Ziek kijken naar Super Nanny

Super Nanny Jo Frost

Mijn nieuwe werkjaar begon niet zo heel erg lekker. Ik werd vanochtend wakker met een knallende hoofdpijn, duizelig in mijn hoofd, misselijk en rillerig. Als stoere macho laat je je niet kennen, dus ik stond netjes in pak olm naar kantoor te gaan, toen Ans me vertelde dat ik er wel erg beroerd uitzag en dat het misschien beter was dat ik een dagje thuis zou blijven. Het zegt veel over mijn toestand dat dat de enige overtuigingskracht was die nodig was om me weer mijn bed in te krijgen. Na een kwartiertje iedereen mailen dat ik niet op kantoor zou zijn, dook ik dik gekleed (nee, niet mijn pak...) weer mijn bed in om gelijk in slaap te vallen en pas weer om 13.00 uur wakker te worden. Ans was toen net de lunch aan het nuttigen en ik schoof even aan. Op TV, die Ans aan had staan omdat ze dacht geen aanspraak te hebben :-),  bleek een programma te zijn dat de naam "Super Nanny" heet, waarbij Jo Frost (zie foto) mensen met "moeilijke kinderen" helpt om deze weer onder controle te krijgen.

Nu is het hebben van kinderen echt niet altijd een pretje. Elke ouder die zegt dat zijn of haar kinderen altijd maar lief zijn en goed luisteren liegen dat het gedrukt staat. Ik hou zielsveel van mijn kinderen, maar er zijn echt tijdstippen dat ik ze achter het behang kan plakken. Nu keek ik deze aflevering echt met een groeiende ontsteltenis. Niet zozeer vanwege de vier kinderen (ja, die waren inderdaad strontvervelend en eigenwijs en brutaal), maar met name vanwege de rol van de vader in het geheel. Of moet ik zeggen: de rol die niet ingevuld werd. Een van de kinderen vraagt aan zijn vader om eens iets met hem te gaan doen en krijgt als antwoord dat de vader er geen tijd voor heeft in het weekend, want dan moet hij stappen met zijn vrienden of naar het voetbal van Liverpool kijken. De vader ondermijnt ongeveer alles door telkens de kinderen toch maar weer hun zin te geven om "van het gejengel af te komen'. Hij zegt telkens "nee, dat mag niet van je moeder", waardoor de kinderen moeder als boeman gaan zien. En tot overmaat van ramp staat hij er bijna lachend bij als het oudste kind de moeder begint te schoppen en te slaan. Het was enerzijds om je hart om te laten draaien (hoe erg kun je een kind afwijzen als iedereen altijd maar voorrang boven je krijgt) en anderzijds weerzinwekkend om het onverantwoordelijke gedrag te moeten aanschouwen (uitspraak: "ik vind de kinderen best leuk als ze aardig doen, anders vind ik ze niet interessant en ga ik weg"). Ik werd er bijna nog meer misselijk van dan ik al was.

Je stelt jezelf natuurlijk de vraag hoe zoiets kan. Natuurlijk, het kan voorkomen dat je als persoon je vergist hebt in het krijgen van een kind en welke zaken daar dan bij komen. En misschien blijk je dus meer personal time nodig dan je dacht nodig te hebben. Maar deze man had het gepresteerd om vier kinderen op de wereld te schoppen en zich dan nog steeds zo te gedragen. Ik vond het echt ongelofelijk om dit te aanschouwen. Het eind van het verhaal leek positief af te lopen, maar na een paar goede dagen viel men weer terug in het oude patroon, waarna de moeder besloot om het maar alleen op te gaan knappen, en dat vond die kerel nog eigenlijk wel best ook. Je zou toch hopen dat dit soort mensen sneller tot inzicht komen en hopen dat dit soort zaken niet meer zouden voorkomen. Maar ja, ik ben bang dat er meer gezinnen zo rondlopen dan je denkt.