Pienza

Kaas genoeg, maar proeven, ho maar!

Na de familie de Boer uitgezwaaid te hebben en een licht ontbijt genuttigd te hebben stapten we in de auto en na een snelle tankbeurt bij het gezelligste tankstation in Toscane (NOT!) reden we met rappe gang naar “Stink City”, namelijk het dorpje Pienza, waar de meeste pecorino kaas in heet de wereld verkocht wordt. De reis naar Pienza werd op het laatst nog bemoeilijkt, omdat Daan ernstig wagenziek werd en bijna in de auto over moest geven. Vorige keer waren we gestrand omdat we geen parkeerplek konden vonden en ook deze keer was het geen vanzelfsprekendheid dat er een plek voor ons vrij was. De parkeerplaats was namelijk weer tsjokkie vol, maar er was een plek waar je volgens mij eigenlijk niet mocht staan, maar onze burgerlijke ongehoorzaamheid noopte ons ertoe om toch gewoon de Citroën en de Mazda daar achter te laten. Vandaar was het nog maar een kleine vijf minuten lopen naar de toegangspoort tot het kleine dorp, Pienza. Dat was goed te doen, zeker in vergelijking met het stuk dat sommige onder ons moesten lopen toen we de tweede keer in Cortona moesten parkeren.

Lekker neusje!

Als start namen we een rondje koffie bij Enoteca Le Crete en dat was een uitstekend begin van ons bezoek. Daarna maakten we ons op om ons de pecorino’s eens goed te laten smaken. Maar dat viel echt eventjes vies tegen! Wellicht dat het kwam door het erg warme weer (op het hoogtepunt 39 graden Celsius), maar de vrolijkheid liep niet van de mensen af. Het aanbod om een stukje kaas te komen proeven hebben we eerlijk gezegd niet vaak gekregen. Bordjes met “niet aankomen” en “geen foto’s maken”hebben we echter des te meer gezien. Wel raar, voor een stadje dat zich juist voorstaat op het historische karakter, ik zou denken dat je dat dus zoveel mogelijk zou willen uitdragen, maar kennelijk heb ik dat mis gehad. Hoe verrassend het ook is voor een echte kaasliefhebber, maar ik heb geen enkel stukje kaas gekocht. Dat had ik toch niet verwacht toen ik hiernaartoe afreisde. Er waren wel wat aankopen, te beginnen met een paar flesjes water, een “hello kitty’-schriftje voor Jeroen, vier eenheden anti muggen spray en, het hoogtepunt, een paar snelle stappers voor Ans! Daarna was het zoeken naar een restaurant, want het was inmiddels één uur geworden en we hadden Pienza wel gezien. Dat bleek simpeler gezegd dan gedaan, want in het dorp waren alle restaurants die wij interessant vonden vol. Dus liepen we door de dorpspoort weer naar buiten en daar zagen we een plek met airoconditioning, wel lekker met deze hitte. En er waren nog plekken over ook, dus het kon niet anders dan dat we hier maar even onze tenten op zouden gaan slaan, want we hadden wel even wat tijd nodig om even uit te puffen en energie bij te tanken.