En op naar het ziekenhuis....

Ons dieptepunt bereikten we echter 's avonds. Na een klein deel van de film "De brief voor de koning" gekeken te hebben, begon Daan het uit te kermen van de pijn. En de pijn zat aan de rechtkant van zijn buik. Precies de plek waar we van gehoord hadden dat dat we daar op moesten letten in verband met een mogelijke blinde darm ontsteking. Er zat niks anders op dan naar het ziekenhuis met hem te gaan. Ook hier een moeilijk besluit: Jeroen meezeulen zou het alleen maar lastig en vervelender maken, dus bleef Ans met Jeroen in het hotel en vertrok ik om 21.00 uur met Daan naar het ziekenhuis. Ik kan er twee pagina's over volschrijven, maar het is genoeg om te zeggen dat het een erg vervelende ervaring was. Het duurde vreselijk lang, er zaten vreselijke mensen in de wachtkamer, er werd heel erg veel door kinderen gehuild en Daan zat van de pijn, de zenuwen en de slaap te trillen. Ik was blij toen hij in de wachtkamer tegen mijn schouder in slaap viel. Na diverse onderzoeken door een zuster, een broeder en uiteindelijk een dokter, was de conclusie dat het waarschijnlijk een virus infectie was en de kans op een blinde darm ontsteking erg klein. Met een pijnstiller mee en de opdracht om Daan toch goed in de gaten te houden gingen we weer terug naar het hotel, waar Daan binnen drie seconden na terugkomst in onze kamer in bed gekropen was en lag te slapen, helemaal uitgeput. Wat een ongelofelijk vervelende situatie zo in de vakantie, en veel twijfel: moesten we nu morgen afreizen naar Wales of terug gaan naar Nederland. We kwamen er niet uit, en besloten het maar af te laten hangen van hoe Daan vrijdag wakker zou worden.