Edvard Munch Museum

Zelfportret Edvard Munch

Helemaal vergeten te vermelden in de beschrijving van onze eerste dag in Oslo: ons bezoek aan het Edvard Munch Museum. Er was zojuist een speciale expositie gestart, omdat het 150 jaar geleden was dat Munch geboren werd. Dat Oslo erg trots is zijn bekendste schilder was goed te zien, want je kon je kont niet keren of je zag er wel een advertentie van :-). De expositie was in twee delen verdeeld: het eerste gedeelte van het werk van Munch (tot 1900) was in de National Gallery of Oslo te bewonderen, het oeuvre tussen 1900 en 1944 (het jaar waarin hij stierf) in het Munch Museum. Het voordeel was dat het bekendste werk van Munch, De Schreeuw, in het Munch Museum hangt. Toen we binnen kwamen vertelde de dame achter de balie dat het museum over 50 minuten dicht zou gaan. Hebben we er dan nog iets aan om de tentoonstelling te bekijken, vroegen we. Natuurlijk, de audiotour die u kunt donwloaden op uw iPhone duurt 45 minuten, dus dat kan prima. Dus kochten we twee kaartjes, voor 10 Euro het stuk. De eerste ruimte toonde een aantal zelfportretten en na wat gepiel kregen we idd de audiotour op de iPhones aan het werk en dat geeft toch duidelijk veel extra's als je de verhalen achter de schilderijen hoort. Het waren stuk voor stuk meesterwerkjes en er werd uitgebreid over de hoogtepunten per zaal verteld. Dusdanig uitgebreid, dat toen ik op mijn horloge keek, we al een half uur verder waren en we net in de derde zaal stonden. Het ging nooit lukken om alles rustig te luisteren(en bedankt voor het goede advies, hé, dame achter de balie....), dus spoedden we ons door het museum, op zoek naar de hoogtepunten zoals De Schreeuw, Madonna en zelfportret tussen klok en bed. Wat ik wel meegekregen heb van de verhalen, is dat Munch niet de meest stabiele persoon ter wereld was. Zo heeft hij De Schreeuw geschilderd nadat hij met twee vrienden over een brug liep, zag dat de hemel rood kleurde door de ondergaande zon en toen zo een angstaanval kreeg, dat hij niet verder mee kon lopen. Erg interessant om zo iets van de achtergrond van de kunstenaar te weten te komen. Al met al een goed bestede 50 minuten, het had van mij nog wel een half uurtje langer mogen duren.