Waarom kijk ik nog?

Vanmiddag was het tijd voor AZ - Ajax. Ik had er al een bang voorgevoel over, en ook deze keer werd het wederom (helaas) bewaarheid. Volstrekt weggespeeld door een middenmoter, die minder dan een kwart van de begroting van Ajax heeft en waar we aan het begin van het jaar de beste speler van over hebben genomen. Veel verder dan een halve kans kwamen we niet. Ik begon gedurende de wedstrijd steeds smeer geïrriteerd te raken door het gebrek een enig raffinement en bezieling (anders dan bij Suarez, die heeft dat per definitie, maar ook hij liep er bijzonder gefrustreerd bij). En dat was de afgelopen wedstrijden ook al zo. Nu heb ik al dertig jaar een seizoenskaart, maar ik begin nu wel het eind van mijn Latijn te bereiken. Iedere keer als ik naar een wedstrijd kijk, dan krijg ik er een slecht gevoel over. En ben ik een uur chagrijnig, terwijl ik er zelf natuurlijk niets aan kan doen en tja, mijn kwaliteit van leven wordt er uiteindelijk toch niet minder om. Misschien wordt het wel eens tijd om hier na dit seizoen een punt achter te gaan zetten, want het levert uiteindelijk meer frustratie op dan plezier.

Ik heb niet eens de moeite genomen om er een leuke foto bij te zoeken, kun je nagaan....