Na het bezoek aan Wayne (een onverwacht hoogtepunt) aten we een lekkere sandwich (op een plek waarde wifi het voor de computer het helaas niet deed) en daarna gingen we dan echt de terugreis inzetten. We reden zonder problemen naar de terugbrengplaats van Alamo en leverde daar de auto in. Met de bus dan terug naar Washington Ronald Reagan Airport. Liep allemaal zeer voorspoedig. Natuurlijk moest er op het vliegveld iets gekocht worden. Frank kocht een ringensoosje bij de Smitsonian winkel daar, Simon een puzzel en Dennis een oplader voor zijn IPhone/ IPod. Toen maar door de security en het vliegtuig in. Dat laatste bleek echter een probleem. We werden met een bus naar ons vliegtuig gereden, maar daar aangekomen maakte de bus rechtsomkeer en werden we weer terug gebracht. Wat bleek: de deur sloot niet goed en dat is toch vrij essentieel om te kunnen vertrekken. Dat was natuurlijk wel erg lastig, want de doomscenario’s van deze vlucht missen en dan ook niet op tijd zijn voor de vlucht vanuit Philadelphia naar Amsterdam kwamen snel op het netvlies. Er volgde een heel onduidelijke periode met hele slechte (lees: geen) communicatie van United Airlines, maar uiteindelijk werden de passagiers die intercontinentaal vlogen (waaronder wij) op de volgende United Airlines Expresse vlucht geplaats in een propellor vliegtuig. De piloot maakte veel tijd goed, want binnen een half uur waren we in “the city of Brotherly Love”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten