Deze week in onze favoriete wekelijkse rubriek een echte klassieker. Het betreft het eerste album van de Ramones, wat dezelfde titel draagt als de band. Toen deze plaat uitkwam was ik er niet gelijk een grote fan van. Wat ook niet zo heel erg raar was, want ik was toen 7 jaar en meer geïnteresseerd in de Berenbios op TV en ik vond liedjes van André van Duin veel leuker dan al die niet te verstane dingen uit toppop. Maar zo rond 1980 (net na mijn eerste seizoenskaart voor Ajax die ik kreeg), kwam ik erachter dat er naast de liedjes die ik op de radio en TV hoorde nog een een ander circuit was. Daar ging het niet over "ik hou van jou en ik blijf je trouw" en dat dan in een keurslijf van 4 minuten geperst, maar hele snelle muziek, waarin nummers van twee minuten centraal stonden. Dat was mijn kennismaking met punkrock. Aan de ene kant had je daar een stroming van in Engeland, maar ik was meer aangetrokken tot datgene wat zich aan de overkant van de plas afspeelde, mn in New York en Boston. En de vleesgeworden punkrock uit New York, dat waren de Ramones!!!
Opvallend bij de Ramones was natuurlijk hun uiterlijk. Laten we zeggen dat geen van hen de Playgirl zouden sieren. En hun kleding was altijd hetzelfde: zwart leren jack, gescheurde spijkerbroek en afgetrapte sneakers. Maakte niet uit of je ze op het terras van de Black & White op het Leidscheplein tegen kwam, of dat ze in een kokkende Melkweg stonden, die jasjes bleven aan. Een concert duurde strak 70 minuten, en dan draaide de ze er ongeveer 30 a 35 nummers doorheen. er was nagenoeg geen omschakeltijd, het einde van het ene lied was het intro van het andere, en verder dan een "Hey Ho Let's Go" of het roepen van een titelnummer kwam men niet.
Waarom dan specifiek deze plaat? Tja, dat is wel lastig om te zeggen, ik denk simpelweg omdat dit het begin van een muziek legende was. Natuurlijk staan er klassieke nummers op zoals Blitzkrieg Bop, Beat on the Brat, Judy is a punk en Havanna Affair, die precies aangeven waar de Ramones voor stonden. Maar er zijn andere cd's van hen waar net zoveel van dit soort supernummers opstaan. Echter, deze plaat was zo vernieuwend in zijn tijd, dat hij alleen daarom al zijn plek als "plaat van de week" hier verdiend.
Ik heb het laatste concert van de Ramones in Nederland bij mogen wonen. Dat was in 1996 in Paradiso en het was een waar feest!! De tour heette "Adios Amigo's" en de laatste woorden die Joey Ramone op het podium sprak waren: "we're outta here". Dat waren de Ramones. Spelen en niet lullen, muziek en weinig loze woorden met liedjes aan elkaar te praten om op adem te komen. Oh ja, en dat Joey en Johnny inmiddels al meer dan 15 jaar ruzie hadden omdat de vriendin van Joey toch liever een relatie had met Johnny en dat ze daardoor letterlijk geen woord meer met elkaar gesproken hebben in die 15 jaar maar wel spetterende shows weggaven, dat maakt de legende alleen maar groter. Ook overigens dat inmiddels alle originele bandleden overleden zijn (2 als gevolg van drugs overdoses en 2 als gevolg van kanker). Hun invloed blijft onmiskenbaar groot, ook gezien de tribute albums die uitgebracht worden waarop andere bands de nummers van de Ramones spelen, maar ook het aantal liedjes dat door andere bands over de Ramones geschreven worden (oa door Roger Miret en onze eigen Heideroosjes).
Rest my niets anders voor vandaag dan om te zeggen: he, ho, let's go! Ik ga mijn koffer pakken voor mijn bezoek aan India.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten