Sint Pieter

Na het Vaticaan was het een kwartiertje lopen naar de Sint Pieter. Gelukkig waren de parapluutjes mee, want nog steeds was er een niet aflatende stroom water die uit de lucht op ons neerdaalde. Om bij de Sint Pieter de komen moesten we eerst door detectiepoortjes heen, dat ging redelijk snel. Daarna moesten we in de rij. Ons idee was dat dat was om de kerk zelf in te mogen. Na op slinkse wijze de eerste rij omzeild te hebben kwamen we in een andere rij terecht. Die ging t-r-a-a-g vooruit. Ik wilde er de brui aan geven, maar de drie andere dappere Dodo's wilde per se naar binnen. Tot we ongeveer 40 meter voor de ingang kwamen, want toen bleek dat het de entree naar de koepel van de Sint Pieter was. Dat betekende dus de bestijging van de toren, deels dia lift en deels via hele smalle trappetjes. Daardoor taaide initiatiefnemer René helaas af, want zijn hoogtevrees kon dit niet aan. De andere drie krijgers gingen door en bestegen de koepel tot grote hoogten. En ook daar moet gezegd worden: het was meer dan de moeite waard (556 treden waar om precies te zijn en je moet geen last van claustrofobie hebben). Er waren twee stops, namelijk de middenring in de Sint Pieter zelf en de ring bovenop de kerk, die was buiten waar het voor het eerst niet regende (maar gelukkig werd dat snel verholpen :-( ). Mooie uitzichten over de kerk en over heel Rome. Na een steile afdaling vonden we René voor de deur van de kerk en begonnen we onze voettocht naar Pizzaria MonteCarlo, die als één van de beste van Rome aangeschreven staat!