Hij gelooft in mij

Biefstuk Bali XL: een klassieker!

De afgelopen tijd is er een ware mediahype ontstaan omtrent de musical over het leven van Andre Hazes: Hij gelooft in mij. Het gaf mij in ieder geval het gevoel dat mijn moeder en ik in dit geval bij de "innovators" hoorde, want voordat op iedere tv zender, radio station, internet, abri's etc etc, hadden wij de kaarten al besteld. Om er een Amsterdams avondje van te maken, besloten we samen met Hans eerst even een biefstukje te gaan happen bij de originele Loetjes, op de Johannes Vermeerstraat in Amsterdam Zuid. We kwamen om kwart over vijf binnen en toen was het al redelijk druk, maar om zes uur was het echt stamp- en stampvol. Lekker gezellig dus! De keuze voor het eten was lekker eenvoudig: iedereen biefstuk, waarbij ik het niet kon laten om de Biefstuk Bali XL te bestellen, met daarbij uien en champignons, lekkere dikke frieten en een portie aardappel salade. Oh ja, een een sticky toffee pudding na, natuurlijk :-).

Het was een top avond!

Met goed gevulde buiken konden we dus naar het nieuwe Delamar theater. Parkeren deden we in het  Byzantium tegenover het Marriott, wat nog een uitdaging was, want hoewel het bord buiten aangaf dat er nog plek was, bleek dat maar heel sporadisch het geval te zijn. Maar na drie rondjes was er toch een plekje waar de auto in paste en wij er nog uit konden komen ook. Na een korte wandeling kwamen we bij het Delamar Theater aan, een mooi nieuw theater, waarbij ik als enige commentaar heb dat de rijen wel erg dicht op elkaar zitten en het hoogteverschil tussen de rijen ook niet je dat was, zodat je nog wel eens tegen een achterhoofd aan kon kijken als je een lange gast voor je had zitten. Om acht uur ging de voorstelling los, in een totaal uitverkochte zaal. Een uitstekende cast liet ons meer dan 2,5 uur genieten van een geweldige show, met veel klassieke Hazes nummers, soms in een nieuw jasje gestoken. Wie verwacht had dat het een aaneenschakeling van Hazes nummers was, waar de polonaise gelopen werd, de handjes de lucht in gingen en er uit volle borst meegezongen werd kwam wel bedrogen uit, want zo een voorstelling is het niet. Op sommige momenten is het inderdaad lastig om je in te houden, maar op sommige momenten wordt je ook heel erg stil van wat er zich op het toneel ontvouwt, zowel qua zaken die er gebeuren (het blijft toch bijzonder dat Andre zijn vrouw bij Stuif Es In leerde kennen) als ook de emotie die je voorbij ziet trekken en die bijzonder mooi uitgebeeld wordt als Tim Griek overlijd, terwijl Hazes net aan het afkicken was. Je kunt er nog veel over schrijven, maar het beste is om uiteindelijk er toch zelf maar eens heen te gaan. Ik kan het in ieder geval heel erg aanraden, want ik heb er van genoten!