Montalcino

Alcoholica!

Omdat we toch al een eind op streek waren, besloten we om nog een dorpje op onze weg aan te doen. Dit keer was het Montalcino, bekend van het feit dat de Brunello wijnen hier gemaakt worden. Vaste prik: het was weer even zoeken naar een parkeerplaats (geef mij toch maar de USA waar je ongeveer overal je auto kwijt kunt, zolang het niet Manhattan is). Daarna liepen we langs het Fort dat aan het begin van Montalcino ligt, het dorp in. Als je een echte wijnliefhebber bent, kun je hier je hart ophalen. Net als in Montepulciano val je om de anderhalve meter over een wijnwinkel heen. We banjerden door het oude centrum, waar Ans een leuk, niet zo schreeuwerig winkeltje vond, beheert door een wat oudere vrouw, waar ze rustig een paar Brunellootjes kon proeven en die gingen erin als Ketellapper. Resultaat: de aanschaf van twee mooie flessen wijn van plaatselijk producenten die ook niet buiten Italië verscheept worden. Niet de goedkoopsten, maar dat het altijd gekker kon bewees een bezoek aan de wijnwinkel in het fort, waar zonder problemen flessen voor 1000 en 1500 Euro aangeboden werden. Daan en Jeroen begonnen er inmiddels flink genoeg van te krijgen en dan is het niet leuk meer om met de mennekes door een dorp te lopen. Dus besloten we naar de auto’s te gaan en door het spelen van een spelletjes (“noem een dier en de volgende persoon moet weer een dier noemen met de laatste letter van  het voorgaande dier” en variaties daarop) waren we in een handomdraai weer terug, waar een frisse duik in het zwembad ons de broodnodige verkoeling gaf!

Dive e Mateo

Daan aan de uiensoep

Aan het begin van de Corso zit traitoria Dive e Maceo. Volgens "100% Toscane" zou dit een plek zijn, die niet door toeristen bezocht wordt, maar door de plaatselijke bevolking. Ik vraag me dat dan altijd af, als dat in een gidsje staat, maar deze keer was er empirisch bewijs: wij waren de enige niet-Italianen in het restaurant. Na een vrolijke ontvangst van de serveerster die direct helemaal weg was van Daan en Jeroen (dan kun je bij mij al niet meer stuk), kregen we een kaart voorgeschoteld, die inderdaad erg veel streekgerechten liet zien. Hier konden we wel een lunch gebruiken (zo rond 14.15 overigens), waardoor we geen zwaar diner meer nodig zouden hebben. Ik begin met een antipasti van klassieke bruchetta, die ik overigens tot twee keer toe over de tafel liet dansen (een keer met de hand en een keer met mes en vork), terwijl Ans een salade met balsamico azijn en hele zachte gitenkaas had. Erg lekker!! 

Iedereen wilde de panna cotta

Als primo hadden we allebei de risotto met rode lof en dat was een toppertje, zeker met de kaassaus die erbij geserveerd werd. De mannen hadden allebei een kop soep, een groentesoep en een uiensoep (die Daan bijna helemaal liet staan, zodat ik nog een extra gangetje had). Daarna volgde gegrilde pecorino voor Ans en mij, en voor de mannen brocoli en patatje, met als afsluiter panna cotta en crème catalane. Na een week Italië blijf ik de secundo toch een beetje de minste gang vinden, misschien volgende keer eens twee primo’s nemen. Al met al een bijzonder goede maaltijd voor 90 euro (en dat is niet te duur :-)). Ik had een beetje een “tourist trap” verwacht, dat is het absoluut niet! Voor een uitstekende lunch in Montepulciano: ga naar Dive e Maceo, van deze lekkerbek krijgen ze zeker een aanbeveling.

Café Poliziano

Met zijn allen aan de gebak!!

Een mooi, Italiaans café/ restaurant, dat is wat Café Poliziano is. Het balkon, dat een beperkt aan zitplaatsen kent en altijd vol zit, geeft een echt adembenemend zicht op de vallei en de verder gelegen heuvels. Gelukkig vindt de bediening het niet erg als je even het terras op piept om van het uitzicht te genieten, zelfs als je geen gast blijkt te zijn. Maar dat gingen wij natuurlijk niet doen, want het was tijd voor koffie, echte goede Italiaanse koffie. Met een punt!!! Ans nam een espresso Ginseng en ik een cappuccino Vienna en dat was wat je er in Italië van mocht verwachten. De torte en andere doche konden natuurlijk niet achterblijven, Ans en de jongens liepen met de ober mee naar de vitrine,  waarbij Jeroen onderweg diverse malen door zijn blonde haar werd gestreken. De ober behoede ons ervan om bonbons met rum aan Jeroen te voeren (was hij misschien wel lekker rustig van geworden), maar we konden zonder problemen drie heerlijke gebakjes, een paar bonbons en soesjes vinden om een tafeltje weltevreden te maken. 

Waarbij Daan toch aan liet tekenen dat de appeltaart van Oma Willy toch echt veel lekkerder was dan degene die ze hier serveerden. Een half uurtje later, een ervaring rijker en weer op kracht gekomen om verder de heuvelige hoofdstraat door te lopen, verlieten we Café Poliziano weer.

Montepulciano

De leeuw van Montepulciano

Na een bezoek aan de Coop (net als ongeveer de rest van Italië, het was er echt stervens druk, geen parkeerplaatsen en karretjes meer te krijgen…), vertrokken we zo rond 10.15 richting Montepulciano.  Aan de afstand zou het niet liggen, want vanuit Rosa dei Venti was het 30 minuten rijden, over mooie binnenwegen, dus de tocht op zich was al een belevenis. Bij Montepulciano aangekomen ontdekten we een terugkerend Italiaans fenomeen: een schrijnend gebrek aan parkeerplaatsen!! De eerste twee pogingen om de auto kwijt te raken gingen fout, uiteindelijk konden we de C5 een flink stuk onder de stadspoort van Montepulciona parkeren, op een erg steile heuvel. Maar goed dat we een automatische handrem hebben, die zorgde ervoor dat de hellingproef zonder probleem doorstaan werd. Na een korte klim (maar wel erg steil) kwamen we uiteindelijk bij de stadspoort en traden we Montepulcianio binnen. Daar was het direct een drukte van belang. We lieten ons de eerste de beste winkel met wijnen en spijzen (pecorino, salami, prosciutto) binnen lokken, maar we waren er ook weer erg snel uit, want het was daar echt een Italiaanse chaos, zelfs zo erg dat in een gangpad waar je met moeite in je eentje door kon, iemand het probeerde om zijn kinderwagen in de tegengestelde richting erdoor te duwen. 

Dat was voor ons genoeg om snel deze zaak te verlaten. Daarna liepen we verder door de hoofdstraat, de Corso, waar we tot de ontdekking kwamen, dat je hier niet om een flesje wijn verlegen hoeft te zitten, want dat is er echt in zeer ruime mate (wat Locarno aan horloge winkels heeft, heeft Montepulciano aan wijn winkels). Vanuit de hoofdstraat zijn er heel veel uitstapjes te maken naar plekken die erg mooie uitzichten over het Toscaanse landschap gaven, daar naartoe lopen zijn echt aanraders om tijdens een bezoek te doen, de een is nog mooier dan de ander. Om twaalf uur kwamen we aan bij een aanradertje uit de 100% Toscane gids, namelijk Café Poliziano, en dat leek ons dan ook een prima moment om even een kleine tussenstop in te lassen.

Weer een rustige dag in Toscane

Prachtig wolkendek, alsof de hand van God er zo door kan komen!

Zaterdag is rustdag. Nou ja…..in tegenstelling tot de hotels mogen we hier zelf de lakens verschonen, dus dat hebben we zojuist gedaan en Ans heeft de taak ondernomen om de boodschappen te doen. Na een kort overleg hebben we vastgesteld dat zondag een “normale”dag is en dat het kan om dan een bezoek te brengen aan twee dorpen, te weten Pienza (bekend om de Pecorino  kaas) en Montepulciano (bekend om de wijn). Beide liggen op ongeveer 25 minuten rijden, dus dat is morgen goed te doen. Maandag zal een verplichte rustdag worden, want dan is er een nationale feestdag in Italië, namelijk Maria Hemelvaart en dan is alles dicht (winkels, attracties, restaurants, etc). Maar dat is alweer even vooruit kijken. Vandaag blijven de jongens en meisjes voornamelijk in het zwembad liggen en worden waarschijnlijk vandaag de laatste bladzijden van het laatste deel van de Harry Potter cyclus gelezen. Nagini is net zijn hoofd kwijtgeraakt, dus ik denk zo maar dat Voldemort het ook niet lang meer zal maken.