Reus?

Daan met Reus, toen hij nog klein was (Reus dan...)

Toen ik Daan vandaag op kwam halen op De Hoek, riep Rinske, de leidster me even bij haar. Daan was erg droevig uit school gekomen en dat kwam door een werkje wat hij had moeten maken. Toen ik er met Daan over sprak haalde hij een vel papier uit zijn tas en legde mij uit dat hij van de juffrouw een opdracht had gekregen om een lijstje te maken van mensen, dieren en dingen waar hij veel om gaf. Onderaan stonden zijn knuffels (Orkie en Snuffel), daarna een hele lijst mensen (Ans, Jeroen, ik, alle opa's en oma's en neven en nichten en tantes), maar helemaal bovenaan stonden de huisdieren. Maar die hebben we toch niet? Dat klopt, want op de lijst stond Reus, met daarachter, tussen haakjes "de hond die ik al niet meer heb". Het was vertederend opgeschreven en toen ik er verder met Daan over sprak gaf hij aan dat hij reus erg miste. Nu kwam dat voor mij als een donderslag bij heldere hemel, maar Ans vertelde dat Daan dit weekend veel met twee honden in de duinen had gespeeld, dus dat dat, samen met de opdracht, dit wel eens losgemaakt kon hebben. Om toch aan Reus te kunnen blijven denken en hem in ere te houden, hebben Daan en Jeroen allebei twee foto's van Reus boven hun bed gehangen. Dat is prima, want er niet over praten of het wegwuiven is wel het slechtste wat je kan doen. En het helpt ook in verwerking, want na het ophangen van de foto's waren beide kinders alweer een stuk rustiger.