Nog steeds een stukje ""under construction"

De eerste stap is genomen! Zoals jullie nu kunnen zien, is de titelbalk van mijn blog (saai als hij was) vervangen door er één met een kek uitstraling. Ik vind hem echt geweldig. Het was, zoals vaak bij het front end ambacht, puzzelen hoe eea er in ale browsers goed uit ging zien, maar dat is aan Marc uiteraard wel toevertrouwd (daar draait hij zijn hand niet voor om). We zijn er nog niet helemaal, want waar de koppelingen voor de sociale media sites het vanmiddag deden, reageren ze nu even niet dus dat moet nog even verholpen worden en zoals het een goede opdrachtgever betaamd heb ik nog even snel twee rfc's ingeschoten (maar ja, met deze super agile werkwijze moet dat toch kunnen, lijkt mij!). Dus we zijn er bijna, ik hoop dat morgen iedereen van de nieuwe site kan genieten.

Oh ja, ga ook eens met je cursor over mijn foto in de balk, geeft een leuk effectje!!

Work in progress

Vandaag even geen uitgebreide post, er wordt gewerkt aan een paar aanpassingen aan het blog, onder andere door Marc vd Dobbelsteen (mijn all time favoriete front end ontwikkeling expert van Webbforce) om het geheel een ongelofelijk mooi jasje te geven. Hopelijk deze week live! We houden u op de hoogte!

Lego foto

Bij de speurtocht naar leuke apps kwam ik vandaag een leuk kleinood tegen. Ik was er niet naar op zoek, maar via een search zag ik toevallig een podcast van Lego. Door erop te klikken kwamen andere hits met het woord Lego erin naar voren en zo zag ik opeens de app "Lego Photo" voorbij komen. Dat trok mijn attentie, dus aangezien hij gratis was, was het natuurlijk niet een echte kunst om op de knop "download" te drukken en ongeveer 5 seconden later stond hij op mijn iPhone. De applicatie doet iets heel simpels, in ieder geval uit te leggen. je neemt een foto van iemand (bij voorkeur een portret) en daarna druk je op de Lego knop en wordt de foto vertaald naar een geheel van  Lego steentjes. Dus: hoe ziet je foto eruit als je hem na bouwt met de wereldberoemde plastic blokjes. Ik vind het resultaat echt heel goed. Hiernaast is een bewerking te zien van een foto die ik van Daan gemaakt heb en ik vind hem echt heel erg goed lijken. Hoe kleiner je de foto's maakt, des te meer kun je het geheel er in zien, maar dat is natuurlijk niet zo heel erg gek.We hebben er in ieder geval een leuk uurtje mee gehad, want iedereen is op de foto geweest en gezien hoe ze er uit zouden zien als ze van Lego gemaakt zouden zijn :-). Je begrijpt dat dat Daan en Jeroen natuurlijk aanspreekt, want zij hebben vandaag weer een uurtje of acht met de Lego gespeeld.

Musicland

Those were the days, struinen door de CD's

Vandaag was ik weer eens wat op Sleazeroxx aan het surfen en kwam daar een aantal bands tegen die ik helemaal niet kende. Een korte tijd later was ik bezig om de nummers van deze bands te downloaden. Dat gaat natuurlijk heel erg makkelijk en dat heeft zijn charme (snel en goedkoop), maar het ontbeert ook veel van de beleving van vroeger, waarin je naar een platenwinkel ging, daar door de bakken heen ging struinen, soms onder de indruk raakte van de hoes en je met gelijkgestemden kon praten. Hoewel ik samen met René een vaste bezoeker was van de platenbeursen in de Jaap Edenhal en winkels als Boudisque, Fame, Virgin en diverse Free Record Shops (sterker nog, we hadden een vaste route), was mijn favoriete en vaste platenwinkel Music Land. Zij waren gevestigd op de hoek van de van Ostadestraat en de Ferdinand Bolstraat in Amsterdam Zuid. Daar was ik minimaal één keer per maand te vinden, maar meestal wel vaker. Een van de medewerkers was een naamgenoot (Hans Janssen, ook ooit te bewonderen in Lingo!) met een passende muzieksmaak, maar eigenlijk waren alle mensen in de zaak (de eigenaar plus drie secondanten) aardig en hielden ze van wat anders dan de normale top 40 muziek. Die verkochten ze natuurlijk ook, maar ze hadden veel meer hard rock, heavy metal, hardcore/ punk wat mij erg aansprak, maar ook de jazz afdeling was bijzonder goed bevoorraad, evenals de world music bakken die altijd overvol waren. Ze kochten ook veel werk in van in Nederland nog onbekende artiesten die in de VS of Australië wel heel erg populair waren. Zo heb ik daar onder andere Rose Tattoo, Agnostic Front, Dead Kennedys en The Four Horsemen ontdekt, maar ook de Red Devils (met wijlen Lester Butler), Jayhawks en The Freewheelers (geweldige cd, nooit meer wat van gehoord!). Het geheel was gewoon "af". Goede muziek, goede mensen en een ongedwongen sfeer. Soms kwam ik binnen en nam in 1 keer tien cd's mee (in die tijd voor mij een heel kapitaal, toch 160 Euro omgerekend, dat betaal ik nu voor een polo) en was binnen een half uur weg. En soms was ik er tweeëneenhalf uur en liep ik zonder een singletje afgerekend te hebben de deur uit. Dat maakte echt niet uit, de interesse in muziek was voldoende om gezamenlijk een leuke tijd te hebben. Ik denk dat dat van 1984 tot zo 1996 geduurd heeft, daarna werkte ik full time en verhuisde ik naar de Watergraafsmeer en zorgde de afstand er onder andere voor dat ik maar marginaal in de buurt was van MusicLand en daardoor was er een belemmering om een paar keer per week langs te lopen. Vorig jaar reed ik weer eens langs MusicLand en kwam toen tot de constatering dat, net als veel zelfstandige platenwinkels, ook MusicLand het loodje heeft gelegd. Inmiddels was er een Turkse Groentewinkel in de zaak gevestigd. Hoewel het natuurlijk gewoon de tijdsgeest is, kreeg ik er toch een brok van in mijn keel, want ook daar is weer een klein stukje van mijn jeugd afgebroken. Maar ja, kijken naar de toekomst is vele malen beter dan steeds terug te keren naar het verleden. Maar genieten van mooie herinneringen is natuurlijk wel prima, dus dat doen ik dan ook!

Popcorn Hour

De Popcorn Hour C-200, een mooi apparaat voor streamen van media

Sinds afgelopen donderdag ben ik de "trotse" bezitter van een Popcorn Hour. Voor wie het niet kent (en daar behoorde ik tot twee maanden geleden ook toe): de Popcorn Hour is een Network Media Tank, wat zoveel wil zeggen dat het allerlei soorten media bestanden op verschillende soorten dragers probleemloos afspeelt. Een geweldig apparaat, waarmee het nu mogelijk is om op mijn desktop thuis iets te downloaden en het van daar of op de harde schijf van de PopCorn te zetten of de bestanden via de Popcorn van mijn harde schijf van de desktop te halen. Gaat heel eenvoudig en scheelt heel veel tijd in het branden van DVD's. En daarnaast speelt het bv ook XVID bestanden. En met 1 TB op de popcorn en 3 TB op mijn desktop is dat heel wat uurtjes film. Daarnaast kan er dus ook een DV, Blueray of een USB stick met bestanden in en dan draait het ook. Helaas kan het één ding niet wat ik dacht, nl direct live uitgezonden beelden van de laptop naar de popcorn streamen, zodat ik nog steeds mijn baseball wedstrijden van mlb.com op de laptop moet kijken, maar ja, je kunt niet alles hebben in het leven :-),

Eindelijk gerechtigheid

Feest in de Arena, wat een opluchting!

Vanavond toch even met het zweet in de handjes op de bank. De kinderen naar bed gebracht, lekker gelachen met Jeroen om de voorgelezen verhalen om om 20.40 voor de buis om naar ons aller Ajax te kijken. Ik had de laptop op schoot om nog wat werk weg te werken, en zodoende ontstond een hotline over de wedstrijd met mijn programma directeur en de directeur van de systeem realisatie afdeling die de hele wedstrijd van een leuk commentaar voorzag :-). De eerste helft, wat werd Ajax weggespeeld door Dynamo Kiev, wat was Stekelenburg goed en wat onverdiend was die voorsprong. Maar ja, het leven is soms niet eerlijk en voetbal al helemaal niet, dus we telden hem gewoon. De tweede helft draaide het helemaal om en was Ajax duidelijk de bovenliggende partij (wat heeft Jol gezegd in de rust???), maakte met een prachtige aanval 2-0 en de klus leek geklaard. Maar uiteraard moesten de heren het weer spannend maken. "Gelukkig" kreeg Jeroen tijdens de 85ste minuut groeipijn en spoedde ik me naar boven om hem te troosten, en toen ik beneden kwam kon ik precies zien dat de scheidsrechter affloot!!! Ik ben zelden zo fijn de trap naar de woonkamer afgekomen!! Ans was ook al naar bed, dus ik liep de polonaise in mijn eentje. Ik ga zo eens, in bed, nadenken of ik een passe-partout voor de groepsfase van de Champions League kan kopen! 

Health City, here I come

Meestal heb ik los van 1 januari nog een moment in het jaar waarop ik goede voornemens maak. Dat is geen vaste datum, maar meer een "moment in het jaar", en dat is na de zomervakantie. Zo ook dit jaar. Ik was al een half jaar niet naar de sportschool geweest, terwijl ik me natuurlijk meer dan bewust ben van het feit dat dat voor mij ook de reguliere onderhoudsbeurt voor mijn lichaam is. Dus toog ik weer met goede moed naar Badhoevendorp waar de Health City vestiging zit waar ik lid van ben. Bij aankomst was de parkeerplaats nagenoeg leeg, dus het zou wel rustig zijn. Bij binnenkomst had ik de eerste obstakel, want kennelijk wordt naar verloop van tijd je pas geblokkeerd, om even te laten checken of je gegevens nog kloppen. Dat deden ze, dus ik kon weer verder. Daarna de volgende hindernis, het bleek dat de douches van de herenkleedkamer verbouwd werden, dus je moest met je bezwete lijf je weer in je goede goed steken. Dat leidde er bijna toe dat ik een reden had om weer rechtsomkeert te maken, maar vooruit, ik laat me niet kennen. Dus uiteindelijk toch naar de zaal en ik kwam erachter dat ik naast twee dames de enige bezoeker was. Lekker rustig om te beginnen, dus ik deed een cardio parcours om het geheel weer op te startem met fietsen, cross training, roeien en als afsluiting de loopband. Na drie kwartier was het klaar en had ik er toch wel weer een goed gevoel over om weer gestart te zijn, nu er voor zorgen dat ik het twee keer per week in de agenda heb en hou!!

Lush in Haarlem

Vanmiddag was ik even in Haarlem. Na een kort bezoek aan Anne en Max voor een "Nutty Latte" liep ik  door de Barteljorisstraat, bekend in heel Nederland door de aanwezigheid op het Monopoly bord. Ik had zondag gezien dat daar een vestiging van Lush zit. Twee maanden geleden was ik in de vestiging in de Klaverstraat (hé, we Monopoly) in Amsterdam geweest en was geïntrigeerd door de producten en de visie erachter (natuurlijke cosmetica, diervriendelijk en ecologisch verantwoord gemaakt). Alleen vond ik degene die daar hielpen niet zo erg service gericht. Maar in Haarlem is het toch anders dan in Amsterdam, dus ik ging er eens langs om te zien of ze een lekker scrubje voor Ans hadden. Ik kan niet anders zeggen dan dat het een feest was! Bij binnenkomst werd ik hartelijk begroet door de dames die (in ieder geval vandaag) de scepter zwaaiden. Je voelt je gelijk heel erg welkom. Na de simpele vraag "wat kun je me aanbevelen voor mijn vrouw" begonnen de meiden bijzonder enthousiast te vertellen over de producten die in de winkel stonden. De persoonlijke favorieten van één van hen kwamen snel boven tafel, en waren de Brimstone als scrub en de Olive Branche douchegel. Alleen al door haar enthousiaste uiteenzetting wilde je die producten kopen, wat er ook in zat (haar collega werd het wat teveel, want die had het verhaal eerder gehoord :-))). Ik kon dus niet anders dan deze twee items kopen, plus ook nog een stukje "Buffy". In totaal ben ik maar een minuut of tien binnen geweest, maar het was echt een hele goede "shopping experience" en als self proclaimed ahop-a-holic meen ik daar nog echt een gedegen mening over te kunnen hebben ook. Als je in Haarlem bent is een bezoek aan Lush meer dan de moeite waard, laat je verrassen door de producten en de gedrevenheid en enthousiasme van de dames voor hun producten en hoe ze hierover verhalen, erg interessant (ik vond het bijna lijken op hoe sommeliers over wijn kunnen vertellen). Ik hou Lush op het lijstje "places to visit" bij een bezoek aan Haarlem. Zeker als ze nog eens een actie doen als een aantal jaar geleden :-)....

Aston Villa

In 1982 was ik denk ik aan het begin van het hoogtepunt van mijn voetbal passie. In de Nederlandse competitie kende ik denk ik elke reserve speler van FC VVV en zelfs het merendeel van reeds lang ter ziele gegane clubs als SC Amersfoort (dat dat jaar failliet ging) en FC Wageningen kende ik te uit en te na.Op dat moment begon ik me ook te interesseren voor buitenlands voetbal en met name de Engelse competitie sprak mij aan. Zo erg zelfs dat ik naast mijn Ajax shirt ook shirts van Engelse clubs ging sparen. Zo had ik prachtig sets van Chelsea en Arsenal, een heel mooi shirt van Celtic (ja, ik weet dat dat eigenlijk Schotland is), maar mijn meest favoriete was dat van Aston Villa. Allereerst was het van het toen populaire merk Le Cocq Sportif, maar nog belangrijker was dat het een prachtige kleurencombinatie was van een mix van bordeaux rood en paars voor de romp en azuur blauw voor de mouwen, met midden op de borst het logo van de club. Toen ik het zag was ik helemaal verkocht en het werd mijn absolute lievelingsshirt voor de komende jaren. Van de club zelf wist ik helemaal niets, maar daar ga je je dan natuurlijk on verdiepen. Nu wil het toeval dat 1982 ongeveer het meest succesvolle jaar in de hele geschiedenis van Aston Villa werd. Het jaar ervoor werd men kampioen, in 1982 won men de Europacup 2 (ja, die bestond toen nog) en het jaar erna de supercup. Ik viel dus met mijn neus in de boter, en ik kreeg gelijk een zwak voor Peter Withe, de stormram spits van Aston Villa, die naast goed koppen en heel hard in het veld werken weinig anders kon (maar dan was je in Engeland al een held), maar wel veel doelpunten maakte. Deed mij denken aan Ray Clarke. Hij werd helemaal een cultheld (ook voor mij) toen hij het enige doelpunt in de finale van 1982 scoorde tegen Bayern München (heerlijk was dat....). Ik heb de club uit Birmingham daarna nog zeker een jaar of tien redelijk intensief gevolgd, maar veel gewonnen werd er niet (twee keer de League Cup, maar dat was toch wel een troostprijs) en ook het shirt begon uiteindelijk vaal te worden (los van dat ik eruit gegroeid was). Aan al het goede komt een eind, ook dus een mooi shirt van Le Cocq Sportif, maar met name de kleurstelling heeft een plekje in mijn hersenen vastgehouden als een combinatie van zeer goede smaak!

Film en (een halve) koopzondag

Nadat Ans vanochtend voor haar laatste dag Lowlands vertrokken was, pakten ook Daan, Jeroen en ik onze spullen om richting Amsterdam Zuid Oost te vertrekken, om precies te zijn naar de Pathé Arena. Daar hadden we namelijk kaartjes voor Marmaduke, eindelijk een film die zowel Daan als Jeroen in de bioscoop durfden te kijken. Bij binnenkomst bleek dat we onze eigen drankjes en koekjes niet mee naar binnen mochten nemen. Met een kleine bluf actie legde ik er twee dingen uit en kon de rest van de inhoud gewoon mee naar binnen. In Nederland kunnen we nog wat leren van de USA, want daar is het prima om op een familie uitje (hetzij de film, hetzij baseball, hetzij een pretpark) eigen drinken en eten mee te nemen, daar is men niet zo kinderachtig dat men daar ook nog een keer een slaatje uit wil slaan. Over de film zelf kunnen we kort zijn: de jongens hebben het bijna in hun broek gedaan van het lachen, maar verder was het echt een heel suffe film die ik niemand aan zou raden (alle clichés kwamen op tafel en het was zo voorspelbaar als wat, maar het zou me niet verbazen als dat juist hetgeen was waarom de jongens het zo leuk vonden). Na anderhalf uur pretentieloos vermaak was het feest afgelopen en vertrokken we weer. Omdat het koopzondag in Haarlem was, reden we daar even naartoe door, want de jongens hadden nog een horloge te goed. Maar kennelijk is koopzondag in Haarlem toch iets anders als in Amsterdam, want ongeveer de helft van de winkels was gewoon nog dicht!!

Dat is aan mij toch slecht besteed. Het betekende ook dat alle plekken waar wellicht een horloge voor kinderen te koop was, de deuren vandaag niet geopend hadden.Gelukkig was op de grote markt inmiddels het voorprogramma van de laatste dag van Jazzstad Haarlem 2010 begonnen, dus konden we nog wat pianowerk meenemen, dat was zeker leuk om te horen, maar aangezien het geen K3 of Michael Jackson was, liepen we toch niet al te lang daarna door. En dat was dan om een patatje te eten bij de beste patatboer van Nederland, De Vlaminck in de Warmoesstraat in Haarlem. Het siert de eigenaar, Winnie, dat hij een briefje opgehangen had dat de prijs omhoog was gegaan omdat de kosten van aardappels 35% getegen waren!! Ik nam twee kleine frietjes voor Daan en Jeroen, die er heerlijk van knabbelden, maar ik was toch ook wel blij dat ze allebei maar ongeveer een kwart op aten, want het was geen caloriearme lunch :-). Daarna was het tijd om weer eens rustig richting huis te gaan, temeer omdat het inmiddels zachtjes begon te regenen. Daan en Jeroen gingen lekker met de Lego spelen, en ik had de tijd om eens de mailbox van de Rabobank wegwerken, want na drie weken vakantie ga ik morgen weer aan de slag.

Mannen zaterdag

Vandaag is Ans voor de tweede achtereenvolgende dag aan het werk als "Lightcoach" op Lowlands. Het loopt er storm, dus dat is een goed teken dat het concept wel aan kan slaan. Het betekende dat Daan, Jeroen en ik vandaag weer gezamenlijk op gingen trekken. Gisteren was Daan op de verjaardag van Anna Sofie en Jeroen had Puk de hele dag te spelen, maar vandaag gingen wij even een leuk rondje maken. We begonnen met alle spullen waarvan we besloten hadden dat ze naar de berging konden, die ook daar daadwerkelijk heen te brengen. Daan en Jeroen hielpen de boel de auto in tillen, maar met name toen we bij Shurguard waren, gingen ze los met de kar waarop één en ander vervoerd werd. Daarna even een klein rondje Amstelveen (nou ja, toch een uurtje of twee) om een cadeautje voor mama te halen, maar ook om stiften voor Daan en Jeroen te kopen om maandag tijdens hun eerste dag van het nieuwe schooljaar mee te nemen (een "must" voor iedere leerling). En ja, als je dan toch bij de speelgoedwinkel bent, blijft er per ongeluk nog iets anders aan de strijkstok hangen (deze keer een Lego spel en dan niet voor de Wii of PS3 en een Pokeman spel, wel voor de Wii). Terug naar de auto lopend nog even bij de Bijenkorf langs voor een klein gebakje en een mooie nieuwe spaarpot voor Daan. Toen we terug waren even lunchen en daarna met het Lego spel aan de gang, Vooraf maakte ik mijzelf nog een heerlijke shaken iced tea, waarna Daan en Jeroen ongeveer mijn glas leegdronken en ik de volgende kon maken (shaken, not stirred :-)). Na 5 potjes Lava Dragon verloren te hebben van een kind van 8 en één van 5 was ik het wel even zat, de mannen gingen op de trampoline Mario vs Pokemon spelen en ik het slagveld in huis opruimen.  Pfff...dat kost wat energie op zo'n dag :-). Gelukkig gaan we morgen een keer naar de bioscoop, de jongens hebben een "uitdagende" film gevonden waar ze allebei heen durven, dus dat moet goed komen :-).

Dit is echt lelijk!!

Frequente lezers van mijn blog weten dat ik op smartphone gebied een extreem gespleten persoonlijkheid ben. Voor mijn werk bij de Rabobank leef ik bij mijn Blackberry, omdat het de monster emailmachines onder de smartphones is (eigenlijk is het een email computertje waarmee je toevallig ook nog kunt bellen), terwijl ik privé niet buiten mijn iPhone kan. Voor privé gebruik is het iPhone touchscreen toetsenbord  prima, voor werk gebruik wordt je er gek van en wil je gewoon een qwerty met echte knoppen. Nu is er één of andere onverlaat in het Oosten gekomen die een hulpstuk heeft bedacht om een toetsenboard op de iPhone te plaatsen! Welke gek bedenkt in vredesnaam zoiets!!!! De iPhone is een gestyleerd en verfijnd stuk elektronica, wat naast geweldige toepassingen draait er ook esthetisch zeer verantwoord uit ziet, in tegenstelling tot die lelijke Blackberry bak. Dan ga je er toch niet als een zot een lelijk, onafzichtelijk zwart toetsenbord op plakken!! Dat is net zoiets als de Nachtwacht even met wat wasco krijtjes bijwerken! Dat kan natuurlijk alleen maar weer in het verre Oosten. Zucht, ik zeg tien euro boete en de club uit en nooit meer binnenlaten deze man!

Mensocks (een rondje Negen Straatjes)

Toen ik gisteren Daan bij zijn afspraak had afgezet, had ik een uurtje voor mijzelf. Een uur is natuurlijk niet lang genoeg om vanaf de Keizersgracht weer naar Halfweg te rijden (nou ja, het kan, kun je thuis nog een glas water nemen en daarna weer terug rijden), dus ik moest mijzelf in de binnenstad van Amsterdam zien te vermaken. Dat  is wel een straf. Ik was dicht bij de Negen Straatjes, de nieuwe hippe winkelwijk. Nu is een uur natuurlijk niet genoeg om alles in detail te zien, dus ik maakte er een overall bezichtiging van. De eerste drie van de Negen Straatjes sloeg ik over, daar was ik as nog geweest, hoewel er wel twee van mijn favoriete winkels zitten, namelijk The Amsterdam Watch Company voor al uw vintage horloges en de Fred Perry flagship store van Nederland. Bij aankomst kwamen de klanken van klassieke muziek bij Felix Meritis mij tegemoet, daar waren diverse muzikanten al aan het oefenen voor het Prinsengrachtconcert dat dit weekend plaats vindt. Het is altijd heerlijk struinen zo door de stad, zonder dat je ergens naar op zoek bent, maar toch vind je altijd wel wat.

Zo kwam ik erachter dat er echt om de hoek nog een Vintage horloge winkel zit, namelijk Amsterdam Vintage Watches, op de Singel welteverstaan. Daar kon ik nog even goed kijken naar aan aantal mooie Rolexen, er lagen zelfs twee Daytona's in de etalage. Maar dat was net even te gortig om toe te happen. Even verder ligt de Runstraat, waar ik een hele leuke winkel tegenkwam. Het was Mensocks (Runstraat 6) en ik werd er helemaal vrolijk van! Zoals de naam al aangeeft verkopen ze sokken voor mannen, en dan wel voor alle soorten van gelegenheden en activiteiten. Je kunt er dus prachtige cashmere sokken kopen voor onder je smoking, maar ook sportsokken voor als je een triatlon gaat lopen. En alles wat daar tussenin zit. Ze hebben een mooie collectie van Burlington en Falke. Helaas was de collectie van Happy Socks al erg geslonken, waardoor alleen nog de maat "small" er was, en die heb ik sinds mijn 6de niet meer gehad :-). Maar er was nog genoeg in mooie, uitbundige kleuren, die onder je pak net even dat verschil kunnen maken voor de enigszins modebewuste man van deze tijd. Ik ging met 2 paar Burlingtons en 2 paar Falkes de winkel weer uit. De collectie in de winkel is volgens mij groter dan op de site (of anders lijkt het in ieder geval zo), dus het loont zeker om ook eens in person langs te gaan. De winkel is ook heerlijk "rustig" ingericht, zodat je echt overzicht houdt in plaats van overdonderd wordt. Daarbij speciale aandacht voor degene die mij geholpen heeft. Ik heb helaas afgelopen dinsdag niet gevraagd of zij de eigenaar was, maar het was een bijzonder vrolijke dame die me van uitstekend advies voorzag en totaal niet opdringerig was (als ze niet de eigenaar was, dan is het tijd dat de store manager haar eens een leuke bonus geeft, want door haar manier van helpen trekt en bindt ze klanten). Als ik ergens de pest aan heb en wat een grote afknapper is, dan is dat het wel. Samen struinden we door het aanbod waarbij ze me door enkele slimme vragen over mijn voorkeuren de juiste richting op wist te loodsen naar een passend paar. Much appriciated! Ik denk dat ik een nieuw adres gevonden heb om voortaan mijn sokken en kousen te kopen!

Raceplanet

Hail, hail, the gang's all here!!!

Vanochtend kwam Jeroen naar mij toe en de kleine schat was verdrietig. Hij wilde graag naar de speeltuin bij het pannekoekenhuis. Nu is dat niet zo heel erg, ware het niet dat hij het pannekoekenhuis in Zutphen bedoelde. Dus nog best een stukkie sturen voor een paar uurtjes spelen :-). Nu wilde hij daar voornamelijk heen omdat het binnen was (buiten regende het weer een keer, gelukkig werd het later op de dag droog) en daar viel wel een mouw aan te passen. We gingen namelijk naar Raceplanet in Amsterdam. Daar kun je leuk karten (maar daarvoor zijn ze nog te klein, tot Daan zijn teleurstelling, die coureur kan niet wachten tot hij groot genoeg is) maar er zijn ook allemaal speeltoestellen. Na even met Anna Sofie en Anke gebeld te hebben bleken die ook wel zin te hebben en ging ik met het vrolijke viertal op weg. De deur van Raceplanet was nog niet open en de vier boefjes stormden al naar binnen, waar ik voor één kind en één volwassene afrekende (ik meneer achter het loket was niet heel goed in tellen). Dan geniet je ervan dat de kinderen daar helemaal los kunnen gaan op klimtoestelen, fietsen, trapauto's, glijhellingen, ballenkannonen, raceautootjes en sinds afgelopen week zelfs een heuse indoor minigolf baan (jawel!!). Na 10 minuten kwam de eerste even uithijgen met een kop als een rode tomaat en het zweet in de nek! Wat fijn dat ze nu allemaal de leeftijd hebben dat je er niet achteraan hoeft te lopen! Ik kon daarom, met de laptop mee, ook zelf nog wat dingen doen, zoals Jeroen proberen op te geven voor zwemles, checken wanneer de kaasproeverij van L'Amuse is (31-10 in Haarlem voor de liefhebber, wie gaat er mee?), kijken waar er Nat Nast shirts te koop zijn en wat al niet meer zij. 2,5 uur en een broodje kroket en een ijsje later was het feest afgelopen, want ik moest nog met Daan naar een eerder gemaakte afspraak. De ouders van Anke en Anna Sofie hebben weinig meer van hun kinderen vandaag te dulden gehad, want die lagen voor pampus in de auto en ook Jeroen zat al te knikkebollen. Jaja, spelen kost veel energie :-)!

And the Oscar goes to....

Na onze fantastische vakantie in New York en Boston zouden we natuurlijk een samenvatting kunnen geven van wat we daar allemaal gedaan hebben, als een soort afronding van de vakantie. Maar ja, dat zouden de lezers van dit blog natuurlijk gewoon ongelofelijk saai vinden om te lezen (en ik in ieder geval om te schrijven), dus dat gaan we niet doen. Maar om toch een leuke afsluiting hieraan te geven gaan we voor een andere aanpak. Ans en ik delen samen niet één, niet twee, maar maar liefst tien (jawel, u leest het goed, tien!!!) awards uit die tijdens de vakantie door diverse personen, instanties of andere dingen verdiend zijn! De eerste award betreft de award voor "het meeste foute, tijdens de vakantie gekochte kledingsstuk" en gaat naar het bij Frank Stella gekochte overhemd van Nat Nast, zoals in de foto hiernaast door Dennis gedragen. Maar hij zit wel ongelofelijk lekker en in bepaalde combinaties ziet hij er eigenlijk nog eens ongelofelijk kek uit ook, dus uiteindelijk is het een top aankoop! De tweede award betreft de categorie "beste ontbijt plek" en die prijs is voor Le Pain Quotidien, zij verzorgden in New York ons dagelijks brood en af en toe een bakje havermout (waarin Ans dan zelf alle kruiden en rozijnen toe ging voegen, een terugkerend ritueel). De derde award is de prijs voor "de aardigste persoon die we deze reis zijn tegengekomen" en die moet gaan naar de kaartjesverkoper van het Marquis Theater die ons zonder enige aandrang gewoon 50% korting gaf op de kaartjes voor "Come Fly With Me", terwijl dat uiteindelijk voor een uitverkocht huis speelde, helemaal top!

De vierde award betreft "de lekkerste uitrustplek"en gaat "hands down" naar hotel The Muse, een oase van rust bij het hektische Times Square, waar mooie, ruime kamers gepaard gaan met bijzonder goede service door het personeel, wat ook je geest een rustig gevoel geeft, want als er iets mis gaat, weet je dat het opgelost wordt. Award nummer vijf valt in de categorie "beste restaurant", want met alle posts die daarover in het blog terecht zijn gekomen kunnen we daar niet omheen. Die award gaat naar Le Bernardin, die zijn faam als beste restaurant van New York waar maakte! Verrassend was Ki Sushi, maar dat gat was toch echt te groot om te dichten (zo'n 500 dollar te groot :-)).  We zijn bij award nummer zes aangeland en die betreft "de beste wandeling op eigen gelegenheid" en daarvan is de winnaar "wandeling door Brooklyn" uit 100% New York. Wel je wandelschoenen meenemen (meer dan 20 km in de benen) en zeker niet voor 12.00 uur starten (daarvoor is de helft van de winkels en restaurants nog dicht), maar het is meer dan de moeite waard, een aanbeveling voor iedereen die naar New York gaat en ook eens van Manhattan af moet komen!

Dan award nummer zeven, die ligt in het verlengde, namelijk "beste tour onder begeleiding" en daarvoor reizen we af naar Boston, om een ritje te maken met de vrienden van Urban Adventours. Een heerlijk fietstocht met goede begeleiding en dito commentaar van de gidsen. Ook voor de niet sportievelingen onder ons goed te doen (alleen de heuvel naar Beacon Hil was wat lastig). Award acht is een competentie award, zoals de HR anagers vaak zeggen, namelijk "de beste bluf van de vakantie"en die valt ten deel aan Ans en Dennis die het heel goed verkocht kregen dat de iPad niet in de USA gekocht was, dat ze altijd 15 polo shirts voor 8 dagen meenemen en dat het helemaal niet vreemd is om vier paar Uggs in verschillende maten in je koffer te hebben als je uit de USA terug komt, dat is standaard uitrusting! De negende award is een oeuvre award, genaamd de "daar ga je nog een keer heen!" award. Deze prijs gaat naar New York in het algemeen. Boston is een prachtige stad, maar net als bijvoorbeeld Washington bekijk je de sights en dan heb je het gezien. Heerlijk voor één bezoek, maar niet voor meer. New York, daar kom je terug voor de stad zelf en niet voor de sights, het is de ervaring om daar te zijn. En dan als laatste award tien, "het beste reisgezelschap", die gaat strak naar Ans en mij, want we hebben heel erg veel lol gehad tijdens deze vakantie! En hoewel we de jongens gemist hebben, is het ook goed om er eens een tijd iets langer met zijn tweeën eruit te zijn!

Er zijn nog veel meer awards uit te geven (ik kan er zo nog tien doen, denk bijvoorbeeld aan het bezoek aan Yankee Stadium, dat was echt ge-wel-dig!!!!), maar dan wordt het echt allemaal veel te veel en ga ik het blog opsommen. Degene die nog eens de foto's willen bekijken, die kunnen dat doen op het betreffende Picassa webalbum, onder de naam USA New York en Boston aug 2010. Mocht je binnenkort naar New York of Boston gaan, aarzel niet om even te mailen als je informatie ergens over wilt hebben waarbij wij wellicht kunnen helpen!

Een dagje uit met de jongens

Lekker dansen met electriciteit

Toen ik vanochtend wakker werd, was het weer even moeilijk om in het ritme van Nederland te komen. Maar stap voor stap ging dat weer steeds beter en na een ochtend was het weer prima te doen. Omdat we de jongens acht dagen niet hadden gezien, wilden we graag iets met de doen. Maar de hele dag regende het af en aan in Halfweg, dus het moest iets zijn wat we binnen konden doen.  Nu hadden we al geruime tijd een bezoek aan Nemo op ons lijstje “thing to do” staan, dus dit was een uitgelezen mogelijkheid daarvoor. In Nemo kunnen kinderen allerlei proefjes doen om op een laagdrempelige manier met wetenschap in aanraking te komen en dat vinden onze jongens wel leuk. Dus stapten we in de auto en een half uur later waren we in hartje Amsterdam waar Nemo gevestigd is. We bleken alleen niet de enige te zijn die dit briljante idee hadden gehad, want het was stamp- en stampvol. En dan heb je er altijd een stel asociale volwassenen bij die kinderen wegdrukken om zelf in een grote zeepbel te kunnen staan. Tot zover mijn frustratie, gelukkig gebeurde het niet al te vaak. 

Ruilhandel tijdens het diner

Daan en Jeroen hadden echt een prima middag, ze deden van alles met water (oa een baan maken om het water zo snel mogelijk te laten stromen), lucht, zeep, energie (bliksem afleiders), het heelal (fietsen naar planeten), dna (een moord oplossen) en wat al niet meer. Daan vond met name de show die gegeven werd het leukst, namelijk “goochelen met getallen”. En passant leerde hij ook het binaire stelsel, dus dat was ook mooi meegenomen. Hij werd super enthousiast en schreeuwde alle antwoorden mee. Maar nu is rekenen ook zijn lievelings- en beste vak op school, dus dat is niet zo raar. Om 17.00 uur ging het museum dicht, maar het restaurant nog niet. Gelukkig maar, want Daan had al een hele tijd voor het ruit staan kwijlen (alsof ze nooit wat krijgen) en aangezien we nog geen avondeten hadden gehaald konden we mooi hier dineren. Het was geen MoMa (daar zit een restaurant met één Michelin ster in het museum namelijk), maar het was zonder meer goed te eten en erg vriendelijk personeel. Ans en ik aten allebei een maaltijdsalade, Jeroen had een tosti en poffertjes en Daan een tosti  en tomatensoep (twee keer zijn lievelingseten),. Onder het diner werd nog ruilhandel gedreven, waarbij poffertjes en stukjes tosti werden geruild tegen hapjes soep. De handelsgeest zit er vroeg in mij deze mannen (ze hadden dit meegenomen van de show, waar onder andere de ruil van 3 kippen tegn 1 geit uitgelegd werd J). Helaas te laat om nog even naar De Amsterdam (het VOC schip naast Nemo) te gaan, dat doen we volgende keer!

Vlucht en thuiskomst

Blij dat we weer thuis zijn!

De vlucht met Delta was redelijk. Beter was dat de tv's weer in de hoofdsteunen zaten, waardoor de reis wat sneller ging. Ik heb afleveringen van drie nieuwe series gezien: NCIS Los Angeles, Rubicon en Dark Blue, de laatste twee ga ik denk eens op ftd zoeken of daar al verdere afleveringen van zijn. Het eten daarentegen was echt te slecht voor woorden. Met name de prut die Ans kreeg tart elke beschrijving en ik zou ook echt niet waten wat het was. Slapen lukt niet zo goed, een uurtje of twee in "the twilight zone" verder kwam ik niet. Het vliegtuig ging wel sneller dan verwacht, dus in plaats van acht uur waren we er al om half acht al op Schiphol. Snel uitstappen, door de Privium uitgang, en de koffers halen die ook als één van de eerste op de band lagen. Alma Taxi gebeld, die was al op Schiphol en wachtte bij het trefpunt. We gingen als een speer, totdat.........voor de eerste keer in mijn leven ik door de douane eruit werd gehaald met de vraag "of ik nog iets aan te geven had'. Gelukkig koste het niet veel tijd om de douanier te overtuigen dat hij bij ons echt aan het verkeerde adres was. Daarna bracht Alma Taxi ons snel thuis, waar we verwelkomt werden door Willy en Jos en natuurlijk onze kanjers, Daan en Jeroen!!! Het was een vrolijk weerzien, met kussen en knuffels voor iedereen. Daan en Jeroen waren erg blij met de cadeau's die ze kregen (met name het Mario Schaakspel viel goed in de smaak, maar dan met name om verhalen mee te spelen, want de keer dat ik Daan met schaken versloeg wer hij gelijk triest!!). Nu is het tijd om weer i het vaste ritme te komen, te beginnen met het uitpakken van de koffers, dat is al een klus op zich, om vervolgens de jetlag van ons af te schudden. Ik denk dat ik vanavond vroeg onder de wol kruip!

Dag Boston, dag USA!

De "taxi" bracht ons binnen twintig minuten naar Boston Logan Airport, terwijl op de radio het station Siriusly Sinatra op stond (eentje om aan mijn lijst van favoriete radiozenders toe te voegen). Helaas doet Boston niet mee aan het Flux programma, dus moesten we gewoon in de rij voor paspoort controle, maar dat ging redelijk snel. De bagage check was ook prima en toen moesten de tassen het vliegtuig in. de tas van Ans was 3 pond onder gewicht en die van mij 5 pond er boven. Aaaiii......wat kost het om dit af te kopen? 150 dollar!!!!! Tijd om een beetje te herpakken, waardoor er kleren van mij n ans haar tas kwamen en ik mijn rugzak die ik in de handbagage meenem volpropte, waarmee we net onder de norm bleven. Zo, weet 150 dollar bespaart. Daarna het vliegveld over, wat redelijk klein is. ans ging vast bij de gate zitten en ik loopt nog wat rond, om een laatste rondje Starbucks in de USA te doen. Keurig op tijd begon het boarden en om zeven uur 's avonds vlogen we weg richting Nederland. Enerzijds bedroefd omdat de vakantie afgelopen is, anderzijds heel blij dat we de jongens weer gaan zien!!!

Leuk kort bericht

In Boston was er een signering van de autobiografie van Dave Mustaine, de oprichter van Megadeth. Ik heb de moeite niet genomen om er heen te gaan, maa zaterdag liepen er wel drommen van metalheads met een gesigneerd boek rond, allen gehuld in vaak vervaagde Megadeth t-shirts. Zo zie je nog eens wat!

Terug naar Boston

De taxi die ons van Cambridge terug bracht

Na de lunch moesten we weer terug naar Boston. We hadden niet zoveel zin in de metro, dus Ans ging op zoek naar één van de weinige taxi's in Cambridge en ze vond er nog één ook. Welliswaar een oude bak en een (volgen mij Haitiaanse) chauffeur die beter Frans dan Engels sprak (en goed me de Poppies mee kon zingen), maar hij bracht ons snel naar de hoek van Newbury en Exeter Street. Toen begon de lastigste periode van de vakantie vind ik altijd: je hebt geen tijd meer om iets echt te gaan doen, want je moet bijna naar het vliegveld, maar als je daar nu al heen gaat, zit je daar weer 5 uur te wachten. Dus wat doe je dan? Je gaat wat slenteren. Het eerste slenteren had nog een doel, namelijk bij Patagonia een nieuwe winterjas voor Daan kopen, daarna werd het snel minder. We kochten bij de Espresso Royale Caffe een extra bagel om op het vliegveld op te peuzelen en ik kocht nog een shirt bij Lord & Taylor, alvorens we uiteindelijk in de Ierse pub van The Lenox terug kwamen. Daar keerden we strak om vier uur terug, kleden ons nog even om en bestelden een taxi. We kregen het aanbod om met de "company car" van The Lenox naar het vliegveld gebracht te worden, dat was 5 dollar duurder, maar dan konden we nu gelijk vertrekken en hadden we een luxe Cadillac die ons nar Boston Logan zou brengen. Hmmm.....moeilijke keus.....(na 0,8 seconde) ok, doe maar.

Veggie Planet

Omdat we het eten in het vliegtuig dat we gingen krijgen niet vertrouwden besloten we een lunch te doen die meer besloeg dan een broodje kaas. De keus viel op Veggie Planet, je raadt het al, een vegetarisch restaurant op Harvard Square. Bijzonder concept: je kiest een topping en vervolgens kies je een bodem. Die bodem kan pizza zijn, maar ook verschillende soorten rijst. Vooruit, dat wilde ik wel eens proberen. Bij binnenkomst kwamen de serene klanken van een luit ons inmiddels tegemoet, er was live muziek in Veggie Planet. Luit muziek klinkt eerst leuk (middeleeuws), maar na een tijd wordt het echt irritant. Ik was blijk dat toen het eten kwam de luitist (denk ik....) het even voor gezien hield om zelf ook even te happen. Wat zal ik verder over Veggie Planet zeggen? Het is niet mijn stijl, zowel niet qua eten als qua omgeving. Het was broeierig warm en een airconditioning kon er niet af, al het servies was van plastic (!) en de wc's waren echt te smerig voor woorden. Personeel was adequaat en het eten zeker niet slecht, maar stel dat ik hier nog eens in de buurt zou zijn, dan zou ik Veggie Planet niet als eerste op mijn lijstje hebben staan om nog eens wat te gaan eten.

Hahvahd tour

Om half tien belden we naar de receptie van The Lenox, omdat we uit wilden checken. Een paar minuten later verscheen de "bell boy" die onze tassen op een wagen zette, naar beneden bracht en in de opslag zette, zodat wij de dag nog buiten door konden brengen. We liepen naar buiten en een taxi in, die, na enige malen vertellen waar we heen wilden ons in ongeveer 20 minuten naar Harvard Yard bracht (je zou verwachten dat iemand die in Boston woont en taxi chauffeur is de weg eenvoudig zou weten, maar daar had hij toch wel wat problemen mee). We stapten uit precies waar de Unofficial Hahvahd Tour zou gaan starten, dus na het opplakken van een sticker waren we ready to go! De toer wordt gegeven door studenten aan de Harvard University, onze gidsen waren Laurel and Michelle, de één  studeerde biologie/ medicijnen en de ander psychologie.

Het was een bijzonder goed geleide rondleiding over de campus van Harvard University, met daarin alle gebouwen die enige importantie hebben. Leuke verhalen, gebracht met veel kennis van de geschiedenis van de universiteit en ook met ontzettend veel humor! Zo blijkt bijvoorbeeld dat de kamer waar John F Kennedy ooit zijn optrek had inmiddels is gesneuveld omdat er een liftschacht aangebracht moest worden, dat de brandweer van Cambridge uit nijd een deel van de oudste gebouwen heeft af laten branden, terwijl ze vijftig meter van de brand op Harvard de kazerne hebben en dat de bibliotheek gesponsord is door de familie van een slachtoffer van de Titanic. Aan het eind werden we natuurlijk naar de obligate souveniershop geleid (waar ik het niet kon laten om één dingetje te kopen) en moesten we een tip geven, wat niet zo raar was, want de toer zelf was gratis. Je mocht geven wat je wilde, maar een bedrag van 10 dollar per persoon werd ten zeerste aangeraden. En dat was het ook meer dan waard!

Een strak ontbijt

De laatste dag in Boston trokken we er dus op uit voor een ontbijt. Waar we in New York eigenlijk vanaf dag één een vaste stek hadden, was dat in Boston niet het geval. Eten in Boston is sowieso wat meer "klassiek Amerikaans", tenminste, zo ervaren wij het. We kozen om maar eens op Newbury Street te gaan kijken of er daar ook ergens een ontbijt was met andere dingen dan aardappels, pannekoeken, bacon, ham en eieren. Na een kleine tien minuten lopen kwamn we Espresso Royale Caffe tegen. We zagen het bijna over het hoofd, want het zit in een kelder (overigens als zoveel zaken in Newbury Street, dus wat dat betreft was het ook weer niet vreemd). Het zag er rustig uit en binnen bleek er een ongedwongen sfeer te heersen. Achter de bar redelijk jonge mensen, die er plezier in hadden om daar te staan, dit in tegenstelling tot veel van de tenten die we in Boston hebben gezien. We bestelden een dubbele cappucino en een espresso en twee bagels, voor Ans de Veggie Blaster en voor mij de Rhymes with Tuna. Echter, na een grondige inspectie, bleek de tonijn weggezwommen te zijn. Maakt niet uit, dan maar de Sahara, die zag er ook lekker uit. En ze zagen er niet alleen lekker uit, ze waren het ook!! Heerlijke, vere bagels, knapperig en warm, rijkelijk belegd, maar wel in het volume dat het nog in je mond past en dat het niet "overdone" werd. Potverdikkeme, wat was dat lekker, zeg!! Enerzijds balen dat we dit pas op de laatste dag tegen kwamen, anderzijds prima dat we dit pareltje toch nog meepakken in Boston. Uitstekend adres voor een heerlijk en indien gewenst gezond ontbijt in Boston!

Mission accomplished

Om zeven uur vanochtend gingen bij Ans en mij de luikjes open. En zoals wij dan zijn als we bij de laatste dag van de vakantie zijn aangekomen, gaan we de koffers proberen in te pakken. Dat leek mij een flinke klus e worden, want inmiddels was de berg met aankopen tot flinke hoogte gestegen! Maar gelukkig bleek veel van de berg ook verpakkingsmateriaal te zijn wat we niet allemaal mee hoefden te nemen. Want met de dozen erbij wordt het toch lastig om vier paar Uggs mee naar Nederland te nemen. Als we vandaag niet al te veel meer inslaan, dan moet het lukken om alles in de bestaande bagage mee te nemen (of we het qua gewicht redden vraag ik me af, maar we gaan het meemaken). Nu eerst ergens een ontbijt zien te scoren (dat blijkt in Boston toch lastiger dan in New York), daarna de aller-, allerlaatste restjes inpakken en de kruier laten komen om onze koffers naar beneden te brengen. Daar gaan ze een paar uur in opslag, terwijl wij nog wat toeren, en om 16.00 uur is het de bedoeling dat we richting het vliegveld van Boston vertrekken. Maar dat duurt dus nog 8 uur, we gaan eerst nog iets moois van deze dag maken!

Onze uitdaging

Oh ja, onze uitdaging wordt om alles spullen in twee tassen te krijgen. ik ben benieuwd of het gaat lukken!! Anders moeten we eens kijken of we nog ergens een goedkoop rugzakje op de kop kunnen tikken om spullen in te vervoeren als we terug vliegen naar Nederland.

Programma zondag en de voorbereidingen voor het vertek

Bij terugkomst in het hotel kreeg ik een mailbericht van Delta Airlines, het was tijd om in te checken! Dat inchecken lukte wel op mijn laptop, maar printen werd wat lastig (ik heb nog geen printertje in mijn uitrusting zitten :-)). Dus even naar de balie en die lieten mij zien dat ze een speciale "boarding pass section" hadden gemaakt, daar kan je gewoon alles regelen. Goed punt voor The Lenox, want dat vond ik prima service. Dus ik ging er even voor zitten en tien minuten later waren Ans en ik ingechecked en had ik de boarding passes in mijn hand. Dat geeft toch weer een veilig gevoel, want we willen de jongens toch ook weer snel zien, we beginnen ze nu wel erg te missen. Overigens heeft Ans vandaag nog oma Willie gebeld en die vertelde dat de jongens nog steeds dolle pret hadden, dat ze vandaag samen met Oma Leny en Opa Hans en Morisson en Jeremy naar de ridders in het Amsterdamsche Bos waren geweest en dat Daan en Jeroen niet zo vaak om papa en mama vragen!!! Nou zeg.....maar ja, beter zo dan dat ze de hele tijd met hun ziel onder hun arm zouden lopen. Voor ons rest nog één dag in Boston, voordat we morgen om 19.00 uur plaatselijke tijd terug vliegen. We hebben nog één item in ieder geval op het programma staan, dat is een bezoek aan Harvard, daar doen we een toer om 10.45 uur. Altijd goed om alvast te kijken waar Daan en Jeroen hun Universitaire opleiding gaan genieten (niet bij die watjes van MIT, hoor!!!). En daarna is het waarschijnlijk aftellen tot vertrek geblazen, vanaf het hotel is het een klein half uur naar het vliegveld, dus we vertrekken zo rond 16.00 uur die kant op.

Een rustig avondje

Na onze lunch (die overigens van vier uur tot kwart voor vijf duurde, misschien kunnen we het beter een dinch, een mix tussen diner en lunch noemen) liepen we nog wat verder over Newbury street, maar deze keer de kant van Fenway Park op. Lekker relaxed daar, met hier en daar een straatband die jazz aan het spelen was. We stopten we uitgebreider bij The North Face en Patagonia, waar we twijfelden over het kopen voor een jas voor Daan (ja, de koffer zit nog niet he-le-maal vol). Voor Jeroen namen we wel een heerlijke zachte trui mee en het zou me niet verbazen als we morgen alsnog de jas gaan halen. Het was wel grappig om te zien hoe de straat zich ontwikkelde. Als je aan Newbury Street begint bij de Boston Commons, dan zitten daar de winkels als Burberry, Prada en Chanel, als je de straat dan richting Fenway afloopt, zie je de winkels steeds goedkoper worden (waarbij ik The North Face en Patagonia zeker niet als "goedkoop af wil schilderen, dat zij ze zeker niet). Voor mij toch wel een let down is dat ik ook hier weer Newbury Comics tegen kwam. Ik dacht: hier moeten ze dan toch wel comics hebben en jawel die waren er, om precies te zijn één miezerig rekje met een stuk of 50 titels die deze week uitgekomen waren. Dat was het. Verder veel t-shirst, dvd's, cd's en speelgoed, maar that's it. Nu maakt mij dat natuurlijk weinig uit, maar wijzig de naam van de zaak dan gewoon! Na nog wat gestruind te hebben vonden e het wel welletjes, het was inmiddels ook al een uur of zeven geworden. We liepen terug naar ons hotel, waarbij we nog even de winkels in Prudential Plaza aandeden, een stukje taart haalden bij The Cheesecake Factory (echt grote stukken!), een koffie bij Starbucks en wat chocolade bij Lindt en we waren klaar om de avond rustig in het hotel door te brengen. De benen hebben even wel wat rust verdiend.

Kashmir

Bij aankomst bij Kashmir, liepen we naar beneden, omdat daar het restaurant was. Bij binnenkomst zat een ober vrolijk met zijn fluit....uhhhh....iPhone te spelen (kan ik begrijpen), maar opstaan was er niet bij. Toen we zeiden dat we buiten wilde zitten zei hij: dat is goed, loop maar naar boven, daar staat vast iemand die je kan helpen. Dat had voor ons al een tip moeten wezen, maar aangezien we toch hongerig waren geworden, liepen we naar boven, waar na veel zoeken inderdaad een ober te vinden was die ons naar een tafeltje bracht. Drie keer probeerde iemand water in te schenken en drie keer vertelde ik dat ik "sparkling water" wilde hebben, luisteren staat niet hoog aangeschreven bij Kashmir. Ik kan er een heel lang verhaal van maken, maar dat is het eigenlijk niet waard. Het eten was best goed, niet super, maar wel degelijk (ik had een tomaten/ kokos soep vooraf en als hoofdgerecht een Kip Tikka Mango, wat Ans had kan ik niet meer opschrijven qua moeilijke namen..:-)). Maar de service was echt zo ongelofelijk slecht, dat heb ik zelden meegemaakt. Toen het gerecht uitgeserveerd werd en Ans de kip kreeg vertelde ik de ober dat ik de kip had besteld en kreeg ik een grote bek dat ik niet zo moeilijk moest doen, ik kon toch wel even over de tafel heen reiken om de spullen te pakken, dat was toch niet zo een moeite. Mij geheel verbijsterd achter latend, dat gebeurd ook niet zo vaak. Het is denk ik verder genoeg om te zeggen dat dit de eerste keer is deze vakantie dat ik geen tip heb gegeven. We zullen de kracht van internet weer een laten gelden deze keer een één ster review op Tripadvisor achterlaten (oeps...net al gedaan zelfs :-)).

Op zoek naar lunch!

Aan het eind van de toer was het één uur en aangezien een alleen een licht ontbijt hadden gehad, gingen we op zoek naar een lunch. Dat bleek niet zo eenvoudig te zijn als we dachten, want op de één of andere manier is het eten in Boston moeilijker dan in New York, daar waren meer gelegenheden te vinden om vegetarisch of een wat betere bakker te vinden. Na een aantal zaken bekeken te hebben werd het wel wat vervelend, want Ans begon inmiddels een beetje rillerig ervan te worden! Gelukkig kwamen we eindelijk een Starbucks tegen en daar gingen we even zitten met een lekkere kop koffie en een muffin. That really hit the spot!! Op basis daarvan konden we wel weer een stukje verder lopen, want we hadden inmiddels gevonden dat er op Newbury Street een Indiase restaurant zat, waar Ans weer op enige manier Ayurvedisch verantwoord zou kunnen eten. Onderweg konden we het niet laten om even binnen te wippen bij Filene's Basement, een koopjeskelder voor A-merken. Ans had er haar bedenkingen bij en toen we binnen kwamen werden die alleen nog maar vergroot. Gigantische rekken helemaal volgestouwd en weinig overzichtelijk. Toch maar even naar boven, want je weet maar nooit. En wat denk je? Ans vond er een prachtig paar Uggs (sommige mensen vinden dat een contradictie in termis, maar wij horen daar niet bij :-)) voor 129 dollar (in Nederland kost dit paar 250 euro) en een cashmere trui die afgeprijsd was van 300 dollar naar 60 dollar. Ja, je kunt soms een goed mazzeltje hebben daar. Ik vertrok zelf met niks. Even verderop in Newbury Street wandelden we nog even binnen bij Fat Tony's, gespecialiseerd in sports goederen en we kochten allebei een Red Sox cap (hebben we tenminste de Yankees en de Red Sox, kunnen we al naar gewenst wisselen :-)). Daarna kwamen we bij het Indiase restaurant, waar we al een tijd naar op weg waren: Kashmir.

Urban Adventours

Met de taxi waren we binnen een kwartier bij Faneuil Marketplace Hall, waar we snel een bagel haalden als ontbijt en daarna direct doorliepen naar het kantoor van Urban Adventours. Daar aangekomen konden we ons snel registreren voor de fietstocht door Boston, werd ons een helm aangemeten en kregen we een fiets "op maat". We moesten even "voorrijden" bij de gidsen, want die wilden weten wat voor vlees ze in de kuip hadden, gelukkig kwamen we goed door de proeve van bekwaamheid. Strak om tien uur reden we weg voor een tocht van iets meer dan drie uur. Qua inspanning was het allemaal erg goed te doen, het enige wat enige energie kostte waren de heuvels in Beacon Hill, maar dat was maar een paar minuten, verder liep het als een zonnetje. Het is wel bijzonder dat je een stad vanuit een alternatieve manier van transport toch op een andere manier ziet. Stukken die we gisteren te voet met de Freedom Trail toer al gezien hadden, daar zagen we nu toch weer andere details in. Plus het feit dat de gidsen nu allemaal begin twintig waren, terwijl de gids van gisteren een leuke vijftiger was en dus ook hele andere inzichten had in het leven in het algemeen en Boston in het bijzonder.

We gingen met de groep (twintig deelnemers een vier gidsen, ik zeg, die gidsen kunnen nooit veel verdienen, anders kan het qua prijs niet uit) dwars door Boston heen. We maakten een mooie tocht langs de Charles River, door de duurste buurt van New England (Beacon Hill, waar het goedkoopste pandje 6 miljoen dollar kost en het duurste ongeveer 20 miljoen, een parkeerplaats is overigens te geef voor 300.000 dollar) en voor mijn een persoonlijke favoriet, Fenway Park, de thuishaven van de Boston Red Sox. Normaal mag je even een kijkje op het veld nemen, maar deze kee rniet, want vanavond speelt Aerosmith (waarvan de jongens overigens ook uit Boston komen) een concert in Fenway Park, dus we mochten er niet in. Dat was wel even balen! Maar ja, het is niet anders, een wedstrijd in Fenway zat er deze keer toch niet in.  We eindigden in de haven, met een mooi uitzicht op de schepen in Boston Harbor. Uiteindelijk hebben we teveel gezien om allemaal op te noemen, met gidsen die ons goed begeleid hebben en verstand van zaken hadden mbt datgene wat ze vertelden. Het was voor mij echt boven verwachting en de mannen van Urban Adventours krijgen van mij echt een uitstekende beoordeling op Tripadvisor en als je naar Boston gaat, dan is dit echt een "must do"..

Boston versus New York

Onze derde dag in Boston staat op het punt van beginnen. Na twee dagen (nou ja, anderhalf dan) kunnen we wel zeggen dat de sfeer en uitstraling echt heel erg anders is dan in The Big Apple. Het is minder gehaast en minder druk. Het is ook qua geluid wat rustiger (hoewel je dat na het diner van gisteren niet zou zeggen), de hele stad voelt gewoon anders aan. ik kan niet zeggen beter of slechter, dat is het niet. Het is gewoon....anders. Het is wel grappig om te zien dat er wel een bepaalde animositeit of concurrentie tussen New York en Boston is. Zo liep Ans gisteren de hele dag met haar New York Yankees pet op en kreeg daar redelijk veel commentaar over. Dat ging van een mevrouw die riep dat ze het fantastisch vond dat Ans het durfde om met een Yankees pet door Boston te lopen tot een winkelbediende die bij het afrekenen geen korting maar een opslag wilde geven als Ans een Yankees fan zou zijn. Hahaha, geweldig. Ik heb gisteren ook nog een leuk boekje gekocht waarin staat dat er 101 redenen zijn om van de Red Sox te houden. Het laatste hoofdstuk vind ik nog het leukst, dat is nl "10 reasons why you should hate the yankees!".  Dat zegt wel iets over de verhoudingen tussen deze twee steden. Voor ons is het nu bijna negen uur 's ochtend, wij gaan ons opmaken voor onze fiets toer met Urban Adventours.  

Figs

Na de lange wandeling van vandaag was het tijd voor de taxi. Die bracht ons in vijf minuten van het hotel naar de hoek van Charles en Beacon Street, vanaf waar het ongeveer nog vijf minuten lopen was naar Figs. Dit restaurant zit in een keten van Todd English, een bekende Amerikaanse TV kok en heeft als specialiteit de Italiaanse keuken en dan voornamelijk pasta's en pizza's die wat bijzonderdere combinaties bevatten dan de margaritha of de quatro stagioni. We waren hier vanmiddag al langs gelopen en hadden (op aanraden van de conciërge van het hotel) alvast een reservering gemaakt. Dat bleek geen overbodige luxe, want het was stamp- en stampvol. Daarmee heb ik ook het grootste minpunt van Figs beschreven. Net zoals in Becco waar we in New York aten was het geluidsniveau echt buitensporig, zeker ook omdat men (in tegenstelling tot Becco) ook nog muziek aan het draaien was. Normaal met elkaar praten was er haast niet meer bij. Helemaal niet toen er ook nog eens twee erg schreeuwerige typisch (en dat moet je dan zien in de hierboven beschreven setting) naast ons kwamen zitten. Ander klein aandachtspuntje was de verlichting, die was erg schaars aanwezig. Geen beste start, maar qua eten kan ik weinig op Figs aanmerken. De voorgerechten die we hadden van een bord verschillende antipasti en een Griekse salade (waar Ans overigens een green salad ipv een greek salad had besteld, maar dat was door het geluidsniveau niet bij de ober goed doorgekomen) waren uitstekend. We hadden even wat misverstand mbt de pizza, want we dachten dat we er allebei één moesten bestellen, maar dat was niet de bedoeling en gezien de omvang begreep ik wel waarom. We namen daarom twee "halve" pizza's, die op de achterkant van een dienblad uitgeserveerd werden (wel leuk, ik dacht eerst dat het om een stenen blad ging, maar het is gewoon plastic). Ans nam pizza met vijgen en prosciutto, terwijl ik de Red Sox pizza nam (en dat als Yankees fan). De pizza's waren heerlijk, waarbij wel bleek dat zo een combinatie van vijgen en prosciutto op een pizza op een gegeven moment wat tegen gaat staan, zeker ook als een amerikaan de pizza belegd want dan heb je VEEL vijgen, terwijl een beetje minder overdaad in dit geval niet zou schaden. Al met al een leuke ervaring op culinair gebied, maar ik denk dat ik tch gewoon traditionele pizza's maar dan wel excellent bereid beter vind. Maar allleen voor het schreeuwniveau zou ik niemand aanraden om naar Figs te gaan, tenzij je alleen gaat en snel even ene pizza weg wilt werken. Wnat snel kan dat zeker, wij waren om acht uur binnen en om kwart voor negen stonden we alweer buiten (wel gebruikelijk hoor, in de USA is dat redelijk normaal). Na een wandeling van twintig minuten om het diner te laten zakken en de spijsvertering in gang te zetten, waren we weer bij het Lenox terug. Een bezoekje aan de Ierse pub lieten we deze keer maar even voor wat het was, want we hadden al genoeg herrie om ons heen gehad vandaag :-).

Kijken, kijken.....en kopen!

Gedurende de dag, en zeker ook na het bezoek aan Cheers, hebben we flink wat winkels bezocht. En waar we de afgelopen dagen ons redelijk in hebben gehouden, bleek dat deze keer wat lastiger te zijn. Nog steeds hebben we geen tassen en tassen vol meegenomen vandaag, maar de rugzak was toch aardig vol toen we de eerste keer bij het hotel terug kwamen en voordat we gingen eten was een tweede stop in The Lenox wel nodig. De eerste aankoop vond ik zelf wel de meest speciale, in zoverre dat het iets unieks is. Het zijn manchetknopen, gemaakt van een honkbal die gebruikt is in de wedstrijd Boston Red Sox vs Toronto Blue Jays. Verder kochten we nog wat Harvards shirts voor Jeroen, Daan en Ans in Faneuil Marketplace Hall, een New York Polo van Ralph Lauren voor mij, en Nike sporttas voor Jeroen en een kort broek voor Ans. Als laatste in de eerste rit kochten we ook nog een cadeautje voor Hinkje (wat ik uiteraard hier niet ga verraden, want weet dat ze meeleest :-)). Voordat we gingen eten kwamen we langs Lord & Taylor, waar de uitverkoop net pas echt goed begonnen was! Zo kocht Ans twee jassen (DKNY en Guess) voor bij elkaar 200 dollar (die in totaal iets van 75% afgeprijsd waren!!), en voor Daan nog een mooie korte broek van Ralph Lauren (toch mooi 5 dollar ipv 50) en een T-shirt (van 40 naar 10 dollar). Ik zelf probeer nog even de Oakley winkel te vinden in The Prudential Center, daar bleek de grootste van heel Boston te zitten.....als hij open zou zijn geweest, want hij werd op dit moment verbouwd. Na ook deze spullen weer teruggebracht te hebben naar The Lenox namen we maar een taxi naar ons restaurant, Figs.

Het vervolg van de eerste voettocht door Boston

Na de lunch te hebben gebruikt, keerden we weer terug naar Faneuil Marketplace Hall om de winkels daar te bekijken. Sommige waren wel aardig (later meer), maar over het algemeen was het toch niet iets waar wij helemaal wild van werden (er was een winkel die Newbury Comics heette, maar na inspectie ontbrak het er aan één ding: comics!). We besloten om verder te gaan op de Freedom Trail, nadat we eerst even hadden gekeken waar we ons morgen moesten melden voor de fietstocht (Urban Adventours). Het terug vinden van de Freedom Trail was niet moeilijk. Naast de reeds gememoreerde rode streep kon je ook gewoon kijken waar de meeste mensen liepen en daar achteraan gaan, want het is de meest populaire attractie in heel Boston (hé, en als je wilt is het ook nog gratis om te lopen, maar dan hoor je de verhalen die erbij horen dus niet). Het was een mooie wandeling dit laatste stuk, wat door de North End van Boston ging en het plaatselijke Little Italy bslaat. We liepen de Freedom Trail totdat we af moesten takken naar Charlestown, daar besloten we het laatste monument te laten voor wat het is en in de binnenstad van Boston te blijven en naar een ander oudheidkundig monument te gaan, namelijk de bar waar de serie "Cheers" opgenomen is. De bar zelf bestaat nog steeds, maar heet in werkelijkheid "The Bull and Finch Pub" en er zijn alleen de buiten opnamen gedaan, maar toch. Zowel Ans als ik hebben leuke herinneringen aan de serie (ik weet nog dat ik hem 's avonds laat altijd samen met mijn moeder keek en dat we ons er krom om lachten), dus we wilden hem toch zien. Buiten is inderdaad heel herkenbaar, binnen is het inderdaad gewoon een bar en de inrichting lijkt wel wat op de serie. Leuk om even geweest te zijn, en ik kon het niet laten om in de giftshop toch een fles "Original Cheers Bloody Mary" mee te nemen (non alcoholisch uiteraard). Staat leuk in de keuken thuis. Na dit bezoek liepen we terug naar Newbury Street om nog war verder te winkelen.

Chart House

Na de toer liepen we naar Faneuil Hall Marketplace, waar een flink aantal winkels zaten. om iets te eten vonden we het echter veel te druk, dus liepen we even door naar de haven, waar een aantal restaurants zaten . Ons oog viel op Chart House, met een leuk terras en niet zo overspannen druk. We werden geholpen door Nick, die ons ook graag wilde adviseren over dingen die we ab-so-luut gezien moesten hebben, maar toen hij begon met een aanbeveling voor het aquarium haakten we snel af. Heel Nederlands deelden we een Ceasar Salad als voorgerecht. Daarna had ons gamba's en ik voor het eerst in deze vakantie een keer een hamburger, die bijzonder goed smaakte. Prima restaurantje hoor, dat Chart House (wat overigens ook weer een keten bleek te zijn, is er nergens meer iets origineels)?. Na een uur waren we weer helemaal bijgetankt en konden we we weer verder op onze voettocht!

Freedom Trail

Na ons "Jippie"-moment omdat we de trouwring terug hadden, was het tijd om Boston onveilig te gaan maken. Vanuit het hotel gingen we naar Newbury Street en liepen richting Boston Commons. Onderweg liepen we door  een "public park" (een andere naam had het niet), waar bootjes vaarden die al meer dan 100 jaar oud waren! Dat klinkt heel interessant, maar het is op een heel klein vijvertje en eigenlijk is het een soort waterfiets. Toch stonden er rijen mensen om een ritje te maken, maar vooral veel Japanners. Daarna liepen we de Boston Commons binnen en na vijf minuten hadden we het Visitor Center getraceerd en daar zou de toer van de Freedom Trail beginnen. De Freedom Trail is een rode lijn (soms geschilderd, soms in de vorm van rode stenen) die door Boston loopt en langs veel van de historische sites gaat die betrekking hebben op de weg naar onafhankelijkheid van de USA. De leider van de toer was makkelijk te vinden, want hij was verkleed als iemand uit d 18de eeuw. Strak om elf uur vertrokken we en de volgende twee uur werden we uitstekend vermaakt door de gids. Hij wist het allemaal erg mooi en geanimeerd te vertellen. Ik ben er toch wel heel erg voor om voor bezichtigingen van historische sites een guided tour te doen. Zo'n omgeving gaat dan toch veel meer leven als iemand die er heel erg veel van weet erover verteld, wat er gebeurd is en waarom het gebeurd is, want met een stuk achtergrond is de ervaring toch wel even heel anders dan naar een aantal stukken steen kijken. We eindigden bij Faneuil Markt Place, wat ongeveer op de helft van de Freedom Trail ligt. We hadden dus nog een stukje te gaan.
    

Lady of the rings

Het ontbijt werd in het hotel genuttigd. We plaatsen een heel moeilijke bestelling, namelijk een omelet en een granola bowl (zeg maar : cruseli). Het bleek voor de bediening toch mogelijk om de granola te vergeten, pas na het vragen begreep men dit en kwam de granola als nog. Maar het spreekt dan wel weer voor het hotel dat ze dit van de rekening afgehaald hebben, dus Ans at vanochtend haar ontbijtje gratis. Daarna naar boven om de de spullen te halen om op pad te gaan. Maar bij het naar de lift lopen passeerden we een medewerker van The Lenox, die met een enveloppe van FedEx onder zijn arm liep. Het zou toch niet....? Even terug lopen en ja hoor, hij klopte aan bij kamer 612. Dat waren wij dus, dus na te laten zien dat we de deur open konden doen, kregen we de enveloppe. Ans schuurde hem open en daar was ie: haar trouwring, netjes opgestuurd vanuit New York. Hij is weer in onze handen! Wederom een grote pluim voor The Muse die ervoor zorgde dat de ring weer in onze handen kwam. Wat een service, The muse krijgt een 11 op een schaal van 10!!!!

Vrijdag 13 augustus: eerste wandeldag in Boston

Zojuist wakker geworden en het blog bijgewerkt. Nu gaan we ontbijten in het Lenox en dan op naar Boston Commons vanwaar we een rondwandeling krijgen over de Freedom Trail, een stuk waar veel historische gebeurtenissen plaats hebben gevonden. Ik ben erg benieuwd, want waar New York heel vertrouwd voelde, is dat met Boston nog niet het geval, misschien omdat we hier een wat minder vast programma hebben staan dan we in New York hadden. Dan komt het neer op de onze creativiteit en flexibiliteit. Nou ja, die hebben we ook in voldoende mate, dus dat moet goed komen!!!

The Atlantic Fish Company

Op 100 meter van het Lenox hotel ligt The Atlantic Fish Company aan Broylston Street. Bij Tripadvisor is dit het nr 1 restaurant van Boston (waar overigens het Lenox Hotel de nummer 1 in de categorie hotels is). Toen we om half acht aan kwamen lopen, was het er ontzettend druk. Wederom was dat door de geneugten van internet voor ons geen probleem, want via Open Table had ik een reservering gemaakt (prima systeem, zouden ze in Nederland ook eens moeten uitrollen, zoveel makkelijker dan voor reserveringen moeten bellen tussen 6 en 9 uur 's avonds. Bij binnenkomst stond onze tafel dan ook spik en spam voor ons klaar! Onze ober voor de avond was een jongeman met de naam Matt ("it's short for Matthew, you know...) en hij legde ons uit wat het restaurant inhield en hoe het menu werkte. Dat was gelukkig vrij eenvoudig, want het betekende voornamelijk dat als je geen vis lust je beter op kon zouten en dat alle vis die geserveerd werd helemaal vers is, er werd NIETS ingevroren.

Dat klonk in ieder geval helemaal super, dus na een korte inspectie van de kaart kwamen we erop uit dat we, naast ge beruikelijke fles San Pellegrino water, Ans zou beginnen met een clam chowder (dikke mosselsoep) en daarna een gerecht van allemaal zeevruchten en stukjes vis zou nemen en ik begon met de crabcakes en daarna de gegrilde coquilles. De coquilles waren verse vangst van vandaag en dat betekende dat je kunt kiezen hoe je je ze wil laten bereiden, ik had ze bijvoorbeeld ook kunnen laten bakken of dichtschroeien met knoflook broodkruimels, dus je kunt er mooi je eigen draai aangeven. We hadden flinke trek, we verwelkomde de bread basket die eerst neergezet werd daarom met open armen en eerlijk is eerlijk, dat was een prima broodje, eigenlijk nog beter dan we gisteren bij Le Bernardin kregen. De voorgerechten arriveerden binnen vijf minuten en waren voortreffelijk. De crab cakes waren heerlijk krokant gebakken, en vol van smaakt. Na de voorgerechten volgde echter de schrik toen Ans een schaaltje kreeg met daarin een kraker (voor de kreeft) en een extra vorkje om alles goed uit de schalen te halen. De echte schrik kwam pas toen de hoofdgerechten kwamen. Ik kreeg een bord met zeven mega coquilles, zoveel had ik er nog nooit bij elkaar gezet en een gigantische aardappel. Maar Ans stond helemaal met haar mond vol tanden. Ze kreeg een giga bord met daarop een flinke kop van alle vis die op het bord lag.

Wat een ongelofelijke berg eten, dat gaat toch geen mens opkrijgen! Ik at de coquilles op, die waren voortreffelijk. De gegrillde asperges die erbij zaten ook, de aardappel heb ik voor een kwart opgegeten, toen was het klaar. Ans kwam uiteindelijk niet verder dan ongeveer de helft van het bord, waarbij ze veel mosselen, zalm, zeebaars, gamba's en kreeft (die ik op professionele wijze uit de schaal wist te halen) heeft gegeten, maar toen ontplofte ze ook bijna. Allemaal heel erg goed, maar het voldoet niet helemaal aan mijn maatschappelijk verantwoord eten idee, want wat we weg hebben gegooid, daar had een half weeshuis nog van kunnen eten!!! Hoe vol we zaten, een klein dessert moest natuurlijk kunnen, dus nam ik de Boston Cream Pie en Ans de Creme Brullee. En hoe hadden we het ook anders kunnen verwachten: dat was ook weer mega! Ik heb echt nog nooit zo een grote creme brullee gezien. Ook deze twee gerechten waren weer ruim boven een voldoende. Atlantic Fish Company krijgt van mij een hele ruime voldoende, maar mijn gouden tip zou zijn om iets minder naar de kwantiteit te kijken en nog net dat extra zetje te geven aan de kwaliteit, want dat zou het restaurant net in een hogere categorie voor mij plaatsen (nogmaals: het was echt allemaal prima). maar ja, dit is Amerika, hé, dus daar telt de kwantiteit ook heel erg (hoewel ze daar bij Le Bernardin niet veel van gemerkt hebben :-)).

Het Lenox Hotel

Het Lenox Hotel staat op een prachtige plaats in Boston, midden in het oude Centrum. Het is een klassiek gebouw, ook van binnen, en daarmee heel anders dan The Muse. Na een snelle check in werden we naar onze kamer gebracht, wederom op de 6e etage. Personeel van The Lenox Hotel is keurig en beleefd en stonden ons uitstekend te woord. De kamer ziet er goed uit, maar hij is wat klassieker, ouder en minder groot dan The Muse. We mogen er zeker niet over klagen, maar de kamer in New York was echt een stuk beter. Aansluiten op wifi ging heel erg snel, dus dat was goed. Het eerste wat Ans deed was wat eten bestellen (na de treinrit hadden we wel honger gekregen) en daarna bellen naar the Muse. Gelukkig was de ring gevonden (weer een extra plusje voor The Muse) en hij gaat opgestuurd worden naar Boston. Wat een geluk!!! na even wat uitgerust te hebben, tassen te hebben uitgepakt en een aflevering van "the office" gekeken te hebben liepen we naar buiten om een wandelingetje in de omgeving te maken en de buurt een beetje te verkennen. We vonden een eerste winkelcentrum en het opstappunt voor de Boston Duck Tours, mochten we besluiten om een ritje daarin te gaan maken. Daarna gingen we snel naar het restaurant voor vanavond, want we hadden nog steeds een flinke trek. Bestemming deze keer: The Atlantic Fish Company.

Paniek, paniek

In de taxi kwamen we erachter dat Ans haar trouwring in The Muse vergeten was!! We uit de kluis gehaald maar niet meegenomen. Uiteraard paniek, maar gelukkig bleef Ans rustig. Straks in het hotel maar snel naar The Muse bellen!!!!

In de trein en de taxi

Na een wat roestig begin was de treinreis naar Boston eigenlijk zonder heel veel interessante gebeurtenissen. Het waren ruime stoelen met een goede lig stand en een stevige voetensteun. Wat wat jammer was, was dat de restauratie wagon erg klein was, dus er stond een mega rij te wachten op een kopje koffie of een broodje, waardoor we zo rond een uur of half vier wel echt flink trek begonnen te krijgen. Uiteindelijk stopte de trein om vier uur op South Station in Boston, met een kleine drie kwartier vertraging. Na een kleine wandeling vonden we de plek waar de taxi's stonden en even later zaten we in een witte taxi (even wennen tov de gele monsters uit New York) en nog eens een kwartiertje later stonden we op de plek van bestemming: Het Lennox Hotel in het oude centrum van Boston.

Amtrak naar Boston

Om kwart voor tien deden we een snelle check out bij The Muse. Ik kreeg nog 15 dollar extra korting, omdat ik een bon scheen te hebben waar ik het bestaan niet van wist, maar tegen korting zeg ik natuurlijk nooit nee. De doorman riep een taxi voor ons (die 12 blocks lopen met een zware tas en enigszins pijnlijke voeten was toch even teveel gevraagd) en we waren op weg naar Penn Station. De taxirit duurde nog geen kwartier en daarvan was de helft ongeveer over de eerste paar honderd meter om op 7th avenue te komen. Het was namelijk net gaan regenen en opeens kregen alle taxi’s het druk! De chauffeur zal meer dan één set remblokjes per jaar verslijten, ik kreeg flashbacks naar Chennai en hoe de taxi’s daar rijden (maar dat is toch eigenlijk geen vergelijking, dat is echt nog veel erger, maar deze man kon er ook wat van). Voor 7,50 dollar werden we vlak voor Penn Station afgezet en konden we naar binnen om een Quick Trak machine te vinden om onze voucher om te ruilen voor echte kaartjes. Dat was snel gebeurd, want we waren nog niet binnen of er stond er al één ons vriendelijk toe te lachen. En binnen twee minuten waren de kaartjes in the pocket, dus dat was ook weer een last(je) van onze schouders af. De route naar het Amtrak gedeelte was goed aangegeven, dus ook daar waren we snel.  Amtrak hanteert wel een bijzonder systeem. De perrons waar de treinen gaan stoppen wordne pas 15 minuten voor vertrek bekend gemaakt. We moesten dus in de wachtkamer plaats nemen. Maar aangezien het daar warm was, maakten we nog even een ommetje om een watertje, sapje en espresso te halen. En omdat ik ook wat te lezen wilde hebben, vergreep ik me aan een tradepaperback van Green Lantern, voor de 32^ste keer denk ik een hervertelling van de oorsprong van het figuur, maar geschreven door Geoff Johns, een verhaal dat vorig jaar in Washington door de plaatselijke comicwinkel eigenaar me aangeraden was.  

Daarna toch maar even plaats nemen, om te zien dat de trein 15 minuten vertraagd was. Maar daar bleef het gelukkig bij en om 11 uur werd aangekondigd dat Amtrak 172 naar Boston aan was gekomen en over een kwartier ging vertrekken van perron 9 E. Het was even zoeken waar dat was, maar dat kwam doordat door de rij die ervoor stond het bord naar het perron niet helemaal goed te zien was!!! Gelukkig loste de rij redelijk snel op en konden we in de business class van de Amtrak plaats nemen. Jammer dat e rgeen vaste plaatsen aangewezen werden, want nu leek het erop dat we niet naast elkaar konden zitten, ook niet nadat Ans ruzie had gemaakt met een opstandige tiener die voor zijn ouders ook nog even snel twee plekken kaapte (en 5 minuten later er weer uitgezet werd, want hij was even vergeten dat je voor business class plaatsen ook business class kaarten moet hebben, aaaaaaiiiii…..). Maar een aardige dame stond haar plaats af en zaten we toch weer lekker naast elkaar. En nadat de kaarten door een zeer amusante conducteur waren gecontroleerd klonk de al oude kreet: “aaaaaaall aaaaaaaaaboaaaaaard!!” en vertrokken we richting de hoofdstad van Massachussettes, Boston!