De tweede wandeling in Pembrokeshire

Met Jeroen door de modder, let op de rechtervoet

Een goede nachtrust had ons de energie gegeven om ook zondag een wandeling te gaan maken. Deze keer wilde het weer echter niet meewerken. Hoewel we na het ontbijt nog een uurtje wachten om te zien of het opklaarde, vertrokken we in de stromende regen om 10.30 uur voor onze tocht naar het restaurant The Old Sailors in een plaatsje met een onuitspreekbare naam uit Wales. Het bleek al snel dat de regenjasjes uitstekende aankopen voor de vakantie waren. Maar aangezien Ans het uitgezocht dat het ongeveer 4 kilometer wandelen zou zijn, gingen we ons daar dooreen slaan. Het eerste uur was het afzien, het bleef met bakken uit de hemel komen, de paden waren erg smal en soms erg stijl en ze lagen vol met blubber, wat het geheel erg moeilijk begaanbaar en glad maakte. Na ongeveer een uur stopte het met regenen, wat het lopen altijd een stuk plezieriger maakt. Maar in tegenstelling tot gisteren had ik geen zonnebril nodig en moest ik veel naar de grond blijven kijken, want die was natuurlijk niet opeens opgedroogd. Het was intensief wandelen, ook na dit eerste uur met als hoogtepunt dat ik Jeroen echt op mijn nek moest nemen om over een plas modder over te steken, die dusdanig groot en diep was dat hij er alleen niet overheen kon komen. Dat was wel even een leuk vader - zoon momentje. De hele wandeling bleven we lopen over erg modderige en nauwe paden. Wat mij echt blij maakte, was om te zien hoe makkelijk Daan en Jeroen de heuvels op en af gingen en dat ook zonder klagen. Wat zijn het toch een stel ongelofelijke kanjers, die hier ook weer een flink stuk doorzettingsvermogen lieten zien en zelfvertrouwen getankt hebben!

Mooie, spannende paden om te bewandelen

Ikzelf volgde op een korte afstand van Ans en de jongens, maar ik heb geleerd om mijn eigen tempo te lopen en dat ging, op een uitglijder (waarbij ik met mijn hand in een braamstruik terecht kwam, niet echt lekker), ook prima. Het was een uitdagende en avontuurlijke tocht, waarbij we ook een aantal prachtige uitzichten over de zee hadden. Toen ik voor het eerst op de Runkeeper keek, zag ik dat we al vijf kilometer gelopen hadden en dat terwijl de verwachting toch vier kilometer was. Uiteindelijk bleek de inschatting wat laag te zijn, want toen we uiteindelijk het eindpunt, The Old Sailors, bereikten, klokten we in op negen kilometer in iets meer dan drie uur lopen, zonder enig stuk vlak terrein. Dat voelde ook weer als een overwinning voor ons en het zorgde ervoor dat we met nog meer zin aan tafel gingen zitten in het restaurant voor onze verlate lunch.