Een klote begin van de dag

Zondagochtend. Bij het wakker worden zit het kriebelende gevoel omtrent Ajax - Twente al in mijn buik. Maar eerst gewoon de normale dingen doen, dus met Daan naar Aikido. Als ik hem afzet zie ik al dat het wat raar is, want het is een stuk drukker dan normaal met volwassenen, maar de kinderles gaat door, dus Daan gaat tikkertje spelen en Jeroen en ik gaan lekker naar de kinderboerderij. Om 11.10 uur, terwijl de les om 11.15 uur af loopt normaal, komen Jeroen en ik aan en zien dat de kinderles al gestopt is, want er liggen alleen volwassenen op de mat allemaal oefeningen te doen. Op het bankje zitten alle kinderen.....behalve eentje.....Daan! Dat is raar, dus ik ga hem zoeken, maar hij is nergens te bekenen en na vijf minuten zoeken komt Jeroen tot de conclusie: "Papa, Daan zijn jas en schoenen zijn weg...".

Paniek slaat toe, waar kan hij heen zijn??? Een aardige moeder van een andere deelnemer helpt zoeken, maar geen Daan. Nog meer paniek. Dan heb ik een idee: op de heenweg hadden we het al over de kinderboerderij gehad en hij is er een keer met Ans geweest. Hij zal toch niet.....? Snel Jeroen in de auto geladen, met een noodgang naar de kinderboerderij. De tranen staan in mijn ogen, laat hem hier alsjeblieft zijn.....We steken snel de weg over, rennen het hek door en ik de verte zie ik een blauw jasje met een witte broek. Ja hoor, gelukkig daar staat Daan een geitje te aaien. Ik wenk hem en hij komt snel aanrennen. Nou, als hij een geit staat te aaien, dan kan er niks aan de hand zijn, totdat hij dichtbij is en hard huilend aan komt lopen. Hij dacht dat we hem vergeten waren en was zelf op onderzoek uit gegaan, maar kon ons hier niet vinden. Hij was eerst bij de konijntjes gaan staan, omdat die lief zijn en had gehoopt daar wat rustiger te worden. Was dat gelukt? Nee, helaas niet, wij waren er niet, en daardoor werd hij nog verdrietiger want hij was bang dat hij voorgoed zwerver zou moeten worden...

Nou, dan lopen de tranen wel even over je wangen als je dat uit de mond van zo een jongetje hoort. Dat hij natuurlijk gewoon had moeten wachten tot ik hem op kwam halen doet er dan niet toe. En dat de Aikido leraren misschien ook even beter op hadden kunnen letten (understatement van het jaar.....) is ook waar, maar jemig crimineel, wat voelde ik me verschrikkelijk schuldig. Gelukkig konden we het met een " group hug" (drie man sterk) oplossen, maar de rit naar huis toe hebben we het er toch nog de hele tijd over gehad en Daan weet ook wat hij volgende keer moet doen (misschien ook al eens tijd voor een telefoontje voor onze topper). Gelukkig liep het allemaal goed af, maar dit was wel een van de zwaarste halve uren uit mijn leven.....