Gerinomo Stilton

Zondag waren Ans en ik nog aan het bijkomen van ons bezoek aan de Nederlanden. Dat ging wel makkelijk, want Daan en Jeroen waren aan het logeren bij oma Leny en opa Hans. Na zaterdag de boel op zijn kop te hebben gezet (om half vier 's nachts met de Nintendo DS spelen is niet ok, zelfs niet bij oma) gingen de jongens zondag met opa en oma naar de uitmarkt in Amsterdam. Bij de Nieuwe Doelen straat was het kinderdeel ingericht. Ze gingen er met een speciaal doel heen, want er was een stand van Geronimo Stilton. Voor wie Geronimo niet kent, het is een muis (die uitgever is van de grootste krant van wakker muizeneiland) die allerlei avonturen beleeft, van griezel- en detective verhalen tm reizen door de tijd. Voor mensen met kinderen tussen de 3 en 10 is het aan te raden om eens een boek ter hand te nemen, naast leuke verhalen zijn het ook zaken die een bepaald historisch besef geven en die laagdrempelige ingang bieden tot klassiekers uit de wereld literatuur. Bij de stand was Geronimo zelf ook aanwezig en kon je een boek laten signeren (uiteraard kochten de jongens er één). Daan had wel de indruk dat het geen echte muis was, maar dat het een man was die in een muizenpak rondliep! Nu heeft Daan mij afgelopen weken ook verteld dat Sinterklaas niet bestaat en dat het een verklede kerel in een jurk is, dus ik geloof er niet zo veel van, maar hij was er stellig van overtuigd :-). In ieder geval hebben de jongens zich uitstekend vermaakt en zijn ze nu bezig het gekochte boek te verslinden. Wel zo handig dat Daan nu al heel goed zelf kan lezen, want dat betekent dat hij er ook regelmatig voor gaat zitten om stukken voor Jeroen voor te lezen, scheelt papa en mama weer. Hoewel, ik wil eigenlijk ook altijd weten hoe het afloopt...:-).

Stroomstoring

Gisterochtend om half negen was er een noodschreeuw bij ons uit de woonkamer. Daan en Jeroen kwamen zachtjes melden dat de TV ermee opgehouden was. Dus papa naar beneden. Na enig onderzoek bleek dat sommige delen in het huis nog prima functioneerde, maar op sommige plekken was geen stroom meer. Nou, dat kan niet aan het energie bedrijf liggen, want het meeste doet het nog. Na afstemming met de elektricien eerst naar de stoppen gekeken. Dat was geen probleem. Toen op zoek naar de hoofdstoppen. Dat was een zoektocht in de meterkast met het doorknippen van verzegelingen, maar uiteindelijk waren ze gevonden. Maar verdraaid, dat bleek ook niet het probleem te zijn, twee stoppen deden het prima, maar 1 vertikte het. Dus toch maar met Eneco gebeld en wat blijkt....er was toch een stroomstoring in de Dubbele Buurt (waar wij in Halfweg wonen). In de loop van de dag kwam er 1 wagen van Eneco, toen twee, toen drie, toen een graafmachine, toen een aantal mannen met scheppen en zo ging het maar door. Het duurde ongeveer 4 uur totdat het lek boven was, één van de drie stroomkabels was doorgebrand, maar om die boven de grond te krijgen moet de slootkant bij ons huis goed omgeploegd worden en zelfs een stuk cement weggebroken worden. Om 18.00 uur was het euvel uiteindelijk verholpen en hadden we (naast een ontdooide vriezer) weer stroom.

De Nederlanden, deel 2

Drie weken geleden heb ik samen met René uitstekend gedineerd bij De Nederlanden. De recensie daarvan is terug te lezen eerder in het blog (eenvoudig te vinden door de zoekfunctie rechtsbovenin te gebruiken). Maar je wilt zo een ervaring natuurlijk nog een keer laten bekrachtigen, dus gingen zaterdag Ans en ik naar de Nederlanden. De aankomst was wel even wat anders dan vorige keer, toen het lekker rustig buiten was. Nu was er een receptie van een bruiloft gaande. Zag er op zich erg gezellig uit, maar het maakte enerzijds het parkeren wat lastiger (wat overigens bleek later door prima service via Caroline Berends opgelost kan worden, omdat ze valet parking kan regelen), maar met name waren enkele gasten erg aan hun plek gehecht, dus van even 10 centimeter opzij gaan om Ans en mij erdoor te laten hadden ze niet gehoord. Je denkt dan toch, een beetje beleefdheid kost niets en je doet er een ander een groot plezier mee, maar kennelijk was dat voor sommigen een brug te ver. Na ons door de menigte heen geworsteld te hebben was het een verademing. Binnen was het op en rustige manier gezellig en de eerste die we tegen kwamen was Caroline Berends, die mij nog herkende van het vorige bezoek. Dat zijn de attenties die blijven hangen. Dat gold ook voor patron cuisinier Wilco Berends, overigens. We werden naar onze tafels gebracht (met een bijzonder mooi uitzicht op de Vecht) door sommelier Martijn Verkerk die Ans de gehele avond van een uitstekende keus van wijnen voorzag. Wat ik erg waardeerde is dat bij de keuze van de spijzen Wilco het voorstel deed om, net als vorige keer, het menu naar 8 gangen op te rekken en dat hij ervoor gezorgd heeft dat ik GEEN ENKELE gang dubbel heb gehad t.o.v. drie weken geleden. Inhoudelijk natuurlijk helemaal goed, maar ook de attentie om dat allemaal te onthouden zijn precies de dingen die een van een uitstekend restaurant een TOP restaurant maken. Zeker als je daar ook de uitstekende prestatie van de overige leden van de blauw zwarte brigade aan toevoegt, dan kan de avond gewoon niet meer kapot!!

Het is moeilijk om de echte toppers uit het menu te halen, maar vooruit ik ga toch een poging doen. De drie topstukken vond ik de kabeljauw met langoustine, de bereiding van tonijn op drie verschillende wijzen (waarbij de tonijn bonbon met zoete komkommer hemels was) en de anjou duif als "hoofdgerecht" (als dat bij 8 gangen er is :-)). Maar ja, wat zeker ook niet onvernoemd mag blijven is de kaas selectie die door Martijn geserveerd werd (met een speciale vermelding van de Somer Himu, een kaas die in een grot gerijpt wordt om daar de blauwader te krijgen) en de souffle die tijdens het dessert geserveerd werd door Wilco (deze kwam gelukkig WEL terug !!!).  En ja, ik kan ze zelf niet proeven, maar Ans was zeer gecharmeerd van met name de Oostenrijkse en Hongaarse wijnen die Martijn deze avond schonk. Al met al kan ik niet anders zeggen dan dat het wederom een topavond was. Wederom een dikke "thumbs up" en een aanrader voor iedereen die een heerlijke culinaire avond wil beleven met een bijzonder grote gastvrijheid!

CD Review: Runnin Wild van Airbourne

Een flinke tijd geleden dat we een cd review gehad hebben (eigenlijk raar dat ik het nog een CD review noem, maar a la). Er staat nog genoeg op de planning, maar om de één of andere reden komt het er niet genoeg van om het te schrijven. Maar deze keer dus wel. Ik ga het niet hebben over een gouwe ouwe, maar een jonge band, maar wel één die op het punt staat de fakkel van een klassieker over te nemen. Ik heb het over Airbourne. Dit kwartet aardige jongens komt uit Warnrnambool, Australia hebben maar één groot voorbeeld en dat kun je horen ook. En dat voorbeeld is, hoe raad je het, AC/DC. Tot nu toe heeft Airbourne maar één plaat uit, te weten Runnin Wild, maar dat is dan ook gelijk een klassieker. Doe je oegen dicht, luister goed en je waant je in 1978, waar je Bon Scott zijn kunsten hoort vertonen. Dezelfde vette riffs van de gitaren hoor je ook terug komen. Een andere overeenkomst is overigens dat, net als bij AC/DC, de band is opgericht door twee broers, namelijk Joel en Ryan O'Keeffe (net zoals de broers Young van AC/DC). Tja, wat moet ik er verder over zeggen. Als je van AC/DC houdt, dan hou je ook van Airbourne. Punt. Het is klassieke hardrock, die je lekker mee kunt brullen en waar je verkeersboetes voor te hard rijden van gaat krijgen (ik heb praktijk ervaring). Het bekendste nummer is "too much too youg too fast", dat een top 20 notering behaalde in de VS, maar met name ook populair werd, doordat het in de set muziek zat van de spinning en RPM lessen van Les Mills! Dus naast autorijden ga je er ook heel hard van fietsen! Mijn mening: 9,5 uit 10, je moet altijd iets hebben om naar te streven!

Nieuwe brievenbus

Vandaag heb ik een security maatregel uit laten voeren. Velen denken nu gelijk aan firewalls en https protocollen, maar niets van dit alles. Veel beveiliging begint veel laag bij de grondser. Het blijkt namelijk dat er vaak gefraudeerd wordt simpelweg omdat post uit de brievenbus gestolen wordt en de daders dan een soort “id-roof” doen. Nu had ik bij onze hoofdingang (wat eigenlijk de ingang is die ik zelden gebruik, maar je hebt je maar aan de tekening van het bestemmingsplan te houden…J), een prachtige groene brievenbus staan. Lekker van plastic, lelijk als de nacht en niet vergrendelbaar. Deze combinatie sprak niet aan, want het is meerdere malen voorgekomen dat ik gewoon een paar jochies voorbij zag lopen om vervolgens even te stoppen om even een kijkje in mijn post te nemen. Nou helpt een schot hagel altijd wel om het jonge gespuis van het erf af te krijgen, maar dat moet toch makkelijker kunnen!

De oplossing: een nieuwe brievenbus die op slot kan. En als we dan toch bezig zijn, ook eentje die even een stukje meer esthetisch verantwoord is. Na een lange speurtocht vinden we een fraaie zwarte, waarvan de binnenkant ook nog n hoogte verstelbaar is. Heel makkelijk als je op vakantie gaat, je zet de bodem wat lager en er kan aanzienlijk meer post in! Vandaag werd de brievenbus afgeleverd en voor de somma van 20 Euro werd hij ook nog eens even keurig waterpas geïnstalleerd. Deden ze toch snel een uur of twee over, ik kan het er niet voor doen. Vanaf vandaag staat de nieuwe brievenbus dus te blinken voor onze ingang, en ik heb al heel wat teleurgesteld kijkende plaatselijk jeugd voorbij zien schuiven! Nu alleen opletten dat er op oudejaarsavond geen vuurwerk in terecht komt.

Een magnifiek resultaat!!!

Op het  blog schrijf ik niet veel over mijn directe werk. Maar deze keer moet ik er toch iets over vertellen. Vandaag hebben we namelijke een bijzonder project afgerond. Met de implementatie van het kunnen verkopen van spaarrekeningen via internet waarbij dit ook direct aan Siebel gekoppeld wordt, is een erg intensief en innovatief project in de laatste fase van nazorg en evaluatie beland. Het is een project waar veel van de volgers van dit blog bekend mee zijn en ook aan hebben meegewerkt. Het begon voor mij in oktober 2007 met de zijdelingse betrokkenheid bij een proof of concept mbt de internet architectuur en heeft uitgemond in gewijzigde content management systemen, nieuwe navigatie en look & feel van de site, volledig nieuwe infrastructuur, een internet framework op basis waarvan sneller applicaties te ontwikkelen zijn, nieuwe portlets, mogelijkheden tot gedifferentieerd en gelokaliseerd nieuws via de site te brengen en nu dus ook verkoop op internet zonder dat klanten nog fysiek handtekeningen te hoeven zetten. Een bijzonder mooi traject, waar ik echt heel erg trots op ben om dat van nagenoeg het begin tot nu de afronding meegemaakt te mogen hebben. Iedereen die hieraan zo hard heeft meegeholpen super bedankt!! Ik moet eigenlijk geen namen noemen, want dat zijn er teveel om op te noemen en ik doe mensen tekort die ik niet noem, maar wel speciale credits voor Vincent, Geert Jan en Wicher die er echt vanaf het allereerste begin bij betrokken zijn geweest. Ik ben er heel erg trots op dat we dit nu hebben staan!!! Ik ga er vanavond gewoon nog even van nagenieten. En weet je wat: morgen ook nog!!!

Weer bij Vermeer

Gisteren was het een bijzondere dag. Na een dag buffelen had ik 's avonds een diner n.a.v. het vertrek van Margreet Oostenbrink.  Helaas kon ik niet bij haar afscheid van Rabobank zijn enkele weken geleden bij the old dutch. Ik zeg: iedere gelegenheid is er één om naar Vermeer te gaan. Het was er wat drukker dan de paar laatste keren dat ik er geweest was, wat de sfeer wel wat verhoogde. De zwart - witte brigade was zoals vanouds weer helemaal top. Onder leiding van Niek werden we uitstekend en gastvrij bediend door Erwin, Simon en Fabienne. Chris Naylor had afgelopen zaterdag de nieuwe kaart geïntroduceerd dus ik was er helemaal klaar voor om het nieuwe menu te nemen, maar dat paste helaas niet. We moesten het dus stellen met een vijf gangen diner (het is behelpen, maar het is niet anders, oh ja, en er waren natuurlijk ook nog drie amuses en friandise, dus we gingen niet met honger naar huis). We begonnen met een Sint Jacobsmossel met spitskool en druiven in een ansjovis boullion, daarna een zeeduivel meunierre met kokkels, paddenstoelen en  Gnocci's en als hoofdgerecht een Runderhaas Rossini met eendenlever op krokant brood en wilde truffel 9en friet van kikkererwten, gaaf!). Als dessert een selectie van kazen en aardbeien met merange en rode paprika en aardbeien sorbetijs. Om je vingers bij af te likken, Chris Naylor (chef de cuisine) en John Scobby (de chef patisserie) hebben er wederom een uitstekend geheel van gemaakt. Margreet kon gelukkig ook nog genieten van het wijnarrangement dat door Simon Veldman weer prachtig samengesteld was. Ik heb een briljante avond gehad, de kaart en wijnen zijn weer helemaal nieuw (met wel de signature dish van de groenten cassarole die terug kwam, maar die is ook zo goed dat je die niet kan missen), dus het is meer dan de moeite waard om hier snel van te gaan genieten.

Het wordt een Tatrahond

Na ons bezoek aan de Leonberger was het eigenlijk wel duidelijk, die ging het niet worden. Dat betekent dat de keus voor onze hond op een Tatra hond is gevallen. Vandaag heeft Ans gebeld met de Tatra fokker (bijna extremist: "er is geen betere hond dan een Tatra hond..!!") en wat bleek: Luna was inderdaad drachtig. Over een week of drie gaat ze bevallen, daarna blijven de pups nog 8 weken bij de moeder en daarna gaan ze verkassen naar hun nieuwe baasjes. Dat wil zeggen dat we zo begin november de pup kunnen verwachten. De jongens zijn er helemaal blij mee, maar nu moeten we, net als bij een eigen baby nog aan de gang met de baby kamer. in dit geval: het hondenhok. Ans gaat aan de tekentafel om aan de paardenschuur (zonder paarden nu, wel met fietsen, het stalen ros) deels daarvoor in te richten. Gaat wel weer een stukje aanbouw vergen, maar de hond moet 's avonds met name daar wonen, dus dat moet wel enigszins comfortabel zijn. Nu nog een naam verzinnen, het wordt een vrouwtje, dus als iemand goede ideeën heeft (papa en Dagobert zijn al afgewezen), houden we ons aanbevolen!

Een likkie verf in Halfweg

Bij het verbouwen van mijn huis, bleek aan het eind van de zomer van vorig jaar dat niet al het schilderwerk gereed kon worden gemaakt. Dit kwam door het simpele feit dat het een beetje te nat begon te worden en dan droogt verf erg lastig. Betekende wel dat er sommige delen van het huis nog "kale" stenen lieten zien daar waar we ramen vervangen hebben. Afgelopen week is dit verholpen. Was een flinke kluif met werk, maar het huis is er wederom heel erg van opgeknapt, maar dan nu voornamelijk ook aan de buitenkant. er blijft nog één stukje te doen bij de dakkapel aan de voorkant, maar daarvoor was ook de timmerman noodzakelijk voor het nodige aftimmeren en die had helaas geen tijd. Jammer dat we dat nu nog apart in moeten plannen, maar het leeuwendeel is in ieder geval gedaan deze zomer en dat geeft weer een veel frissere uitstraling en daar genieten we in ieder geval nu al iedere dag van!! Meer foto's van het huis en de tuin zijn te vinden op het betreffende Picasa webalbum.

Stoomgemaal in Halfweg

De eerlijkheid gebied te zeggen dat we in Halfweg niet echt heel veel touristische attracties hebben. We zitten dicht bij Spaarnwoude (dus we kunnen elke zomer van diverse Dance Festivals meegenieten) en we hebben mooie fietsroutes en de oude suikerfabriek, maar verder is er niet zoveel. Hét hoogtepunt is het oude stoomgemaal. Dit gemaal is tegenwoordig een soort museum(pje) waarin diverse stoommachines uigestald staan en de plaatselijke stoommachine club bij elkaar komt (jaja, het bestaat nog). Daarnaast is het grote gemaak tijdens de zomer nog echt in werking ook en dat is best indrukwekkend om te zien. Om mijn kinderen ook de plaatselijke cultuur mee te geven zijn we vanochtend daar even heen geweest. Voor 5 Euro per persoon (en de kinderen gratis) mochten we naar binnen en het was best leuk voor een half uurtje. Daan heeft denk ik alle proef opstellingen wel geprobeerd en stond met open mond te kijken naar de grote radarren die door de stoommachines in gang werden gehouden. Jeroen vond het allemaal wat minder, want hij vond het teveel lawaai (het was er ook wel wat luid, dat kunnen we niet ontkennen). Goed om een keer gezien te hebben en mocht je een kee rin Halfweg een uurtje niets te doen hebben, dan is het zeker leuk in de zomer. Dicht bij het museum zit het restaurant Het Gemaal waar men een uitstekende capuccino serveert en waar je aan het water kan zitten, dat was vandaag mijn hoogtepunt hierin :-).

De grote wisseltruc

Daan liep al een hele tijd met een losse voortand. Het was geen gezicht meer, maar we mochten hem niet helpen om hem eruit te halen. Woensdag bij de tandarts zat het ding zo los, dat hij 90 graden gedraaid kon worden (dus de tand stond op zijn kant), maar het laatste tikje mocht niet gegeven worden.

Vanochtend gingen de mannen op de skelter naar school. Bij een heuveltje was het hard trappen en moest Daan op zijn tanden bijten. letterlijk in dit geval, want door de druk die hij zette op dat venijnige bekkie dat hij krijgt als hij per se iets wil halen, werd de tand eruit gedrukt! Helaas helaas, kwam hij daar pas achter toen hij al een paar meter verder was en toen was de tand spoorloos verdwenen (leuke aflevering voor "without a trace"!!). Daan heeft nu een mooi gat waar voorheen zijn rechter voortand zat. Nou ja, gat, je kunt gelijk zijn waarom de tand zo los zat, want de nieuwe volwassen tand komt al gelijk door, dus dat was de "boosdoener" die ervoor zorgte dat de melktand zo lekker los kwam te zitten. Tandenfee Ans gaf Daan een mooie Euro, die gelijk omgezet werd in een Doanld Duck Pocket (en ja, die kosten 4,95, de papa-bank-van-lening deed de rest!).

Hondjes kijken, deel 2

Na een vervelende storing wederom bij Ziggo (ik ga er niks over zeggen, lalalalala, ik ben niet gek, ik ben een vliegtuig), kan ik eindelijk weer een post maken. Eentje die eigenlijk woensdag er al op had moeten staan, maar vooruit. In onze zoektocht naar een geschikte hond, togen we woensdag naar Sint Pancras om daar naar een Leonberger te kijken. Sint Pancras ligt net onder den helder, dus dat was nog een stukkie sturen. Gelukkig komt deze rouet langs heel veel badplaatsen en was het zo ongeveer de heetste dag van de zomer en waren er veel mensen die naar de kust gingen, dus onderweg waren we niet eenzaam :-(. We werden in Pacras hartelijk ontvangen, maar om een lang verhaal kort te maken: na een half uur begonnen Daan en Jeroen te zeuren dat ze naar huis wilden en met de hond spelen vonden ze ook niet zo leuk, terwijl ze bij de Tatra hond er niet vanaf konden blijven. Het is veilig om te zeggen dat de hond die bij ons een plek gaat vinden geen Leonberger gaat zijn. Jammer van de tocht, maar soms is het gewoon niet anders!

Een kopje Starbucks

Eerder berichtte ik dat er een Starbucks is geopend op Utrecht Centraal Station, maar dat de rijen ervoor om een koffie te halen wat lang waren. Gelukkig werk ik samen met een bijzonder mens, zijn naam is Geert Jan en hij is namelijk een KHIM. KHIM staat voor de Koffie Halende Informatie Manager en vanochtend heeft hij voor mij ene bijzonder lekkere Caramel Machiatto meegenomen. Die smaakte meer dan uitstekend. Natuurlijk omdat de koffie van Starbuck gewoon ERRUG lekker is (en zeker de Caramel Machiatto, ik vind een frappucino met slagroom op de vroege ochtend net even té), maar het geeft altijd een extra impuls als iemand de moeite neemt om zoiets voor je mee te nemen. GJ, zeer bedankt daarvoor, ik heb ervan genoten! Wordt ook eens tijd voor een etentje, gaan we zeker ook plannen!!!

Een bijzonder warm welkom

Vandaag is de 23ste volger van het blog een feit geworden. Gelukkig zijn er veel meer lezers (als ik mijn webstatistieken (geen Moniforce, maar gewoon een google tooltje :-)) raadpleeg zijn er op dit moment ongeveer 100 mensen die met regelmaat het blog bezoeken en lezen. Daar ben ik toch wel een beetje trots op en het geeft mij energie om iedere dag een stukje te schrijven, bedankt voor jullie bezoeken.

Waarom ik speciaal nummer 23 noem, is omdat dit mijn voormalig manager Margreet Oostenbrink is. Margreet was mijn manager bij Systeem Realisatie en ik heb daar bijzonder plezierig met haar samengewerkt. In die tijd hebben we ook een bijzonder goede band opgebouwd en ook na mijn vertrek naar Programma- en Informatie Management bewaar ik bijzonder goede en warme herrineringen aan onze samenwerking en de warme persoonlijkheid die ze is. Margreet, bijzonder welkom en ik hoop dat je veel plezier in de posts die ik maak hebt!!

The world is flat

Even een korte post. Voor iedereen die in de ICT werkt en met outsourcing te maken heeft is het aan te raden om het boek "the world is flat" van Thomas Friedman. Het geeft een kijk op globalisering en het levellen van het "economic playing field". Voor mensen die al eens in bangalore geweest zijn is het eerste hoofstuk een herkenning, het begint op de golfbaan vanwaar je de gebouwen van Microsoft en IBM als twin towers kunt zien opduiken.

Voor wie geen tijd of zin heeft om het boek te lezen, is een lezing van Thomas Friedman over zijn boek te bekijken via Academic Earth. Duurt 45 minuten en dan krijg je de highlights. Dat is in ieder geval een goed begin (en Thomas Friedman blijkt nog een aardige presentator te zijn ook). Doe er je voordeel mee!!

Mijn vrienden van Ziggo

Ik ben jarenlang een bijzonder tevreden gebruiker geweest van XS4ALL. Dit bedrijf heeft mij altijd een stabiele internetconnectie geleverd en ik was bijzonder tevreden met hun dinestverlening. Echter, sinds ik naar Halfweg verhuist ben, kon XS4ALL mij alleen maar het basis basis basis pakket aan diensten bieden en dat is toch wel erg magertjes. Eigenlijk was er dan maar één alternatief: internet via de kabel van Ziggo. Nu heb ik naast UPC alleen maar slechte verhalen gehoord over Ziggo, maar na een grondig onderzoek, met name bij Jeroen Eveleens van effective media en pc-depot (super service op het gebied van alle kantoor automatiserings- en internetzaken en mijn adres voor Sony Vaio apparatuur, HIGHLY RECOMMENDED) die aangaf dat Ziggo lang niet zo beroerd was als iedereen zij en dat ze al snel hun download snelheid gingen upgraden naar 50 mbit/ seconde, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken en een alles in één abonnement te nemen (telefoon, televisie en het snelste internet abonnement dat men had). En eerlijk is eerlijk, de initiële installatie en aansluiting e.d. liep erg voorspoedig en na wat tunen van de tijdelijke loadbalancing tussen xs4all en ziggo account via de draytek router liep alles op dat gebied redelijk stabiel. En ging het downloaden met 25 mbit/ seconde.

Vorige week kreeg ik een pakketje. Daarin zat een nieuw modem, want het oude modem was niet bestand tegen de nieuwe snelheden die we gingen bereiken. Omzetten was simpel: kabels omzetten, modem uit, computer uitzetten, modem aan, aanmelden bij ziggo, half uurtje wachten tot de initialisatie van het moden en presto....hij ging het doen.....NOT!!!! Na drie keer dit tafreel geprobeerd te hebben was er nog geen internet verbinding. Dus maar even met de helpdesk gebeld. Nu duurde dat 10 minuten, maar wat echt verbijsterend was, was het gebrek aan kennis, kunde en algemene beschaving bij de man achter de telefoon. Hij had geen idee waar het over ging (ik moest een Motorola modem hebben, nee meneer, dat heb ik net vervangen, daarom bel ik juist) en op een gegeven moment zei de beste man "nou ja, dan is het toch u probleem, want volgens mij hebben wij alles goed gedaan, succes ermee". Nu was ik in staat om de beste man door de telefoon te trekken, maar vooruit, heb ik maar niet gedaan, dus gevraagd of er een andere "expert" was. Die was er, dus nog een keer het verhaal uitgelegd, die ging nog ene keer kijken en toen bleek er een palletje nog bij Ziggo op inactief te staan. Ja, daar moet je ook voor bellen dat staat in de brief. Uhhhh......nee hoor, dat staat er niet. Nou meneer dan moet u het nog maar eens goed lezen. 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 28, 29, 30.......nou ja, het palletje stond nu goed. Dus maar weer aanloggen, uiteraard ging dat niet, weer bellen. Heeft u het modem wel opnieuw uitgezet. JAJAJAJA. Uiteindelijk zelf maar voorgegesteld of een harde reset zou helpen. Nee, dat kon het niet zijn. Nu heb ik op mijn assessment bij CMG een score van 6 gehaald op non conformistisch gedrag (maximale score is 5) dus toch maar gedaan en wat denk je.....er was licht!!! Haleluja en Eureka, ik had weer internet. Dat was 8 uur nadat ik aan dit feest begonnen was...

Zaterdag alles heel stabiel gedraaid, dus ik helemaal blij. Echter, zondag alles wat het deed, maar geen internet. Om een heel lang verhaal kort te houden: ongeveer 7 keer met de helpdesk gebeld en gewoon niet het juiste antwoord krijgen en ook nog steeds te horen krijgen dat het aan jezelf ligt. Lekker klantgericht. Gelukkig hebben we de eerder genoemde Jeroen en die kon maandag vliegensvlug ter plaatse zijn om te constateren dat Ziggo een harde reset over de lijn had gestuurd om de router te resetten en alle Mac adressen waren daarin verdwenen, tja, dan heb je geen netwerken meer tot je beschikking. Uiteindelijk loopt alles nu weer goed, maar de moraal van dit verhaal is dat Ziggo een goed product levert, maar als er iets kapot gaat er echt BAGGER ondersteuning is, waarbij je als klant simpelweg gewoon niet serieus genomen wordt. En je merkt wel dat dat toch wel heel belangrijk is in de ervaring van het gebruik van het product. Ik denk nog met weemoed terug aan de tijd waarin ik wel eens de xs4all helpdesk belde (dat kwam haast nooit voor) en dat je pas ophing als het probleem opgelost was en ook als je zelf de gout had gemaakt, de xs4all medewerker je dat niet inwreef. Snik, those were the days!!!!

Vroem Vroem....op de skelter!!

Mijn zoons hebben een skelter gekocht! Het is een Mamoet Track, een zwart monster die cross country kan rijden! Nu we veel bomen uit de tuin hebben verwijderd, kunnen ze dat mooi doen. nou ja, "ze", is misschien niet de juiste bewoording. De skelter heeft namelijk plaats voor 1 bestuurder/ trapper en voor 1 passagier. Nu vindt Jeroen dat niet erg: hij heeft nog niet de sterke benen om de trappers rond te krijgen, dat lukt Daan nog net wel, maar Jeroen vind het prima om achterop te zetten en Daan aan te moedigen en van tips te voorzien (oh ja, en om op de achterbank de snoep die ze als ze op pad gaan meenemen op te nemen). Daan kan inmiddels erg hard racen, zeker als hij de weg naast ons huis naar beneden rijdt. Ze genieten ervan, zeker met dit heerlijke weer en droge wegen, kunnen ze helemaal los gaan. Ik zie een nieuwe Colin McCrea of Carlos Saiz met bijrijder geboren worden!!

Haverhals

Ik ben nu sinds 16 maanden officieel inwoner van Halfweg. Maar in Halfweg is qua winkels weinig te doen (hoewel er sinds gisteren wel een chocolaterie geopend is, maar die verkoopt dan als topmerk Leonidas bonbons, tja, dat is het dan weer net niet). Gelukkig is er in het naburige Zwanenburg (Halfweg en Zwanenburg gaan naadloos in elkaar over, als je er niet woont zou je denken dat het gewoon één dorp is, maar zeg dat niet tegen de hardcore Halfweggers of Zwanenburgers) een stuk meer te doen en valt er meer te beleven.

Mijn favoriete winkel in Zwanenburg is zonder enige twijfel Haverhals (eerlijkheid gebied me te zeggen dat dat al zo is sinds ik in Geuzenveld woonde, sinds 2000). De nadruk hier ligt op sportmode en schoenen. De sportmode betekent dat er veel keus is in merken als O’Neill, Oxbow, Bjorn Borg, Lacoste, Gaastra en Napapijri (waarmee ze de eerste in Nederland waren). Ook is er een ruime sortering van het merk Russel Athletic, maar daar wil je niet dood in gevonden worden (gelukkig voor de verkoop denken vele mensen in het dorp, met name de jongere garde, daar anders over J). Het sport gedeelte omvat overigens ook een aparte collectie voetbal- en tennis artikelen zoals kleding, schoenen, kicksen, scheenbeschermers, rackets, sokken, ballen, etc etc, maar dat moet ook wel als je sponsor bent van de plaatselijke VV Zwanenburg (voetbal) en Lucky Strike (tennis).

Op schoenengebied is het zelfs nog beter. Eerder schreef ik dat voor de “zakelijke schoen” ik overgestapt was van van Bommel op Noble Blue. Dat werd getriggered door de collectie die hier aanwezig was. Afgelopen weekend heb ik een nieuwe paar gekocht, maar deze keer van het merk Greve, met de hand gemaakte schoenen, wat net weer een tandje beter en lekkerder lijkt te zijn. Er wordt nu gesproken om een workshop bij Greve te hebben met de vaste klanten van Haverhals en dan kun je zelf leer en accessoires voor je schoenen uitzoeken, wedden dat ik er ben J. Let op de foto ook nog op de details aan de veters.

Voor de casual schoen is Haverhals de grootste verkoper in Nederland van het merk Ugg Australia. Deze schoenen/ laarzen met schapenvacht aan de binnenkant zijn bijzonder populair en zelfs toen niemand er nog van gehoord had, kon je ze hier al kopen. Gezien de drukte bij het arriveren van de nieuwe collectie en het leegvliegen van de planken, moet bijna iedereen in Zwanenburg/ Halfweg wel een paartje of twee hebben. Naast Ugg voert Haverhals nog vele andere merken, zoals Sendra, Le Coq Sportif, Quick, K-Swiss, Serafini, Pantofola d’Oro, Boss, Floris van Bommel, Replay, G-Star, Lamborghini en Bjorn Borg.

Maar net als met dineren, is ook het kopen van iets een “total experience”. Dus los van de kwaliteit en verscheidenheid van de collectie is de service en het advies ook bijzonder belangrijk. En dat is bij Haverhals erg goed geregeld. Eigenaar Jenke maakt van elk bezoek een feest, staat altijd klaar met advies en maakt tijd om gezellig even bij te praten (en dat kan hij ook erg goed J). Bedrijfsleiders Nancy en Martijn (dames en heren secties) zorgen voor een ontspannen sfeer, waarbij je alle rust en ruimte krijgt om je eigen indrukken op te doen, maar staan ook direct klaar om te helpen als erom gevraagd wordt. En ook met Bart zorgt voor een welkome manier van assisteren en heeft daarnaast een ruime kennis en ervaring met betrekking tot zijn specialisme, tennis. Het is er dusdanig gezellig, dat ook als je niets nodig hebt, je toch vaak nog even binnenloopt (en tja, dan neem je soms ook nog wel eens wat mee…hmmmmm…..dat zal toch niet de bedoeling zijn….). Ook de aftersales is geweldig, als er een keer iets kapot gaat of niet naar je wens is, dan zorgt Jenke er persoonlijk voor dat het op korte termijn gerepareerd wordt of een andere passende oplossing gevonden wordt.

Wederom geen commissie voor me, maar ben je in de buurt van de metropool Zwanenburg en ben je op zoek naar een paar nieuwe stappers of een leuke winterjas, dan is dit zeker een aan te raden plek om eens je licht op te steken! Neem wel de tijd, want je bent er zeker een uurtje zoet J.

Waterpret

Vanochtend bij het opstaan (we zitten weer in het ritme, strak om 7 uur stond ik weer naast mijn bed), zag het er al stralend uit. Een strak blauwe hemel en de koperen ploert was zijn werk al aan het doen. Daarom maar vroeg naar de sportschool om om acht uur mijn training af te werken. Na de training nog een stop bij mijn favoriete winkel in Zwanenburg (daarover later meer) en toen naar huis. Daar aangekomen bleek het kwik al flink gestegen te zijn, namelijk tot 25 graden en om 12.00 uur hadden we de 30 graden bereikt. Toen werd het voor Daan en Jeroen tijd voor verkoeling! Eerst gingen ze lekker het zwembad in de tuin in, maar snel daarna kwamen ze in ganzenpas naar me toe om te vragen of de waterglijbaan opgezet kon worden. En als die twee je dan met hun grote ogen aankijken, dan kun je als vader niet weigeren. Dus hupsekee, de glijbaan opgezet die opgepompt wordt door een kleine generator (net zoals bij een springkussen), water aansluiten om het nog leuker EN natter te maken en daar gingen de twee avonturiers. Ze hadden mega veel pret met het glijden en het op verschillende manieren beklimmen van de glijbaan en ze waren er (in combinatie met het zwembad) echt uren zoet mee. Dat wordt lekker slapen vanavond denk ik zo!! Mocht je de ruimte in de tuin hebben, dan is zo een glijbaan wel een echte aanrader, voor 99 Euro ben je de man/ vrouw en hebben de kinders echt urenlang plezier!!

Een lekker stel!

Afgelopen woensdag heb ik een goede sessie gehad met de stuurmannen binnen mijn programma. Daarin hebben we met name naar de werkzaamheden in het restant van 2009 gekeken. Een prima sessie, niet altijd met de meest leuke boodschappen, maar wel verhelderend voor een ieder. Het is niet echt gepast om daar veel verder over te vertellen, dat is toch teveel inzicht in mijn opdrachtgever. Wat ik wel wil zeggen is dat ik heel blij met mijn team ben en trots op hetgeen zij presteren! Natuurlijk zijn er veel meer mensen die uitstekende prestaties in mijn programma leveren, maar aangezien dit mijn eerste lijn is qua besturing, verdienen ze een extra "thumbs up" voor al het werk dat ze mij uit handen nemen :-). Helaas was ik mijn fototoestel vergeten, en de iPhone moet nog iets verbeteren met zijn camera (en een flits zou ook welkom zijn), dus helaas moeten we het met deze foto doen die bij restaurant de Rechtbank genomen werd. Linksonderaan beginnend en met de klok mee zijn het Wicher, Berber, Onno, Geert Jan, Jens en Thijs. De sfeer tijdens het diner was ook bijzonder goed, er is een grote ontspannenheid in de groep, er wordt veel gelachen en men praat ook over andere dingen dan het werk. Dat zijn goede tekenen voor een hecht team. Dame en heren, bedankt voor al jullie support!!

Overigens was het diner redelijk, maar niet te vergelijken met iets als Vermeer of De Nederlanden. Enerzijds was de kwaliteit goed, maar niet meer dan dat. De tortelini met riverkreeft was prima, hoofdgerecht van kalfshaas viel wat tegen. Een nog groter contrast was echter de bediening. Zo kreeg Onno een verkeerd voorgerecht (wat wel hersteld werd, maar toen had iedereen verder het voorgerecht al op) en waren de serveersters echt HEEL ERG TRAAG!! Zelfs bij het afrekenen was het wachten geblazen. Nee, dan weet ik toch weer waarom ik meestal voor toch een ander soort restaurants kies.

Oh ja, dit was overigens de 100ste post in het blog. Ik had geen betere kunnen kiezen!!!

Cheap Comics

Vandaag kreeg ik een pakketje in de bus met daarin diverse Amerikaanse comics. Waar ik vroeger iedere week naar de stripwinkel toog om mijn wekelijkse dosis comics te halen, doe ik dat al enkele jaren niet meer. Gebrek aan tijd en een verkleinde interesse zijn de hoofdoorzaak, maar je via internet is natuurlijk ook gewoon veel te bestellen en dan wordt het bij je voordeur afgeleverd. Ik bestelde vroger veel via Mile High Comics en Amazon, tegenwoordig is mijn vast leverancier in de USA Tales of Wonder. Maar mijn favoriete internet winkel voor comics is zonder twijfel Cheap Comics. Enerzijds komt dat doordat ik voornamelijk nog hardcovers of trade paperbacks spaar en dat dat nu net de specialiteit van Cheap Comics is (losse issues hebben ze wel in het silver age segment). Ze hebben een grote sortering, dus je grijpt ook niet snel mis. De naam geeft een ander voordeel aan, ik ben in Nederland geen goedkopere winkel tegengekomen, hoewel dat niet doorslaggevend is, is het wel een bijzonder aangename bijkomstigheid. Net zoals de cadeautjes die bij speciale acties te verkrijgen zijn! Maar de slagroom op de taart is de service! De eigenaar van Cheap Comics is Chris Klop (gesituationeerd op Texel of all places), maar hij is supersnel met het verschepen van de bestelling en het beantwoorden van vragen, verpakking is prima en Chris gaat net even dat extra stapje voor je doen als je een vraag hebt. Als iets nog niet op de site staat, gaat hij er bijvoorbeeld actief naar op zoek en vaak wordt het nog gevonden ook. En als een keer iets er niet blijkt te zijn, is er geen gezeur met een alternatief boek dat je krijgt of gezeur over je geld terug krijgen, nee, dan wordt het nog eerder teruggestort dan dat je je boeken hebt.

Liefhebbers van comics die Chris en Cheap Comics nog niet kennen kan ik alleen maar aanraden om snel naar de site te surfen en die te verkennen. Zit voor een ieder wat wils bij en je wordt zeker niet teleurgesteld. Highest recommendations!!!! Oh ja, ik krijg geen commissie.

Daan gaat voor C

Een tijdje geleden heeft Daan zijn A en B zwemdiploma gehaald. Zijn C ging ook voorspoedig, maar helaas lukte het hem niet om 1 aspect voor elkaar te krijgen, namelijk "door het gat zwemmen", de afstand was net even te ver omdat hij doordat hij niet heel strak het water in dook niet diep genoeg kwam. Na op vakantie geoefend te hebben, ging hij een half uur op privé les en.........presto! Hij haalde het zonder problemen. Nu nog even het vervolg bepalen en binnenkort kunnen we voor de C opgaan. Daan was heel erg trots dat hij het nu wel een keer gehaald had en het deed zijn zelfvertrouwen enorm goed! En natuurlijk was papa zelfs nog trotser op zijn kerel dan Daan zelf.

The Mentalist

Na gisterenavond "genoten" te hebben van ons aller Ajax (je moet er toch niet aan denken dat ze eens 25% van de kansen gaan maken en dat Suarez dit jaar bij Ajax blijft, dan zou het bijna een goed seizoen kunnen worden) was het tijd om even te ontspannen. Na het vierde seizoen van "The Closer" gekeken te hebben, was dat op en ging ik op zoek naar een nieuwe serie. Ik kwam uit bij The Mentalist, één van de nieuwe hitseries in de VS.

Het begin van de serie is bijna . Een roodharige man gaat het huis in waar zovoor zojuist de ouders van een vermoord meisje iedereen bedankt hebben om tot de arrestatie van de verdachte te komen. De roodharige man zet een kopje thee en ontmoet dan de moeder, waarmee hij een gesprek aanknoopt. Daarin blijkt dat de moeder denk dat de vader de moord heeft gepleegd, maar het eigenlijk niet onder ogen wil zien. "Hij zal het toch ontkennen", waarop de man zegt "een echtgenote weet wanneer haar man liegt!". Dan komt vader binnen en de roodharige meneer stelt zich voor als Patrick met als eerste vraag: "waarom heb je je dochter vermoord?". Uiteraard wordt vader boos, wil Patrick aanvliegen, maar dan komt moeder met een geweer binnen en schiet de vader hartstikke dood. Einde scene (die je op youtube kunt zien als je hier klikt). Vervolg laat zien dat er een dagboek is gevonden waarin alles opgeschreven staat en dat de roodharige man dus gelijk had. Maar hoe kon hij dat weten???

De roodharige man is Patrick Jane (gespeeld door Simon Baker) en hij is een Mentalist. Dat betekent dat hij door bijzonder opmerkzaam te zijn hoe mensen reageren (zowel verbaal als non verbaal), een uitstekend observatie vermogen, gedegen voorbereiding en de mogelijkheid om mensen te hypnotiseren zich als medium en helderziende kan gedragen . Zeg maar een soort Char. Dat deed hij ook, totdat hij een keer een serie moordenaar in een tv programma uitdaagde en bij thuiskomst deze moordenaar, Red John genaamd, zijn dochter en vrouw al had gedood. Daarna volgt een schemerige periode van depressie, waanzinnigheid en zelfmoordpogingen, maar daarna is Patrick nu als "adviseur" aan het CBI (de Califonische variant van de FBI) gelieerd.

Ik moet zeggen: dit is wel weer een verrassende insteek. Er zijn enige overeenkomsten met Profiler, waarbij de hoofdpersoon Samantha Waters het tegen een terugkerende tegenstander, Jack of all Trades, op moest nemen. Maar met name het aspect van de "helderziende" die nu een volledige ongelovige op dit gebied is geworden door de tragedie die hem ten deel is gevallen zorgt voor een heel andere setting. Ook het team van de CBI is goed in personages samengesteld, wel jammer dat er natuurlijk weer het altijd terugkerende aspect van liefde op de werkvloer bij moet komen, dat ook weer knullig uitgewerkt wordt (uiteraard met de junior agente en die wil natuurlijk het team niet verlaten als het uit zou komen, dus gaat ze niet verder op de relatie in terwijl ze dat zou willen, bla bla bla....snurk.....). Maar al met al is The Mentalist meer dan de moeite waard en zeker een welkome afwisseling van bijvoorbeeld alle forensische series als CSI en Bones waar we de afgelopen jaren mee overspoeld zijn...

Nieuw album van Ace Frehley

Een van mijn favoriete bands uit mijn jeugd is KISS. Ik weet nog dat zowel de muziek als de make up en kostuums van de heren op mij enorm veel indruk maakten. Nu zijn de frontmannen altijd Gene Simmons en Paul Stanley geweest, maar gitarist Ace Frehley (Ace the Space of Space Ace) had bij mij toch altijd ook wel een wamr plekje in mijn hart. Na zijn initiële vertrek bij KISS heeft Ace een paar prima platen afgeleverd, bv Frehley's Comet en Trouble Walking. Deze laatst genoemde is de "meest recente" soloplaat van Ace en dateert, schrik niet, uit 1989. Na 20 jaar vind Ace het wel weer tijd voor een nieuw schijfje en dat gaat 15 september 2009 officieel het levenslicht zien (waarschijnlijk is het al eerder op internet uitgelekt....) en het heeft de naam Anomaly. Via de site van Ace zijn al diverse voorproefjes te bewonderen. Als je van klassieke hard rock houdt, dan raad ik je aan eens een bezoekje te brengen aan de site. Wat ik gehoord heb klonk mij erg goed in de oren, mn het nummer "Outer Space". Op de site van Guitar World kun je (na de reclame even geskipt te hebben) ook de hilarische commercial voor de plaat zien. Ik zal de dagen niet direct af gaan tellen (dat hoeft ook niet, op de site van Ace staat een countdown klok tot de release datum), maar deze zal ik zeker eens uitvoerig gaan beluisteren als hij uitgekomen is. Na 20 jaar voorbereiding mag het ook wel iest speciaals zijn :-).

Diner bij "De Nederlanden"

Gisteren zijn René en ik naar Restaurant “De Nederlanden” geweest. Dit nog in het kader van mijn verjaardag van vorig jaar. De oplettende lezer denkt “jij bent toch op 21 september jarig”, dat klopt, dit was een ietsiepietsie verlaat.

Locatie van “De Nederlanden” is Vreeland aan de Vecht, vanuit Halfweg is dat een kleine 35 kilometer en met een half uur waren we dan ook (veel te vroeg door het ontbreken van verkeer als gevolg van de vakantie) op de plaats bestemming. Grootste obstakel zat op ongeveer 100 meter voor het restaurant, namelijk een smalle brug die nog wat smaller werd gemaakt door aan begin en eind twee paaltjes, die het verkeer tot erg langzaam rijden dwingen. Blijkt wel weer dat de C5 Exclusive een wel erg brede wagen is, want het paste allemaal maar net, de sensoren gingen af als gekken, maar op het oog en gevoel konden we er net doorheen.

Na geparkeerd te hebben liepen we naar het restaurant. Het diner was binnen, gezien de opkomende wolken was er helaas geen buiten service. We werden ontvangen door de bijzonder charmante, enthousiaste en spontane gastvrouw, Caroline Berends. Keuze was niet moeilijk, het menu klonk bijzonder aantrekkelijk en van het feit dat ik het hoofdgerecht van lam naar ossehaas om wilde zetten was geen probleem (dat hebben we in Frankrijk wel anders meegemaakt: "je ne mange pas canard" en "au revoir!"). Het bleek ook prima om het 6 gangen menu uit te breiden tot een 8 gangen menu. De aanvullingen waren: Cocquille met smeltende eendenlever en gecarameliseerde witlof en sesam kletskoppen met koningskrab en citrus fruit. Beide blekken toppers te zijn, maar eigenlijk was er niets te benoemen wat minder was (en soms zelfs erg verrassend, zoals de amuse van doorzichtig tomatensap, dat was volledig nieuw voor mij en net zo verrassend als de "olijf van olijfolie" die ik twee jaar geleden bij Ron Blaauw kreeg en die me nog bijstaat). Mijn persoonlijke favoriet van de avond was de shasimi van tonijn in combinatie met een kalfpastrami gevuld met krab. Om je vingers bij af te likken zo lekker! En natuurlijk de kaas met zelf gebakken notenbrood en waar ook zonder probleem een bordje kaas geserveerd werd met daarop alle negen kazen die op de wagen lagen (die een zeer bijzondere kap van riet had). Dat is nog eens gastvrijheid!! Grote complimenten voor Wilco Berends en zijn "crew in the kitchen" voor de formidabele kwaliteit en portionering van de gerechten.

Het wijn arrangement dat René geserveerd kreeg was uitstekend. Sommelier Martijn Verkerk (die helaas niet aanwezig was vanwege zijn verjaardag en overigens eerder ook bij Cordial en Vermeer heeft gewerkt) heeft een zoektocht gedaan door de “nieuwe wereld” en daardoor kwamen er een flink aantal verrassingen (aangename, wel te verstaan) langs. Zo werd er gestart met een wijn uit Griekenland, dat ben ik nog nooit eerder in een Nederlands restaurant tegen gekomen. Wat ik zelf erg bijzonder vond, was dat er als dessert wijn een Hongaarse Tokaji geserveerd werd. Deze wijn is op zichzelf al een genot om te drinken, maar René raakte bijna in extase toen hij (toch niet bekend staand als groot liefhebber van desserts) ervaarde hoe de wijn met name het citroen taartje in het gerecht completeerde. Dit is hogere school matching van spijs en drank, dat tegen het drie Michelin niveau aan zit!

Al met al was het een bijzonder geslaagde avond, waar naast een uitstekend diner en dito wijn selectie de uitstekende service en grote gastvrijheid een pluim verdiend. Vrijdagochtend las ik nog de recensie van Lekker erop na op internet, waarin stond dat de zwart – witte brigade wat op de automatische piloot werkte. Ik heb daar eerlijk gezegd helemaal NIETS van gemerkt. Alles was hoffelijk en correct, maar wel op een ontspannen en relaxte manier en met de nodige flexibiliteit daar waar dat nodig was. Brigade is jong en een flink aantal mensen werkt ook nog niet zo lang bij “De Nederlanden” maar dat doet helemaal niets af aan de kwaliteit. Drijvende kracht hierachter is gastvrouw Caroline, die een uitstekende sfeer weet te scheppen in het restaurant (alleen even wennen als een gast je vraagt om hem te tutoyeren, dat blijkt het toch ingesleten te zijn om u te blijven zeggen J). Complimenten hiervoor, Caroline zorgt ervoor dat de gehele “dining experience” een extra impuls krijgt!!!

Als ik dan toch iets te zeuren moet vinden, dan zit het in de fysieke locatie zelf. Stoelen en ruimte tussen gasten zijn uitstekend (twee wel erg belangrijke aspecten), maar de verwarmingsbuizen lopen nog gewoon over de muren heen en kwamen bij mij erg prominent in beeld. En kijkend naar het plafond, zou dat ook nog wel iets beter afgewerkt kunnen worden en wat elegantere lampen zouden nog sfeerverhogender werken.

De Nederlandanden krijgt van mij een bijzonder warme aanbeveling om eens een keer te bezoeken. Redenen te over, zou ik zo zeggen als je bovenstaande leest. Het doet in mijn ervainrg zeker niet onder voor Vrienden van Jacob en Chapeau waar ik de afgelopen maanden ook geweest ben en het is in kwaliteit vele malen beter dan restaurants als Kasteel Heemstede en Halvemaan, mijns inziens bizar dat men (op basis van deze ervaring) daar 25 plaatsen achter staat in de Lekker (maar ja, dat is ook maar een mening J). Ik kom zeker een keer terug, waarschijnlijk eind deze maand samen met Ans (kan zij vanuit haar vakgebied als interieur ontwerpster ook eens kijken naar de verwarmingsbuizen en de plafonds J), want die zat gisterenavond al te likkenbaarden toen ik het verhaal vertelde, dus dat moet ook een keer aan de lijve ondervonden worden!

"Even" een koffie

Sinds woensdag is er een Starbucks in Utrecht op het CS. Dit is na de vestigingen op Schiphol de tweede plek waar Starbucks in Nederland zit (dit jaar volgt nog een vestiging op het CS van Amsterdam). Dit in tegenstelling tot de good old US of A, waar ongeveer op elke hoek van elke staat in elk gehucht of langs iedere (snel)weg ongeveer wel een vestiging is. Ook in andere landen is Starbucks en de kartonnen koffiebekers een vast straatbeeld geworden, maar in Nederland dus nog niet (bijzonder, want de koffie wordt in de haven van Amsterdam aangevoerd en van daaruit naar de UK en Duitsland vervoerd, maar dat ter zijde...).

Starbucks is voor mij bijna een dagelijkse plek om te bezoeken als ik in de USA ben. De normale koffie is prima, maar ik ben helemaal weg van bv de white chocolate machiatto of een heerlijke frappucino! Dat is genieten!! Ik was donderdagochtend vroeg van huis gegaan en om half acht in Utrecht aangekomen voor de dagelijkse arbeid. Nou, dan maar even naar de Starbucks om een koffie te halen. Vol goede moed liep ik naar de stationshal van Utrecht CS en vond daar de locatie snel. Dat was ook niet zo moeilijk, want er stonden veel mensen buiten. Handig, dacht ik nog, men heeft buiten een loket gemaakt waar je de koffie af kunt halen, dan hoef je tenminste niet steeds naar binnen. Maar dat was verkeerd geredeneerd, je moest wel degelijk naar binnen, alleen was het er godsgruwelijk druk! er stond een rij van minimaal 50 mensen die dus van binnen door de deur naar buiten en tot in de stationshal leidde! Nu ben ik gek op een bakkie van Starbucks, maar kennelijk zijn dat nog meer mensen en die hadden hetzelfde idee gehad. Een goed begin van Starbucks in Utrecht, pech voor mij, want een half uur in de rij om een koffie te halen vond ik net even te gek. Dus helaas geen koffie voor mij. Nou ja, wel koffie natuurlijk, maar dan uit het fantastische Douwe Egberts apparaat op de Rabobank locatie op Janssoensborch. Dat is toch net effe anders......:-(

Een nieuwe gadget....voor Ans

Vanaf deze week gaat Ans stapsgewijs beginnen met haar praktijk als coach. Dan moeten de infrastructurele zaken wel goed geregeld zijn, inclusief een telefoon. En ja, dan wordt de expert (ik dus) ingeschakeld. De iPhone 3GS bleek een levertijd van meer dan 2 maanden te hebben, en aangezien vrijdag de eerste sessies zijn was dat geen optie. Dus, hup, op naar de GSM shop in Utrecht (een aanrader trouwens, want ik werd er snel en door mensen met kennis van zaken geholpen, dat heb ik in telefonie winkels eigenlijk zeer zelden meegemaakt!) en eens kijken wat ze hebben. Daar was ik snel uit. Eerst werd er een HTC aangeboden, maar om de één of andere manier heb ik iets tegen HTC. En op het moment werd er net een Nokia N97 binnen gebracht. En als verstokte oud Nokia gebruiker (alleen de iPhone kon me van dit merk afkrijgen) was de keuze natuurlijk snel gemaakt. Die moest het worden! Ik wist natuurlijk zeker dat Ans die ook zou willen (want ze wilde een telefoon waarmee ze kon bellen, en dat kan hier mee :-))).

Thuis gekomen gelijkhet apparaat uit de door gehaald en............toen kwam ik erachter dat ik de pincode verloren was. Dat was erg suf, maar gelijk naar de T-Mobile winkel met identicifcatie en ik was weer in het bezit van de code. Daarna kon ik gelijk aan de slag om het toestel eens uit te proberen en ik moet zeggen dat dit toestel wel erg in de buurt komt om mij weer terug te laten gaan naar Nokia. Uitermate strak design waarbij het scherm een stukje omhoog klapt om een qwerty toetsenbord te laten zien (niet zo goed als de blackberry, maar het typt wel 100 keer beter dan een iPhone). Een mooi redelijk groott touchscreen en overzichtelijke eerste pagina, waarbij je ook gelijk 4 snel"contacten" op kan nemen om snel te bellen of mailen, dat vond ik wel al een simpele maar mooie feature. Goede camera is gebleven (N95 had ook al 5 megapixel, en die is gebleven). De komende dagen nog veel uit te zoeken, maar dat is altijd leuk. Dat de N97 gebruikersvriendelijk en intuïteif is, wordt al bewezen door het feit dat Ans al een MMS ermee heeft kunnen sturen, dat zegt al heel veel :-).

Voor de geïnteresseerden is er op tweakers.com een review van de N97 te lezen en op youtibe kun je een demonstratie bekijken. Ik zelf zit nog een jaar aan het abonnement van mijn huidige iPhone vast, dus eens kijken wat er in die tijd nog allemaal aan mooi spul uitkomt, de iPhone 3GS is niet de vernieuwing die ik had gehoopt (wel sneller), maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat Apple ook binnenkort (einde dit jaar?) nog iets nieuws op stapel heeft staan.

Hello, I'm Johnny Cash

Ik heb reeds vele malen eerder aangegeven dat mijn muziekale roots liggen in de hard rock en punk rock. daar zijn later nog wel wat zaken bijgekomen, maar om eerlijk te zijn is country en western nou niet echt mijn ding geweest. Toen ik enkele jaren geleden echter in het vliegtuig naar Bangalore zat (één van de hoogtepunten uit mijn leven....yeah, right), was er maar 1 film te bekijken en dat was "walk the line", over het leven van Johnny Cash. Dat was eerlijk gezegd wel een indrukwekkende film. In ieder geval zo indrukwekkend, dat ik toch wat muziek van de man ben gaan luisteren, te beginnen met de klassieker "Live at San Quentin" (de opname van de plaat is het einde van de film). En ik moet zeggen: that's damn good music!!! Ik moet nooit een overdosis country krijgen (prijzen voor wie weet uit welke fim de quote "we've got both kind of music here : country AND western"), maar een stukkie Cash is nooit weg! Heel veel verschillende stijlen, maar altijd het klassieke Johnny Cash stemgeluid en je hoort de dat het eerlijk tot op het bot is. Eigenlijk is Johnny Cash zo hardcore/ punkrock als het maar zijn kan (net zoals AC/DC overigens). Wat mij altijd aansprak was dat het uitgangspunt daarvan was, dat je gewoon kon zijn wie je wilde en dat hoe je eruit zag niks uitmaakte (dat bleek overigens onzin, want de discriminatie daar was net zo erg als in de hoogtij dagen van de disco, maar dat terzijde), en Johnny Cash is just that. Hij doet wat bij hem goed voelt en wat anderen ervan vinden maakt hem niet uit, zonder daarbij anderen te kwetsen. Dat is een mooi uitgangspunt in het leven (wederom punten voor wie weet wlke "filosoof zei "as long as you like it and it doesn't hurt anybody else, just do it").

Het is watr lastig om dé Johnny Cash plaat te benoemen, want de man heeft er volgens mij meer dan 100 gemaakt. Hoewel de life optredens in Folsom en San Quentin legendarisch zijn, ga deze keer toch voor een verzamelaar, te weten "Ring of Fire, the legend of Johnny Cash". Veel van zijn bekendste nummers staan erop en het is een uitstekende kennismaking met "the man in black" om te zien of je het de moeite waard vindt. Waarom ik he noem, is dat het ook aantoond hoe Johnny met zijn tijd meeging. Bij het luisteren hoorde ik een nummer wat me vaag bekend voorkwam. Na even goed geluisterd te hebben (en vooruit, nog een keer), bleek het Rusty Cage van Soundgarden te zijn. na even gedacht te hebben dat Soundgarden het van Cash gepikt had, bleek dat Johnny het nummer zo goed vind dat hij heeft gevraagd of hij het mocht coveren en zo speelde een country artiest een nummer dat samen met Nirvana's "Smells like Teen Spirit", Pearl Jam's "Alive" en Alice in Chans' "Would?" de toon zette voor de hele grunge generatie. Go figure!!!

Volendammer Kermis

In mijn leven heb ik mij één keer laten verleiden om deel te nemen aan Carnaval. Dat was geen feest (of in ieder geval niet voor mij). Jaren daarna ben ik ook nog eens verleid door twee van mijn goede vrienden om naar de kermis in Volendam te gaan. Hoewel dat iets beter was, was dat ook niet mijn cup of tea. Kan iets te maken hebben met het feit dat ik zo ongeveer de enige was die geen alcohol dronk (meestal heb ik dat niet nodig om gezellig te zijn of onzin uit te kramen) of dat het echt zo godsgruwelijk druk was, maar ik heb andere ideeën van een gezellig avondje uit. Dat doet niets af aan de humor die er soms op de kermis is. Zo was er ooit een febo frietwagen waar je hamburgers uit de muur kon trekken. Één topper heeft toen uit alle hamburgers een hap genomen en vervolgens weer terug gelegd, waarna het natuurlijk afwachten was hoe de mensen die een dergelijke hamburger (minus 1 hap) uit de muur haalden zouden reageren. Daar kan ik dan wel weer uitgebreid om lachen.

Maar het hoogtepunt, en dat moet ik toch zeggen, van de kermis in Volendam is sinds enkele jaren het optreden van de Sammies. Ieder jaar maken ze speciaal voor de Kermis een lied en zetten daarmee ieder feest op zijn kop! De Sammies bestaan uit Carlo Molenaar, Simon Rikkers, Johan Koning en Frank Rikkers. Allemaal toppers, in strak Volendams dialect feestnummers maken, met heel veel humor en vaak een actueel thema. Op Youtube zoeken op "de sammies" zorgt ervoor dat je alle nummers met videoclip kunt zien. Maar voor de liefhebber, via deze link kom je rechtstreeks bij "Gank", de 2008 hit. Het helpt als je Volendams dialect een beetje verstaat (na ongeveer 25 jaar met die gasten om te gaan, lukt me dat nu aardig).

Mocht je de Volendammer Kermis nog nooit bezocht hebben, dan is het wel een ervaring die je een keer meegemaakt moet hebben, anders kun je er niet over meepraten. En als je erheen gaat: zeker een optreden van de Sammies bekijken. Highly recommended!!!

Hondjes kijken

In de categorie "je ontkomt er niet aan" is er een grote kans dat het gezin Janssen binnenkort uitbreiding krijgt. Nee, geen extra kinderen (daar is een duidelijke consensus over :-)), de verwachte uitbreiding heeft 4 poten, een staart en een vochtige neus. Voor degene die het nog niet geraden hebben, er wordt uitgebreid nagedacht over het kopen van een hond. Voor onze vakantie waren Daan en Jeroen hier al lyrisch over en laten we daar Ans ook niet in vergeten. Na een flinke studie zijn er twee mogelijkheden over gebleven: een Leonberger of een Tatra hond (nee, dat is geen typo, het is geen Tata hond, eindelijk eens iets dat de Indiers niet bezitten) . Vandaag zijn we bij een fokker geweest van het tweede ras. We reden naar Warmenhuizen (net boven Alkmaar, de domicile van mijn goede vriend en ex-collega Erik Brouwer, die potdikke de eerste thuiswedstrijd van ons aller Ajax gaat missen!!!) en bij de molen aldaar was het huis van de beste Tatra fokker van Nederland. We werden door 6 volwassen honden verwelkomt en ik kan eerlijk zeggen: de waaksheid van deze hond is NIET overdreven.

Het bezoek duurde twee uur, we hebben een goed beeld van de soort en de jongens waren er weg van. Zeker toen ze ook de puppies die er waren mochten zien, hoewel aan het eind zowel Daan als Jeroen zeiden dat ze liever gelijk een grote hadden (maar ja, ik had ook graag gehad dat zij allebei gelijk 5 waren geweest, dat had veel gebroken nachten en vuile luiers gescheels :-), degene die het opvoedingsboek "dat leuke eerste jaar" heeft geschreven mogen ze van mij nog steeds een uur aan zijn duimen ophangen). Handig is dat de honden qua onderhoud van de vacht heel erg weinig vergen (dat is wel bijzonder aantrekkelijk). Bedenking zit in ieder geval nog in het feit dat de fokker voorstelde dat de honden toch wel erg graag ook binnen in het huis zijn, en dat is iets dat we tot een minimum willen beperken, oa agv allergie van Ans. Oh ja, en ze willen niet apporteren, ik dacht dat elke hand at wilde (ik ga dan toch voor een Jack Russell). Volgende week langs bij de Leonberger fokker en dan eens een afweging maken. Of misschien zelfs toch nog op zoek naar een ander ras.