Charlie Trotter's

De fazant was erg, erg goed!

Na onszelf opgefrist te hebben en onze nette kleren uit de kast gehaald te hebben, was het tijd voor ons bezoek aan Charlie Trotter's, een twee sterren Michelin restaurant in Chicago. Om kwart over acht waren we aanwezig en konden we plaats nemen. Ook hier bleek weer dat privacy niet het grootste goed is in de USA, want zelfs hier zaten we redelijk dicht op andere mensen die hier aan het dineren waren. Ik vond de seating wel wat weg hebben van hoe het nu bij Ron Blaauw is, een op de bank en een op een stoel. Na een blik op de kaart besloot Ans voor het vegetarisch menu en ik voor het grand menu. Dat Ans daarbij het wijn arrangement nam was niet zo raar, maar voor het eerst in mijn leven kreeg ik in een restaurant een non alcoholisch dranken arrangement aangeboden. Dat vond ik een bijzondere vinding dus die kon ik niet aan me voorbij laten gaan. De meeste dranken waren heerlijk en vulden de gerechten ook echt mooi aan (zoals de drank met Jalapeno pepers). Alleen de Chai thee met grapefruit ging na twee slokjes terug. Maar voor de rest: ge-wel-dig.

Twee voorbeelden van het dranken arrangement

Laat ik verder met de negatieve zaken beginnen. In Nederland ben ik gewend voor het menu start enkele amuses te krijgen. Ja, dat is hier jammer, want daar doet men niet aan. En het brood dat we geserveerd kregen, kreeg je ook echt geserveerd, hoewel en een bak met vele soorten broodjes was, werd het niet gevraagd, maar kreeg je iets op je bordje gelegd. Dat vond ik wel echt een beetje slecht. Maar daar bleef het ook bij. De rest van het diner was bijzonder goed! Hoewel de eerste gang mij net iets te koud was, ging het daarna alleen maar berg op, met als hoogtepunten de fazant en het rundvlees dat 72 uur gegaard was. De bediening was wel ok, maar ook daar ben ik denk ik inmiddels (te?) verwend in. Een sommelier die alleen een fles omhoog houdt en dan het etiket opdreunt en zegt dat het echt een goede wijn is, daar raak ik niet meer zo van onder de indruk als je Simon Veltman gewend bent. Verder hebben we nog erg kunnen lachen om een wat oudere heer, die net een paar glazen teveel op had en diverse malen luidruchtig om een extra glas port vroeg en een jongeman die een dame mee had genomen om haar ervan te overtuigen dat hij echt de enige echte ware voor haar was, maar daar was zijn tafelgenote nog niet echt van overtuigd, ondanks de felle en vele pogingen die hij deed :-). Dat we uiteindelijk maar 3,5 uur aan tafel hebben gezeten (dat is eigenlijk voor ons een korte zit), omdat we de tweede seating hadden vonden we deze keer niet erg, want de vermoeidheid van het vele lopen en het doen van vele activiteiten was er een klein beetje ingeslopen, dus toen we om 12.15 weer terug waren in het Allegro vielen we allebei als een blok in slaap.