Bon voyage

De  taarten waren nog net goed overgekomen

Vrijdag was de laatste dag dat Daniëlle, Edwin, Morrison en Jeremy een volle dag op Rosa dei Venti waren. Er werd veel gezwommen en rustig aan gedaan. Maar dat was voor Jeroen niet genoeg, die wilde de familie de Boer een mooie bon voyage toewensen. Daarom ging hij samen met oma Leny een plannetje bedenken, dat er uiteindelijk op neer kwam dat ze samen cakejes met frambozen maakten en dat we drie ijstaarten inkochten bij de ijssalon in Foiano della Chiana om daarna met een race tegen de klok de ijstaarten net op tijd in het vriesvak te hebben om ze tot einde van de middag te bewaren en daarna uit te serveren. Het hoogtepunt was echter het afscheidslied dat ze samen gecomponeerd hadden en waardoor Daniëlle een klein traantje weg moest pinken (helaas zijn de foto's niet meer van de SD kaart af te krijgen....). De volgende dag (zaterdag) om acht uur ’s morgens hadden ze de auto helemaal ingepakt en vertrokken ze voor de terugweg naar het pittoreske Purmerend, waar het weer goed is en de mensen vrolijk zijn……:-). Inmiddels  zijn ze keurig weer veilig thuis gekomen, dus dat is in ieder geval goed om te weten!

Perugia

Piazza 4 novembre

Een stad die dicht bij Rosa dei Venti ligt, is Perugia, de hoofdstad van Umbrië. Al met al drie kwartier rijden. Volgens onze gastvrouw een bezoekje waard, al was het maar dat je in een ochtend alle hoogtepunten gezien kan hebben en er mooie middeleeuwse straten zijn, die soms zelfs “creepy” over kunne komen. Uit ‘100% Toscane” hadden we de tip gekregen om de auto net buiten de stadsmuren te parkeren (in de parkeergarage “Europa”), en dan via een aantal roltrappen de stad binnen te komen. Zo gezegd, zo gedaan. De tocht met de roltrappen gaf al een mooi beeld van de stad en zorgde ervoor dat we uiteindelijk via een set van oude gewelven op Piazza Italia uitkwamen. Dat pleintje liet echt een mooi Italiaans tafereel zien: een kleine fontein, een paar mooie overheidsgebouwen en een bankje vol oude mannen die geanimeerd met elkaar in discussie waren. Dat is nog een sfeer snuiven. Een korte wandeling later kwamen we aan in de hoofdstraat van Perugia, Corso Vannucci.

Het plein op een andere manier gezien

Dit bleek een mooie breder straat te zijn, waar we allereerst van een heerlijk kopje koffie genoten. Niet in de eerste zaak waar we binnenstapten, want daar was de bediening zo vriendelijk om de kinderen opzij te duwen omdat ze een belangrijke taak binnen te doen hadden (namelijk het hangen aan de bar), maar bij het Blitz Caffe, met een ober die op Frodo uit “The Lord of the Rings” leek (alleen dan wat langer). Hoewel er best aardige winkels op de Corso Vannucci waren, bleef het aantal aankopen toch redelijk beperkt. Ans en Leny gingen zich te buiten aan een lippenstift en nagellak, terwijl Edwin en Daniëlle beiden een zonnebril “in the pocket” mee naar huis namen. Voor mij: wederom niks….zelfs bij de Lacoste winkel op het grootste plen van de stad, de piazza 4 Novembre, was er geen eer te behalen (te klein en te duur).  Aan het eind van de Corso werd er nog flink gezocht naar een chocolaterie, maar ondanks een grote inspanning werd deze niet gevonden. Erg jammer, want Perugia staat juist bekend om de chocolade, zeker de ambachtelijk gemaakte variant.

Terug naar rosa dei venti

Blijven mooie plaatjes!!

We waren in ieder geval op tijd om de boot weer terug naar het vaste land te nemen. Met veel plezier namen we afscheid van Isola(tie) Maggiore en uiteindelijk ook het Trasimenomeer. Ik kan niet anders zeggen dan dat, ondanks dat we best weer flink gelachen hebben, dit echt geen aanradertje is. Ik vond het van redelijk tot echt het slechtste wat ik de afgelopen vakanties tegen ben gekomen. Dus deze keer geen goed advies van “100% Toscane”. Nou ja, het is de eerste keer dat ze ons teleurgesteld hebben, dus we zullen het ze vergeven. Terug op de parkeerplaats moesten we eerst even vijf minuten de auto’s koelen (leve airconditioning), want het stuur was te heet om vast te houden! Toen dat geregeld was, reden we in een half uur weer terug. Omdat we natuurlijk dan wel een goed diner wilde gebruiken, ging ik even in conclaaf met Barbra. Na wat rondbellen (er bleken nogal wat restaurant dicht te zijn), gaf ze mij een aanbeveling voor Antica Pieva, op ongeveer twintig minuten van Rosa dei Venti vandaan. De verhalen klonken goed, dus maakten we een reservering voor half acht.

Op naar he Trasimenomeer

1 euro  voor koffie: dat is niet te duur!

Dinsdag was het tijd om er weer eens een keer op uit te gaan. Deze keer was het de eerste keer dat we ons over de grens van Toscane gingen begeven naar de buurtprovincie, Umbrië. Een van de aanraders uit “100 Toscane” lag namelijk op een half uur  rijden van Rosa dei Venti, te weten Castiglione del Lago, een van de steden aan het Trasimenomeer en een haven waar je de boot naar het eiland Isola Maggiore kan nemen, het enige bewoonde eilandje in het meer. Op het andere eiland lag een aardig strand, dus we namen ook de zwemspullen mee. Bij vertrek sprak ik Barbra nog even, die vroeg waar we naartoe gingen en toen ik als antwoord gaf dat we richting Trasimenomeer gingen, keek ze opeens erg bedenkelijk. Het was wel aardig voor de kinderen, zei ze…..dat had al een eerste waarschuwing moeten zijn. Maar omdat we graag onze eigen mening vormen, vertrokken we toch in de bepaalde richting en half uur later hadden we de parkeerplaats gevonden. Kaartjes voor de boot waren, na wat moeizame Italiaans/ Engels/ Gebarentaal communicatie, redelijk snel gekocht. 

We moesten nog drie kwartier wachten tot we konden vertrekken, dus in het haventje gebruikten we nog een licht ontbijt, waarbij we schrokken van de prijs: 1 Euro voor een koffie en ook 1 Euro voor een croissant die beiden nog goed te doen waren ook. Dat is niet te duur J! De wc’s daarentegen waren helaas niet zo een succes, zonder sloten op de deur en geen bril op de wc-pot lieten met name de dames deze maar links liggen.