Fietsen in Oslo

Op de foto met de koninklijke garde

Een goede manier om de stad te zien, is om met een gids door de stad te reizen. Dat hebben we lopend gedaan, op een Segway en al fietsend. Lopen gingen we al genoeg doen, Segways zijn in Oslo niet toegestaan, dus bleef in dit geval fietsen over. Vanuit ons hotel liepen we rustig nar de locatie waar de tour operator, Viking Biking,  gevestigd is. We hadden nog rustiger kunnen lopen, want ik had me een uur vergist, zodat we in ieder geval tijd genoeg hadden om ons aan te melden en daarna nog een heerlijke cappuccino te drinken bij Dolce Vita (ze hadden ook erg lekker ijs, kwamen we later achter). Om 13.00 uur "ging het los" en begonnen we aan een bijzondere tocht. Het was heerlijk weer en de gids, Paul, verzekerde ons dat dat ook zo zou blijven, hij was er zelfs zo zeker van dat hij al zijn regenkleren lekker op kantoor liet liggen. Het begin van de toer was wel wat  moeizaam, want er was een Italiaans gezin waarvan uiteindelijk bleek dat het zoontje te bang was om mee te fietsen, waardoor moeder en zoon achter bleven en vader en dochter aan de toer mee gingen doen. Maar toen we die afgekoppeld hadden, reden we door naar de oude burcht van Oslo, waar nu het ministerie van defensie gevestigd was. Mooie omgeving en bijzonder om te zien hoe laagdrempelig Noorwegen is. Eigenlijk nergens stevige bewaking, wat je na de Breivik-moorden wellicht anders had verwacht. De enige bewaking die wa zaken was de koninklijke garde, die uit dienstplichtig militairen bestaat, dus allemaal jongetjes tussen de 18 en 21 jaar.

Alleen maar zon, jaja, die Paul moet geen weerman worden

Daarna gingen we verder met een tocht langs vele hoogtepunten van de stad, waarbij onze gids Paul zich als een echte kenner van de stad liet zien, ook al was hij zo Brits als het maar zijn kan. Ongeveer halverwege de toer begon het weer wat te betrekken. Dat kon de pret voor onze Italiaanse vader niet drukken, want hij reed lekker voorop en praatte honderd uit. Toen we echter stopten om de groep weer even bij elkaar te laten komen bleek er een probleem te zijn: de Italiaanse dochter was verdwenen. En dan bedoelde we ook echt verdwenen, want op de weg achter ons die toch een paar honderd meter in beslag nam was er geen spoor van haar te zien. Paul en de vader gingen op zoek en kwamen 10 minuten later terug, maar nog steeds zonder dochter. Er begon nu toch wel wat paniek te ontstaan, dus gingen Paul en de vader nogmaals op onderzoek uit. Inmiddels was het ook helemaal donker geworden en begon het bliksemen en even later begon het ook te stortregenen.

In de jachthaven van Oslo

De rest van de groep schuilde onder een boom en ongeveer 5 minuten later kwamen, Paul, vader en dochter eraan, waarbij opviel dat Paul rende en de andere twee reden. Wat bleek: de fiets van de dochter was kapot gegaan en voordat ze doorhad hoe ze eea weer in beweging kon krijgen, was iedereen kennelijk al verdwenen. Voordeel voor de dochter: haar vader gaf aan dat hij gelijk een mobiele telefoon voor haar ging kopen. Na ongeveer een kwartier gewacht te hebben was de ergste regen voorbij en vertrokken we weer. Ans en ik waren de enigen die slim genoeg waren geweest om een regenjasje mee te nemen, dus wij kwamen er nog goed vanaf, maar er was een Engelse dame die mee kon doen aan de "Miss Middelbare Leeftijd Wet T-Shirt Contest". De rest van de toer reden we in een motregen, afgewisseld met soms wat zon. Ondertussen moest Paul met de kapotte fiets meerennen, totdat hij een rent-a-bike station had gevonden en die mee kon nemen om weer met ons te kunnen fietsen. Uiteindelijk waren we een uur langer dan gepland onderweg en hadden we heel wat obstakels genomen, maar de toer was uiteindelijk meer dan de moeite waard. Een uitstekende manier om de stad te leren kennen en dat voor ongeveer 30 Euro per persoon. Dat is het zeker waard!!