Nieuwe auto

Toch best wel chique

Daags na mijn vakantie had ik nog een leuke gebeurtenis in het vooruitzicht. Mijn nieuwe leaseauto werd namelijk afgeleverd! Deze keer niet op zijn Frans, maar een degelijke Duister, een Volkswagen Passat Variant. Hoewel ik normaal voor de grote motoren ga, heb ik deze keer gekozen voor de voor de lease rijder interessante 20% bijtelling categorie, wat betekende dat ik niet verder dan een 1.4 liter kwam, maar hij rijdt nog steeds als een zonnetje. Leuke extra's als een panorama dak dat ook nog open kan en een elektronisch te bedienen achterklep maken die kant van het plaatje wel af. Maar wat het geheel een erg chique uitstraling geeft, is de mooie interieur- en kleurencombinatie die Ans uitgezocht heeft (dat kan ze toch beter dan ik). Een donkerbruine metaallak aan de buitenkant, gecombineerd met een beige leren interieur en keurige zwarte vloerbedekking, maakt het geheel tot een plaatsje om te zien. Maar goed ook, de komende vijf jaar moet ik het hiermee doen :-).

And the "Boys in the USA" award goes to....

Leuk dat ik de awards mag presenteren

Zoals gebruikelijk na een bezoek aan de USA is het tijd voor de uitreiking van de "awards". Deze keer dus awards over de locaties Nashville, Memphis en St Louis. Er zijn heel veel verschillende categorieën, dus we gaan snel van start!

Omdat het een vakantie was met het thema muziek, beginnen we met prijzen die daarop betrekking hebben. Allereerst het beste live optreden (naast onze eigen optredens uiteraard) moet natuurlijk op naam komen van de Grand Ole Opry, een geweldige show. we hebben er de legende Little Jimmy Dickens leren kennen (die overigens wel beter op 91 jarige leeftijd niet meer kan gaan zingen), maar waren het meest onder de indruk van Thomas Rhett, een country rocker. Het meest gedraaide lied van de vakantie was "Folsom Prison Blues"  van Johnny Cash.  Op de een of andere manier spreekt Johnny ons toch meer aan dan Elvis. Het best uitgevoerde lied van de vakantie is "All together now"  van The Farm maar dan door ons gedaan, wat iedere keer als we de vraag kregen "would you like the check seperate or all together?" kregen uit vier gouden keeltjes ten gehoren werd gebracht.

Honky Tonking in Nashville: GE-WEL-DIG!!!!

Beste uitgaan ervaring was absoluut Honky Tonking in Nashville. Cruisen over Lower Broadway en dan diverse zaken in waar echt overal goede live muziek was. Je hoeft nergens te lang te blijven hangen, want bijna nergens is een cover charge. Heerlijk om te doen en als Rene dan zelfs nog aan het dansen raakt, dan is het helemaal geslaagd :-).  Beste winkel ervaring gaat naar naar Opry Mills, een erg groot winkelcentrum met heel veel koopjes (speciale aandacht voor Tommy Bahama Outlet, waar door onze vriend Calvin we uitstekend geholpen werden aan veel kleding tegen afbraak prijzen).  Beste restaurant gaat deze reis naar Outback Steakhouse. Erg goede steaks (je verwacht het niet), maar alles eromheen was gewoon super. Kwaliteit eten, service gerichtheid personeel, aandacht voor de klanten en je kon er nog echt met de mensen lachen ook. Een uitstekende "dining experience", zeker voor een "keten". De award voor het beste ijs gaat naar Ted Drewes voor zijn Frozen Custard, echt een ervaring die je smaakpapillen meegemaakt moeten hebben als je in het zuiden van de Verenigde Staten bent.

Mijn reismaten: take your hat of for the King!!

Favoriete vervoersmiddel dit jaar een close call, want onze auto was ook echt geweldig, eindelijk een echte Jeep als je ook een Jeep besteld hebt. De stenen kon je ermee uit de straat trekken, super stoere auto. Maar met een fractie scoort de Segway de eerste plaats, toch iets bijzonderder dan de auto. Er is een plan om er een paar aan te schaffen..... Grootste tegenvaller is een gedeelde eerste plaats. De eerste tegenvaller is van de snelweg afgehaald worden door de plaatselijke politie en de andere tegenvaller is het missen van de General Jackson, doordat we ons een uur in de tijd vergist hadden :-(. Ik kan me voorstellen dat voor Rene het niet deelnemen aan de Segway tour ook in deze categorie valt (Simon, Frank en ik vonden dat ook erg jammer!!).  Grootste mental coach gaat naar Chuck Norris. Ondanks dat hij natuurlijk zelf niet aanwezig was, waarde zijn geest rond en via zijn levenswijsheden heeft hij ons veel tips gegeven om een goede vakantie te hebben. In ieder geval hebben wij er veel om gelachen ("Every night the Boogie Man goes to sleep, he checks the closet for Chuck Norris").

En vanuit mij gezien gaat de prijs voor het beste reisgezelschap dat iemand zich maar op dit soort vakanties kan wensen naar Frank, Simon en Rene. Bedankt maatjes, voor weer een geweldige vakantie!

Welkom thuis

Weer thuis, lekker hartige taart eten!

Om 9 uur 's ochtends op zondag 27 mei landen we op Schiphol. Precies volgens planning. Daarna werden twee records gebroken. Als eerste de douane controle, waar Frank, Simon en Rene van de self service check gebruik maakten en ik van de Privium Iris Scan. Daarna het afhalen van de bagage, want bij de eerste vijf koffers die op de band (die precies begon te lopen toen wij aan kwamen lopen) verschenen, zaten onze vier tassen. Dat was nog nooit gebeurd, dus dat duurde in totaal ook 1 minuut. We werden er niet uitgepikt voor een tassen controle, zodat ik daarna gelijk Ans, Daan en Jeroen kon begroeten!! Simon en Frank werden opgehaald op de "kiss & ride" plek, dus ze moesten snel naar buiten, zodat er weinig tijd was voor een uitgebreid afscheid (moeten we snel maar eens een dinertje voor regelen :-)).  De familie Janssen bracht eerst nog Rene naar huis, om daarna weer richting Halfweg te vertrekken. Daar werden de tassen uitgepakt en de cadeaus gegeven (leve de Lego en LuLu Lemon) en daarna vertrok ik voor een bijslaap actie naar boven.

Na en uurtje of vier slapen, was ik weer redelijk bijgetrokken, kon ik het blog bijwerken wat te lijden had gehad onder de zeer slechte connectie in de Holiday Inn, zag ik Daan en Jeroen in het zijkanaal zwemmen (waarbij Daan van de brug afsprong, stoere vent!!)  en aten we heerlijke hartige taartjes naar eigen recept van Ans. Dat was weer eens wat anders dan hamburgers, hamburgers en .... uhhh ....... hamburgers. Omdat de vermoeidheid toch nog erg in de benen zat, ging ik samen met Daan en Jeroen om een uur of half tien op stok. Hopelijk dat ik morgen weer wat fitter ben!

De reis terug

Ook voor Molly werd gezongen!

Zaterdag, de dag om weer naar Amsterdam te vliegen. We hebben een herentijd, want het vliegtuig voor de eerste etappe naar Detroit vertrekt om 14.10 uur, waardoor we alle tijd hebben om een ontbijt te doen. Dat doen we bij St Louis Bread Company, wat uiteindelijk van dezelfde keten blijkt te zijn als waar we ons laatste ontbijt vorig jaar in Orlando hebben gegeten (bestaat toeval?). En hoe raad je het: we kregen weer de vraag "seperate or together?", zodat we ook hier voor de laatste keer deze vakantie onze geweldige vierkoppige uitvoering van "all together now" ten gehoren konden brengen, wat natuurlijk zeer gewaardeerd werd!! Daarna toch nog wat laatste aankopen, deze keer bij Marshalls, onder andere kleding voor Rene, de dochters van Frank en voor Simon en mij  keukengerei! Na probleemloos uitchecken en de tassen de auto ingepast te hebben liepen we nog tegen eenzelfde klein issue aan als vorig jaar: even wat problemen om de plek te vinden waar we de auto terug moesten brengen, maar omdat we deze keer wel ruim in de tijd zaten was er geen stress en hoefden we geen crash acties uit te halen. Alles verliep op het vliegveld van Saint Louis op rolletjes, zelfs de het gewocht van de koffers was fenomenaal ingeschat: 50 lbs is het maximum gewicht wat meegnomen mocht worden, we kwamen uit op 44 (Rene), 48 (Dennis), 49 (Simon) en 49 (Simon). Het betekende dat we een flinke tijd bij de Starbucks konden bivakkeren, want Saint Louis Lambert Airport is niet bepaalt erg groot te noemen, dus nog wat shoppen, dat ging haast niet lukken. De vlucht naar Detroit duurde een iets meer dan een uur dat langer leek te duren, omdat we op de laatste rij zaten en er uit het toilet echt een ongelofelijke urine lucht kwam. Om van te kotsen bijna. Dat wordt een klachtenbriefje naar Delta.

Sfeervolle passage op Wayne County Airport in Detroit

Op Detroit waren mee winkels, maar geen van die winkels konden mij aan de gewenste Detroit Tigers honkbalpet helpen. Jammer maar helaas, we zullen er niet heel veel minder om slapen :-). Voordat we het vlliegtuig in stapten aten we nog bij een Mexicaans restaurant (Diego’s volgens mij), waar echt de meest chagrijnigste en dikste serveerster werkte die ik ooit heb meegemaakt. Ook het eten was van een bedenkelijke kwaliteit, dus op het vliegveld van Detroit hier niet je centen uitgeven. De vlucht naar Amsterdam vertrok exact op tijd, om 19.05 om precies te zijn. Inmiddels zitten we, als ik dit schrijf, alweer vijf uur op elkaars lip op rij 21, stoelen C, D, F en G (stoel E schijnt verdwenen te zijn) en moeten we nog drie uur voordat we in Amsterdam gaan landen. Ik tel de uurtjes af (en het bijwerken van het blog helpt daar erg bij, mooi om dat nu even te kunnen doen omdat de afgelopen dagen de WIFI verbinding in het hotel allerbelabberdst was) om Ans, Daan en Jeroen weer te kunnen zien!!!

Laatste diner in Saint Louis

Five Guys was best ok!

Na het bijkomen van weer een inspannende dag besloten we om ons diner bij Nippon Tei te gaan gebruiken. Laat ik zo op het eind van de vakantie ook een afrader in de aanbieding doen. Hoewel het eten echt niet slecht was hier (hoewel een sushi met pittige mayonaise niet mijn idee is van hoe je een sushi moet maken) vond ik de prijs voor het gebodene echt te hoog. En ook het feit dat we vroegen of de muziek zachter kon en daar uiteindelijk niets mee gedaan ism getuigd niet van een grote mate van gastvrijheid. Nee, deze zou ik niet op het lijstje “aanraders” zetten. Maar misschien was dat maar goed, want Simon had nog steeds in zijn hoofd dat hij het hamburger restaurant Five Guys (ooit in Philladelphia gestart door een vader met zijn vijf zonen, vandaar de naam) uit wilde proberen en daar hadden we nu dan de mogelijkheid toe. De propositie is simpel en duidelijk: Five Guys: Burgers and Fries. Je hoeft dus niet te gokken wat er allemaal op de kaart staat :-). Terwijl Frank een yoghurt ijsje nam en Rene oversloeg, namen Simon en ik een hamburger (de kleine volgens de dame achter de kassa, maar dat kwam omdat de “normale” al twee stukken vlees besloeg...), waarbij opviel dat er ongeveer 15 toppings zijn waar je kostenloos uit kunt kiezen. Ik kan niet anders zeggen dan een prima burger, vanuit een fastfood restaurant gezien.

Ted Drewes heeft veel keuzes!

Daarna kwam een moeilijk besluit: naar het restaurant of nog een keer naar Ted Drewes? Goed over nagedacht en 32,5 seconde later zaten we in de auto op weg naar Chippewau Street waar Ted gevestigd was. Maar deze keer was het erg, erg druk, want de wedstrijd van de Cardinals begon in een eindfase te komen en de eerste fans begonnen zich hier al te verzamelen. Er was zelfs een agent op de parkeerplaats om alles in goede banen te leiden, wat geen luxe was, want er stond nu al meer dan 100 man voor de winkel. maar er waren genoeg mensen om te helpen, dus na een parkeerplaats veroverd te hebben was het ijs er weer snel en wederom erg goed. Het was dus geen toeval dat we er gisteren zo van genoten hebben. En het opeten op de parkeerplaats omringd met Cardinals fans was echt ook weer een super ervaring, die we niet hadden willen missen!!!

Oh ja, er was ook nog een ander heugelijk feit. Simon slaagde erin om op Foursquare meer dan 1.000 punten te scoren door virtueel overal en nergens in te checken. Waren we natuurlijk allemaal heel opgewonden over, maar het vieren bleef wat achter, omdat in de auto van Ted Drewes terug naar het hotel dit gebeurde. Polonaise hebben we er dus niet voor kunnen lopen......

The Loop en Blueberry Hill

Spontane Cathy bracht ons de lunch

Een wijk die we nog wilden bezoeken was The Loop, de wjjk die gelegen is rondom Delmar Street. Dit wordt sinds een aantal jaren als de wijk gezien voor de “hip & trendy”  mensen, maar gelukkig mochten wij er ook komen :-). Het is een straat met verschillende soorten boetiekjes en winkels (hier geen grote ketens van warenhuizen of kledingmerken), twee bioscopen en veel horeca gelegenheden. Dat laatste kwam goed uit, want er moest ook nog gegeten worden. Bij toeval kwamen we bij Blueberry Hill uit. En dat bleek voor ons een schot in de roos. De kaart was typisch Amerikaans, er werd lekkere rock (en soms roll) gespeeld, de bediening was ook bijzonder vriendelijk, maar wat direct opviel waren alle kasten met verschillende verzamelingen erin. Voor ons bijna ongelofelijk was dat aan de muur een lijst hing met daarin onder andere Amazing Spider-man #1, Fantastic Four #1, Journey into Mystery #126, veel oude Batmans etc. Een natte droom voor iedere (ex) comic liefhebber.

Een erg kleine greep uit de verzameling

Maar daarnaast ook verzamelingen van oude platen, GI Joe, Beatles spullen, heel veel speelgoed van films en van Amerikaans worstelen.....noem maar op, alles wat een verzamelaar zich maar kan wensen. En dat allemaal keurig in vitrines geplaatst. Daarnaast hangt er een gigantische selectie foto’s van de eigenaar van Blueberry Hill, Joe Edwards,  (die overigens nog veel andere etablissementen in Saint Louis blijkt te hebben) met allerhande bekende mensen, variërend van Obama en Neil Armstrong via Brett Michaels en Dexter Holland tot Joan Jett en Henry Rollins. Dit was niet alleen een restaurant, het was ook een openbaar museum voor pop culture memorabilia. Echt helemaal onze tent. Het was daarom ook moeilijk om ons van de tafel los te rukken om uiteindelijk The Loop nog verder uit te lopen en uiteindelijk weer richting het zwembad in het Holiday Inn te gaan om weer eens even af te kunnen koelen, want daar leende het weer zich ernstig voor!

De Riverboat Cruise en Gateway Arch

Het uitzicht vanaf de boot was niet altijd even fraai....

Op onze laatste volle dag in Saint Louis begonnen we met de activiteiten die we de vorige dag geboekt hadden. Na een ontbijt bij het International House of Pancakes (IHOP) vertrokken we daarom als de rappe hazen. Het eerste wat we gingen doen was de tocht van een uur op de boot Tom Sawyer over de Mississippi river. Het was weer lekker warm en de beste plaatsen waren in het zonnetje, dus zonnebrand en een pet waren broodnodige bescherming. Mensen die mij iets beter kennen weten dat een boottocht niet iets is waar ik vanuit nature een voorkeur voor heb, omdat ik me meestal na een paar minuten stierlijk ga vervelen. Deze keer was dat niet zo, omdat het qua tijd redelijk beperkt was en er goede uitleg gegeven werd over hetgeen er te zien was, zoals de waterkering en ook alle bruggen die we passeerden. Prima dus!

Binnen in de Gateway Arch

Na de boottocht gingen Frank, Simon en ik de Gateway Arch in. Rene moest helaas verstek laten gaan agv hoogtevrees. Maar ik denk dat van hoogtevrees hier niet veel te vrezen viel, maart van claustrofobie des te meer. Je gaat de Arch in om 192 meter omhoog getackeld te worden in een liftje dat als je erin stapt op een oven lijkt en vijf stoeltjes heeft waar je net per stoel een klein Japannertje op kwijt kan, maar niet de godenzonnen van Jan de Wit. Gelukkig duurt de rit maar vier minuten en dan kun je er snel uit, want veel langer moet je hier niet in zitten. Maar de beloning is het waard, je krijgt namelijk echt adembenemende uitzichten over Saint Louis. Je kunt meer dan 100 km ver kijken en bijvoorbeeld een machtig mooie foto van Busch Stadium nemen. Ook deze week een aanrader. Wat een mindere aanrader was, was de rit naar beneden. Er bleek een deurtje niet goed dicht te gaan, dus het duurde twintig minuten voordat we weer in de lift naar beneden zaten (met de trap naar beneden, 1042 treden was helaas niet toegestaan). Jammer van het oponthoud, maar het mocht de pret niet drukken.

Little Red Lobster

Kreeft kraken is hard werken!!

Volgens planning zouden we donderdag gaan eten bij Bacana Brazil. Maar een paar dagen hiervoor kreeg ik de melding dat onze reservering opgezegd was en bij nader onderzoek bleek de website ook uit de lucht te zijn. Enig onderzoek verder leerde dat de tent failliet was gegaan. Jammer van onze voucher die we gekocht hadden en jammer omdat we wel zin hadden in Braziliaans eten, maar waar niet is verliest de keizer zijn recht. Er moest dus een alternatief plan komen en dat werd gevonden in een bezoek aan de Red Lobster. Vorig jaar verkenden we deze keten voor het eerst en dat was goed bevallen. Na een kort onderzoek bleek er op Watson Road (waar ons hotel ook gevestigd is) een te zitten, dat maakte de de keus nog een stukje eenvoudiger. Omdat we eerst lekker in het zwembad hadden gelegen waren we wat laat aan tafel (rond 21.00 uur), maar dat was geen probleem. Korte samenvatting van het diner: het voldeed aan de verwachtingen, maar het “shrimp festival”  zal ik niet meer nemen. Ik hou van garnalen, maar een maaltijd alleen daarvan is toch wel erg eenzijdig. Maar wat het zeker ook weer goed maakte, was dat na de vraag van de serveerster “do you want the check seperate of all together?”, we weer in ons gezang van “all together now”  los konden barsten. Voor mij deze keer het hoogtepunt van het diner, als het zo doorgaat kunnen we nog eens een barbershop koortje worden.

Ted Drewes Frozen Custard

Yep, het ijs blijft onderste boven hangen!

Woensdag waren we er niet aan toegekomen om een tip op te volgen om naar Ted Drewes Frozen Custard te gaan. Het is een plaatselijke traditie dat veel Cardinals fans na de wedstrijd bij Ted Drewes ijs gaan halen. Omdat we niet gelijk in de drukte terecht wilde komen, leek het ons een goed idee om dan maar voorafgaand aan een Cardinals wedstrijd hierheen te gaan. Dat bleek goed uit te pakken, want Ted Drewes was zo gevonden en ondanks dat er toch best wat mensen voor stonden, werden we snel geholpen. Het was even zoeken naar hoe het concept werkte, maar uiteindelijk is het heel simpel. Je kiest een omvang van je bak, de smaak is vanille (meer smaken heeft men niet) en vervolgens kies je toppings die op of door het ijs aangebracht kunnen worden. Dat is het. En bij het uitserveren houdt degene die je het ijs geeft het bakje op zijn kop en verdomd als het niet waar is, alles blijft in het bakje zitten, door het “concrete”  (cement) wat Ted bedacht heeft. Er werden vier “regular sizes”  bestelt (dat is overigens de op een na grootste hier, maar dat terzijde) met diverse toppings en er gingen er vier schoon leeg. En dat voor een totale prijs van 12 dollar. Ik kan het er niet voor maken (en Chuck Norris ook niet) en zeker niet zo lekker. Je moet even geduld hebben om de lijst met toppings te bestuderen en om alle specials die men al voor je bedacht heeft door te nemen om een goede keus te maken, maar dan heb je ook echt iets speciaals en heerlijks, zeker op een warme dag als vandaag was. Deze stop was  erg succesvol (gelukkig maar, na de twee minpuntjes van net daarvoor....), en een “must do”  voor potentiële Saint Louis gangers!

Weer tegenvallers

We konden wel een foto buiten bij de Arch nemen

Na het vertrek bij Lacledes Landing besloten we om naar de Gateway Arch te gaan. Een monument van 192 meter hoog dat ter ere is opgericht voor alle mensen die naar het westen van de VS trokken. Het stelt de symbolische poort voor waar pioniers doorheen trokken als ze naar het westen van de USA trokken, waarbij Saint Louis een bijzonder belangrijk bevoorradingspunt was. Je kunt met een lift naar boven en dan heb je een adembenemend uitzicht. Helaas bleken de kaartjes hiervoor al uitverkocht te zijn, en dat op een doordeweekse donderdag! Er waren nog wel kaarten voor vrijdag en dan was er een combi mogelijk met een tochtje op een boot op de Mississippi. Omdat we de General Jackson hadden gemist en omdat Rene een echte botenliefhebber is besloten we die combi voor vrijdag aan te schaffen. Inmiddels was het bijzonder heet en benauwd geworden, de temperatuur raakte even de 36 graden Celsius aan, waardoor het niet erg was dat we een Starbucks in het Hyatt Hotel tegen kwamen, waar we een aangename drie kwartier verpoosden, met cappuccino, vanilla latte en een frappucino. Bij de terugkomst bij de auto weer een tegenvaller. De plek waarop we stonden bleek een “no go plek”  te zijn tussen vier en zes uur ‘s middags. En wanneer stonden we er? Juist........en dat terwijl we meer dan voldoende geld in de parkeermeter hadden gegooid. Deze keer slechts 25 dollar boete, maar het blijft toch zonde. Hopen dat dit maar gewoon via de verhuurmaatschappij geregeld gaat worden :-(, dit soort zaken zijn toch altijd een kleine domper op je vakantie, maar aangezien we er nu toch niets meer aan kunnen doen, is het beter om het maar gewoon van ons af te zetten en verder te gaan met plezier maken. Daarvoor zijn we hier, tenslotte!!!

Lacledes Landing

Morgan Street Brewery: goed bier, slechte bediening

Na de Segway tocht kwam Rene ons ophalen bij het Marriot en reden we naar ons lunch adres, Papy's Smokehouse. Dat was echter een no no voor ons. Hoewel de BBQ daar erg hoog aangeschreven stond, bleek het een enorme vreetschuur te zijn, waar mensen bij elkaar aan tafel moesten gaan zitten. En daarnaast stond er ook een rij van een man of 30 en daarop wachten, daar hadden we geen zin in. Maar niet getreurd, want het programma voorzag vandaag om Lacledes Landing een bezoek te brengen en er zou morgen bij de Morgan Street Brewery geluncht gaan worden en laat die nou op Lacledes Landing zijn. Mooie combi dus. Zoals ongeveer alles in Saint Louis was dit ook een kwartier rijden (heel erg groot is Saint Louis nu ook weer niet...) en aangezien parkeren hier heel makkelijk gaat, zaten we twintig minuten later aan tafel. Wat erg leuk was, was dat er hier ook echt bier gebrouwen wordt, en dat het dus niet alleen maar een brouwerij in naam is.

Een van de bieren die hier gemaakt wordt werd ook door de anderen geproefd en kun unaniem de goedkeuring wegdragen. Het eten was ook goed in orde. De bediening echter niet, bij het uitserveren je gasten niet aankijken en het bestek op tafel flikkeren, dat getuigd niet echt van de benodigde gastvrijheid. Maar wij leren snel, dus deze dame kon het doen met 83 cent fooi. Dat ze daar niet echt heel blij mee was, begrijp ik wel, maar wij waren ook niet blij met haar, dus dat kwam goed uit.

Na de lunch gingen we er eens goed tegenaan om alle ins en outs van Lacledes Landing tot ons te nemen. Dat was echter snel gebeurd, want als je niet komt om te eten of te drinken, dan is er bar weinig (lees: niets) te doen. Voor de toekomstig Saint Louis bezoeker: ‘s avonds lijkt me dit hier een leuke omgeving voor eten, drinken en uitgaan, maar overdag hoef je hier echt niet te komen.

Segway tour in St Louis

Rene deed wel een rondje, maar de hele toer lukte niet

Donderdag stond voor een belangrijk deel in het teken van de Segway Tour die we in St Louis zouden gaan doen. De Segway tour die ik in Chicago had gedaan stond mij nog als een van de grootste aanraders van die vakantie op het netvlies, zowel de verhalen die verteld waren en de plekken die we bezochten (je kunt meer kilometers afleggen dan als je gaat lopen en je bent zelfs meer mobiel dan met de fiets), maar ook het rijden met de Segway zelf was al een belevenis. Het kon toch niet anders dan dat dat in St Louis ook leuk moest zijn. De verzamelplaats was deze keer het Marriot Courtyard, waar we in de lobby kennis maakten met onze gidsen, Bill en Hannah van Glide St Louis Tours. Naast ons was er nog een groep van vier Amerikaanse bejaarden, die vanaf het eerste moment al begonnen te zeuren. Zo wilde een persoon het formulier niet tekenen waarop je zelf verantwoordelijkheid neemt om op een Segway te stappen en pas toen aangegeven werd dat ze dan niet mee kon doen, tekende ze al zuchtend en steunend.

De drie musketiers op de Segway

Na de intro film weer bekeken te hebben, was het even oefenen op de parkeerplaats voordat we zouden gaan rijden. Voor mijn 20 seconden werk en ook Frank en Simon hadden het snel onder de knie. Voor Rene bleek het echter een te groot obstakel. Hoewel Bill nog geruime tijd apart met hem oefende, lukte het niet om voldoende vertrouwen te krijgen om aan de toer mee te doen. Hulde voor het proberen en erg jammer dat het niet lukte, maar als je je niet comfortabel voelt, is het beter om niet mee te gaan. Die tip hadden minimaal twee van de bejaarden ook moeten opvolgen, want een hiervan kreeg het uiteindelijk niet voor elkaar om stil te staan op de Segway en een andere bleek uiteindelijk drie keer van de Segway te vallen en het liefst op “turtle speed” (5 mijl per uur, terwijl wij met bijna 13 gingen) te blijven. Na bijna een uur oefenen (en dat is echt heel heel heel lang, in Chicago waren we na 20 minuten weg....) konden we uiteindelijk de rondrit starten.

Een verhaal van Bill over de Segway

En die rondrit was geniaal. Bill bleek een uitmuntende verhalen verteller te zijn en kon hij over heel veel plekken en gebouwen iets speciaals vertellen. Bijvoorbeeld dat in het nieuwe postkantoor van Saint Louis scenes uit “Escape from New York” gefilmd zijn, omdat het veel lijkt op Grand Central Station in New York. Ook over Laclede, een pelsjager en stichter van Saint Louis kon hij een uitstekende uiteenzetting geven. Verder zagen we ook het oude postkantoor, het nieuwe en oude gerechtsgebouw (waar de aanzet tot de Amerikaanse Burgeroorlog werd gegeven toen het recht tot slavernij er bekrachtigd werd), de Gateway Arch (die we later nog zouden gaan bezoeken), Busch Stadium, de stadions van de Saint Louis Rams en Saint Louis Blues en staken we de Martin Luther King brug tot aan de helft over om zo even een paar meter in Illinois te komen. Dat laatste was een uitdaging, want de wind op de brug was bijzonder hard, zodat ook de Segways er moeilijk tegenin konden komen! En ook het rijden met de Segways was weer net zo cool als ik van de vorige keer me herinnerde, en gelukkig vonden Simon en Frank dat ook (eens kijken of we er een tegen een schappelijke prijs kunnen vinden op www.iwantoneofthose.com :-)).

Om iets na 13.00 uur waren we weer terug, later dan gepland omdat tijdens de rit een van de andere deelnemers een in zinking kreeg, waarschijnlijk van de hitte en op een bank in het park moest gaan liggen. Bij het Marriot Courtyard praatten we nog even na met Bill en Hannah en kregen we nog we nog wat tips voor ons verdere verblijf in Saint Louis. Bijzonder aardig mensen waren het toch!!! Wij zaten vol mooie verhalen en waren weer een prachtige herinnering rijker. Ik weet een ding zeker: op een Segway de stad verkennen is echt een geweldige manier en voor mijn komende reizen zal ik in ieder geval onderzoeken of er een Segway toer beschikbaar is. Echt HIGHLY RECOMMENDED!!!!

Chuck Norris en All Together Now!

Chuck Norris: onze held met de rondhouse kick to the head!

In een vakantie kan het haast niet anders dan dat er thema’s ontstaan. Deze reis zijn het er in ieder geval twee. De eerste betreft het betalen van de rekening van ons eten. Bij het afrekenen wordt er iedere keer de vraag gesteld “do you want seperate checks or all together”. Vanaf een paar dagen geleden zijn we begonnen met het beantwoorden van deze vraag door het lied “All Together Now”  van The Farm in te zetten. Dat levert leuke reacties op van de ober cq serveerster die de vraag stelt en vaak applaus van andere gasten in het restaurant. Ik hoor een barber shop koortje in oprichting.

Het tweede is dat we om de een of andere reden “iets” met Chuck Norris hebben gekregen. Waarschijnlijk omdat we allemaal deel uitgemaakt hebben van het Korps Mariniers :-), want Chuck is daar toch wel een icoon voor. Met wat wijsheden van Chuck kun je bijna elke situatie wel aan, het is een beetje de Johan Cruyff van de USA wat dat betreft. Gelukkig hebben we een specialist op dit gebied in ons midden die boordevol Chuck Norris feiten zit (het zijn dus geen grappen, maar keiharde feiten). Het gaat te ver om ze allemaal op te noemen, maar twee wil ik jullie niet onthouden. Wat te denken van “Chuck Norris doesn’t flush the toilet, he scares the shit out of it”  of “Chuck Norris died twenty years ago, but Death was to affraid to tell him!!”. Of, vooruit, eentje nog "Chuck Norris ordered a Big Mac at Burger King....and got it!!". Allemaal zo flauw dat ze in de juiste setting toch weer erg leuk worden. De echt geïnteresseerde kan zich tot Simon wenden voor meer openbaringen of even bij de feiten op internet kijken.

Na de wedstrijd

Frank had gelijk sjans!!

Na de wedstrijd had iedereen inmiddels wel weer een “knaagje in zijn maagje”  gekregen, aangezien we als diner niet verder waren gekomen dan de eerder genoemde hotdog. we hadden een tip gekregen om ijs te gaan eten bij Ted Drewes, een soort ritueel na wedstrijden, maar dat bleek net te ver rijden te zijn en het zou er erg druk worden. Een paar tips van de agenten die we weer tegenkwamen werden ook afgeslagen omdat we binnen drie kwartier de auto van de parkeerplaats af moesten hebben. Tja, dan blijven er weinig andere alternatieven over dan naar een kwaliteitsrestaurant als de Hooters te gaan :-). Daar is tenminste gratis wifi en hadden ze de woensdagavond post game special van beer, burgers and ballgames. Een goede manier om de avond af te sluiten. Tenminste, dat dacht ik zelf, maar bij terugkomst in het hotel, zag ik dat ik een voicemail had en die bleek van Jeroen te zijn, die mij heel zielig vertelde dat hij me zo miste dat hij er niet meer van kon slapen......dan gaat je vaderhart toch even open en moest ik de kinderen en Ans even bellen, wat ik altijd erg moeilijk vind als ik in het buitenland ben, maar gelukkig kon ik als een gelukkig man de telefoon er na een kwartiertje weer opleggenen om half twee uiteindelijk mijn bed in stappen, om morgen fris en fruitig aan de Segway Experience in St Louis te gaan beginnen.

Bezoek aan de Cardinals

Een hot dog voor de wedstrijd

Wat een woord al niet voor verschil kan maken. Het stadion van de Saint Louis Cardinals ligt aan Clark Avenue, terwijl wij Clark Street in hadden gegeven in de navigatie. Dat betekende dat we plotseling voor een woonhuis stonden, wat toch echt niet op een ballpark leek :-). Gelukkig ligt alles in Saint Louis redelijk dicht bij elkaar, dus het was maar een kwartiertje rijden om op de plaats van bestemming te komen. Daar hadden we echter nog niet het parkeren bij gerekend, want omdat de Cardinals volle stadions was het erg druk en duurde het even voordat we een parkeer terrein op konden rijden. Vanaf de parkeerplaats was het echter een korte wandeling naar Busch Stadium, waar we overigens als buitenlanders wat gratis tips van de “locals” kregen, inclusief twee politie agenten die de wacht hielden bij de entree van het stadion bij het derde honk. Een van de belangrijkste: koop je eten en drinken zoveel mogelijk buiten het stadion, want binnen gaan de prijzen met een factor vier omhoog.

In Busch Stadium

En inderdaad dat herkende ik nog wel van de vorige bezoeken. Dus na buiten de klassieke Nathan’s Hot Dogs gegeten te hebben en een paar flesjes cola en water ingeslagen te hebben, betraden we het “heilige der heiligen” temidden van een Rode Zee van shirts en petten: we betraden Busch Stadium, de thuishaven van de winnaar van de World Series 2011. Al direct hadden we eenzelfde gevoel als bij Sun Studio: hier hing een goede sfeer. Deze keer overigens erg weinig supporters van de tegenpartij (San Diego Padres) in de buurt te vinden. Omdat we door de vertragingen al wat aan de late kant waren, gingen we snel naar onze plaatsen en die waren geweldig, recht achter de dug out van de Cardinals en tussen de thuisplaat en het eerste honk. We hadden een prachtig beeld van het stadion en het was een geweldige ervaring om in die zee van rood en de honkbal gekke fans van de Cardinals te mogen zitten! Hier geen agressie of wat dan ook, wel soms wat cynische opmerkingen naar het eigen team, maar vooral het steunen van het team om ze naar de overwinning te schreeuwen. Op een doordeweekse woensdagavond zaten er gewoon 45.000 mensen in het stadion, net zoals de avond ervoor en de avond erna. Dat was nog eens wat anders dan onze wedstrijd vorig jaar in Tampa, waar het qua bezoekers en beleving een heel stuk minder was, terwijl de Tampa Bay Rays qua prestaties toen en ook nu niet onderdeden voor de Cardinals.

Beltram nam de belangrijkste homerun voor zijn rekening

Je merkt gewoon dat honkbal door de aderen loopt van iedereen in deze stad. De fans stralen het gewoon uit in alles wat ze doen, ze genieten van het spel, zelfs als de betere acties door de tegenpartij uitgevoerd worden. Het blijkt dus wel weer: traditie kun je niet kopen, dat heeft tijd nodig om te groeien en bij de Cardinals is dat er in optima forma!!! Ons vak won overigens gratis cola en Frank was de gelukkige winnaar van een Big Mac. Het kon niet op! De wedstrijd eindigde overigens in een 6-3 overwinning van de Cardinals, wat er na de eerste helft van de eerste innning niet zo uit had gezien, want toen stond het na tien minuten spelen al 0-3 voor de Padres. Maar dat werd in de tweede helft van de eerste inning alweer rechtgetrokken en in de vijfde en zevende inning trokken de Cardinals de wedstrijd naar zich toe. Hoogtepunten waren diverse homeruns en een paar prachtige verdedigende acties van de Cardinals. Genieten geblazen, voor dit soort wedstrijden kunnen ze me op elk moment van de dag wakker maken!!!

Holiday Inn Viking

De kamers lijken hier erg op elkaar

Ons hotel in St Louis is het Holiday Inn Viking. Hier ook prima kamers voor een prima prijs. Sober, maar wel lekker ruim en met een uitstekende airconditioning erin. Wederom in een buitenwijk (daardoor ook de interessante prijs), waardoor we bijna altijd wel een kwartier moeten rijden om ergens te komen, maar dat vinden we niet erg. Hier uiteraard ook gratis wifi en parkeren en deze keer maar liefst drie zwembaden: een buitenbad, een binnenbad en een bubbelbad. Na de incheck hadden we nog een paar uurtjes over voor de hoofdactiviteit van vandaag, dus besloten we nog even te kijken bij de plaatselijke Apple winkel of er een leuke "refurbished" iPhone voor Frank was, maar helaas was dat niet het geval. Ik vond wel een Nook voor mijn moeder bij de Barnes & Nobel naast de Apple winkel, zodat die op een volgende vakantie niet weer een tas met boeken mee hoeft te slepen terwijl Hans lachend over het strand met zijn eReader loopt. Omdat het inmiddels alweer een uur of drie was geworden aten we onze lunch bij California Style Pizza, waar de plaatselijke specialiteit de "Pizza BBQ Chicken" was en die was goed binnen te houden. Daarna terug naar de Holiday Inn, de reeds benoemde zwembaden uitproberen, nog even met de voetjes omhoog wat uitrusten en toen op naar het honkballen!

Van de weg gehaald

Hopen dat ik hier geen gezeur mee krijg....

Omdat we een flinke reis naar St Louis voor de boeg hadden en we niet supervroeg op wilde staan, besloten we om het ontbijt bij Arcade maar te laten vervallen en gebruik te maken van het ontbijt dat bij het Hampton Inn geserveerd werd. Niet geweldig, maar het kon ermee door en om half negen reden we weg. De weg ging wel heel voorspoedig en ik reed de nodige tijd van onze verwachte aankomsttijd aan, maar wel iets harder dan toegestaan. Met nog 35 mijl te gaan terwijl ik flink wat te hard reed, volgde echter het doomscenario, want in mijn achteruitkijk spiegel zag ik de highway patrol met sirenes aan verschijnen. Een lang verhaal kort te maken: ik mocht mee de politie wagen in om tekst en uitleg te geven (wat uiteraard niet lukte, want ik had geen steekhoudend verhaal waarom ik zo hard reed). Daar kreeg ik een bekeuring van 127 dollar (zeg maar 100 Euro), wat vervelend was. Maar wat ik vervelende vond is dat ik eigenlijk op de hoorzitting moest verschijnen! Dat is een formele procedure waar je onderuit kan als je schuld bekend en dat deed ik, maar dan moet je dus cash geld in en enveloppe stoppen en naar de plaatselijk rechtbank sturen. Dat is wel erg middeleeuws. Dezelfde dag uiteraard nog gedaan en op de bus gegooid, want ik wil er geen aantekening voor krijgen als ik volgende keer weer naar de USA reis. Eens kijken hoe ik dat goed kan blijven volgen, zodat dit snel en correct afgehandeld wordt. Als iemand hier tips over heeft, dan hoor ik ze graag van jullie!! Erg vervelend, maar het is gebeurd en dan moet je het maar achter je laten.

Beale Street

In Memphis koop je een big ass beer!

Beale Street. Het werd door iedereen als de ultieme plek voor uitgaan gezien. We waren dus erg benieuwd wat dit ging worden en om 20.00 uur parkeerden we (met behulp van een bijzonder behulpzame Amerikaan) de auto op een parkeerplaats in de buurt en liepen naar Beale Street toe. De tip die we hadden gehad (diverse malen) was om een "big ass beer" te kopen en dan Beale Street af te lopen om te luisteren waar de beste muziek was en daar dan neer te strijken. Dat leek ons niet alleen een goed idee, maar ook een bijzondere ervaring (ik had in dat kader mijn oog laten vallen op een big ass San Pellegrino, maar dat mocht de pret niet drukken...). Maar wat schetste onze verbazing: wij hadden een ongelofelijk lange straat verwacht met allerlei plekken waar muziek losbarstte, een beetje lijkend op Broadway in Nashville. Maar dat was het zeker niet. Muziek was er genoeg, maar Beale Street is echt heel erg klein. En ook vond ik de sfeer wat opgefokter dan ik in Nashville beleefd had. Hoewel de Juke Joints waar we langs liepen goed op stoom kwmaen, belsoten we uiteindelijk om onze tenten op te slaan in het Blues City Cafe. Daar speelde een band van drie mensen allerlei nummers van The Million Dollar Quartet (Elvis Presley, Carl Perkins, Johnny Cash en Jerry Lee Lewis), waarbij de nadruk tijdens de twee sets die wij hebben gezien op Johnny Cash lag (en waar we leerden dat Johnny Cash maximaal vier niet verdrietige liedjes geschreven en uitgebracht heeft :-)). De band speelde erg goed, hoewel ik zelf vond dat de zanger wat teveel aan het praten was, maar daar hadden de anderen geen last van. Het personeel was daarentegen wat minder "up to the task", want we hadden een ongelofelijk chagrijnig wijf dat ons hielp. Uiteindelijk jammer voor haar, want dat betekende geen fooi, als je zo tegen mensen gaat doen (zelfs trucs als 9 losse dollars terug geven als wisselgeld brachten voor haar geen soelaas :-)). Rond half twaalf taaiden we af, met de conclusie dat we met wat we nu gezien hadden Nashville aanzienlijk leuker vonden dan Memphis, maar ook in ogenschouw nemend dat we in Nashville 4 dagen hadden en in Memphis krap een dag, dat zal de stad zeker geen recht aan doen.

Woensdag op naar Saint Louis!

Outback Steakhouse

Ons diner bij in de Outback

Na een flinke autorit, Graceland en Sun Studio, begon de energie wel wat weg te zakken. Tijd om de reserves weer op te laden voordat we naar Beale Street zouden vertrekken. De keus voor ons diner was gevallen op Outback Steakhouse.  Verrassend genoeg is de specialiteit daar biefstuk en door mijn bezoek in Las Vegas aan deze keten dat ze die erg goed klaar konden maken. En ook dat de porties niet zo schrikbarend groot waren. Onze ober deze avond was Kevin, een boom van een kerel, die ons goed wegwijze maakte door de kaart van Outback. We namen wat kleine voorafjes (uitensoep en tonijn) om de smaakpapillen wat uit te dagen, om daarna ons te storten op bieftstuk die tot perfectie gebakken was (voor de kenners, een serieuze uitdager voor Loetjes, die het op punten nog net weet te winnen in mijn beleving). Het was dan ook niet verwonderlijk dat alle bordjes schoon op naar de keuken terug gingen. En door de normale portionering, was er ook nog ruimte voor een dessert, waarbij Simon en ik ons lieten verleiden tot de Key Lime Pie, die inderdaad beter was dan hetgeen we op Key West gegeten hadden.

Dit alles in een bijzonder ongedwongen sfeer, een manager van de zaak die wel aanwezig was, maar op een hele leuke manier met gasten en personeel om ging en een topper als ober was het een geslaagd diner. Nu op naar Beale Street (waar we voor Kevin een "big ass beer" moesten nemen, wat lastig voor mij als geheel onthouder :-)).

Sun Studio

Het mekka van de rock n roll muziek!

Onder het genot van enig samenzang van Elvis liederen, reden we direct van Graceland naar Sun Studio. Dat was een korte rit, het duurde langer om de juiste ingang naar de parkeerplaats achter Sun Studio te vinden, want die was goed verstopt, in ieder geval voor mij, want ik reed er drie keer langs voordat ik de Jeep naar binnen kon slingeren. Toen we Sun Studio binnen liepen leek het er even op dat we bij de bejaardensoos binnen waren gekomen, want de gemiddelde leeftijd van de deelnemers aan de toer lag ruim boven de 70 jaar. Maar het zorgde er ook voor dat we niet met de eerstkomende rondleiding mee konden, dat werd een half uurtje later. Geen punt, want we konden aan de "bar" die nog grotendeels authentiek was een aantal versnaperingen gebruiken. Voor Simon en Frank werd er door Ray (wat een meisje bleek te zijn en later ook onze gids) zelfs een verse port koffie gezet. En konden we ook de gift shop eens goed bekijken, waarin we natuurlijk als echt Nederlanders onze ogen lieten vallen op de aanbiedingen (vier T-Shirts halen en drie betalen en caps voor de halve prijs). Wat ons ook allemaal direct opviel was de "goede sfeer" die bij Sun Studio hing. Het is moeilijk te beschrijven, maar je ademt hier echt de lucht die door rock n roll grootheden als Elvis, Carl Perkinks, Jerry Lee Lewis en Elvis Presley ook ingeademd is, en in recentere tijden bijvoorbeeld door de heren van U2. Maar het was er ook erg relaxed en ongedwongen en de mensen die er werken zijn lekker ad rem en je kunt er een grap mee maken. Je voelt je direct thuis en dat maakt de setting voor een leuke toer precies zoals hij moet zijn.

Op de foto met Ray van Sun Records

De toer zelf dan. In dit soort gevallen valt of staat dat toch echt met de gids die de toer verzorgt. Die kan zoiets maken of breken, want de rondleiding zelf beslaat namelijk om precies te zijn twee locaties (vooruit, drie, als je het kantoortje van de secretaresse meerekent). Wij hadden het erg met Ray getroffen, want zij kon zich echt helemaal inleven in de geschiedenis van Sun Studio. In principe is de toer niets anders dan een aantal vitrines waar zaken in tentoongesteld worden, zoals oude gitaren, foto's platen (kamer 1) en de opname studie die nog steeds gebruikt wordt (kamer 2). Maar als zij er dan enthousiast over ging praten, een dansje ging doen en uit volle borst meezingen, dan gaat het allemaal voor je leven en als je je ogen dichtdoet dan kun je je voorstellen dat je naast Johnny Cash staat, terwijl hij Folsom Prison Blues aan het opnemen is. Een weetje daarvan is bijvoorbeels dat Cash een heel specifiek geluid op zijn gitaar wist te bewerkstelligen door een dollar biljet onder de snaren van de hals van zijn gitaar te stoppen, omdat hij geen geld voor een steel guitar had. En als hoogtepunt mochten we op het laatst op de foto met de microfoon waar alle grootheden hun nummers in hadden gezongen, de kop ervan was wat lam, maar met zo een relikwie moet je natuurlijk op de gevoelige plaat!

Al met al een bijzonder geslaagd bezoek, trek er twee uurtjes voor uit als je in Memphis bent en je zult zeker niet teleurgesteld worden. Sterker nog, je gaat met een grote lach op je gezicht hier weg! Rock n Roll!!!

Graceland

Bij aankomst in Graceland

Het optrekje van wijlen Elvis Presley lag op ongeveer een kwartier rijden van ons hotel. Op de parkeerplaats aangekomen, zagen we dat het niet bijster druk ging zijn. Dat werd bevestigd bij het loket waar we onze kaartjes moesten halen, daar werd namelijk aangegeven dat we op ieder moment dat we wilden we op de toer van Graceland konden gaan, terwijl normaal je vast zit aan een bepaald tijdsslot. Dus we hadden nog even tijd om snel een hapje te eten. Die bleken we ook nodig te hebben, want het personeel in Rockabilly's Diner was niet het snuggerste wat we ooit tegen zijn gekomen de afgelopen dagen. Maar wat je er wel kunt krijgen is de gegrilde sandwich met pindakaas en banaan, een favoriet van de King (hij at er veel van, dat kon je ook wel goed zijn in zijn laatste dagen :-)). Na hier bijgetankt te hebben, stapten we in de bus om de weg over te steken, zetten we de koptelefoons op die we gekregen hadden bij het instappen en drukten op de "play" knop om deze audio toer van Graceland te starten.

Het graf van Elvis

Het huis was niet extreem groot. Als je het vergelijkt met de mega gebouwen die de supersterren van deze tijd neerzetten is het zelfs een beetje aan de kleine kant. Zeker als je nog in ogenschouw neemt dat Elvis ook nog zijn halve familie in het huis erbij liet wonen. Maar je moet het natuurlijk in de tijdsgeest zien, zeg maar de periode tussen 1960 en 1977. Dat geldt ook voor de inrichting die er gekozen is, want persoonlijk vond ik het van een ongelofelijke lelijkheid getuigen. Natuurlijk, je ziet dat het allemaal erg duur en erg kwalitatief goed spul is en Elvis had in die tijd echt het nieuwste van het nieuwste op gadget gebied en dan ook nog in een hoeveelheden waar je eng van werd (plusn natuurlijk de gouden kranen in de badkamer.....), maar hoewel het zeker erg duur zal zijn geweest is het woord dat het meest bij me bovne komt drijven "kitsch". Wat op mij echter een enorme indruk maakte was een gebouw naast het huis, te weten de "trophee room". In deze kamer zijn alle gouden en platinum platen opgehangen, evenals een heel aantal andere zaken die de prestaties van The King laten zien. Denk daarbij ook aan de films die hij gemaakt heeft, de grote concerten die hij gegeven heeft en alle goede doelen die hij ondersteunde. Dan zie je pas wat een indruk Elvis op de wereld gemaakt heeft. Dat wordt nog even voorgezet in de Racket Ball Room, waar een uitstalling is van kleren en platen en voornamelijk de focus legt op de mega concerten die Elvis gekeken heeft, zoals Aloha from Hawaii, waar wereldwijd meer dan 1,5 miljard mensne live naar gekeken hebebn, onvoorstelbaar!!!! De toer eindigt bij het graf van Elvis, waar fans nog dagelijk zaken bijzetten, van bloemen tot beren tot brieven en zelfgemaakte knutselwerken. Hoewel hij inmiddels al 35 jaar overleden is, leeft Elvis nog steeds bij velen door.

Na het landgoed gezien te hebben keerden we terug voor wat kleinere tentoonstellingen, zoals de auto verzameling (deze man had flink wat coole auto's!!) en het vliegtuig van Elvis, de Lisa Marie. Ook allebei erg leuk, maar wel klein. Na deze gezien te hebben, hadden we de hoogtepunten wel gezien (je kon ook nog naar twee films kijken van concerten) en vertrokken we naar de volgende plek in Memphis die voor ons een "must see"  was, namelijk Sun Studios.

Reis naar Memphis

Een echt ouderwets pompstation

Dinsdagochtend was het tijd voor de eerste "roadtrip" van deze vakantie. Met hulde aan Rene voor zijn opofferingsgezindheid vertrokken we om half acht vanuit Nashville naar Memphis. Geheel onverwacht stuurde het navigatie systeem ons door enkele binnenwijken van Nashville, terwijl we al snel een snelweg passeerden met daarop het bord "Memphis, 220 miles". Dat voelde niet goed en Rene wist in een korte periode ten tweede malen hulde te vergaren door de navigatie te overrulen en het bord te volgen ipv naar de navigatie te kijken. Dat bleek een uitstekende insteek, want onderzoek van Simon leerde dat de instellingen niet op snelste tijd, maar op kortste afstand ingesteld stond! De reis ging verder voorspoedig, we moesten een maal van de weg af voor een plaspauze en eenmaal om te tanken. Dat laatste was wel een gebeurtenis, want we kwamen bij een echt ouderwets Amerikaans pompstation uit, waar je niet in de keuken wilde kijken hoe de snacks klaargemaakt werden. Een uur later kwamen we al in Memphis aan, en het Hampton Inn vonden we na het slechts een keer gepasseerd te hebben :-). We waren erg vroeg (half een), maar gelukkig waren de kamers al klaar. Dus snel de spullen boven neerleggen en op naar Graceland.

Laatste avond in Nashville

Nancho vulkaan bij Jimmy Buffet

De laatste avond in Nashville werd op twee belangrijke locatie doorgebracht, te weten Margaritaville en The Second Fiddle. Maar voordat we daar kwamen, brachten we eerst nog even een bezoek aan Boots County, om te kijken of er cowboy laarzen gekocht moesten worden gezien de heerlijke aanbieding "buy one, get two free". Bijna niet te verslaan natuurlijk, maar dan moeten de laarzen wel mooi zijn en ook nog lekker zitten en een combi van deze facetten voor drie paar konden we helaas niet vinden :-(. Daarom maar door naar Jimmy Buffet's Margaritaville.  Ook deze tip hadden we gehad van Michael, de vader ban Thymo. Zelfs op maandavond was het daar nog erg druk, maar een tafel voor vier jonge goden uit Nederland kon nog wel gevonden worden. Als voorgerecht bestelden we de Nancho Vulcano en kregen te horen dat deze best wel groot was. Dat was geen probleem, want we wilden hem toch met zijn vieren opeten. Nou, dat viel tegen, het was wel een probleem, want het was echt een gigantische berg nancho's met cheddar, bonen, salsa, jalapeno, bosui en sour cream. En zelfs met zijn vieren kregen we die niet weggewerkt.

Ik voel me net Wickie de Viking

Daarna volgende fajitas voor Simon, fried chicken voor Frank en Jambolaia voor Rene en mij. Allemaal erg lekker, maar al met al te grote porties, wat betekende dat Rene als enige zijn bordje leeg at (grote jongen!!!!), en dat voor de anderen de uitspraak "eet dan in ieder geval je vlees op"  gold. Het dessert viel deze keer dan ook spreekwoordelijk van tafel. We waren eigenlijk net op het moment aangekomen dat we weg wilden gaan, toen er een vrouwelijke piraat op stelten (jaja, je leest het goed) bij ons aan tafel kwam staan, die voor iedereen een hoed van ballonnen aan het maken was. En op vakantie ontkom je er dan niet aan om hier even aan mee te doen. Rene kreeg een papegaai op zijn hoofd, Simon een soort DNA string, Frank een landshark en ik was helemaal de gelukkige, want voor mij werd er een viking helm (rood) gemaakt inclusief de hoorns (blauw) en haar (geel). En het geheel was natuurlijk niet af zonder dat ik er een zwaard bij kreeg, deze keer het zogenaamde Blackzilla zwaard genoemd. Al met al was deze piraat bijna een half uur bezig om alle hoeden voor ons te maken en we moesten dan ook plechtig beloven om er zorgvuldig mee om te gaan en er een hele avond lol van te hebben. Dat beloofden we ook, met als toevoeging dat we dat zeker gingen doen tot aan de deur van het restaurant. En daar hebben we ons ook echt aan gehouden, want zodra we buiten waren, had Simon zijn item al weggegeven en binnen twee minuten volgden de anderen ook. Maar wat wel zeker was: de mensen aan wie we de ballonnen hebben gegeven, hebben er heel erg veel plezier van gehad, zo dronken waren ze namelijk allemaal wel!!!

Na het eten nog even honky tonking bij The second Fiddle en daarna ons klaar maken voor de reis naar Memphis, morgenochten half acht rijden we strak weg. Elvis, here we come!!

On the radio

Ozzy rocks!!!

Als je een tijdje op weg bent in de auto, is een beetje muziek natuurlijk wel lekker. In Nashville en omgeving is het natuurlijk grotendeels country wat de klok slaat, in heel veel verschillende soorten. Dat vinden we natuurlijk, zeker hier in de streek, leuk om een paar keer naar te luisteren, maar uiteindelijk komt de voorkeur voor hardrock toch altijd snel weer boven drijven. Nu zijn er hier heel veel radio stations om naar te luisteren, dus het duurde even voordat we de juiste gevonden hadden, maar op dit moment kiezen we voorlopig als radio station van de vakantie Ozzy's Boneyard. Een radio station dat het spectrum afdekt van klassiekers als AC/DC en Kiss tot aan Motorhead en Death Angel. Prima om naar te luisteren, omdat ook niet alleen alle bekende krakers van deze bands gedraaid worden, maar ook hele goede, maar minder bekende nummers. Nog niet duidelijk of ik de Boneyard ook in Nederland kan ontvangen, maar als dat zo is zal hij wel een plekje in mijn Sonos krijgen bij het lijstje "favorieten". Ik laat het jullie weten!!

Diverse ochtend in Nashville

De dames van LuLuLemon, bijna alles konden ze vinden!

Maandagochtend is onze laatste ochtend in Nashville (morgen vertrekken we vroeg naar Memphis). Deze keer stond er een verscheidenheid van activiteiten op het programma, beginnende met een bezoek aan de Pancake Pantry, door velen gezien als de beste ontbijtplek van Nashville. Het was er in ieder geval goed druk, maar toch was er direct een plekje voor ons vrij. Het merendeel van het gezelschap besloot om voor de specialiteit van het huis te gaan, en dat zijn sweet potato pancakes,  overgoten door een kaneel siroop en een klontje zelfgeklopte zoute boter "on the side". En inderdaad, die zijn erg goed en bijzonder aan te raden. Het zorgt er ook voor dat je met een zeer goed gevulde maag aan de dag begint! Na het ontbijt pasten we een extra activiteit in, namelijk een bezoek aan Lululemon Athletica in Nashville, om een paar kledingstukken te kopen die op de lijst die Ans me meegegeven had stonden. We werden bijzonder vriendelijk door het personeel geholpen, die vonden het helemaal geweldig dat a) er bezoek uit Nederland naar hen toe was gekomen en b) dat ik als man de moeite nam om voor zijn vrouw deze kleding te komen kopen ("that is sooooo sweet"). Ach ja, zo ben ik nu eenmaal, he :-).

Helaas weinig te vinden bij The Great Escape

Na deze tussenstop reden we naar heel iets anders, namelijk naar The Great Escape. Dit is een winkel die veel verzamelobjecten verkoopt, zoals speelgoed, cd's, vinyl LP's, DVD's, boeken en .... comics! Nu is mijn interesse daarin wel tot een nulpunt gedaald, maar de anderen wilden toch nog erg graag een bezoek brengen. Helaas bleek dat toch op een kleine teleurstelling uit te lopen, want bijna alles wat men op het netvlies had om te kopen, bleek er niet te zijn. Uiteindelijk werden er twee comics en twee graphic novel gekochten dat was de hele score. Dat is toch wel anders dan in 1993, toen we echt met drie extra gekochte tassen vol comics weer naar Nederland terug vertrokken. Times, they are a-changing! Hierna vertrokken we nog naar de Opry Mills om daar het winkel monster Frank los te laten en na deze mall nog eenmaal helemaal rond te zijn gegaan, was het winkelen voor even gedaan, met de nodige aankopen, waaronder wonder boven wonder deze keer veel broeken!

Nu even naar het hotel om uit te rusten (we hebben twee uurtjes in de planning over), voordat we weer naar Broadway vertrekken!

Mammetjes

Hadden we op een vorige reis de "Hannetjes"  (gevleugelde uitspraken van onze voormalig comic leverancier Han Slotema), deze reis passeren er een aantal "Mammetjes" de revue. Dat zijn uitspraken van onze moeders die in de loop der jaren gedaan zijn. Om er een paar te noemen die we de afgelopen dagen gehoord hebben:
- Als je geen trek meer hebt, eet dan in ieder geval je vlees op (werkt goed bij barbecue restaurants);
- Als je niet kan slapen, blijf dan wel liggen, dan rust je uit (werkt goed bij jetlag om 4 uur 's ochtends);
- Waar het naar binnen gaat ligt ook geen matje (werkt goed bij gebruik lelijk bestek bij je ontbijt);
- Dan doe je het toch gewoon zonder zin (werkt goed als je iets moet doen waar je geen zin in hebt).

We willen alle moeders bedanken voor deze wijze levenslessen die ze ons in de loop der jaren mee hebben gegeven en waar we nu een jaar of veertig uiteindelijk de vruchten van gaan plukken :-)!!

Honky Tonks en Bars in Nashville

Volendamse aanwezigheid in de Wildhorse!

De Wildhorse Saloon is een grote tent, waar ook best forse concerten gegeven kunnen worden (a la Paradiso of Melkweg). Deze avond was dat niet het geval, ondanks de zes dollar cover charge die we moesten betalen om binnen te komen, want alle tafeltjes om te eten stonden er nog en de dansvloer was met hekjes afgeschermd en was voornamelijk voorbestemd om aan line dancing te doen, er was zelf een dame die al deze dansen begeleiden en waar je ook op gezette tijden samen mee kon oefenen. De optredende artiest was Jamie Grooms en zijn begeleidingdband de Catfish Johnson Band. er werd diverse malen aangegeven dat Jamie net een platencontract bij Sony had getekend en dat kon je ook wel horen. Tenminste, als je er was, want anders dan op de begane grond (op de twee verdiepingen balkons zat niemand) waren er niet heel veel mensen. We aten voor het eerst echte southern cooking, dat betekende barbecue en in hele grote porties!!! Hulde voor Rene die als enige het voor elkaar kreeg om zijn bordje schoon leeg te krijgen. Het was een erg geslaagd bezoek, dat bijna nog verpest werd doordat er een rekening kwam voor de bierglazen die we als "aandenken"  mee naar huis mochten nemen (tegen betaling van 10 dollar per glas), maar gelukkig bleek dat een misverstand te zijn en werd e.e.a. weer snel van de rekening gehaald.

In Layla's was het goed toeven!

Na de Wildhorse liepen we terug over Broadway terug en doken we even binnen bij de Honky Tonk Central. Een veel kleiner podium waarop minder bekende artiesten hun liederen ten gehoren brachten, maar zeker niet minder gezellig. We leerden onder andere waarom er een plastic scherm om de drummer heen stond (kennelijk voor het geluid, niet voor het tegenhouden van de flessen die het podium opgegooid worden :-)). Een half uur later was de band klaar en ging het een uurtje duren voordat het podium omgebouwd was voor de volgende band. Tijd voor ons om naar de volgende bar te gaan. Dat werd Layla's Bluegrass Inn, waar wat mij betreft de beste band van de avond stond te spelen. Wel een ongelofelijk zooitje ongeregeld bij elkaar, want er stonden een hippie, cowboy en een punkster bij elkaar op het podium, aangevuld met een kerel op een viool die zo uit de garage weg was gelopen, een drummer die we haast niet gezien hebben en nog een cowboy die zijn gitaar alleen als steel guitar gebruikte en de hele tijd op een stoel bleef zitten. Maar een geluid dat eruit kwam......dat was zelfs genoeg om Rene op enig moment aan het dansen te krijgen (kan ook de enigszins beschonken dame zijn die aan zijn arm begon te trekken, maar toch :-)).

Na onze tijd bij Layla's begon het vroege opstaan erin te hakken, en was het tijd om het Best Western weer op te gaan zoeken. Maar gelukkig staat er morgen nog een bezoekje aan Broadway op, eens kijken of we dan bijvoorbeeld Tootsies binnen kunnen komen!

Nashville Lower Broadway

De King had Nashville ook al bereikt!!

Vanaf de aanmeerplek van de General Jackson was het ongeveer 20 minuten rijden naar Downtown Nashville. We vonden daar een parkeerplek waar we de hele avond voor tien dollar konden staan (dat zijn nog eens prijzen voor een avond je auto kwijt raken in de binnenstad!). Daarna een straat doorsteken langs het Ryman Auditorium (vroeger de standplaats van de Grand Ole Opry) om vervolgens op Lower Broadway te komen. De plek die afgeladen is met allemaal honky tonks en bars waar er continue live muziek aanwezig is. Weer even een kleine tegenvaller incasseren (grrr.....) want naast de bars en enkele souvenir winkels hadden alle andere winkels inmiddels hun deuren gesloten (want alles ging om 19.00 uur dicht en wij liepen Broadway op om 19.05, het zit niet mee vandaag!!). Na een eerste korte ronde van verkenning, kwamen we tot de conclusie dat de sfeer er hier, zelfs voor een zondagavond, erg goed in zat!! Rene kon voor een ex-collega nog snel even een speldje bij het Hardrock Cafe kopen (ik moest gelijk aan 1993 denken....) en daarna kozen we om te gaan eten bij de Wildhorse Saloon, een van de legendarische bars in Nahville!

Rampspoed!!!!

Het zwembad bracht verkoeling, maar weinig berusting....

Bij terugkomst van Johnny Cash kwam de eerste grote tegenvaller van de vakantie. Op de een of andere manier bleek de zonnebril van Rene verdwenen te zijn. Hoorde in mijn rugzak te zitten, maar hoe het ook gebeurd is, hij zat daar niet meer in. Erg vervelend, want het zijn natuurlijk geslepen glazen, dus een nieuwe zonnebril is niet zo maar even in te slaan. Het zal waarschijnlijk wel door de verzekering vergoed worden, maar dat lost op dit moment niks op een dat is natuurlijk super lastig. Balend liet Rene de snelle duik in het zwembad dan ook aan zich voorbij gaan.  Paste vandaag ook nog wel in een rij andere tegenvallers, zoals de vele files en een slechte bediening bij de lunch met een domme en dove serveerster, die toen Simon om bestek vroeg met een saus aan kwam lopen en toen ik om een dessert vroeg dacht dat ik een shirt van haar wilde kopen....en als je dan ook nog weinig aandacht voor je klanten hebt, dan begint het wel erg irritant te worden!

Maar de grootste tegenvaller moest nog komen. Om 18 uur vertrokken we namelijk naar de General Jackson, waarmee we vanaf 19.00 uur een tocht over de Cumberland gingen varen. Alles al betaald, inclusief eten. We kwamen vandaag weer voor de zoveelste keer in de file terecht, maar om half zeven waren we toch op de plek van bestemming. Alleen......het was er wel erg, erg, erg rustig. En dat bleek ook te kloppen want we hadden ons een uur vergist! Het was niet aan boord om 18.00 uur, maar afvaart om 18.00 uur. Ergo: we hadden de boot helemaal gemist!!! Daar ging een investering van 400 dollar de afvalput in. Je kunt je voorstellen dat er even erg chagrijnige gezichten tot gevolg had. Maar geheel in de trend van mindfullness: je kunt er lang en breed over praten, het is gebeurd, dus het was beter om onszelf er overheen te zetten en andere leuke dingen te gaan doen. Daarom: op naar Broadway!!!! 

Op weg naar het graf van Johnny Cash

Al in de USA verkrijgbaar

Op de navigatie staat een reistijd van twee uur aangegeven. De tijd om van Lynchburg naar het graf van Johnny Cash te komen. Klinkt als een flinke rit voor iets waar we toch niet heel erg lang gaan blijven, maar het is dezelfde kant op als het hotel en dan meer twintig minuten omrijden, dus na enig overleg besluiten we er toch echt voor te gaan. De tocht naar Hendersonville, waar het graf gelegen is, verloopt niet zonder "obstakels". We komen een aantal keren in de file terecht, ik krijg hoofdpijn gedurende de rit en we moeten daarom even stoppen bij een Dollar General om water te halen en onze lunch is deze keer niet zo een heel beste ervaring. We hebben ook leukere obstakels, want we hebben een lekker bakkie leut bij Starbucks gehaald en door een tussenstop bij Toys R Us heeft Simon de beschikking over een paar Legendary Skylanders (voor Sam en Max) die alleen hier te kopen waren, dat was al de moeite van de rit alleen waard. Overigens ook in deze Toys R Us de nieuwe Lego series (een met griezels en Lord of the Rings, maar ik kon me inhouden).

Het graf van Johnny en June

Eenmaal in Hendersonville aangekomen was het continue rechtdoor tot aan de begraafplaats. Na het parkeren van de auto, merkten we allereerst dat het erg heet was geworden, aangezien hier geen enkel plekje schaduw was. Geen enkel plekje? Toch wel, want bij het huis was een veranda waarop een mevrouw zat die aan een ice tea sipte en met een zwaar accent vroeg: "you'all here for Johhny?". Dat konden we natuurlijk alleen maar bevestigende beantwoorden en na een korte aanwijzing liepen we in een paar minuten het Cash familie graf van de Cashes. Niet zo grootst al je wellicht verwacht had, maar dat klopt natuurlijk wel met de uitstraling die "the man in black" had. Het is natuurlijk wel een icoon van de regio en daarom vonden we het gepast om onder een kleine uitvoering van Ring of Fire ten gehoren te geven alszijnde ons "21 guns salute"  aan de meester. We waren er kort, maar toch was het nog best wel indrukwekkend. Daarna snel op naar het hotel om even onszelf even te verkwikken met een frisse duik in het zwembad voordat we naar de General Jackson zouden gaan om de boottocht over de Cumberland te maken.

Jack Daniel

Gezamenlijk bij Jack Daniel

Vroeg opstaan was het devies vandaag. Niet echt wat we op zondag gewend zijn en zeker niet op vakantie, maar soms is het even niet anders. Deze keer omdat we van Nashville naar Lynchburg moesten rijden. Daar is namelijk de distilleerderij van Jack Daniel's al meer dan 150 jaar gevestigd. Nu is het geen mega afstand die afgelegd moet worden, maar niet alles in Tennessee is eenvoudig via snelwegen te bereiken en Lynchburg hoort daarbij. Het duurt dus anderhalf uur voordat je er bent, maar ook een zo'n reis kan best heel erg gezellig zijn als je met vrienden bent. De heenreis was daarom zo om, zodat we rond tien uur de locatie van Jack Daniel konden betreden. Er worden daar gratis rondleidingen gegeven, die zo ongeveer ieder kwartier vertrekken, wat betekende dat we om 10.15 uur vertrokken om anderhalf uur later weer bij het bezoekerscentrum terug te komen. Hoewel ik geen whisky drinker ben, was het toch een interessant verhaal dat gids Jon voor ons wist te vertellen. De hoeden van Simon, Frank en mij vielen overigens direct op, waardoor we telkens "the cowboys uit Nederland" genoemd werden.  Je kunt het gehele proces zien hoe de whisky gemaakt wordt en tijdens dit proces werden de cowboy uitgedaagd om bij een van de stappen eens goed boven de ketels te ruiken. Ik had geen idee wat ik moest verwachten en wilde me zeker niet laten kennen, dus nam ik een snuif. Nou ja, snuif, eerder een piepklein snuifje, want verder kwam ik niet, het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg, zo erg brandde het gestookte goedje in mijn neus. Wat een van de bijzonderste verhalen was, was dat de plek van de distilleerderij nog steeds onder de "drooglegging"  valt en dat alleen whisky als souvenir verkocht mag worden. Maar ook dat lukte helaas vandaag niet, want op zondag was de winkel dicht.....geen flesje JD mee dus!

Lynchburg: Jack Daniel, Jack Daniel en Jack Daniel!

Na de toer, die dus meer dan het aanzien waard was en nog gratis ook, reden we, na onze gids Jon bedankt te hebben, door naar het dorp Lynchburg, waar alles in het teken van Jack Daniel staat. Maar ook hier zat het niet heel erg mee, want aangezien we vroeg waren aangekomen (goed voor de snelheid van de toer), waren nog heel veel (80 procent) van de winkels dicht. een goede tip voor de toekomstig bezoeker van Tennessee: maak een goede afweging van het tijdstip wanneer je hierheen gat, anders sta je voor veel dichte deuren. Gelukkig was er nog wel iets open, waardoor Simon, Frank en Rene een product (saus of mosterd) van Lynchburg en/ of Jack Daniel konden kopen. De aandenkens waren binnen. Na deze aankopen verlieten we Lynchburg weer en gingen we verder met de volgende etappe van onze dag, te weten een bezoek aan het graf van Johnny Cash in Hendersonville. Maar dat bleek nog wel wat voeten in de aarde te hebben.

Grand Ole Opry

Op weg naar de Opry

Helemaal omgekleed en met onze cowboy hoeden op (minus 1) vertrokken we naar de Grand Ole Opry. Want in de beschrijvingen stond duidelijk aangegeven "dress the part", dus daar werken we graag aan mee. Parkeren was redelijk eenvoudig, namelijk hetzelfde mega parkeerterrein als bij Opry Mills, alleen was het dan nog een klein stukje lopen, maar dat was al een ervaring op zich, want er gingen VEEL mensen naar de Opry, dus het was gelijk erg leuk mensen kijken. Wat daarin wel opviel was dat het aantal hoeden toch wel tot een minimum beperkt bleef....hmmmm....waarom lkuisteren mensen toch altijd zo slecht? De wandeling naar het Opry gebouw laat enkele memorabilia, waaronder ook twee erg grote gitaren waar je als bezoeker onderdoor moet lopen. Eenmaal bij het gebouw van "the show that started country music" kun je zien dat het een erg commercieel gebeuren is, maar daar moet je je gewoon aan over geven en dan krijg je een geweldige ervaring.

Little Jimmy Dickens, still rocking at 91

Na binnenkomst begaven we ons naar de concertzaal vanwaar de optredens live op radio uitgezonden gingen worden (en dat als sinds 1925 zonder ook maar 1 keer een week uitzending te missen, een record!). En omdat het een radio uitzending is, is het ook erg strak getimed. Dus om 19.00 uur strak ging het rode doek omhoog en besteeg Little Jimmy Dickens het podium. Little is terecht, want deze man komt net boven dwerg afmetingen uit. Respect voor de man, hij is 91 en treedt nog steeds op. Maar het is wel sentiment, want zingen kan hij echt niet meer, dus volgende keer gewoon maar grappen maken en niet meer proberen de hoge noten te halen. Wel een belevenis, maar muzikaal....nou ja, laten we het er niet over hebben. Na Little Jimmy kwam niet al te lang daarna Thomas Rhett. Dat was echt een geweldig optreden, hij deed een nummer strakke country rock en een country balade (have a beer with Jezus). Wellicht dat we hier wel naar "the next big thing in country music"  hebben zitten kijken.

Good Time Charlie Nagatani....aandoenlijk

Dit was eigenlijk trend zettend voor de hele avond. Die is opgedeeld in vier blokken van een half uur, waarin een bepaalde persoon of groep als "host" optreedt, zelf speelt en artiesten aankondigt en samen met een presentator de commercials voor de sponsor van een blok doet. Want het is live radio, dus dan is de commercial ook live! De meest in het oog springende sponsor de avond was Dollar General (een supermarkt a la Aldi), die waarschijnlijk heel veel medewerkers kaarten had gegeven om tijdens de commercials goed te juichen! Maar zoals gezegd, ieder blok had een uitstekende artiest en een die of erg cult of erg oud was. Bijzondere vermelding voor Charlie Nagatani, de Japanse country ster. Nou ja ster, als je naar zijn liedjes luistert, dan is het echt te kinderachtig voor woorden, Engels met een heel dik Japans accent en op sommige momenten gewoon rete vals. Maar het publiek was super enthousiast, waarschijnlijk van de aandoenlijkheid en het enthousiasme waar Charlie zijn nummer ten gehore bracht.

Om half tien was de show ook helemaal klaar (en geen minuut langer), bij de afkondiging stroomde het publiek de zaal al uit. Ik heb 2,5 uue genoten van dit fenomeen van Nashville. De sfeer is er echt uitstekend en zonder dit gezien en gehoord te hebben, kun je niet hart en ziel van deze stad tot je genomen hebben. Een super aanrader daarom, echt iets om zeker een keer meegemaakt te hebben. Yeeehhhaaaahhhhh!!!!!