Gordon Ramsay

Uiteindelijk was het dan zover. Na even de voetjes gerust te laten hebben en van kleding gewisseld te zijn, liepen we om 18.00 uur naar beneden. Bij de conciërge vroegen we om een taxi en die was er één minuut later. De hele rit duurde om precies te zijn 9 minuten en om tien over zes stonden we voor de deur. Dat was even raar, want naar binnen kijkend zagen we dat de zwart witte brigade nog even de avond aan het doorspreken was, dus we wilden eigenlijk nog niet naar binnen gaan, maar de portier drong bij ons aan om dat toch te doen, dus terwijl de maitre zijn mensen nog aan het instrueren was, werden wij al naar onze tafel begeleid. Wat mij in ieder geval direct opviel was het grote aantal mensen dat in de bediening loopt, alles bij elkaar wel een stuk of 20 (terwijl er maximaal 50 gasten tegelijk kunnen eten!). Verder bleek er een groot aantal nationaliteit te bedienen, in ieder geval de obligate Engelsman, maar ook veel Fransen, Duitsers en Italianen werken bij Gordon. Na de kaart gekregen te hebben kwam er een man bij ons met een kistje. Ik dacht eerst dat ik een sigaar aangeboden zou krijgen (en dan niet eens uit eigen doos...), maar toen het kistje open ging kwam er een heerlijk aroma ons tegemoet. In het kistje bevond zich witte truffel en er dat bleek de eerste van het seizoen te zijn. Heerlijk en ik liet me verleiden om een risotto te bestellen met deze truffel (ach, het maakte het menu slechts 40 pond duurder, maar wat geeft een boer om een aardappel). Wat leuk was om te zien, was dat dit ritueel zich bij iedere tafel herhaalde, en dat, wanneer de doos open ging, je telkens de geur rook, ook al was het aan de andere kant van het restaurant! We bestelden overigens het menu prestige, dat na twee amuses begon met een heerlijke foie gras en gevolgd door de Gordon Ramsay signature dish, een ravioli van kreeft, krab en zalm. Ik moet eerlijk zeggen: dit is één van de lekkerste dingen die ik ooit gegeten heb. Het maakt een perfecte start van een menu, maar ook moeilijk om eroverheen te komen!

Na deze twee toppers, werd ons een tarbot geserveerd met een heerlijke saus van langoustine. Dat was een zeer intens gerecht. Inmiddels was Ans ook al aan haar derde glas wijn door en hoewel we om "kleine beetjes" hadden gevraagd, schonk de sommelier die oorspronkelijk uit Hamburg kwam de glazen lustig vol. Toen begon mij overigens nog iets anders op te vallen. De mannen en vrouwen bij Ramsay houden van een beetje dooreten. We waren namelijk al aan het derde gerecht toe en het was nog niet eens zeven uur. Ik heb dat tempo wel eens eerder meegemaakt, maar dat was in het pakhuis (een studenten eetcafé) of Yamazato (maar dat is Japans en daar hoort het bij de cultuur). Om heel eerlijk te zijn: dit was eigenlijk het enige dat een beetje tegenviel aan de avond: waar ik bij Vermeer, De Nederlanden of Ciel Bleu een hele avond kan zitten, lukt dat hier niet (sterker nog: ik merkte dat tafels soms twee keer op een avond verkocht worden, goed voor de omzet van Ramsay, maar je voelt je soms een beetje gehaast erdoor). Maar goed, dat is ook het enige dat ik als kritiek op kan noemen en daar is goed mee te leven. Zeker als vervolgens het hoofdgerecht geserveerd wordt: een bijzonder smakelijk stukje lam voor Ans en voor mij de risotto met truffel. Om je vingers bij op te eten!

Hierna volgde de kaas en dat is natuurlijk ook een must. Prima selectie en uitleg over de kazen maakt het altijd een grotere belevenis om ze goed te laten smaken. Met wat druiven en walnotenbrood hadden we een mooie combinatie. Daarna was het tijd voor het zoet. Net voordat wij onze desserts zouden krijgen, zag ik dat een andere tafel een hele mooie tarte tartin uitgeserveerd kreeg. Die zouden wij niet in het menu hebben, maar een kort overleg met de maitre verder stond hij opeens wel op het menu. Dus na de cocktail van ananas en kokos (met daarin stukjes snoep die in je mond "ontplofte") krijgen wij omgekeerde appeltaart uit het pannetje. Erg lekker, erg zoet en ERG HEET!!!! Gelukkig had ons een heerlijke Tokaji om de brand te blussen :-). En dat deed ze dan ook met erg veel plezier, kan ik nu uit ervaring mededelen!!

Na het dessert wilden we natuurlijk aan de koffie, maar voordat dat mocht, moesten we een kijkje in de keuken komen nemen. Dat was gaaf om te zien. De keuken is erg klein en er werken heel veel mensen. We ontmoette chef kok Mark Askew (helaas, helaas, Gordon zelf was er uiteraard niet) die ons een tour door de keuken gaf. Ongelofelijjk hoeveel mensen daar nog werken (25!), hoe houden ze dat restaurant rendabel! Na de toer namen we plaats in de lounge voor koffie en chocolade, en kreeg ik volgens mij de kleinste verjaardagstaart ter wereld uitgereikt. Bijzonder leuk dat ze eraan dachten en ook nog eens bijzonder lekker. Ook deze laatste gang was weer helemaal top! Om half tien hielden we het voor gezien en gingen we terug naar het Pelham. Ik vond het een bijzondere mooie ervaring om dit allemaal een keer mee te maken. Echt heerlijk eten en bijzonder attente bediening maken dit inderdaad een top-, top, toprestaurant. Een prachtig cadeau en een prachtige avond. Grote dank aan Ans om dit allemaal mogelijk gemaakt te hebben. Super!!!