Lou Mitchells

Lou Mitchell voor een goed ontbijt

Na gisteravond een plannetje gemaakt te hebben over wat we vandaag (donderdag) zouden gaan doen, kwamen we ook nog langs een aardig feitje: Chicago is het begin van de beruchte Route 66. Nu blijkt dat aan het begin een van de eerste diners ligt, die nog steeds in de handen van de oorspronkelijke familie is. Het betreft Lou  Mitchells en het aangezien het op minder dan een kwartiertje lopen van het hotel ligt, konden we het niet maken om daar niet een keer te ontbijten. Helaas was het weer regenachtig, maar in de kast van het Allegro vonden we een paraplu die we mochten lenen, dus gewapend met een lichtblauw regenscherm gingen we op pad. We liepen er inderdaad eenvoudig heen (toch handig, zo een raster als blauwdruk voor je stad :-)) en bij binnenkomst complimenteerde de eigenaar ons met onze petten (Boston Red Sox en Chicago Cubs), hij vond dat een erg mooi stel. De Yankees pet had er niet gewaardeerd geworden, vond ik uit na enige vragen gesteld te hebben. Het ontbijt bij Lou Mitchells is erg klassiek Amerikaans. Ans nam boekweit pannenkoeken en ik een omelet. De serveerster zag er eerst super chagrijnig uit, maar gedurende het ontbijt werd ze steeds gezelliger. Dat betekende overigens niet dat ze erg goed luisterde, want ik had aangegeven bij de omelet geen hashbrowns of aardappelen te willen en wat denk je? Zat er toch een portie aardappelen bij. Wat is dat toch, denken ze dat we anders met honger weg zouden gaan? Ontbijt was overigens verder prima en het was een gezellige, drukke boel en om het mee te maken en weer meer inzicht in het doen en laten van de Chicagoans te krijgen was het weer een hele ervaring, maar om nou te zeggen dat ik nooit ergens een lekkerder ontbijt heb gegeten zou simpelweg een leugen zijn. Dan zou ik het ontbijt in Librije's hotel echt te kort doen :-).