Airbourne, met hindernissen

Later dan verwacht, maar de groep was uiteindelijk toch in Paradiso

Maandagavond was de eerste keer dat ik een les Italiaans moest laten schieten. Die avond kwam namelijk Airbourne in Paradiso optreden. Voor de heidenen onder ons: Airbourne is de jonge versie van AC/ DC. Ja, ze maken in principe op iedere CD 10 keer hetzelfde nummer, maar " why fix it if it ain't broken", zeg ik altijd maar. De laatste keer dat ik naar een concert ben geweest was alweer een tijdje geleden (Dropkick Murphys in de Heiniken Music Hall) en het was sowieso weer leuk om samen met Rene, Frank en Simon (en aanhanger Robert, een vriend van Rene) weer eens in Paradiso te vertoeven, waar ik warme herinneringen aan de heg voor de deur heb. Als start spraken we om 17.30 uur af in Suvarnaphum, om daar een Thaise maaltijd te gaan nuttigen. Echter, door het slechte weer, waren alleen Robert, Simon en ik er. Frank zou er binnen een kwartier zijn en Ren stond in de file uit Almere. Na 10 minuten bestelden we maar een eerste voorgerecht (een selectie van diverse Thaise lekkernijen). Na deze opgegeten hebben: nog steeds geen Frank en geen Rene. Frank was niet meet te bereiken en Rene stond nog, met zijn vrouwelijke collega in de auto, op dezelfde plek als een half uur geleden. Weer een kwartier wachten, en toen tijd voor het tweede voorgerecht (doe eens een rondje soep). Aan het eind van die gang, kwam Frank binnen en at het restje soep van Simon en bleek Rene al een kilometer opgeschoten te zijn. Bij het hoofdgerecht bestellen bleek Rene het niet meer te halen om mee te eten, maar ging hij naar huis, waar we hem na het diner ophaalden om daarna met rappe gang naar Paradio te reizen, waar we klokslag 8 uur binnen vielen!

Joel O'Keeffe bovenop de Marshall stack van Airbourne

Daar aangekomen konden we nog 30 seconden genieten van het voorprogramma, Enforcer, om te zien dat het aan alle stereotypen voldeed van een mid jaren tachtig heavy metal band, inclusief magere zanger met vet, lang blond haar en aan zwarte handschoen met " spikes"  erop die " death to all but metal"  riep. Jaja, dat zijn de teksten. Wat echt lachen was: 5 minuten na het einde van de set, kwamen de bandleden van Enforcer zelf weer op het toneel om hun spullen op te ruimen. Dan sta je echt aan " the bottom of the foodchain" in muziekland. Om me heen kijkend zag ik dat ik niet per definitie bij de oudere garde van bezoekers hoorde en dat was wel weer verkwikkend. Ik deed dan weer wel afbreuk aan mijn eigen imago door te zeggen dat ik wel hoopte dat Airbourne strak om half negen zou beginnen, want ja, morgen moest er natuurlijk weer gewoon gewerkt worden....Na het weghalen van het Enforcer doek, werd overigens duidelijk dat Airbourne serieuze plannen had. Toen het doek wegviel werd er namelijk een gigantische marshall stack zichtbaar, je hoefde niet gestudeerd te hebben om te kunnen weten dat daar een ongelofelijk wall of sound vandaan zou gaan komen! Uiteindelijk was Airbourne natuurlijk rock 'n' roll, dus om half negen werd er niet begonnen, maar heel veel later werd het niet, om 20.45 uur doofden de lichten in de zaal, gingen de spotlights heen en weer en ongeveer een minuut later, gierde het eerste nummer van Airbourne van die avond, " Raise the Flag!" als een raket door de zaal heen!

Klassieke pose bij een hardrock concert, ik kan het nog!

Het zou uiteindelijk een fantastisch concert worden. De mannen van Airbourne hebben ene gigantisch enthousiasme en dat straalt helemaal af op het publiek. Natuurlijk moet je niet teveel naar de teksten luisteren (of er in ieder geval niet teveel over nadenken, want je kunt ze zelf schrijven, als je de woorden rock n roll, drank, vrouwen en rock n roll een paar keer achter elkaar zet heb je waarschijnlijk elk willekeurig nummer) en verwacht niet dat je riffs van Clapton of Henrickx zult horen, want het zijn geen virtuozen, maar dat geeft ook niet, daar kom ik niet voor. Veel energie en plezier, herkenbare deuntjes, makkelijke meezinger en een mega hard volume, dat zijn de ingredienten voor een succesvol Airbourne concert. Gelukkig ging zanger/ gitarist Joel O'Keeffe lekker door met alle rock clichees uitmelken, dus we kregen op een gegeven moment een podium vol fans die daar aan het dansen waren, een gitaarsolo die eigenlijk nergens over ging, macho poses van de bandleden, handbangen a la Status Qua (helemaal synchroon), het op het balkon van Paradiso klimmen, op de nek van de security een rondje door de zaak heen gaan en het klimmen op de Marshall stacks op het podium het zat er allemaal in. en weet je wat: dat geeft ook helemaal niks, want voor deze groep is dat gewoon authentiek!! Het was jammer dat nummers als Overdrive en Armed & Dangerous niet gespeeld werden (twee van mijn favorieten van No Guts No Glory), maar er was zoveel lekkers te horen, dat dat niet uitmaakte. De eerste set werd natuurlijk afgesloten met het hitje " Too much, too young, too fast"  (ook bekend van de Les Mills programma's uit je plaatselijke sportschool), terwijl de twee toegiften afgesloten werden met de cult klassieker " Stand up for rock n roll", waarna Joel ons meegaf dat "as long as we live, as long as you live, rock n roll will never die"!! En zo is het maar net!!!

Uiteindelijk vertrokken we zo rond half elf uit Paradiso, na een geweldig concert en we kregen nog een cadeautje mee naar huis, namelijk een flinke piep in de oren. Maar ik weet een ding zeker: de volgende keer dat Airbourne weer in Amsterdam is, ben ik er bij!!!!