Vintage gaming

Klassiek schermpje van een geweldige game

Een week of twee geleden kwam ik in de AppStore plotseling een game tegen met de naam Pitfall. Het zo een te groot toeval zijn geweest als dat niet een link had gehad met een spel dat ik in 1982 helemaal grijs heb gespeeld met diezelfde naam. Dus 1,79 Euro later startte ik de App op en tot mijn grote vreugde begon het spel precies zoals ik me van dertig jaar geleden kon herinneren. Overigens leuk gedaan: in het nieuwe spel bleken dit de beelden te zijn van een handheld game die de hoofdpersoon, Pitfall Harry, aan het spelen is alvorens er een vulkaan uitbarst. Hoewel het huidige spel er natuurlijk veel mooier uit ziet, moest ik toch terug denken aan al die uren en uren en uren die ik samen met mijn zus en mijn toenmalige beste vriend achter de Atari 2600 door heb gebracht! De Atari was overigens niet mijn eerste spelcomputer. We hadden een vroege versie van Pong, maar het echte gamen begon toen pas met de allereerste Philips spelcomputer, de Videopac G7000 (zoals het toen goede Nederlanders betaamde, steunde mijn vader liever de plaatselijke economie dan die domme Amerikanen). Hoewel ik daar heel veel leuke games op heb gespeeld (zoals de Pac Man versie op de Philips, Videopac 38, de Happelaar, dat ik me dat nog herinner.....) bleef de aantrekkingskracht van de Atari toch erg groot.

Imagic, nooit meer wat van gehoord

Dus na een jaar besloot ik de boel in te ruilen en van het geld een Atari te kopen. Betekende een paar spellen minder (ik denk van een stuk of twintig naar drie, dus het was even behelpen), maar wel spellen die veel meer aanspraken. De eerste aankoop was toen uiteraard Pac-Man en Space Invaders en Missle Command kreeg ik er gratis bij. Eelt op mijn vingers heb ik er van gehad. Het eerste spel na de initiele aankoop was dus Pitfall, waar je in een sessie van 20 minuten zoveel mogelijk punten moest scoren (maximaal 114.000, 32 schatten die je moest vinden). Het spel is natuurlijk helemaal lineair en je weet precies wat je moet doen, dus voor de creativiteit hoef je dat niet te doen :-), maar het was zo een geweldige ervaring dat je meer, meer meer wilde. Na een paar keer het op maximale score uitgespeeld te hebben, werd het tijd voor nieuwe games, met veel hoogtepunten, vaak van Atari zelf, maar ik was zelf ook helemaal verzot op bijna elk spel dat Activision op de markt bracht. Barnstorming, Keystone Capers, Pitfall II en mijn persoonlijke favoriet, River Raid. Van Activision hebben we natuurlijk als gamers nog heel veel gehoord, het brengt nu nog top spellen uit, een andere producent van gave games, Imagic, daar hebben we nooit meer wat van gehoord. Atlantis en Demon Attack waren toppers die ook kapot gespeeld zijn, Demon Attack zelfs letterlijk, de cartridge werd op een gegeven moment door plakband bij elkaar gehouden. Dat waren nog eens tijden voor de videogame liefhebber, zelfs zonder HD graphics en 5.1 surround geluid, maar gewoon spellen waar je maar mee door wilde blijven gaan. Natuurlijk moest ik een aantal van de spellen aan Daan en Jeroen laten zien omdat ik in een melancholische bui was en op Youtube staan zat filmpjes, maar veel verder dan "oh, leuk, papa" kwamen de heren niet. Kennelijk toch een andere generatie met een ander referentie kader. Ik denk maar niet dat ik een oude Atari ga zoeken om de games nog een keer te spelen, zullen vast tegenvallen (hoewel in de AppStore nu wel Activision Anthology te verkrijgen is met daarin alle Activision spellen die ooit voor de Atari uitgebracht zijn, maar het speelt toch anders met een joystick in je hand tov een touchscreen van een iPad/ iPhone).

Na de Atari 2600 was de stap natuurlijk klein naar de computer der computers, de Commodore 64, maar dat is een verhaal voor een andere keer :-).