Flashback naar Martini

Jeroen aan de pizza Margaritha

Vrijdag was het weer een keer tijd om met de familie uit eten te gaan. Hoewel Daan en Jeroen zich vorig jaar kerst uitstekend hielden bij De Nederlanden, leggen we de lat toch meestal iets lager. Deze keer mijn favoriete pizzaria in heel Nederland, namelijk Martini in de Jan van Galenstraat. Na een lange middag van de Incaclub hadden de jongens ook flink trek gekregen. We hadden om half zeven gereserveerd, maar toen we binnen kwamen konden we de bekende grap "goh, heeft u nog een tafel vrij?" maken, want we waren de enige in de zaak. Dat reserveren uiteindelijk geen slecht idee was geweest, bleek later toen rond 19.00 uur de tafels snel gevuld raakten. Martini blijft voor mij een icoon in Amsterdam, want sinds de eerste keer dat ik er at, ik denk zo rond 1987 (25 jaar geleden dus!!) is er erg weinig veranderd. Zo zijn de placemats nog steeds de afbeelding van een schilderij van Breugel en ook het meubilair is volgens mij niet gewisseld, de stoelen kraken nog steeds hetzelfde! En natuurlijk de hete en knoflook saus die je bijgeleverd krijgt bij de pizza's, dat zie je ook niet overal.

Ook de kaart is nog steeds hetzelfde, maar dat is niet erg. Het is net AC/DC: je weet wat je krijgt en dat is telkens verdomde goed! Het was een gezellige avond, waarbij Jeroen uitblonk in assertiviteit richting de bediening (even netjes aan de toonbank zijn bestelling doorgeven, de menukaart terug brengen, een glas water halen) en Daan opgesloten raakte in het toilet en er door de eigenaresse uit bevrijdt moest worden. En het is ook de eerste keer dat Daan zijn eten niet op kreeg, maar het niet wilde laten staan en dus om een doggy bag vroeg, terwijl ik de restjes van Jeroen op mocht eten. Na een dessert van ijs, tiramisu en cannelloni waren we rond en gingen we weer op huis aan, net op tijd om aan te schuiven voor The Voice of Holland, waar Johannes Rypma weer door het Friese volk gered werd. Tja, je kunt niet alles hebben op een avond.....