Ik heb eigenlijk niets met al die talentenshows op de TV. Idols en X-Factor hebben me nooit kunnen interesseren, evenmin als Popstars of zaken van een nog lager allooi als "So you think you can dance...". Des te bijzonderder dat ik een tijdje geleden wel elke vrijdagavond voor de buis zat om "The Voice of Holland" te kijken. Had een beetje met het format te maken, maar zeker ook dat Daan en Jeroen het geweldig vonden en het gezellig was om met zijn allen dan te kijken. Het succes van "The Voice..." zat natuurlijk ook in de volgetatoeëerde, kooivechtende en soul zingende deelnemer, Ben Saunders, die al mijn zijn hele persoonlijkheid de show kon vullen (en waarvan je vanaf dag 1 natuurlijk al wist dat hij ging winnen). Vaak raken de winnaars van dit soort talentenjachten al snel in de vergetelheid of leveren ze voorgeprogrammeerde shit op dit het beluisteren niet waard is. Zo niet onze Ben. Hoewel ik het zeker zelf niet verwacht had (mijn normale muzieksmaak is toch net even anders dan Ben gebruikelijk ten gehoren brengt), moet ik bekennen dat sinds zijn CD op de markt is verschenen, hij regelmatig bij mij thuis op staat. De hele CD ligt lekker in het gehoor, met eerst veel nieuwe nummers, waarbij ikzelf het openingsnummer Next Fool en de single Dry Your Eyes wel toppertjes vindt. Na de nieuwe nummers, sluit Ben af met zijn "eigen" nummer dat hij in "The Voice" song, namelijk Kill for a broken heart en de twee nummers die hem eigenlijk tot nu toe het bekendst hebben gemaakt, namelijk de covers van When a man loves a woman en If you don't know me by now.
Tja, het is weer eens wat anders dan Dropkick Murphys, Metallica, AC/ DC of Airbourne en natuurlijk ook anders dan Frank Sinatra en Chet Baker, maar ik vind het zeker de moeite waard. Op Spotify is het album uiteraard te beluisteren, dus waag er eens een uurtje tijd aan. Toen ik vanochtend op wilde staan en me bijzonder beroerd voelde (griep en keelontsteking werken nog steeds niet volledig mee) en wee rin bed in elkaar stortte, was het heerlijk om deze cd even op te zetten. Niet zo dat je uit je bed dendert, maar zeker ook uptempo genoeg om je weer wat vrolijker te maken, maar je kunt er heerlijk bij uit blijven rusten. Ik geef hem een dikke thumbs up!
Tja, het is weer eens wat anders dan Dropkick Murphys, Metallica, AC/ DC of Airbourne en natuurlijk ook anders dan Frank Sinatra en Chet Baker, maar ik vind het zeker de moeite waard. Op Spotify is het album uiteraard te beluisteren, dus waag er eens een uurtje tijd aan. Toen ik vanochtend op wilde staan en me bijzonder beroerd voelde (griep en keelontsteking werken nog steeds niet volledig mee) en wee rin bed in elkaar stortte, was het heerlijk om deze cd even op te zetten. Niet zo dat je uit je bed dendert, maar zeker ook uptempo genoeg om je weer wat vrolijker te maken, maar je kunt er heerlijk bij uit blijven rusten. Ik geef hem een dikke thumbs up!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten