The Lost Symbol

Aardig, maar zo voorspelbaar

Hij had bijna vier jaar op de plank gelegen, maar deze vakantie kwam het er dan toch van. Aan de boeken "Het Bernini Mysterie" en "De DaVinci Code" bewaarde ik warme herinneringen, maar aan "Het Verloren Symbool" van Dan Brown was ik nog nooit begonnen om de een of andere reden. Omdat de eerste vier boeken deze vakantie al uit waren, verdiepte ik me dan toch maar eens in deze roman, ook omdat niet al te lang geleden het vierde Robert Langdon boek, Inferno, uitgekomen is. In tegenstelling tot de eerste twee boeken heeft Dan Brown nu ipv Italie en Frankrijk voor een Amerikaanse setting gekozen, het gehele boek speelt zich af in Washington, DC. Dat vond ik wel erg leuk, want vier jaar geleden ben ik daar nog met Rene, Simon en Frank op vakantie geweest, dus veel van de plekken die genoemd worden (her)kende ik en dat maakt een verhaal vaak veel leuker. Als je de plekken niet kent, dan neemt dat wel veel van het plezier weg, volgens mij. Het verhaal zelf is weer vintage Dan Brown, dus heel erg veel mixen van wetenschap, geloof, mythen etc etc die tot een best sluitend verhaal gemaakt worden (hoewel je als je er iets anders tegenaan kijkt je het net zo sluitend kunt maken). Maar in tegenstelling tot Bernini en DaVinci is de verhaallijn hier zo ongelofelijk voorspelbaar. Ik had de clou mbt de grote tegenstander na ongeveer drie hoofdstukken al door en geloof me, dat is geen prestatie van formaat. En aangezien de boeken van Dan Brown hier voor een groot deel toch op varen, is dit toch een groot gemis. Daarom als totaal oordeel: leuk voor er tussendoor, maar zeker geen hoogvlieger. Ben toch nog benieuwd hoe Inferno is.