, want de serveerster bleek denk ik de enige persoon in Amsterdam te zijn die geen computer had. Dus liet Rene eea maar op zijn telefoon lezen en daarna volgde van dzelfde serveerster de uitspraak: "wat zeikt die gast nou, er staat toch peper en zout op tafel!!". Erg ad rem, maar of je er klantvriendelijkheidspunten mee scoort is maar net de vraag. Kort daarna kwam de chateau briand op tafel. Ik kan niet anders zeggen dan dat de kwaliteit heel erg goed was, maar voor grote kerels als wij zijn, was het wel wat weinig (de portie op de foto is voor twee personen). De bijgeleverde sausen waren niet nodig, de smaak van het vlees was voldoende, extra peper en zout waren ook niet nodig. Uiteraard moest de saus wel even geproefd worden en het voegde eerlijk gezegd niet aan de smaak toe, deed eerder afbreuk, dus dat was snel klaar.
 |
| Apple triffle als desert |
Inmiddels was de band vertrokken en had een DJ het overgenomen, dat kwam de sfeer niet ten goede, want de muziek ging veel harder en er kwam een halve lichtshow, die mijn opkomende hoofdpijn niet beter deed maken. Na een afsluiter met een apple triffle en een kopje koffie wilden we daarom afronden, maar het duurde nog een eeuwigheid voordat we uiteindelijk de rekening kregen en konden betalen. Uiteindelijk lukte het toch en konden we rond half twaalf Het Pompstation verlaten. Een bijzonder geslaagde avond met de jongens en ik ben heel benieuwd wat Simon voor het volgende kwartaal in petto heeft. En het Pompstation? Tja zeker niet slecht, maar dat zal voor mij waarschijnlijk in de categorie
Trinibago vallen: leuk voor een keer, maar mij zien ze hier verder niet meer.
