Wat kleine obstakels

Dikke vette Cadillac

De reis naar Houston is uitstekend verlopen. Zoals gebruikelijk zet natuurlijk iedereen zijn mobiele telefoon aan zodra de wielen van het vliegtuig de grond raken. Zo ook Simon en dat zorgde ervoor dat binnen 20 seconden hij een sms van Mirella kreeg. De inhoud van de sms? "Je portefeuille ligt nog op de tafel thuis". Ongeloof op het gezicht van Simon, maar inderdaad, na een kort onderzoek van zijn rugzak bleek dat hij zijn portfeuille (met pinpas en credit card en rijbewijs) dus niet bij zich heeft :-(. Die hindernis gaan we wel nemen, Rene en ik fungeren als bank van lening en Simon laat zich deze keer rijden (Rene heeft al een pet en witte handschoenen gekregen voor de chauffeurstaken, aangezien hij ook de auto heeft uitgezocht). Na het verlaten van het vliegtuig volgde de douane. Daar stond ook een flinke rij, maar wat vervelender was: er waren maar weinig beambtes aanwezig (6 van de 20 hokjes waren gevuld). Al met al viel het ook wel mee, want er kwamen stapsgewijs meer mensen in de hokjes om de rij weg te werken. Een half uur later liep ik als eerste door de douane, gevolgd door Rene en.....he, waar is Simon? Het bleek onze blonde, Volendammer Godenzoon niet mee te zitten, want er was een foutje met zijn ESTA, waardoor hij even het kantoor in moest om dit uit te zoeken/ recht te zetten. Even horror ideeen dat dit uren zou gaan duren, maar tien minuten later kwam hij alweer lachend tevoorschijn (er was kennelijk geen visitatie nodig geweest :-)). Op naar de autoverhuurders dan maar. Daar waren we snel, maar er stond een dame te helpen waarvan het in ieder geval leek dat het haar eerste dag was. Jemig, wat ging dat traaaaaaaag. Gelukkig kwam en een vlotte jongeman bij, die vervolgens iedereen op weg hielp (hij werkte vijf klanten weg tov de dame die nog met de eerste bezig was). Omdat wij al een boeking hadden, waren we met vijf minuten klaar en werd onze auto voorgereden. Rene kan een dikke glimlach van oor tot oor niet onderdrukken, want het wat een ongelofelijke dikke, vette Cadillac, waar hij al jaren over gedroomd had om door de USA mee te toeren! Dat we daarna nog de file in reden kon de pret daarvan in ieder geval niet drukken. Uiteindelijk kwamen we anderhalf uur later in ons hotel, het altijd gezellige Days Inn aan. Nou ja, maar hopen dat dit de grootste tegenslagen zijn die we deze vakantie krijgen, dan valt het wel weer mee!