Guitar Hero Metallica......hell yeah!

Vroeger was ik een echte gamer. Ik kon dagen en dagen en dagen achter elkaar achter de Atari 2600, Commodore 64, Amiga of later de PC zitten om helemaal op te gaan in de video games. Van Pac-Man, Missle Command en Galaxians tot Civilization, Halflife en Baldur's Gate. Maar met name na de geboorte van mijn kinderen is de tijd die ik over heb, of misschien beter gezegd, die ik wil investeren tot nagenoeg nul geslonken. Ja, ik kon het niet laten om een Playstation en een X-Box te kopen, maar na een paar dagen nam dat qua interesse toch snel af. Twee jaar geleden kocht ik een Wii en dat was weer eens echt vernieuwd. Maar ook daar ging na niet al te lange tijd de lol eraf, hoewel Jeroen en Daan nog steeds er helemaal gek van zijn. Totdat ik een half jaar geleden tegen het spel Guitar Hero aanliep!!! Ja, dat was de natte droom voor iedereen die ooit ervan gedroomd heeft om in een rock & roll bandje te spelen (ik ben zelf nooit verder gekomen dan 10 gitaar lessen en Greensleeves kunnen tokkelen). Het lijkt alsof je heftige nummers naspeelt, maar eigenlijk is het een mooie manier om je air guitaring een beetje meer fysieke vorm te geven. je kunt dus lekker uit je dak gaan en meespelen. Je staat als volwassen vent wel voor gek, maar ja, dat neem je graag op de koop toe voor de lol die je hiervan hebt. Maar aan alles komt een eind, ik heb Guitar Hero III helemaal uitgespeeld en dan is de lol er weer vanaf.

Totdat ik gisteren een presentje kreeg! Een nieuwe versie van Guitar Hero, met nog wel in de hoofdrol één van mijn favoriete bands (nou ja, de eerste vijf albums dan), Metallica!! Principe is precies hetzelfde als bij alle andere Guitar Hero spellen, maar wel heel veel bekende Metallica nummers die je na kunt spelen, meezingen, headbangen en door de kamer springen. En dat doe je dan ook maar! Vanaf het eerste nummer weer feest, er gelijk hard tegenaan met "For whom the bell tolls". Ik had me voorgenomen alleen één nummer te doen, "just for the taste", maar het werkt bij mij net als met een zak paprika chips: je kan niet een handje chips nemen, dan moet de zak ook leeg (over zelfbeheersing gesproken :-)). Uiteindelijk wist ik me na 5 nummers los te rukken van de gitaar. Jemig, raak ik er nou ook nog aan om het bijbehorende drumstel te kopen???