Chicago Greeter

Ans en onze gids, Bill Feldman

Maandag 10.00 uur was het tijdstip dat we met de Chicago Greeter hadden afgesproken. Het "Greeter"  programma gaat erom dat inwoners uit Chicago een toerist bij de hand nemen en hem/ haar een stukje van de stad laten zien, bij voorkeur uitgelijnd op wat de gast wil weten en waar de gids veel van weet. en dat kost om precies te zijn.....nul Euro en je krijgt er nog een dagkaart voor het openbaar vervoer bij ook! Wow, als dat geen service is!!! Onze Greeter was Bill Feldman, een gepensioneerde accountant die na 16 jaar bij PWC gewerkt te hebben net voor zijn pensionering op staande voet ontslagen was, omdat het economisch tegen zat. Hij kon er zelf niet echt mee zitten, want zo werkt het nu eenmaal in de USA, vertelde hij. Na een kort kennismakingsgesprek, vertrokken en gingen we voor het eerst met de L, dat is de metro die bovengronds over Chicago rijdt. Een leuke ervaring, want het zorgt ervoor dat je weer eens een heel ander perspectief krijgt over de stad. Het blijft overigens best bijzonder dat de metro zo laag over de stad rijdt, maar als troost: hij is in 100 jaar pas vijf keer ontspoort :-).

Samen bij Wrigley Field

Na eerst een bezoek gebracht te hebben aan de oudste jazz club van Chicago, The Green Mill, die helaas nog dicht was (om 10.30 slapen alle jazz muzikanten ook nog, denk ik zo maar....), vertrokken we naar Wrigley Ville. Dat is de omgeving om het op een na oudste honkbal stadion waar een MLB club speelt, heen. Als fan is dat natuurlijk leuk om te zien, en Bill kon er mooie verhalen over vertellen. Wat echt heel bijzonder was om te zien, was dat het stadion echt middenin een woonwijk ligt. Dat heeft een aantal bewoners van huizen naast het stadion er zover toe gekregen dat ze op hun dak kleine tribunes hebben laten bouwen, waar je ook een kaartje voor kunt kopen om een wedstrijd te zien, in plaats van een kaartje aan de poort zelf. Als dat geen Amerikaans ondernemerschap is!! Na het kopen van een Cubs cap liepen we richting de bushalte, maar aangezien die er niet aankwam konden we rustig halte voor halte de buurt nog verder verkennen. Toen de bus eraan kwam zaten we natuurlijk tussen twee haltes in, maar een klein sprintje zorgde ervoor dat we toch nog mee konden. De bus bracht ons naar Lincoln Park, waar we even de plaatselijke hortus botanicus bekeken en een kort loopje door de dierentuin deden. Maar ik word altijd erg treurig van dierentuinen, dus ik was blij dat we hier weer uit waren (wel gratis overigens, dat moesten ze Artis eens uit gaan leggen). Via deze weg kwamen we weer bij Old Town uit, een stuk van de stad, dat anders is dan alle anderen. Hier geen wolkenkrabbers, maar gebouwen van maximaal twee verdiepingen, ik kreeg er een heel erg Boston gevoel van, waar de meeste straten er juist zo uit zien.

Tribunes op de daken!

Na een tijdje wandelen en huizen bekijken, kwamen we in het hart van Old Town aan, waar een belangrijke plek weg is gelegd voor Second City, de broedplaats van veel komisch talent. Aangezien we hier voor woensdag kaarten voor hebben, besloten we dit onderdeel dan verder te gaan verkennen. Inmiddels waren we 3,5 uur onderweg en werd het tijd om de wandeling af te gaan sluiten. In Old Town vonden we een bushalte en met een klein kwartier waren we weer heel dicht bij ons hotel. Bill bracht ons nog even terug naar Macy's waar hij aanraadde om de lunch te gaan gebruiken in de Wallnut Room, alvorens met een ferme handdruk afscheid van ons te nemen. Het was een geweldige ervaring om weer iemand met zo veel liefde maar zo anders dan bij de Chicago Architecture Foundation over de stad te horen vertellen. En dat voor nul dollar. Ik begrijp niet hoe het kan, maar ik profiteer er maar wel van, want ook een tip mocht door Bill niet aangenomen worden. Een echte aanrader voor iedereen die naar Chicago gaat, met daarbij ook gelijk de opmerking: zorg ervoor dat je het vroeg in de reis doet, dan haal je er maximaal voordeel uit.