Mannendagje Amsterdam

Veel speelgoed in A Space Oddity

Nou, een nieuw bezoek aan Centrum Amsterdam liet niet lang op zich wachten :-). Ans ging op vrijdag naar Zutphen om meubels op te halen voor Retro Ans, dus gingen de mannen van het gezin op stap. De eerste halte van onze trip was er een waar we al eerder waren geweest, namelijk A Space Oddity, de winkel in Amsterdam die gespecialiseerd is in speelgoed gebaseerd op films, tv series en video games. Bij binnenkomst zag ik dat de eigenaar, Jeff, er niet was, maar dat hij vervangen was voor een aardige grijsaard. Dat bleek zijn vader te zijn, die alle klanten met veel plezier hielp, ook het meisje dat een cadeau voor haar nieuwe vriendje zocht en echt geen idee had waar ze in terecht was gekomen. Daan en Jeroen keken hun ogen uit en met name Jeroen had toch wel wat problemen met de ongelofelijke hoeveelheid spullen die in deze kleine winkel gepropt was. De meneer achter de balie gaf me een compliment voor de rust waarmee ik in de winkel stond en niet de kinderen probeerde snel iets te laten beslissen en eruit te trekken. Toen ik hem vertelde dat ikzelf ook wel het nodige verzamelt had, ging hij zelf ook helemaal los, want hij was zelf een grote verzamelaar van speelgoed, maar dan het echte oude werk, inclusief tollen uit 200 voor Christus. Zo ben ik in ieder geval weer heel wat te weten gekomen over speelgoed door de jaren heen en welke uitwerkingen de tol op de wereldgeschiedenis heeft gehad :-). Uiteindelijk vertrokken we een uurtje later met een aantal Pokemon knuffels, pokemon plastic figuurtjes, wat versieringen voor de nieuwe rugzak van Daan en een plastic action figure van Shadow (uit de Sonic serie). De mannen liepen met een grote lach op hun gezicht naar de auto om de spullen achterin te leggen, om daarna de weg naar de negen straatjes te vervolgen.

Daan was niet blij met de appeltaart!

Het was lekker om door de Negen Straatjes te slenteren, hoewel het weer erg dreigend bleef en we diverse keren een paar druppels op ons hoofd kregen. Echt winkelen zat er niet in, we probeerden nog wel even de Fred Perry winkel te plunderen, maar zowel voor Jeroen en Daan als voor mijzelf waren de maten net te klein (ik had mijn ook op de Bradley Wiggins serie laten vallen, maar om daar normaal in te passen, moeten er nog een paar kilo's af). Daarna was het tijd voor de lunch. Hoewel Daan en ik graag aan de noodles waren gegaan, werd daar een veto door Jeroen over uitgesproken door gemeend een "het stinkt hierbinnen". We liepen wat door en kwamen uiteindelijk bij Screaming Beans uit, bekend om de koffie en thee, maar ook met een leuke menu kaart. De jongens namen chocolademelk met slagroom, waarbij Jeroen een muffin als lunch koos en Daan de huisgemaakte appeltaart. Ik nam een salade met gerookte kip. Toen het eten eraan kwam zat Daan te likkebaarden, totdat hij zag hoe de appeltaart eruit zag. Die was namelijk heel plat en klein en....sprak Daan niet aan. Het verbaasde gezicht dat hij trok was een foto waard :-). De lunch was verder prima, aardige bediening, maar niet altijd even attent. Daan ging weg met een knaagje in zijn maagje, gelukkig vonden we verderop de broodjeszaak 't Kuyltje, waar hij zich te goed kon doen aan een broodje gezond (wat Jeroen vervolgens uit zijn mond stond te kijken :-)).

Na de lunch liepen we nog rustig wat verder, kwam Jeroen er bij koffie- en theewinkel Kaldi achter dat hij iced coffee heerlijk vindt, dat het Ijscuypje heerlijk citroen- en mango ijs heeft en dat je bij de beelden van enkele bekende Amsterdamse zanger hele leuke dingen uit kunt halen. Na een kleine zes uur begonnen de voeten te branden, dus was het tijd om naar huis te gaan. Helaas waren we tot zes van de negen straatjes gekomen, maar gezien het verhoogde "klier"-gehalte dat na straatje zes begon te ontstaan, was dit wel de hoeveelheid wandelen en winkelen die Daan en Jeroen aan konden.