Sant Ambroeus

Toen we bijna omvielen van een gebrek aan cafeïne, werden we gered. We liepen namelijk langs een espressobar, met de prachtige naam Sant Ambroeus. Daar konden we gelukkig aanschuiven aan één van de weinig lege tafeltjes, en kregen we de "koffie en desserts"kaart voorgeschoteld. En die zag er prima uit, evenals de pannini's en pasta's die achter ons voorbij kwamen, maar die lieten we schieten, het ging tenslotte om een klein hapje voor de lekkere trek. Ans nam een en ik een latte machiatto en ik een cappucinio, die allebei top geserveerd werden door de derde generatie Italiaanse ober die ons bediende! Ik had er een Copa Mista bij (ijs van citroen, mango en framboos) en Ans een frambozen taartje. Het smaakte allemaal prima, ik denk enerzijds door de kwaliteit (die was zonder meer goed te noemen) en anderzijds door de vermoeide pootjes die we ondertussen wel gekregen hadden. Naast ons zat overigens een echt New Yorks stel dat niet helemaal met de tijd mee was gegaan, want de oude mevrouw had een suikerspin op haar hoofd. Het woord "vergane glorie" kwam in ieder geval heel snel bij ons in gedachten toen we dit echtpaar zagen. Na een kleine drie kwartier waren we er weer helemaal klaar voor en gingen we voor de tweede keer Central Park in om van Upper East naar de Upper West Side over te steken.