Long ago in a galaxy far far away.....

Fotoalbums. Het is bijna iets uit een lang verloren tijd. Vroeger werd iedere rolletje uit de camera ontwikkeld en de foto's werden of in een grote doos gegooid, of ze kwamen in een insteekmapje terecht of ze werden netjes in een fotoalbum geplakt. Bij mij was dat meestal het eerste (in ieder geval totdat ik Ans ontmoette, want die was zeker van optie drie). De eerste keer dat ik een echt boek samenstelde was in 1993. en om precies te zijn in september van dat jaar. De reden was simpel: Frank, Simon, René en ik hadden zojuist er een Tour d'America opzitten en we waren nog zo vol van de avonturen en ervaringen dat het niet meer dan logisch was om dat zsm in een monumentaal boek vast te leggen. ik weet nog goed dat we meer dan 1.000 foto's hadden (en dat was in de tijd van fotorolletjes echt veel, tegenwoordig stelt het weinig meer voor met digitale camera's) en dat ik een week bezig ben geweest om de beste deal bij een aantal foto winkels te arrangeren om de kosten van ontwikkeling zo laag mogelijk te houden.

Toen ik afgelopen week in mijn Shurgard box moest zijn, kwam ik de dozen met fotoalbums tegen en daar lag dit album bovenop. Ik kon het niet laten om de twee boeken mee naar huis te nemen (samen met de foto's van onze huwelijksreis en wandelingen door Nederland). Toen ik er even voor ging zitten (want ik kreeg verder niemand geïnteresseerd om ernaar te kijken :-)), was dat echt een trip down memory lane. We hebben toen zoveel zaken meegemaakt waar we het nu nog regelmatig over hebben. Zoals de eerste keer dat we in New York aankwamen en gigantisch opgelicht werden door iemand die een rit met een "limousine" naar ons hotel aanbood (wel van geleerd, want in Rome hebben we dat dit jaar wel goed afgehandeld, terwijl men daar hetzelfde probeerde :-)). De comicwinkel op 23rd street die als een soort toekomstbeeld bij Simon is blijven hangen (voor als hij de postcodeloterij zou winnen :-)). Hoe Frank, Simon en Dennis binnen 5 minuten een heel zwembad in Los Angeles leeg kregen (aaiii...jammer van de plastic stoelen), terwijl René meewarig toekeek. Bezoeken aan Universal en Disney (vier volwassen kerels in de Peter Pan Ride...triest). Mijn eerste MLB wedstrijd, samen met Simon waar ik twee innigs miste omdat we een Dodger dog wilde eten. Brisco County Junior ("is that where, you're from, no ma'am, that's who I am"). Simon die dacht dat hij een leuke meid zag, maar toen ze zich omdraaide had "ze" een baard. X-Men comics scoren bij de Pizza Hut, waar we hartelijk verwelkomt werden vanwege de fooien die we gaven. En......ach....veel te veel om op te noemen. Echt een typisch geval van een Herman Brood uitspraak: de beste investering is in mooie herinneringen. Maar voor mij wel het belangrijkste: die reis is echt de basis geweest voor een vriendschap die nu al bijna 20 jaar duurt. Wat niet wil zeggen dat we elkaar wekelijks spreken, maar er is altijd contact en als we samen zijn voelt het ook altijd helemaal goed. En ik weet dat als er iets is, ik altijd op die drie gasten kan rekenen. Jongens, bedankt, en op naar nog veel meer mooie momenten!!!

Oh ja, toen hadden René en ik ook nog haar op ons hoofd :-))).