Le Bernardin

Bijzonder vriendelijke bediening

Na een verkwikkende douche (dat was geen overbodige luxe) schoot ik mijn kostuum aan om vervolgens om kwart voor zeven samen met Ans naar Le Bernardin te lopen. Dat was goed te doen, want na 10 minuten waren we al binnen. We werden naar onze tafel begeleid en het eerste wat mij opviel was dat het echt hel groot is, zeker als je hte bv vergelijkt met Gordon Ramsey in Londen, maar ook met bv Vermeer of de Nederlanden. Er loopt echt een gigantische hoeveelheid personeel, waarbij de "rechten en plichten" van een ieder aan zijn kleding af te lezen is. Zo hebben overs een zwart hemd met een zwart vest, de sommeliers een wit hemd met een zwart vest (en een ketting om hun nek), de afruimers een hoggesloten donkergrijs jasje en de maitres mogen een colbert dragen. Het lijkt soms net een mierenhoop, maar net als een mierenhoop is dit ook bijzonder goed georganiseerd. We kozen voor het Chef's Tasting Menu (185 dollar per kop, exclusief wijn, maar dat laatste beperkte Ans tot twee glazen, dat zijn we dan weer niet gewend :-)), waarbij we wel de baars door een Surf & Turf (rund en tonijn) uit het andere tasting menu vervingen. Dat betrof dan acht gangen plus een amuse (mini risotto me kingcrab). Het feest werd gestart met een heerlijk stukje geelvin tonijn, met daarbij krokante nori en tomaten kaviaar. Uitstekend begin.

Het beste gerecht van de avond!

Daarna volgde een signature dish van de chef, Eric Ripert, namelijk een gepocheerd ei met Osetra Kaviaar in een bouillon. Die was echt meesterlijk (dat gaf de ober al aan, met het water in zijn mond) Laat het gezegd zijn dat alles tot het allerlaatste kaviaar eitje opgegaan is, hoewel dat best lastig was met het bestek :-)! Daarna volgde Langoustine met ganzelever, wat Ans haar persoonlijk favoriet was. Zeeduivel was de volgende gang, en zo lelijk als die vis is, zo heerlijk was ook dit gerecht. Perfect gebakken en opgediend in een bouillon van sake en gember, plus Hon Shimeji paddesteltjes, die net die extra kick aan het gerecht gaven, samen met een vleugje ansjovis. Ik kan alleen maar zeggen...oh my God.....wat lekker. Een mega ervaring voor de smaakpappillen. Toen zaten we op de helft van het diner en was er een uur voorbij, nadat we binnen waren gekomen. Ja, ook hier houden ze de vaart er goed in, net zoals in de UK. De bediening was overigens bijzonder netjes en vriendelijk, maar ik mis dan toch die klik die ik met de mensen van De Nederlanden en Vermeer heb. Dat moet natuurlijk groeien, maar ik merk wel dat dat toch ook een heel belangrijk onderdeel van de "dining experience" is.

Vervolgens gingen we verder met twee erg mooie stukken kreeft, waarna de reeds gememoreerd "surf & turf" geserveerd werd. Daar was het Wagyu rundvlees echt tot in de perfectie gebakken, zo mals dat je mes geen druk nodig had om erdoor te snijden. Helemaal goed, en ik denk een goede zet om het andere gerecht hierdoor te vervangen. Hier is over een hele hoge kwaliteitslat gesprongen!! Bij het dessert vond ik persoonlijk de lat iets lager liggen. Het was heerlijk hoor, daar echt niet van, maar het speciale wat de andere gangen hadden, dat ontbrak voor mij bij deze twee gangen, waarvan ik eerlijk gezegd vind dat de zevende gang die naam niet had mogen hebben, dat was echt meer een amuse dan een gang. Ans had overigens wel een heerlijk glas dessert wijn (zal ik eens aan Wilco of Martijn van De Nederlanden doorgeven). Na een heerlijke espresso en cappuccino was het feest afgelopen. Ik gebruik het woord feest niet losjes, het was echt een genot om bij Le Bernardin  te mogen eten. Het feest was alleen wel vroeg afgelopen, want om half tien (2,5 uur nadat we binnengekomen waren)  stonden we alweer buuiten. Niet heel erg, want mijn voeten en benen begonnen flink pijn te doen, maar het blijft een rare gewaarwording voor iemand uit Nederland dat je op het hoogste niveau dineert (Le Bernardin heeft drie Michellin sterren), maar dat dat geen hele avind duurt. Tja, gelukkig waren we daar na Gordon Ramsey wel al op voorbereid, anders was het echt een schok!