Van New Orleans naar Orlando

We zeiden Marie vandaag vaarwel!

Voor René was dit zwarte donderdag want reeds om 7 uur kon hij zijn bed uitkomen om de auto te gaan halen. Samen met Simon werd hij door een busje opgepikt dat hen naar het verhuurbedrijf bracht. De auto bleek een prachtige mercury sable te zijn met alles er op en er aan. Helaas moesten bijrijders ook 25 zijn zodat Simon niet mocht rijden. Onderwijl deden Dennis en Frank alle inkopen voor de reis en om 9:30 vertrokken wij gepakt en gezakt voor onze reis van 650 mijl naar Florida over de highways of America. Na een trip van 12 uur kwamen wij in Orlando aan. Onderweg waren wij tweemaal in een verschrikkelijke regenbui terecht gekomen in wat zich de sunny state noemt. Pal voor Orlando vonden we een motel waar we 2 twee persoonsappartementen voor 1 week voor weinig konden huren. Aldus werd besloten en de beide koppels (de jonge broekjes en de oude lullen) betrokken hun appartement voor de nacht.

Nieuwe populaire uitspraken:
We're all gonna die!!!
Het irriterende lachje van Dennis en Simon
Wanna buy a streetsheet? 1 dollar

Marie Laveau

Op deze laatste dag in New Orleans werd met algemene instemming besloten om het rustig aan te doen zodat wij pas om 12:00 gereed stonden. Als eerste punt van de dag werd er een auto geregeld voor de rit naar Orlando, wat probleemloos verliep. Hierna werd de weg naar het politie bureau ingeslagen om Frank zijn camera als vermist op te geven. Naast het politie bureau bleek het kerkhof te liggen met het graf van Marie Laveau, dus terwijl Frank zijn lulverhaal bij de politie ophing gingen de drie anderen op zoek naar het graf.

Na een kwartiertje zoeken was René de gelukkig die bingo kon roepen. na het uitvoerig bewonderen van het graf werd Frank weer opgepikt die ook het graf moest zien. Hierna werd nog wat door de stad geslenterd, gegeten en een avond wandelingetje gemaakt waarna we de bedden opzochten voor een vroege start de volgende morgen.

Pat O'Brien

De avond bracht ons zoals gewoonlijk naar bourbon street waar wij deze keer Pat O'Brien met een bezoek wilden vereren. Frank en René kwamen moeiteloos naar binnen, Dennis en Simon werden echter naar hun id gevraagd zodat deze eerst gehaald moesten worden. Het was een aardige bar met voor het eerst fatsoenlijke prijzen (wodka jus $2.50, whisky $2.50, bier $2 en fris $1). Na een gezellige avond waarbij een zwaar beschonken del Frank probeerde op te pikken werd de bar verlaten. Tijdens de wandeling op bourbon street had ook René beet want een niet beschonken del vroeg waarom hij met de kids (Frank, Simon en Dennis) op stap was en het niet leuker vond om met haar weg te gaan. Daar René (en de rest ook) het vermoeden had dat dit een werkende vrouw was ging hij niet op de uitnodiging in en gingen onze musketiers gezamenlijk verder (PS deze dame was plusminus 35 maar zag er uit als 14).

Shoppen en eten

Net zoals een bezoek aan een hard rock café behoort het bezoek aan een comic shop tot de verplichte punten en daar werd deze dag dan ook mee begonnen. Deze keer scoorde vooral René flink en ook Simon liet zich niet onbetuigd. De rest van de dag werd besteed aan het volgende verplichte item nl. shooppen. Dit deed diverse mensen dan ook wanhopige kreten uitslaan als "Waar moet ik dit nu weer laten?" e.d. Tijdens het shoppen vonden wij nog een winkel die zich specialiseerde in golden en silver age comics  en hier lagen dan ook echte schatten. Na een vriendelijk gesprek met de eigenaar werden er dan ook adressen uitgewisseld waarna we ons richting eten begaven. Dit brengt mij nog even terug op het diner van gisteren waar niet iedereen even smakelijk had gegeten maar waar vooral René zich te buiten was gegaan aan blackend rib-eye met jambalaya, een cajun specialiteit. Ter compensatie werd er vandaag dan ook een whopper gegeten.

Krazy Korner

Er werd vandaag stevig gewandeld over o.a. Canal Street, de grote winkelstraat die het French Quarter van de rest van de stad scheid en in het French Quarter zelf. Opnieuw werd er een bezoek aan een Hard Rock Café gebracht om badpakken te scoren maar ook in deze stad waren ze niet te krijgen. Na het nuttigen van koffie en beignet's in het café du monde werd er een boottocht gemaakt over de Mississippi op voorstel van René. Deze tocht kon Frank & René zeer boeien maar Dennis & Simon vonden het naar zozo (het aantal culturele hoogtepunten reist echt de pan uit).

Een doggie bij de Krazy Korner

's Avonds werd opnieuw de weg naar Bourbon Street ingelsagen. Tijdens onze wandeling over bourbon street werd Dennis zowat omvergelopen door een een of ander debiel type. Dennis zei hier iets van en deze debiel en zijn zeer dikke maat wilden meteen knokken. De dikzak probeerde zichzelf op te blazen tot een heroïsch formaat maar faalde jammerlijk, waarop Simon zeer hard begon te lachen. De vader van de beide dronken types kon hen met moeite in bedwang houden en onder zwaar gelach vervolgden wij onze weg. Wij sloegen tenslotte ons hoofdkwartier op in de Krazy Korner, naar binnen gelokt door aan aardige bluesband en een man met een bord 2 drinks for the price of 1. Ja en dan ben je Hollander hé. De avond was werkelijk zeer geslaagd en Simon wist opnieuw twee drumstokken te veroveren voor zijn collectie. Na een wederom zeer geslaagde avond werden de bedden opgezocht.

Bourbon street

Drie heren op Bourbon Street!

Direct na het inchecken gingen we de French quarter in. Na enige tijd gelopen te hebben kwamen we langs een tent waar een blues bandje speelde. Eigenlijk wilden we niet naar binnen naar Dennis sleepte ons er min of meer heen. De toegang was gratis MAAR dit werd volledig gecompenseerd door de prijs van een consumptie, nl. drie maal de gangbare prijs. Dit bleek reuze gezellig. De zanger (plus band) slaagde erin om Frank overeind te krijgen van zijn stoel. Hetgeen een prestatie van wereldformaat is. Geheel tegen zijn gewoonte in heeft Frank de band dan ook beloond met een fooi terwijl hij in het kader van zijn functie als schatbewaarder zeer gierig is. De rest van de groep stemde hier volledig mee in.
Daarna begaven wij ons weer naar bourbon street. Simon en René wilden deze straat nogmaals frequenteren met een pilsje in de hand. Dennis en Frank hadden hier echter geen zin in en gingen terug naar de kamer. Terwijl dit opgetekend wordt staan zij ook aan de deur te rammelen. Binnengekomen weet Simon ons te vertellen at hij bijna over zijn nek is gegaan bij een schouwspel dat je in San Francisco zou verwachten maar niet in New Orleans. Als bonus kunnen wij nog vermelden dat ons gebouw vroeger bewoond werd door Marie Laveau, de hogepriesteres van de voodoo. Dus mochten er 's nachts blonde dellen op de deur kloppen is het openen van die deur op eigen risico.

Marie Laveau apartments

Met Erik van Little Ivan's.

Het is 6:55 en we liggen allemaal te wachten op het telefoontje van de balie. Dennis is zijn nest reeds uitgevlogen. Frank en Dennis gaan voor de laatste maal naar Little Ivan's om broodjes te halen om mee te nemen. Erik (de baas) is speciaal voor ons vroeger open gegaan. Aanrader voor andere San Francisco gangers. Terug in het hotel probeert de balie ons een telefoonrekening aan te smeren. Waarschijnlijk vonden ze de prijs van de kamer te laag, want ze probeerden Frank (de goede ziel) ook al reserveringskosten voor de vliegtuig shuttle afhandig te maken. Dit werd gelukkig door Dennis verijdeld. Na een saaie vlucht van plusminus 7 uur (hierbij inbegrepen een tussenstop vertraging) landen we op New Orleans luchthaven. Op goed geluk belden we een van de hotels (A creole house) die reclame maakten op de luchthaven. Dit bleek een schot in de roos een kamer met badkamer en airco in de tegenover het hotel gelegen Marie Laveau apartments voor weinig. Een gratis shuttle naar het hotel was bij de prijs inbegrepen. De chauffeur (tevens min of meer hotel eigenaar) bracht ons via een sight seeing tour door de French quarter naar het hotel.

Oakland Atheletics

Rene, Simone en Frank in Oakland Coliseum

Na weer een stevig ontbijt gingen we op zoek naar een enveloppe voor Frank die een cadeau voor zijn lief moest versturen. Daarna gingen we met een luxe metro naar het Coliseum om weer een baseball wedstrijd te bezoeken, ditmaal met zijn vieren. De wedstrijd was tussen de Oakland Athletcis en de Minnesota Twins. Een leuk detail was dat toen we San Francisco verlieten het regenachtig was en toen we aankwamen in de voorstad Oakland er een heerlijk zonnetje scheen. Iedereen was dan ook wel een beetje verbrand. De wedstrijd ging in extra inning (12) en werd gewonnen door de twins met 1-5. We hebben hier een leuke dag doorgebracht. We hadden nog één wedstrijd kunnen blijven (het was namelijk een double header), maar Frank wilde nog naar een boekwinkel, en ook Dennis moest nog ettelijke dingen kopen. Na voor de 5e maal bij Tad's Steaks te hebben gegeten keerden we huiswaarts. Na nog enige discussies over de vertrouwde onderwerpen gingen we ons mentaal voorbereiden op de reis naar de big easy. New Orleans here we come! Als extraatje moet nog vermelde worden dat het nu de beurt was aan Simon en Dennis. Zij vergaten nl. hun pas gekochte baseball helmets bij het verlaten van het stadion, nu René nog.